ตอนที่ 6 ดอกไม้ปริศนา

ช่อดอกกุหลาบสีแดงถูกส่งมาให้ไอรดาในตอนเช้าที่บริษัท แล้วมีการ์ดเขียนมาว่า ‘ไม่เคยลืม’ ไอรดาค่อนข้างแปลกใจ คิดว่าอาจแฟนเก่าคนไหนสักคนที่เป็นคนส่งมา

‘คงกำลังจนตรอก ต้องการความช่วยเหลือสินะ พวกชอบปอกลอก’ ไอรดาเหยียดยิ้ม แล้วกำลังจะโยนดอกไม้ทิ้งแต่ก็ชะงักมือไว้

‘เสียดายดอกไม้สวยๆ ’ ไอรดาคิดในใจแล้วให้แม่บ้านที่บริษัทเอาไปจัดใส่แจกันไว้ให้เธอแทน

หลังจากนั้นดอกไม้ก็ถูกส่งมาอีกในทุกๆ วัน ติดต่อกันสามสามวันแล้ว ทำให้ไอรดารู้สึกหงุดหงิดเพราะอยากรู้ว่าใครเป็นคนส่งมากันแน่

เธอกลับไปถึงที่บ้านก็อารมณ์ไม่ค่อยดีจนอารยะสังเกตเห็น แล้วถามน้องสาวด้วยความเป็นห่วง

“เล็กเป็นอะไร ทำไมดูหงุดหงิดบ่อยจังนะช่วงนี้”

“ก็มีดอกไม้ถูกส่งมาหาเล็กทุกวัน แต่ไม่รู้ว่าใครส่งมา เลยหงุดหงิด”

“ให้พี่สืบแล้วส่งคนไปจัดการให้ไหม” อารยะถามเหมือนว่ามันเป็นเรื่องปกติ โสภิดาได้ยินก็รู้สึกว่าอารยะดูน่ากลัวว่าที่คิด

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เล็กจัดการเองได้” ไอรดาบอกแล้วลงมือทานอาหารเย็นอย่างเซ็งๆ

อารยะมองโสภิดาที่เขี่ยข้าวในจานไปมาเหมือนมีอะไรในใจ นุสรามองตามสายตาของสามี เธอรู้ว่าอารยะคิดอะไรอยู่ เธอเลยเป็นฝ่ายถามโสภิดาแทนเขา

“ส้มเป็นอะไร มีอะไรอยากจะพูดหรือเปล่า”

“คือว่าพรุ่งนี้ส้มอยากกลับไปนอนที่บ้านค่ะ” โสภิดาบอก

อารยะรวบช้อนแล้วเดินขึ้นห้องโดยไม่พูดอะไรสักคำ โสภิดาถึงกับใจหายไม่รู้ตัวว่าทำอะไรผิด

“ส้มรู้ใช่ไหมว่าพี่ใหญ่อยากได้ลูกแค่ไหน” ไอรดาบอกเธอ

“ส้มแค่กลับบ้านวันเดียวเองนะคะ”

“พี่ใหญ่ไม่อยากให้เธอไปค้างที่ไหนหรือออกไปไหนโดยไม่มีเขาคอยควบคุม เพราะพี่ใหญ่ไม่ไว้ใจใคร และอยากมั่นใจว่าถ้าเธอท้อง เด็กในท้องจะเป็นลูกของเขาจริงๆ” นุสราอธิบายให้โสภิดาเข้าใจ

“ส้มก็แค่อยากกลับบ้านไปนอนกับพ่อแม่ในวันเกิดของส้มก็แค่นั้นเองค่ะ” โสภิดาอธิบาย

“งั้นพรุ่งนี้ฉันอนุญาตให้ส้มพาหวานไปซื้อของแล้วไปทานข้าวเที่ยงกับพ่อแม่แล้วรีบกลับมาที่บ้าน” นุสราบอก โสภิดายิ้มอย่างดีใจแล้วยกมือไหว้ขอบคุณนุสรา

นุสราส่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน แต่ภายในใจนั้นรู้ดีว่าอารยะมีเหตุผลมากกว่านั้นที่ไม่พอใจ ไม่ใช่แค่เขาไม่มั่นใจว่าโสภิดาจะมีคนอื่น แต่นุสรารู้ว่าอารยะกำลังมีใจให้โสภิดาและเขาขาดเธอไม่ได้ในตอนนี้

หลังมื้ออาหารนุสรายกแซนด์วิชและน้ำส้มขึ้นไปเอาใจสามี เธอรู้ว่าเขายังทานข้าวไม่อิ่ม แต่มีเหตุให้ต้องหงุดหงิดใจเสียก่อน

“พี่ใหญ่ทานแซนด์วิชสักหน่อยนะคะ” นุสราบอกเขาอย่างเอาใจ

อารยะยิ้มแล้วเดินเข้าไปกอดเธอไว้

“ผมขอโทษที่เดินขึ้นมาเฉยๆ แบบนั้น” อารยะบอกเธอ

“พี่ใหญ่รักเด็กนั่นแล้วใช่ไหมคะ” นุสราตัดสินใจถามเขาออกมาตรงๆ

อารยะอึ้งไปสักพัก เขาเองก็ไม่มั่นใจว่าความรู้สึกดีๆ ที่ให้กับโสภิดาคือความรักหรือเปล่า

“ผมไม่รู้สิอ้อม ผมไม่มั่นใจ มันอาจไม่ใช่ความรัก ผมอาจแค่ตั้งความหวังกับเธอไว้มากก็เท่านั้นเอง” อารยะบอกปัดออกไปก่อนเพื่อให้นุสราสบายใจ

นุสรายิ้มออกมาเมื่อมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดไว้

“พรุ่งนี้วันเกิดส้ม เธอเลยอยากไปนอนกับพ่อแม่ค่ะ แต่อ้อมบอกให้เธอไปทานข้าวกลางวันกับพ่อแม่ โดยให้พาหวานไปด้วย ไม่ให้ค้าง” นุสราบอกเขา

“อืม ขอบใจนะที่ช่วยจัดการแทนผม” อารยะบอกภรรยา

“คืนนี้พี่ใหญ่จะไปหาส้มไหมคะ” นุสราถาม เพราะเขาไม่ได้ไปหาเธอมาเกือบทั้งสัปดาห์แล้วเพราะเธอมีรอบเดือน

“ยังหรอก” อารยะบอกแล้วทานแซนด์วิชที่ภรรยาถือขึ้นมาอย่างเอร็ดอร่อย

“อ้อมให้ส้มเขาทำให้ค่ะ กลัวพี่ใหญ่จะหิว” นุสราบอกเขา อารยะพนักหน้าแล้วทานแซนด์วิชที่เหลือจนหมด

***************************

เช้าวันต่อมาหลังจากที่ทุกคนทยอยไปทำงานกันหมดแล้ว ก็มีดอกไม้ถูกส่งมาที่บ้านสันติกุล โดยมีการ์ดแนบอวยพรมาว่า ‘สุขสันต์วันเกิด’

โสภิดารู้ว่ามันเป็นของเธอ อาจจะเป็นนุสราหรือว่าอาจจะเป็นไอรดา เพราะมีสองคนนี้เท่านั้นที่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ

เธอชวนหวานออกไปซื้อของและอาหารดีๆ เพื่อไปเลี้ยงฉลองวันเกิดครบรอบยี่สิบสามปีของเธอที่บ้านกับพ่อแม่

พ่อแม่ของเธอสบายใจขึ้นมาก เมื่อเห็นว่าโสภิดาสบายดีและมีความสุขมาก

หลังจากทานข้าวกับครอบครัวเสร็จเธอก็กลับบ้านมาในตอนบ่าย เพื่อเตรียมอาหารเย็นช่วยพิมพ์ที่ครัวตามปกติ แต่วันนี้เธออารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะความเมตาตาของนุสราที่ให้เธอกลับบ้านไปทานข้าวกับพ่อแม่ได้

เมื่อทุกคนกลับมาอาหารก็พร้อมพอดี ไอรดาก็ซื้อน้ำหอมให้เธอหนึ่งขวดบอกว่าเป็นของขวัญวันเกิด โสภิดาไหว้ขอบคุณไอรดา เธอคิดว่าถ้าไอรดาซื้อน้ำหอมให้ แสดงว่าดอกไม้ก็มาจากนุสรา

เธอจึงหันกล่าวขอบคุณนุสรา นุสราเข้าใจว่าโสภิดาขอบคุณเธอเพราะเรื่องที่เธออนุญาตให้ไปหาพ่อแม่ได้ แต่จริงๆ แล้วโสภิดาอยากขอบคุณเรื่องดอกไม้มากกว่า

คืนนี้อารยะเข้ามาหาเธอ หลังจากไม่ได้มาหาหลายคืน เขาเดินเข้ามาขณะที่เธอกำลังนั่งหวีผมอยู่

โสภิดาลองใช้น้ำหอมที่ไอรดาซื้อให้ กลิ่นหอมเย็นแบบนี้เป็นอย่างที่อารยะชอบ

“คุณใหญ่หายโกรธส้มหรือยังคะ” โสภิดาถามเมื่อเขาเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ

“ยัง” อารยะบอกแล้วเดินไปนั่งที่เตียง

“คุณใหญ่อย่าโกรธส้มเลยนะคะ” เธอเดินไปนั่งที่พื้น แล้วเอาหน้าซบลงบนตักของเขา

“ทำไมไม่บอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ”

“ก็ส้มเห็นว่ามันไม่สำคัญนี่ค่ะ”

“สำคัญสิ” อารยะบอก

“คะ?” โสภิดาเงยหน้าขึ้นมองเขา

“อะไรที่เกี่ยวกับคนที่จะมาอุ้มท้องทายาทของสันติกุล สำคัญหมดนั่นแหละ” อารยะบอก โสภิดาพยักหน้าเข้าใจ เธอนึกอยู่แล้วว่าเธอไม่ได้สำคัญอะไร

“ชอบไหม” อารยะถาม

“ชอบอะไรคะ”

“ดอกไม้วันนี้ที่ส่งให้ ชอบหรือเปล่า”

“ของคุณใหญ่เหรอคะ”

“คิดว่าของใครล่ะ” อารยะถามเสียงเครียด

“ส้มคิดว่าของคุณอ้อม” โสภิดาบอกเขาตามที่เข้าใจ

 “ขอบคุณนะคะ” โสภิดาบอกแล้วลุกขึ้นโอบมือกอดเอวเขาเอาไว้ แล้วเงยหน้าจูบปลายคางของเขา เป็นครั้งแรกที่เธอเป็นฝ่ายทำแบบนี้ก่อน

โสภิดาดันตัวอารยะให้นอนลงไป แล้วเธอเป็นฝ่ายเริ่มจูบตั้งแต่ซอกคอเขาลงมา ไม่ได้จูบปากเขา เพราะเขาบอกว่าไม่เคยจูบใครนอกจากนุสรา

เธอถอดแค่กางเกงของเขาออกแล้วขึ้นคร่อมเขาไว้ สบตาเขานิ่ง ก่อนจะจับแท่งกำยำนั้นให้ตั้งตรงแล้วนั่งกดให้เข้าไปแล้วกดสะโพกลงจนสุด อารยะมองภาพที่โสภิดาโยกตัวอยู่ด้านบนอย่างสุขสม เขายิ้มอย่างพอใจ นอนนิ่งให้เธอปรนนิบัติอย่างใจเย็น

“ชอบไหมคะ”

“อืม” เขาครางตอบเธอ แล้วจับสะโพกเธอให้มั่นเด้งสวนเธออย่างดุดัน แล้วลุกขึ้นนั่ง จูบไซร้ซอกคอเธอ

โสภิดาเอามือโอบคอเขาไว้ ต่างฝ่ายต่างเคลื่อนตัวเข้าหากันอย่างสุขสม ประสานเสียงครางกันจนเข้าสู่ห้วงแห่งความสุข ก่อนที่อารยะจะแยกตัวกลับเข้าห้องอย่างเสียดาย

***************************

เช้าวันต่อมาไอรดามีนัดพบกับทนายความเพื่อปรึกษาเรื่องที่ลูกหนี้ที่โดนยึดทรัพย์ ฟ้องเธอว่าเธอยึดทรัพย์ไปทั้งที่ลูกหนี้จ่ายเงินครบทุกงวด

ไอรดาดูจากรายงานแล้ว ลูกหนี้เธอไม่เคยมาจ่ายเงินเลยแม้แต่งวดเดียว ดังนั้นเธอยึดทรัพย์ได้โดยชอบธรรม

ทนายความที่เธอให้เลขานุการหาให้กำลังเดินทางมาพบเธอ พอเขาเข้ามาถึงไอรดาก็ถึงกับชะงัก

“นี่คุณ”

“คุณเล็กค่ะ นี่คือคุณแทนคุณ ทนายที่ดิฉันติดต่อให้มาช่วยว่าความให้ค่ะ” เลขานุการของเธอบอก

“อืม” ไอรดาพยักหน้ารับทราบ แล้วเชิญเขานั่งลง

เลขานุการของไอรดาเอาน้ำมาเสิร์ฟเขาแล้วถือแฟ้มเอกสารที่เตรียมไว้ยื่นให้ไอรดาคุยกับเขา โดยมีเธอนั่งฟังอยู่ด้วย

“เจอกันอีกแล้วนะครับ” แทนคุณบอก

“นี่เป็นเอกสารทั้งหมดที่เป็นหลักฐานว่าทางโจทก์ไม่เคยจ่ายชำระหนี้เลยสักบาท” ไอรดาบอกแล้วยื่นแฟ้มให้เขา

“ไม่คิดว่าทนายชื่อดังจะมารับงานเล็กๆ แบบนี้ด้วย” ไอรดาพูดเหน็บเขาหน่อยๆ

“อะไรที่เป็นเงินเป็นทองผมรับทำหมดแหละ” แทนคุณพูดขึ้น

ทั้งสองคุยเรื่องงานจนเสร็จ แทนคุณจะทำหน้าที่สืบและหาหลักฐานเพิ่มเติม เพื่อให้ไอรดาชนะคดีตามที่เธอต้องการ เขารู้ว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิด เพราะเธอยอมให้เขาตรวจสอบทุกอย่างเท่าที่ต้องการ

ก่อนจะกลับแทนคุณหันมาหาเธอ แล้วมองดอกกุหลาบสีแดงที่ใส่ในแจกันด้านหลังโต๊ะทำงานของเธอ

“ชอบกุหลาบสีแดงแหรอครับ” แทนคุณถามเธอ

“ไม่ได้ชอบหรอกค่ะ พอดีมีคนโรคจิตส่งมาให้ ตอนแรกกะจะทิ้ง แต่เสียดายดอกไม้เลยต้องเก็บไว้” ไอรดาพูดออกมาแบบนั้น เขาถึงกับชะงัก

เธอไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ ความที่ชอบพูดอะไรตรงๆ มันก็เป็นเสน่ห์ของไอรดาอย่างหนึ่ง แต่การที่เธอไม่ไว้ใจใครให้เข้ามาในชีวิตเธอ มันท้าทายความรู้สึกของแทนคุณมากกว่า

“ผมไม่ได้โรคจิตสักหน่อย แค่เห็นว่ามันเหมาะกับคุณ” แทนคุณบอกแล้วเดินออกไปจากห้องของเธอ

“พูดอย่างนี้แสดงว่าดอกไม้มาจากคุณทนายเหรอคะคุณเล็ก” เลขานุการสาวถามเธออย่างตื่นเต้น ทุกคนต่างอยากรู้ว่าใครเป็นเจ้าของดอกไม้ที่ส่งให้ไอรดา

ไอรดานิ่งคิด เธอไม่รู้ว่าถ้าเป็นเขาจริงๆ เขาจะส่งดอกไม้มาให้เธอทำไม

***************************