บทที่ 33

เสิ่นอวี้ก็เงยหน้ามองเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

จ้านอวิ๋นเซียวกำลังคิดจะพูด ก็รู้สึกถึงสายตาดวงหนึ่งมองมาที่เขา จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

คนไม่รู้จักบุญคุณอย่างเสิ่นอวี้ ตอนนี้รู้จักหึงแล้วหรือ?

แต่ไม่นานก็สลัดความคิดนี้ทิ้งไป

จะเป็นไปได้อย่างไร

นางมีแต่ฉวยโอกาสที่เขาชอบนาง เพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการ หลอกใช้เขาแล้วก็ทำร้ายเขา ช่วยคนอื่นมาจัดการเขา...

เขาเคยชินแล้ว

ขี้เกียจคิดแล้วว่านางวางแผนอะไรอีก จึงหันไปมองซ่งหว่านฉิงกล่าวว่า “สิ่งที่ข้าต้องการคือหลักฐาน”

ดวงตาของเขาสงบนิ่ง เหมือนไม่ได้ยินคำสารภาพรักของซ่งหว่านฉิงก่อนหน้านี้แม้แต่น้อย ราวกับก้อนหินที่ไม่อาจถูกกัดเซาะอย่างไรอย่างนั้น

เสิ่นอวี้อดหัวเราะออกมาไม่ได้

สีหน้าของซ่งหว่านฉิงน่าเกลียดขึ้นมาอีกครั้ง ท้ายที่สุดทำได้เพียงกัดฟันกล่าว “หนังสือสมรสก็คือหลักฐาน องค์หญิงใหญ่ก็พูดแล้ว หนังสือสมรสนี้สร้างจากกระดาษไหมหลวง ทำของปลอมไม่ได้ ไม่มีใครกล้าทำของปลอม”

“ถ้าท่านอ๋องจะโทษก็โทษข้าเถอะ ถ้าไม่ใช่เพราะข้าชื่นชอบท่านอ๋องมานาน และรู้สึกเจ็บปวดที่ท่านอ๋องถูกน้องหญิงกล่าวด้วยวาจาหยาบคาย ยังทำร้ายขาทั้งสองข้างของท่านอ๋อง ก็