All Chapters of อุ้มรักมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

ไอรดาพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่กว่าสิบชุด รวมทั้งชุดชั้นใน ชุดนอน ชุดลำลอง ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ แล้วให้เธอเปลี่ยนชุดที่ซื้อให้วันนี้ใส่กลับไปที่บ้านพร้อมกับไอรดา ไอรดาพาเธอกลับไปที่บ้านในตอนเย็นที่กำลังตั้งโต๊ะอาหารอยู่ โสภิดาเดินตามหลังไอรดาเข้ามาเธอตัวสั่นเทาด้วยความกลัวเมื่อเห็นอารยะที่ทำหน้าเหมือนไม่พอใจ ส่วนนุสรานั้นมองเธอด้วยความงุนงงแต่ก็แอบชื่นชมในความสวยและอ่อนเยาว์ของเธออยู่ไม่น้อย “นั่งลงสิ” ไอรดาสั่งให้โสภิดานั่งลงข้างๆ เธอ แล้วเด็กรับใช้ก็นำจานมาวางต่อหน้าเธออีกชุด “นี่พี่ใหญ่ พี่ชายของฉัน และพี่อ้อมภรรยาเอกของเขา” ไอรดาบอก โสภิดายกมือไหว้แล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย “โสภิดาคือคนของเล็ก เธอจะมาทำหน้าที่อุ้มท้องให้กับพี่ใหญ่” ไอรดาบอกอารยะที่กำลังสงสัยว่าเธอคือใคร “พี่ไม่อยากแต่งเมียรองเข้าบ้านอีกแล้ว แต่ละคนงามหน้านัก” อารยะพูดเสียงกร้าว เจ็บใจทุกครั้งที่นึกถึงบรรดาภรรยารองที่เขาจัดงานแต่งงานเล็กๆ ให้เกียรติเธอมาเป็นภรรยาอีกคน แต่ว่าทุกคนก็นอกใจเขาทั้งสิ้น โดยที่ไม่เคยเอะใจว่าเป็นฝีมือของน้องสาวที่กำจัดปลิงดูดเลือดในสายตาเธอไป “คนนี้ไม่ต้องแต่งค่ะ เธอจะมาทำหน้าที่อุ้มท้อ

คืนนี้อารยะหงุดหงิดเป็นพิเศษ โสภิดาจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวไว้รอเขาอารยะเข้ามาช้ากว่าเมื่อวาน เขาเดินตรงมาที่โสภิดาที่กำลังนอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ โสภิดาลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นว่าเขาเข้ามาอารยะยื่นมือไปดึงโทรศัพท์เธอออกมาดูว่าเธอกำลังคุยกับใครหรือดูอะไรอยู่ก็พบว่าเธอกำลังแชทคุยกับกลุ่มเพื่อนที่เรียนด้วยกัน เขาก็เลยยื่นโทรศัพท์คืนเธอไป โสภิดาวางโทรศัพท์ลงที่โต๊ะข้างเตียง แล้วลุกขึ้นยืน อารยะเริ่มถอดเสื้อผ้าพาดไว้ที่ปลายเตียงเหมือนเมื่อวานอย่างใจเย็น โสภิดาหันหลังให้เขา เธอไม่รู้ว่าควรถอดเองหรือต้องรอให้เขาถอดให้ สักพักอารยะก็เดินเข้ามาข้างหลังแล้วเอามือถลกชายชุดนอนขึ้นมา จูบซอกคอจากด้านหลังแล้วดึงชายชุดนอนให้สูงขึ้นมาเหนือเอว ดันเธอไปชิดขอบผนังแล้วสอดใส่แท่งนั้นเข้าไปโดยที่ไม่ได้มีการเล้าโลมใดๆ ก่อน โสภิดากัดฟันแน่น มันไม่ได้เจ็บมากมายแต่มันอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก อารยะจูบที่คอด้านหลังและจูบที่ไหล่ของเธอ ดันสะโพกเข้าออกช้าๆ ก่อนจะเร่งความเร็วขึ้นจนเธอมีอารมณ์ร่วมด้วยในที่สุดเขาให้เธอโก้งโค้งแยกขา มือยันผนังห้อง จับสะโพกเธอให้แน่นแล้วกระแทกอย่างดุดันจนในที่สุดปลดปล่อยออกมาตามๆ กัน ดึงเธอให

ช่อดอกกุหลาบสีแดงถูกส่งมาให้ไอรดาในตอนเช้าที่บริษัท แล้วมีการ์ดเขียนมาว่า ‘ไม่เคยลืม’ ไอรดาค่อนข้างแปลกใจ คิดว่าอาจแฟนเก่าคนไหนสักคนที่เป็นคนส่งมา‘คงกำลังจนตรอก ต้องการความช่วยเหลือสินะ พวกชอบปอกลอก’ ไอรดาเหยียดยิ้ม แล้วกำลังจะโยนดอกไม้ทิ้งแต่ก็ชะงักมือไว้‘เสียดายดอกไม้สวยๆ ’ ไอรดาคิดในใจแล้วให้แม่บ้านที่บริษัทเอาไปจัดใส่แจกันไว้ให้เธอแทนหลังจากนั้นดอกไม้ก็ถูกส่งมาอีกในทุกๆ วัน ติดต่อกันสามสามวันแล้ว ทำให้ไอรดารู้สึกหงุดหงิดเพราะอยากรู้ว่าใครเป็นคนส่งมากันแน่เธอกลับไปถึงที่บ้านก็อารมณ์ไม่ค่อยดีจนอารยะสังเกตเห็น แล้วถามน้องสาวด้วยความเป็นห่วง“เล็กเป็นอะไร ทำไมดูหงุดหงิดบ่อยจังนะช่วงนี้”“ก็มีดอกไม้ถูกส่งมาหาเล็กทุกวัน แต่ไม่รู้ว่าใครส่งมา เลยหงุดหงิด”“ให้พี่สืบแล้วส่งคนไปจัดการให้ไหม” อารยะถามเหมือนว่ามันเป็นเรื่องปกติ โสภิดาได้ยินก็รู้สึกว่าอารยะดูน่ากลัวว่าที่คิด“ไม่ต้องหรอกค่ะ เล็กจัดการเองได้” ไอรดาบอกแล้วลงมือทานอาหารเย็นอย่างเซ็งๆอารยะมองโสภิดาที่เขี่ยข้าวในจานไปมาเหมือนมีอะไรในใจ นุสรามองตามสายตาของสามี เธอรู้ว่าอารยะคิดอะไรอยู่ เธอเลยเป็นฝ่ายถามโสภิดาแทนเขา“ส้มเป็นอะไร

นุสราลงไปทานอาหารเย็นไม่ไหว เธอขอตัวนอนพักที่ห้องต่อ เพราะทานข้าวต้มไปแล้วอารยะทานข้าวเสร็จก็ขึ้นมาอาบน้ำแล้วเอาเจลลดไข้มาแปะที่หน้าผากของนุสรา“ให้ผมเช็ดตัวให้อ้อมไหม”“อ้อมยังลุกได้ค่ะ เดี๋ยวอ้อมทำเองได้”“พี่ใหญ่พักผ่อนเถอะคะ” นุสราบอกเมื่อเห็นเขานั่งเงียบ ท่าทางดูกังวลใจ ก็ใจที่เขาเป็นห่วงเธอ“อ้อม วันนี้พี่ขอค้างที่ห้องส้มได้ไหม พอดีมันเป็นช่วงที่ไข่ตกพอดี พี่คิดว่าโอกาสติดน่าจะสูง” อารยะบอกเธอไปตรงๆ“ค่ะ” นุสราบอก แล้วส่งยิ้มให้เขาอารยะยิ้มอย่างดีใจ เขาจูบหน้าผากภรรยาสาวแล้วออกจากห้องไปโดยไม่ได้กลับมามองเธอเลยสักนิดพอประตูปิดลงนุสราก็กำผ้าปูที่นอนแน่น อารยะไม่เคยทอดทิ้งเธอในเวลาที่เจ็บป่วย และข้ออ้างของเขามันไม่ได้เข้าท่าสำหรับเธอเลยสักนิด นุสรารู้ว่าเขาติดใจในตัวของโสภิดาแล้วอย่างแน่นอนและที่เขาปฏิเสธก่อนหน้านี้ว่าไม่ได้มีใจให้เด็กสาว นุสรารู้ว่าเขาโกหก เพราะวันนี้เขาเอาแต่โทรเช็คกับคนขับรถที่ไปส่งโสภิดาไปเรียนทั้งวันว่าเธอไปที่ไหนทำอะไรบ้าง ยังไม่นับที่เขาเช็คพิกัดเธอจากโทรศัพท์เครื่องเก่าของเขาที่ใส่เครื่องติดตามเอาไว้ทุกๆ ครึ่งชั่วโมงเลยก็ว่าได้และที่สำคัญอารยะไม่เคยค้า

นุสราแทบไม่อยากมองหน้าโสภิดา เธอไม่อยากร่วมโต๊ะอาหาร แต่จะให้เธอเป็นฝ่ายหนีหน้า มันก็ไม่ใช่เรื่อง เธอคิดว่าโสภิดาควรรู้ตัวและไม่ควรมาร่วมโต๊ะด้วย โสภิดารู้ว่านุสรานั้นเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดนับตั้งแต่สองสัปดาห์ที่แล้วที่เธอแขวะอารยะบนโต๊ะอาหาร และหลังจากนั้นอารยะก็ไม่ได้มานอนค้างที่ห้องของโสภิดาอีกเลยเขาหาโอกาสมานอนกับเธอได้แค่สองถึงสามครั้งเท่านั้น เพราะต้องคอยเอาใจนุสราในช่วงนี้กลางดึกคืนหนึ่งมีคนที่สนามแข่งรถโทรมาหาอารยะ เขารีบออกไปจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นทันที ปกติสนามแข่งรถที่เขาดูแลนั้นจะมีการเปิดให้บริการในช่วงกลางวัน แต่ว่าวันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นเมื่อลูกชายเจ้าของไนต์คลับดังในตัวจังหวัด อยากใช้สนามเพื่อทำการแข่งรถเดิมพันกับคู่แข่ง โดยต้องการใช้สนามของเขา โดยตอนนี้ไม่ยอมไปไหน โวยวายจะเข้าไปใช้สนามท่าเดียว เมื่ออารยะเดินทางไปถึง ก็พบว่าพิธานและเพื่อนของเขากำลังโวยวายอยู่ โดยมีคนของอารยะขวางทางพวกเขาไว้ไม่ให้เข้าไปในบริเวณสนาม“มีอะไรให้ผมช่วยเหลือหรือเปล่าครับ” อารยะถามออกมาเมื่อเดินไปถึงบริเวณที่กำลังเกิดเรื่องกัน“พวกผมอยากใช้สนามในการแข่งขัน และคนของคุณไม่ให้ผมเข้าไป” พิธา