ตอนที่ 7 หวง

แทนคุณมาขอพบไอรดาตั้งแต่เช้าพร้อมดอกไม้ในมือ ไอรดารับดอกไม้ไว้ตามมารยาทแล้วยื่นให้เลขานุการเอาไปเก็บ

“ที่จริงไม่ต้องเอาดอกไม้มาให้ฉันก็ได้นะคะ เก็บเงินค่าดอกไม้ไว้เลี้ยงดูพิมพิลาดีกว่า” ไอรดาแขวะเขา 

“ผมไม่ได้เจอเธอมาหลายวันแล้วครับ” แทนคุณบอก 

ไอรดาตั้งท่าจะว่าให้เขาอีกแต่แทนคุณก็ชิงพูดตัดหน้าเธอก่อน 

“เรามาคุยเรื่องงานของเรากันดีกว่าครับ ผมไปสืบมาเมื่อวานนี้ พบว่าใบเสร็จที่ทางโจทก์เอาให้ทนายใช้เป็นหลักฐาน เป็นใบเสร็จปลอมที่ทางลูกชายของโจทก์สร้างขึ้นมา เขาเอาเงินที่พ่อแม่ให้มาจ่ายหนี้เอาไปเล่นการพนันจนหมด” แทนคุณบอก 

“งั้นงานนี้เราก็ชนะเห็นๆ” 

“ทนายฝ่ายนั้นเป็นทนายที่ศาลแต่งตั้งขึ้น ผมว่าเราน่าจะไกล่เกลี่ยกันได้ โดยไม่ต้องขึ้นศาลให้เสียเวลา” แทนคุณบอก 

“งั้นคุณก็จัดการแล้วกัน หน้าที่คุณนี่” ไอรดาบอกอย่างไม่สนใจ เธอรู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ได้ทำผิดขั้นตอน ยังไงก็ไม่มีวันแพ้คดี 

“ตามกฎหมายแล้วคุณสามารถยึดทรัพย์ที่หลุดจำนองได้ แต่ว่าตามหลักมนุษยธรรมแล้ว ผมอยากให้คุณเห็นใจพวกเขา” แทนคุณบอก 

“เห็นใจเหรอ ถ้าพวกเขาอยากขอความเห็นใจ ต้องมาขอพบฉันตั้งแต่แรกเพื่อเจรจากัน ฉันไม่เคยใจร้ายกับใครทั้งนั้น แต่นี่วิ่งแจ้นไปแจ้งความ เรื่องถึงโรงถึงศาลแบบนี้ ฉันเสียชื่อเสียงและเสียเวลาแค่ไหน อย่ามาสอนฉันว่าควรหรือไม่ควรทำอะไร ฉันคิดของฉันเองได้” ไอรดาบอกเขา

เธอให้โอกาสคนเสมอ อย่างเช่นโสภิดาเธอก็ให้โอกาส ขอแค่มาเจรจาตกลงกันด้วยดี แต่กรณีนี้เธอเจอมาหนักตั้งแต่สามวันที่แล้วที่พวกเขาด่าเธอลงโซเชียล แม้จะไม่เอ่ยชื่อบริษัท แต่ในแถบจังหวัดนี้มีบริษัทของเธอที่เดียวที่เป็นบริษัทที่ปล่อยเงินกู้ตามระบบอย่างถูกต้องตามกฎหมาย เป็นใครก็รู้ว่าเป็นบริษัทเธอ 

แทนคุณรู้ว่าแนวทางธุรกิจของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน แต่เขาเห็นครอบครัวทางนั้นแล้วอดสงสารไม่ได้ 

“ที่จริงลุงกับป้าเจ้าของที่ไม่ได้มีความรู้ด้านกฎหมายอะไรเลย แต่ลูกชายของเขากลัวความผิด เลยกล่าวโทษทางเรา ภรรยาของเขาก็ไม่รู้เรื่อง เลยประจานลงโซเชียลเพราะเชื่อคำของสามี แต่ตอนนี้พวกนั้นรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ทางนั้นโพสแก้ข่าวในโลกโซเชียลให้แล้ว ผมว่าคุณต้องดูอีกด้านด้วย” แทนคุณบอก 

“มันไม่ใช่เรื่องของคุณ คุณแค่ทำหน้าที่ของคุณให้กับฉัน ถ้าไม่ทำฉันก็จะได้จ้างคนอื่นมาทำ” ไอรดาบอกแล้วผายมือไล่ให้เขากลับ 

“จะผ่านไปกี่ปีคุณก็ไม่เคยเปลี่ยน เคยใจร้ายยังไงก็ยังใจร้ายอย่างนั้น” แทนคุณพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แล้วเดินออกไป 

ไอรดาไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เขาพูดเหมือนว่าเขาเคยรู้จักเธอมาก่อน หรือว่าที่เธอรู้สึกเหมือนเคยเจอเขามาก่อน มันเป็นเรื่องจริง 

‘เราต้องเคยเจอกันมาก่อนหน้านี้แน่’ ไอรดาคิดในใจ พยายามนึกเรื่องเขา แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก 

เลขานุการของไอรดาเดินเอาแจกันที่แม่บ้านจัดดอกกุหลาบเสร็จแล้วเอามาวางไว้ในห้องเธอ แล้วทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นว่าเจ้านายสาวกำลังคิ้วขมวดอยู่ 

“คุณเล็กเครียดเรื่องคดีเหรอคะ”

“เปล่าหรอก แค่ไม่ชอบทนายคนนี้นิดหน่อย เธอพอรู้ประวัติเขาหรือเปล่า นอกจากเรื่องที่เขาเป็นทนายชื่อดังเนี่ย” 

“ไม่ทราบค่ะ จะให้ฉันหาประวัติเขาให้ไหมคะ” 

“ไม่ล่ะ ไม่อยากจ้างนักสืบ เรื่องเล็กแค่นี้” ไอรดาบอก 

“ไม่ต้องจ้างนักสืบหรอกค่ะ สมัยนี้โลกโซเชียลเข้าถึงทุกคนแล้วนะคะ คุณเล็กแค่พิมพ์ชื่อเขาในอินเตอร์เน็ต หรือเข้าไปส่องดูประวัติในสังคมออนไลน์ที่เขาเล่น แค่นี้ก็รู้ประวัติเขาแล้วค่ะ” เลขานุการของเธอบอก

ไอรดายิ้มออกมาแล้วเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คตรงหน้าขึ้นมาทันที 

เลขานุการสาวลอบยิ้ม ทนายคนนี้คงไม่ธรรมดา เพราะสามารถทำให้ไอรดาสนใจเขาได้

“อืม อีกเรื่อง บอกคนของฉันขึ้นมาหาที่ห้องที” ไอรดาบอกเลขานุการให้เรียกลูกน้องที่ติดตามเธอขึ้นมาหา 

สักพักคนของไอรดาก็ขึ้นมาด้วยกันสามคนและคนขับรถด้วยเป็นสี่คน ไอรดาเขียนที่อยู่ให้แล้วยื่นให้ลูกน้องไป 

“นายสองคนไปสืบมาว่าลูกชายของบ้านหลังนี้ ไปเล่นการพนันที่ไหน ตามเขาไปแล้วสั่งสอนให้กลัวจนไม่กล้าไปที่บ่อนอีก อย่าให้มีปัญหาที่บ่อน และอย่าให้สาวมาถึงฉัน ...เอาแค่ขู่ให้กลัว แล้วอย่าลงมือรุนแรงนัก” ไอรดาสั่ง ธุรกิจนี้ถ้าใจอ่อนเกินไป เธอคงไม่ดูแลมันมาได้จนถึงทุกวันนี้ 

พอลูกน้องของเธอลงไปแล้ว ไอรดาก็ค้นหาประวัติของแทนคุณทันที เธอยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าเขาเรียนที่เดียวกับเธอเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วก่อนที่เธอจะย้ายมหาวิทยาลัย แต่เธอก็ยังนึกไม่ออกว่าเขาเป็นใคร เพราะไอรดาไม่เคยจำเพื่อนที่เรียนด้วยกันเลยด้วยซ้ำ 

เธอค้นหาชื่อของเขาในสื่อสังคมออนไลน์ แล้วยิ้มออกมาเมื่อเจอโปรไฟล์ของเขา ไอรดาเลื่อนดูรูปของเขาที่บ่งบอกถึงไลฟ์สไตล์ แล้วอดหน้าแดงไม่ได้เมื่อไทม์ไลน์ของเขามีรูปช่อกุหลาบช่อแรกที่เขาเคยส่งให้เธออยู่ พร้อมกับข้อความประกอบรูปภาพนั้น 

‘เกือบสิบสองปีที่ไม่ได้เจอกัน พอได้เจออีกครั้งก็ยังใจเต้นเหมือนเดิม...นางมารร้ายของผม’ ไอรดาถึงกับไปไม่เป็น เมื่ออ่านจบ

แก้มเธอร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอเลื่อนดูรูปของเขาในอิริยาบถต่างๆ ที่เขาเปิดสาธารณะให้เห็น จนไปเจอรูปตอนสมัยเรียนของเขาที่ต่างจากตอนนี้สิ้นเชิง มันเป็นรูปที่เขาลงไว้เมื่อสามปีที่แล้ว พร้อมข้อความที่อธิบายถึงรูปใบนี้ 

‘สมัยเรียนยังไม่ได้เซ็ทผม ยังใส่แว่นหนาเตอะ แต่งตัวเชยๆ จนสาวที่แอบชอบหนีไปเรียนที่อื่น นึกย้อนไปแล้วก็อยากหัวเราะให้ตัวเอง’ 

ไอรดานึกออกลางๆ ว่าเขาคือคนเดียวกับที่ชอบสรุปเอกสารการเรียนมาวางไว้ให้เธอ เธอรู้แล้วว่าเขาคือนายเฉิ่มคนนั้นที่เข้ามาตามตื้อจีบเธอตอนที่กำลังอกหักจากรุ่นพี่อยู่ 

‘อีตาบ้าเอ้ย ป่านนี้นายยังรอฉันอยู่อีกเหรอ’ ไอรดาอดยิ้มไม่ได้ เมื่อรู้ว่าเขาคิดอะไรกับเธอ

แล้วเธอก็หุบยิ้มลงเมื่อนึกได้ว่าไม่ควรเผลอใจให้เขา เพราะตอนนี้กับตอนนั้นมันไม่เหมือนกัน อีกอย่างเขาเคยควงกับพิมพิลา คนที่ควงกันคนอย่างพิมพิลาได้แสดงว่าเขาคงมีเงินให้เธอสูบอยู่ไม่น้อย คนที่มีเงินอยู่แล้วอย่างเขา จะอยากเข้าหาเธอคนใจร้ายแบบเธอเพราะอะไรกันแน่ 

***************************

บ่ายวันเสาร์โสภิดากลับมาจากเรียน เธอไม่ได้แวะไปหาพ่อแม่ต่อ เพราะเพิ่งไปเยี่ยมมาตอนวันเกิดเมื่อกลางสัปดาห์ 

โสภิดาชวนหวานไปเดินซื้อเสื้อผ้าที่ตลาดนัด แล้วค่อยกลับ แต่โชคร้ายที่วันนี้อารยะและนุสรากลับจากโรงแรมเร็ว เพราะนุสราไม่ค่อยสบายนิดหน่อย 

พอโสภิดามาถึงก็โดนอารยะตวาดว่าเถลไถล เรียนเสร็จไม่ยอมกลับบ้าน โสภิดาเถียงไม่ออกเพราะเธอถือของพะรุงพะรัง บ่งบอกว่าเพิ่งไปช้อปปิ้งมา 

อารยะพานุสราขึ้นไปพักผ่อนบนห้องแล้วให้พิมพ์ต้มข้าวต้มให้นุสราและหายาให้เธอทานแล้วนอนพักผ่อนก่อนที่โสภิดาจะมาถึง 

อารยะดึงแขนโสภิดาขึ้นไปคุยบนห้องนอน ด้วยความโมโห 

“ส้มขอโทษที่ไม่ได้ขออนุญาตคุณใหญ่ก่อน ส้มแค่ลงไปซื้อของแปปเดียวเองนะคะ คุณใหญ่อย่าโกรธส้มเลย” โสภิดาบอกแล้ววางถุงของของที่พื้น เดินมากอดเขาจากด้านหลังเพื่อเอาใจเขา 

“คุณใหญ่อย่าเงียบแบบนี้สิคะ” โสภิดาบอกเขา 

 “อยู่ที่นี่มันไม่สุขสบายหรือยังไง สั่งซื้อของให้เขามาส่งที่บ้านก็ได้ ทำไมชอบออกไปข้างนอกนัก” อารยะพูดออกมา

“คุณใหญ่เชื่อใจส้มเถอะนะคะ ส้มไม่ได้ทำผิดต่อคุณใหญ่แน่นอน” โสภิดาพยายามบอกเอาใจเขา ซบหน้าลงที่แผ่นหลังกว้าง

“สัปดาห์หน้าส้มก็สอบแล้ว แล้วก็จะลงเรียนต่ออีก ส้มจะขึ้นปีสามแล้วนะคะ อีกแค่ปีครึ่งส้มก็จะเรียนจบแล้ว หลังจากนั้นส้มก็ไม่ได้ออกไปข้างนอกอีกไงค่ะ” โสภิดาอธิบายกับเขา

“ปีครึ่งรวมฝึกงานด้วยหรือเปล่า”

“รวมแล้วค่ะ เทอมสุดท้ายฝึกงานจันทร์ถึงศุกร์ เสาร์อาทิตย์ก็เรียนค่ะ” โสภิดาบอกเขา

“ฝึกงานจันทร์ถึงศุกร์เลยเหรอ” อารยะพูดออกมาเสียงดังจนเกือบตะคอก

โสภิดาหน้าเสียเมื่อรู้ว่าสิ่งที่เธอบอกทำให้เขาไม่พอใจหนักกว่าเดิม

“มันเป็นหลักสูตรนี่คะ อีกอย่างกว่าจะถึงตอนนั้นส้มคงกำลังอุ้มท้องอยู่พอดี” โสภิดาพยายามพูดเอาใจเขา

“จะอุ้มท้องลูกของฉันไปทำงานเนี่ยนะ คิดอะไรของเธออยู่” อารยะโมโหหนักกว่าเดิม

“ถ้าจะฝึกงานเมื่อไหร่ก็บอก ฉันจะให้เธอไปฝึกงานที่โรงแรม บางทีก็ไม่ต้องฝึกเลยด้วยซ้ำ เดี๋ยวให้คนออกใบรับรองให้” อารยะบอกเสียงดัง โสภิดาไม่กล้าขัดเขา กลัวยิ่งพูดอะไรไป เขาจะยิ่งโมโห

“เดี๋ยวก็ได้เวลาอาหารเย็นแล้วนะคะ” โสภิดาบอกแล้วกระชับวงแขนขึ้น

“อยากชิมส้มก่อนจะลงไปทานข้าวไหมคะ” โสภิดาบอก เขินนิดๆ ที่พูดเชิญชวนเขาออกไปแบบนั้น แต่เธอรู้ว่ามันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้อารยะสงบลงได้

อารยะเลิกคิ้วสูงอย่างแปลกใจแล้วยิ้มออกมานิดๆ หันกลับมาเผชิญหน้าเธอ

“ชิมสักหน่อยก็ได้” อารยะบอก โสภิดาโล่งใจที่มันได้ผล

“แต่ขอนอนนิ่งๆ แบบวันนั้นนะ ไม่อยากออกแรง” อารยะบอก โสภิดาพยักหน้าให้เขา

อารยะถอดกางเกงออกแล้วขึ้นไปนอนรอบนเตียงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา

โสภิดาเกี่ยวชั้นในของตัวเองออก แล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสุภาพที่เธอใส่ไปเรียนเผยให้เห็นเนินอก แล้วถลกกระโปรงขึ้นมากองที่เอว ใช้ปากให้ความสุขกับเขาอย่างไม่รังเกียจ

อารยะสอนให้เธอใช้ปากได้สักพักแล้ว และเธอก็ทำได้ดีเกินคาด พอทุกอย่างพร้อมเธอก็ขึ้นคร่อมกดสะโพกครอบแท่งที่ผงาดนั้นให้สงบลง แล้วขย่มเบาๆ ก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นจนหน้าอกกระเพื่อม ครางออกมา มองตาอารยะอย่างเย้ายวน ให้เขามีความสุขที่สุด

อารยะครางอย่างพอใจ เธอเอามือค้ำอยู่ข้างๆ ลำตัวเขาแล้วโยกลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับครางเสียงหลงเมื่อใกล้จะถึงเส้นชัย อารยะรับรู้ได้ถึงความบีบรัดและช่องภายในที่กระตุกบ่งบอกว่าเธอถึงเส้นชัยไปแล้ว

เขาพลิกตัวขึ้นด้านบนแล้วกระแทกเธอต่อสักพักจนปล่อยน้ำขาวขุ่นเข้าไปด้านในจนหมด แล้วค้างอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนจะลุกขึ้นแล้วใส่กางเกงลงไปรอเธอข้างล่าง

โสภิดายังไม่อาบน้ำ เธอล้างทำความสะอาดแล้วตามเขาลงไป ด้วยความโล่งใจที่อารยะไม่ได้โกรธเธอแล้ว

***************************