Share
บทที่ 27
Related chapters
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 28
ยิ่งกว่านั้นเวลานี้เอง มีคนเดินเข้ามาจากนอกประตู พลางกล่าวอย่างเย็นชา “ใช่แล้วเจ้ากรมซุน ท่านถือหนังสือแต่งงานไว้ แต่กลับบอกอะไรไม่ได้ ปล่อยให้สถานการณ์ดำเนินต่อ หรือกำลังรอท่านอ๋องเฒ่าโกรธ เมื่อฆ่าน้องหญิงสามของข้าจนยากจะกู้คืนสถานการณ์ ท่านจึงจะยอมมอบหนังสือแต่งงานออกมา?”“เมื่อถึงเวลานั้น ต่อให้หนังสือแต่งงานเป็นของปลอม จุดประสงค์ของคนบางคนก็บรรลุแล้ว ข้าพูดถูกหรือไม่?”คนคนนี้พูดจาเฉียบขาดและเย็นชากว่าเสิ่นจิ้นมากทำให้เจ้ากรมซุนมีเหงือเย็นตกที่มุมหน้าผากโดยตรงเสิ่นอวี้หันไปมอง ก็เห็นขุนพลหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างทะมัดทะแมง ใบหน้าเปี่ยมล้นด้วยคุณธรรมคนหนึ่งเดินเข้ามาเมื่อเทียบกับขุนพลบู๊ทั่วไป เขาแลดูองอาจกว่าเยอะมาก บนตัวยังมีกลิ่นอายของหนอนหนังสือเสี้ยวหนึ่ง แต่เมื่อเทียบกับหนอนหนังสือในสำนักราชบัณฑิต บนร่างกายของเขากลับถูกปกคลุมด้วยเจตจำนงที่เยือกเย็นประเภทหนึ่ง ราวกับลมหนาวข้ามพรมแดน สมกับที่ได้รับฉายาว่า ‘ขุนพลขงจื๊อ’เขาก็คือพี่ใหญ่ของนาง องครักษ์เดินเหิน[footnoteRef:1]เสิ่นฉือ [1: องครักษ์เดินเหิน ในสังคมศักดินา ไม่ใช่ทหารรักษาพระองค์ทุกคนจะสามรถถือดาบเพื่ออารักขา
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 29
นางมองจ้านอวิ๋นเซียวแวบหนึ่ง แววตาเผยเจตนายิ้มจ้านอวิ๋นเซียวตะลึงงัน เมื่อหวนคืนสติ นางมองไปทางองค์หญิงใหญ่แล้ว ในดวงตาไม่เพียงไม่รู้สึกผิด แต่ยังมีแววของการรอดูงิ้วเล็กน้อย“...” หางตาของจ้านอวิ๋นเซียวกระตุก สีหน้าซับซ้อนนี่นางกำลังถือว่าตนเองเป็นคนโปรดจึงหยิ่งยโส มั่นใจว่าเขาจะปกป้องนางแน่นอนหรือ?รู้สึกอัดอั้นในใจเล็กน้อย แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดมีความหวานชื่นเสี้ยวหนึ่งพุ่งพรวดเข้ามา ทำให้อยากหัวเราะ แต่สุดท้ายก็อดกลั้นเอาไว้ เผยให้เห็นสีหน้าอันน่าเกรงขามองค์หญิงใหญ่ที่เดิมทีก็มีไฟโทสะอั้นอยู่เต็มอก เห็นปฏิกิริยานี้ของเสิ่นอวี้ ก็ยิ่งรู้สึกว่านางถือว่าลูกชายของตนเองชอบนาง จึงสามหาวทำอะไรตามใจชอบจึงอดกลั้นไม่ไหว กล่าวอย่างโมโหทันที “ผู้ใหญ่ใจกว้างอะไร ข้าจะบดกระดูกคนที่รังแกและดูหมิ่นข้าแล้วนำไปโปรยทิ้ง! ในเมื่อหนังสือแต่งงานเป็นของจริง เช่นนั้นก็ลากเสิ่นอวี้ออกไป โบยแปดสิบไม้ใหญ่”แปดสิบไม้ใหญ่ ต่อให้เป็นขุนพลที่แข็งแรงในกองทัพก็รับไม่ไหว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเด็กน้อยเรือนส่วนหลังอย่างเสิ่นอวี้ โบยเสร็จกลายเป็นเศษเนื้อแน่นอนซ่งหว่านฉิ่งได้ยินแล้วอดไม่ได้ที่จะปลื้มใจ กำลังคิดจะ
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 30
ความน่าเกรงขามที่ได้มาจากการเข่นฆ่าในสนามรบ ใช่สิ่งที่สาวใช้เรือนส่วนหลังสามารถแบกรับไหวหรือ? มือของสาวใช้สองคนที่จับตัวเสิ่นอวี้สั่นสะท้าน รีบปล่อยนางทันที และก้มหน้าถอยไปยืนด้านข้างเสิ่นอวี้ยืนอย่างมั่นคง จัดแจงเสื้อผ้าที่ไม่ได้ยุ่งเหยิงบนร่างกายอย่างไม่ใส่ใจ พลางหันไปเล่นลูกไม้เดิมกับจ้านอวิ๋นเซียวอีกครั้ง “ขอบคุณบุญคุณช่วยชีวิตของท่านอ๋องเจ้าค่ะ”เหมือนครั้งก่อนไม่มีผิด ไม่มีการเปลี่ยนแปลงแม้แต่คำเดียว“...”จ้านอวิ๋นเซียวตะลึงงันจนสำลัก มุมปากกระตุกอย่างไม่สามารถสังเกตเห็นหนึ่งทีแต่ไม่รู้เพราะเหตุใด มีความรู้สึกขบขันอันเย็นชาที่แปลกประหลาดพุ่งพรวดเข้ามาในใจ สุดท้าย…มองบนใส่นางแวบหนึ่งพลันเสิ่นอวี้ยิ้ม รู้สึกว่าการมองบนของเขามันหมุนวนเวียนซ้ำๆ ทำให้หัวใจนางเต้นเร็วเล็กน้อยเวลาสั้นๆ ที่ทั้งสองสบตากัน ตกไปอยู่ในสายตาของซ่งหว่านฉิ่ง ทำให้นางอิจฉาจนแทบคลั่ง สายตาที่จ้องเสิ่นอวี้แทบลุกเป็นไฟนางไม่เข้าใจ เสิ่นอวี้ทำเรื่องเช่นนี้ เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของจวนอ๋องเช่นนี้ เพราะอะไรอ๋องหมิงหยางถึงยังต้องปกป้องนางอีก?ไฟริษยาลุกโชน นางทนไม่ไหวเริ่มดิ้นรน หันไปตะโกนใส่สาวใช้สองคนที่จั
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 31
องค์หญิงใหญ่กำมือแน่น ถลึงตาจ้องมาที่นาง โมโหที่นางกล้าต่อล้อต่อเถียง แต่ลูกชายของนางกลับชอบคนแบบนี้ จึงต้องอดทนก่อนชั่วคราวแต่ตัวนางเองก็ไม่ใช่คนโง่ หลังจากถลึงตาใส่เสิ่นอวี้ นางหันไปมององค์ชายสามกับเจ้ากรมพิธีการซุนศึกชิงบัลลังก์ในราชสำนัก องค์ชายสามหยวนเฉินกับองค์ชายใหญ่หยวนเฟิงต่อสู้กันอยู่ตลอด ทั้งคู่เสมือนน้ำกับไฟ ตระกูลจ้านสนับสนุนองค์ชายใหญ่หยวนเฟิง เขาจึงเป็นศัตรูขององค์ชายสามหยวนเฉินองค์ชายสามจึงไม่ต้องการให้การหมั้นของตระกูลเสิ่นและตระกูลจ้านดำเนินต่อไป วันนี้เจ้ากรมซุนรีบพุ่งเข้าไปแย่งชิ้นส่วนหนังสือสมรสในมือของเสิ่นอวี้ เกรงว่าเขาคิดจะชิงลงมือก่อน จึงบอกว่าหนังสือสมรสถูกฉีกไปแล้วเป็นเรื่องจริงเดิมทีจากนิสัยของเสิ่นอวี้แล้ว เรื่องหนังสือสมรสถูกฉีกก็ไม่มีอะไรให้โต้แย้ง ทว่าท่าทางเฉยเมยของนาง กลับทำให้นางอดสงสัยไม่ได้ในเวลานี้สายตาขององค์หญิงใหญ่สงบนิ่งขึ้นมาหลายส่วน มององค์ชายสามกับเจ้ากรมซุนที่กำลังกระสับกระส่ายทั้งสองคนรู้สึกใจหาย พวกเขารู้สึกเหมือนว่า “คนเกรี้ยวกราด” ที่เสิ่นอวี้พูดถึงก็คือตัวเขากับซ่งหว่านฉิง แต่เขายังรู้สึกไม่อยากเชื่อถึงอย่างไรเสิ่นอวี้
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 32
เสิ่นอวี้มีสีหน้าเฉยเมย ก้มหน้ามองนางเงียบๆชาติก่อนรอจนวินาทีสุดท้ายถึงเผยธาตุแท้ แต่นางไม่รู้เลยว่าลูกพี่ลูกน้องของนางคนนี้จะหน้าไม่อายถึงขั้นนี้ ถูกตบจนเป็นแบบนี้แล้วยังสาดโคลน1 ใส่นางอีก?อีกทั้งยังพูดออกมาได้ค่อนข้างดี ถึงขั้นพูดจนทุกคนเชื่อ!ท่านอ๋องจ้านเดิมทีกำลังหายโมโห แต่เมื่อได้ยินประโยคนี้ก็โมโหอีกครั้ง “ให้เอามาติดกันหรือ? เจ้าคิดว่าสัญญาหมั้นของจวนอ๋องข้าเป็นอะไรกัน! เป็นยาหนังสุนัข2 หรือ!”ยาหนังสุนัขสี่คำนี้ทำให้เสิ่นอวี้เจ็บปวดเมื่อก่อนนางมักจะว่าจ้านอวิ๋นเซียวเช่นนี้เวลานี้เมื่อคำพูดนี้ออกมาจากปากของท่านอ๋องจ้าน จึงแทงใจนางเข้าเต็มๆ นางอดหันหน้าไปมองจ้านอวิ๋นเซียวไม่ได้ความเจ็บปวดที่ถูกซ่อนในแววตาของบุรุษ เหมือนถูกเข็มทิ่มแทง เสิ่นอวี้เจ็บปวดใจ นางเก็บอารมณ์เอาไว้ มองซ่งหว่านฉิงอย่างลึกซึ้ง “เจ้าพูดเก่งดีนะ” ซ่งหว่านฉิงตะลึงงัน ไม่เข้าใจว่าความตายกำลังมาเยือนแล้วทำไมถึงยังใจเย็นได้ขนาดนี้?ขณะที่กำลังจะพูดกลับถูกท่านอ๋องจ้านพูดขัดด้วยความโกรธ “ในเมื่อเป็นยาหนังสุนัข เช่นนั้นวันนี้ต่อให้ต้องถลกหนังออกมาก็ต้องทำ! ใครก็ได้ จัดการนางซะ!”เสิ่นอวี้หลี่ตาลง
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 33
เสิ่นอวี้ก็เงยหน้ามองเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจจ้านอวิ๋นเซียวกำลังคิดจะพูด ก็รู้สึกถึงสายตาดวงหนึ่งมองมาที่เขา จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมึนงงเล็กน้อยคนไม่รู้จักบุญคุณอย่างเสิ่นอวี้ ตอนนี้รู้จักหึงแล้วหรือ?แต่ไม่นานก็สลัดความคิดนี้ทิ้งไปจะเป็นไปได้อย่างไรนางมีแต่ฉวยโอกาสที่เขาชอบนาง เพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการ หลอกใช้เขาแล้วก็ทำร้ายเขา ช่วยคนอื่นมาจัดการเขา...เขาเคยชินแล้วขี้เกียจคิดแล้วว่านางวางแผนอะไรอีก จึงหันไปมองซ่งหว่านฉิงกล่าวว่า “สิ่งที่ข้าต้องการคือหลักฐาน” ดวงตาของเขาสงบนิ่ง เหมือนไม่ได้ยินคำสารภาพรักของซ่งหว่านฉิงก่อนหน้านี้แม้แต่น้อย ราวกับก้อนหินที่ไม่อาจถูกกัดเซาะอย่างไรอย่างนั้นเสิ่นอวี้อดหัวเราะออกมาไม่ได้สีหน้าของซ่งหว่านฉิงน่าเกลียดขึ้นมาอีกครั้ง ท้ายที่สุดทำได้เพียงกัดฟันกล่าว “หนังสือสมรสก็คือหลักฐาน องค์หญิงใหญ่ก็พูดแล้ว หนังสือสมรสนี้สร้างจากกระดาษไหมหลวง ทำของปลอมไม่ได้ ไม่มีใครกล้าทำของปลอม” “ถ้าท่านอ๋องจะโทษก็โทษข้าเถอะ ถ้าไม่ใช่เพราะข้าชื่นชอบท่านอ๋องมานาน และรู้สึกเจ็บปวดที่ท่านอ๋องถูกน้องหญิงกล่าวด้วยวาจาหยาบคาย ยังทำร้ายขาทั้งสองข้างของท่านอ๋อง ก็
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 34
เมื่อเสิ่นอวี้คิดได้จึงก้มหน้ามองซ่งหว่านฉิง รอนางเผยธาตุแท้ แล้วก็สำรวจท่าทีของเจ้ากรมพิธีการซุนไปด้วยซ่งหว่านฉิงจิตใจแตกสลายแล้ว ภายใต้การหัวเราะเยาะของผู้คน ทั้งร่างกลายสั่นเครือ กล่าวด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “ทะ ท่านอ๋องเฒ่าจ้าน ถึงแม้ข้าจะมีชาติกำเนิดต่ำต้อย แต่ความจริงใจที่ข้ามีต่อท่านอ๋องนั้น ข้า ข้า...” ยังไม่ทันพูดจบ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของท่านอ๋อง“เหอะเหอะ” เขาหัวเราะแปลกมาก หันมองซ่งหว่านฉิงเหมือนมองผักเน่าในตลาดสด กล่าวว่า “เจ้าเข้าใจผิดอะไรกับจวนอ๋องหรือไม่? หรือว่าเจ้าคิดว่าสตรีแห่งต้าฉีของเราตายหมดแล้ว ถึงต้องให้คนอย่างเจ้าแต่งเข้าจวนอ๋อง?” ยังไม่ทันพูดจบ ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น “ใครก็ได้ เอากระจกมาให้นางหน่อย!”เมื่อกล่าวจบก็มีสาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามา ยื่นกระจกทรงกลมใบหนึ่งให้ซ่งหว่านฉิง หัวเราะกล่าวว่า “แม่นางซ่ง ท่านส่องกระจกดูตัวเองเถอะ” “คิก คิก...” ในเวลานี้ซุนเสี่ยวพ่างทนไม่ไหวหัวเราะออกมาอีกครั้ง“ซ่งหว่านฉิงคนนี้...” คนอื่น ๆ ในห้องเมื่อเห็นสถานการณ์นี้ก็ทำได้เพียงส่ายหัว “ข้ายังรู้สึกอับอายแทนนาง” ซ่งหว่านฉิงถือกระจกตัวสั่น ใบหน้าที่ราวกับหัวสุกร ท
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 35
ซ่งหว่านฉิงแข็งทื่อทันที ไม่เข้าใจว่าทำไมองค์ชายสามถึงพูดให้ท้ายเสิ่นอวี้ เมื่อหันไปมองเสิ่นอวี้กลับเห็นใบหน้าของนางประดับด้วยรอยยิ้ม เหมือนกำลังท้าทายนางซ่งหว่านฉิงกำมือแน่น อยากจะฉีกใบหน้ารอยยิ้มของนางแต่เสิ่นอวี้ไม่เคยฉีกหนังสือสมรสมาก่อน จะไปเอาพยานที่เห็นนางฉีกหนังสือสมรสมาจากไหน?แต่ภายใต้สายตาของทุกคน นางต้องพูดอะไรสักอย่าง ท้ายที่สุดทำได้เพียงลากหลิ่วอี๋เหนียงเขามาเกี่ยวด้วย “คืนนั้นที่เจ้าโมโหจนฉีกหนังสือสมรส ไม่เพียงมีข้า ยังมีหลิ่วอี๋เหนียงอยู่ด้วย!”ซ่งหว่านฉิงครุ่นคิด นางคิดว่าหลิ่วอี๋เหนียงต้องเข้าข้างนางแน่ ด้วยเหตุนี้จึงกล่าวคำขาดไป “เป็นความจริงหรือไม่ ขอเพียงเรียกหลิ่วอี๋เหนียงมาถามก็จะรู้เอง! ตอนนั้นพวกเราเตือนเจ้าอย่างไรก็ไม่ฟัง เจ้ายังตบหน้าข้าอย่างโหดเหี้ยม! ในเมื่อวันนี้เจ้าทำกับข้าเช่นนี้ ข้าก็ไม่อาจปิดบังเพื่อเจ้าอีกแล้ว” นางกล่าวออกมาได้สมจริงมาก ราวกับว่าทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของเสิ่นอวี้ที่บีบคั้นนางมาถึงจุดนี้เมื่อเจ้ากรมพิธีการซุนได้ยินคำนี้ก็กล่าวเสริม “หลิ่วอี๋เหนียงเป็นแม่แท้ ๆ ของคุณหนูเสิ่นสามสินะ? ในเมื่อแม่นางซ่งกล่าวว่าหลิ่วอี๋เหนียงเป็นพ
Latest chapter
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 100
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 99
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 98
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 97
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 96
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 95
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 94
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 93
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 92
