ตอนที่ 7 ความกลัดกลุ้ม

"ก็ไม่ปกติหรอก เพราะปกติเพิร์ลเป็นคนรักษาภาพลักษณ์"

"อ้อ วันนี้ไม่ปกติสินะ"

ศีตลาพึมพำ เริ่มนึกอยากให้คุณไข่มุกเสียงวิทยุแปดหลอดนั่นเดินกลับมา เพราะตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนแปลก ๆ ที่ต้องนั่งอยู่กับธามสองต่อสองหลังเพิ่งคุยกันเรื่องมีลูกทำลูกอะไรนั่น

แต่เขาก็ไม่ทำให้เธออึดอัดใจนาน เพราะชายหนุ่มร่างสูงลุกขึ้นยืน สีหน้าของเขากลับมาเป็นการเป็นงานอีกครั้ง

"ถึงคุณจะตอบตกลงทันทีแบบไม่เสียเวลาคิด แต่เรื่องนี้ก็ใหญ่โตเกินกว่าจะตัดสินใจปุบปับ ผมจึงจะขอให้คุณกลับไปคิดทบทวนอีกสักรอบ... หลาย ๆ รอบ ระหว่างนี้ไม่ต้องห่วงเรื่องศักดิ์สยาม ผมจะให้ทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องดูแลเขาเองรวมถึงเรื่องที่เขาต้องนอนโรงพยาบาลด้วย..."

"ขอบคุณนะคะ"

"ส่วนเรื่องอุ้มบุญ...ผมอยากให้คุณกลับไปคิดดูอีกสักหนึ่งสัปดาห์ ถ้าเวลาน้อยไปก็คิดต่อจนกว่าคุณจะได้คำตอบที่่ตัวเอวจะไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง ผมไม่อยากใช้่เรื่องคดีของพี่ชายคุณมาบีบให้คุณทำเรื่องอะไรที่ยิ่งใหญ่และสำคัญแบบนั้น ตกลงนะครับ กลับไปคิดดูก่อน..."

เด็กสาวสูดลมหายใจลึก ก่อนพยักหน้า

"ค่ะ แล้วฉันจะกลับไปคิดดู"

* * * * *

"อะไรนะ! มีคนย้ายนายศักดิ์สยามไปอยู่ที่อื่นน่ะเหรอ"

"ใช่ครับคุณไข่มุก ไม่ยอมบอกด้วยว่าย้ายไปโรงพยาบาลไหน อ้างว่าจะส่งผลเสียต่อรูปคดี"

"ฝีมือธามแน่ ๆ"

ไข่มุกกัดฟันกรอด อยากจะปาโทรศัพท์ทิ้งระบายอารมณ์เมื่อทนายความที่เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของหล่อนด้วยเพิ่งโทรมารายงานว่าไม่สามารถเข้าพบศักดิ์สยามได้ ไข่มุกต้องการต่อรองกับชายหนุ่มว่าหล่อนจะยอมช่วยเหลือเรื่องคดี น้องสาวของศักดิ์สยาม นังลูกตาลอะไรนั่นจะได้ไม่ต้องยอมขายตัวให้สามีของหล่อนเพื่อแลกกับความช่วยเหลือ

แม้ธามจะยืนยันว่าเขาไม่ได้คิดจะมีความสัมพันธ์ทางกายกับเด็กสาวคนนั้น แต่เธอที่ยังอยู่ในฐานะภรรยา อย่างไรก็ต้องรู้สึกหึงหวง ธามยังเป็นของหล่อน เป็นสามีตามกฎหมาย ตามประเพณี สังคมนี้รับรู้ว่าเขาและเธอยังเป็นสามีภรรยากัน

แล้วเรื่องอะไรจะยอมให้ผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ที่ทั้งสาวกว่า บริสุทธิ์กว่า เข้ามาใกล้สามีของหล่อนได้

ไข่มุกแน่ใจว่าธามคงไม่ยอมคุยเรื่องนี้กับเธออีก เขาเองก็ใจแคบ บีบให้เธอมีทางเลือกแค่สองทาง คือถ้าไม่ยอมตั้งท้องเอง ก็ต้องให้เด็กสาวคนนั้นมาอุ้มท้องให้... ไม่ว่าจะทางเลือกไหนไข่มุกก็ไม่มีทางยอมเลือก

ดังนั้นหญิงสาวคิดว่าเธอคงจะเหลือทางเลือกเดียว คือต้องไปดักคอนังเด็กลูกตาลนั่นอีกครั้ง...ด้วยตัวเอง

* * * * *

“เฮ้ยไอ้ตาล วันนี้เลิกเรียนแล้วไปกินชาบูกันมั้ย”

ลลิตาเพื่อนร่วมวิทยาลัยหันมาถามก่อนจะเริ่มเรียนวิชาสุดท้ายของวันนี้

“เออนั่นสิ ไม่ได้กินตั้งนานแล้วเหมือนกัน ไปนะ ๆ”

อีกคนคะยั้นคะยอ ศีตลาฝืนยิ้ม

“ขอโทษทีนะพวกแก ไปไม่ได้จริง ๆ พี่ต้นเข้าโรงพยาบาลน่ะ อยากไปหาพี่มากกว่า”

“อ้าวเหรอ พี่ต้นเป็นอะไรน่ะ” ลลิตาตกใจ เธอเป็นคนเดียวที่รู้จักกับศักดิ์สยาม เพราะเป็นเพื่อนกับศีตลามาตั้งแต่ยังเด็ก

“ก็...แค่อาหารเป็นพิษนิดหน่อย ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก พวกแกไปกันเถอะ เอาไว้คราวหน้าเราค่อยไปด้วยก็แล้วกัน”

อาจเพราะแต่ละคนอายุยังน้อยจึงไม่มีเพื่อนคนไหนละเอียดลึกซึ้งมากพอจะมองเห็นแววหม่นในดวงตาของศีตลา อาจารย์เข้าห้องมาพอดี ทุกคนจึงเลิกคุยกัน แต่วิชาเลขาฯ คาบนั้น ศีตลาเรียนไม่รู้เรื่อง เธอคิดวนไปวนมาแต่กับเรื่องข้อเสนอที่ธามให้

ตอนที่ธามถามว่าเธอรู้ไหมว่า 'อุ้มบุญ' คืออะไร ตอนนั้นเธอตอบเขาไปว่า 'พอจะเข้าใจ'

แต่เมื่อกลับมา เด็กสาวก็ยังคงพิมพ์คำค้นหาในกูเกิ้ลเพื่อจะได้เข้าใจมันมากขึ้น บทความเกี่ยวกับการอุ้มบุญขึ้นแสดงเป็นพรืด แต่แค่เนื้อหาหน้าแรกก็สามารถตอบคำถามได้กระจ่างดีพอแล้ว

“...การอุ้มบุญ คือ การให้หญิงคนอื่นตั้งครรภ์จากการปฏิสนธิภายนอกร่างกายแทนคู่สามีภรรยาที่ไม่สามารถมีลูกได้ การปฏิสนธิอาจใช้สเปิร์มและไข่จากคู่สามีภรรยาดังกล่าว หรือเป็นสเปิร์มหรือไข่จากคนใดคนหนึ่งผสมกับสเปิร์มหรือไข่ที่ได้รับบริจาคจากผู้อื่น แล้วจึงนำตัวอ่อนฝังเข้าไปในมดลูกของหญิงที่อุ้มบุญ...”

แบบนี้เอง คุณธามจึงได้ยืนยันกับภรรยาของเขาว่า ระหว่างเขากับผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่อุ้มบุญ จะไม่มีอะไรเกินเลยต่อกัน

แต่ถึงอย่างนั้น ศีตลาก็ยังรู้สึกพะอืดพะอม เมื่อคิดว่าจะต้องมี ‘ตัวอ่อน’ ที่ผสมจากสเปิร์มและไข่ของคนแปลกหน้า เข้ามาฝังตัวอยู่ในมดลูกของเธอ... เธอผู้ซึ่งแค่จับมือเพศตรงข้ามก็ยังไม่เคยสักครั้งเลยในชีวิตนี้

“เฮ้ย! ไอ้ตาล เป็นอะไรไปวะ หน้าซีดเชียว”

ลลิตาที่นั่งโต๊ะชิดกันหันมากระซิบถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อสังเกตเห็นว่าเพื่อนมีท่าทางแปลก ๆ ศีตลาส่ายหน้าและพยายามตอบไปว่าไม่เป็นไร...แต่จู่ ๆ ใบหน้าของลลิตาก็คล้ายมีเงาสีดำมาแทนที่ ก่อนที่ความรับรู้ทุกอย่างของเด็กสาวจะดับวูบลง

* * * * *

สามปีก่อน

‘ตาลอยากเรียนที่ วธก. เหรอ’

ศักดิ์สยามถามย้ำอย่างประหลาดใจ เมื่อน้องสาวคนเดียวเดินมาบอกว่า หากเรียนจบมัธยมศึกษาชั้นปีที่สามแล้ว เธอกับเพื่อนจะไปสมัครเรียนต่อสายอาชีพ ที่วิทยาลัยธุรกิจกรุงเทพ หรือชื่อย่อว่า วธก.

ศีตลาพยักหน้า

‘ใช่...ซื้อใบสมัครแล้วด้วย ตาลกับลี่จะไปสมัครสอบด้วยกัน’

‘ลิลลี่ด้วยเหรอ พี่นึกว่าลี่จะอยากสอบเข้าเตรียมฯ เสียอีก พี่ชายลี่ก็เรียนเตรียมฯ นี่นา’

‘ลี่มันบอกว่าสอบแข่งไม่ไหวหรอก สู้มาเรียนสายอาชีพดีกว่า ช่วยที่บ้านทำงานได้ด้วย’

ศักดิ์สยามพยักหน้าน้อย ๆ ลิลลี่ หรือ ลลิตา เป็นลูกสาวคนเล็กของครอบครัวที่ทำธุรกิจ มีบริษัทและโรงงานใหญ่โตเป็นของตัวเอง คงไม่แปลกหากลลิตาจะเรียนด้านนี้เพื่อกลับไปช่วยงานครอบครัว

แต่น้องสาวของเขาไม่เหมือนกัน...

'พี่อยากให้ตาลเรียนสายสามัญ ตาลหัวดีนะ เรียนเก่ง...เรียนสามัญน่าจะมีอนาคตมากกว่า'

'โอ้โห นี่พูดจากปากคนที่เรียนจบ ปวช.* ปวส.* แล้วก็ไปต่อปริญญาตรี จนได้ทำงานดี ๆ เป็นถึงผู้จัดการเนี่ยนะ'

ศีตลาหยอกพี่ชาย เข้าใจดีว่าศักดิ์สยามต้องการจะบอกอะไร

'ที่ตาลเลือกเรียนสายอาชีพ ก็เหตุผลเดียวกับที่พี่ต้นเลือกนั่นแหละ คือ เราจะได้ทำงานไปด้วยได้ ตาลก็แค่อยากเดินตามรอยพี่ชายตัวเอง'

'ไม่ใช่เพราะกลัวพี่จะส่งเรียนไม่ไหวหรอกหรือ'

ศักดิ์สยามถามตรง ๆ...

====

[ หมายเหตุท้ายเรื่อง :

*ปวช. ย่อมาจาก  ประกาศนียบัตรวิชาชีพ - หลักสูตรประกาศนียบัตรวิชาชีพเป็นวุฒิการศึกษาที่เทียบเท่ากับมัธยมศึกษาตอนปลาย

*ปวส. ย่อมาจาก ประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง เทียบเท่าวุฒิอนุปริญญา หากเรียนต่อมหาวิทยาลัยอีก 2 ปีในสาขาที่เกี่ยวข้องก็จะได้รับวุฒิปริญญาตรี ]