Share
บทที่ 30
Kaugnay na kabanata
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 31
องค์หญิงใหญ่กำมือแน่น ถลึงตาจ้องมาที่นาง โมโหที่นางกล้าต่อล้อต่อเถียง แต่ลูกชายของนางกลับชอบคนแบบนี้ จึงต้องอดทนก่อนชั่วคราวแต่ตัวนางเองก็ไม่ใช่คนโง่ หลังจากถลึงตาใส่เสิ่นอวี้ นางหันไปมององค์ชายสามกับเจ้ากรมพิธีการซุนศึกชิงบัลลังก์ในราชสำนัก องค์ชายสามหยวนเฉินกับองค์ชายใหญ่หยวนเฟิงต่อสู้กันอยู่ตลอด ทั้งคู่เสมือนน้ำกับไฟ ตระกูลจ้านสนับสนุนองค์ชายใหญ่หยวนเฟิง เขาจึงเป็นศัตรูขององค์ชายสามหยวนเฉินองค์ชายสามจึงไม่ต้องการให้การหมั้นของตระกูลเสิ่นและตระกูลจ้านดำเนินต่อไป วันนี้เจ้ากรมซุนรีบพุ่งเข้าไปแย่งชิ้นส่วนหนังสือสมรสในมือของเสิ่นอวี้ เกรงว่าเขาคิดจะชิงลงมือก่อน จึงบอกว่าหนังสือสมรสถูกฉีกไปแล้วเป็นเรื่องจริงเดิมทีจากนิสัยของเสิ่นอวี้แล้ว เรื่องหนังสือสมรสถูกฉีกก็ไม่มีอะไรให้โต้แย้ง ทว่าท่าทางเฉยเมยของนาง กลับทำให้นางอดสงสัยไม่ได้ในเวลานี้สายตาขององค์หญิงใหญ่สงบนิ่งขึ้นมาหลายส่วน มององค์ชายสามกับเจ้ากรมซุนที่กำลังกระสับกระส่ายทั้งสองคนรู้สึกใจหาย พวกเขารู้สึกเหมือนว่า “คนเกรี้ยวกราด” ที่เสิ่นอวี้พูดถึงก็คือตัวเขากับซ่งหว่านฉิง แต่เขายังรู้สึกไม่อยากเชื่อถึงอย่างไรเสิ่นอวี้
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 32
เสิ่นอวี้มีสีหน้าเฉยเมย ก้มหน้ามองนางเงียบๆชาติก่อนรอจนวินาทีสุดท้ายถึงเผยธาตุแท้ แต่นางไม่รู้เลยว่าลูกพี่ลูกน้องของนางคนนี้จะหน้าไม่อายถึงขั้นนี้ ถูกตบจนเป็นแบบนี้แล้วยังสาดโคลน1 ใส่นางอีก?อีกทั้งยังพูดออกมาได้ค่อนข้างดี ถึงขั้นพูดจนทุกคนเชื่อ!ท่านอ๋องจ้านเดิมทีกำลังหายโมโห แต่เมื่อได้ยินประโยคนี้ก็โมโหอีกครั้ง “ให้เอามาติดกันหรือ? เจ้าคิดว่าสัญญาหมั้นของจวนอ๋องข้าเป็นอะไรกัน! เป็นยาหนังสุนัข2 หรือ!”ยาหนังสุนัขสี่คำนี้ทำให้เสิ่นอวี้เจ็บปวดเมื่อก่อนนางมักจะว่าจ้านอวิ๋นเซียวเช่นนี้เวลานี้เมื่อคำพูดนี้ออกมาจากปากของท่านอ๋องจ้าน จึงแทงใจนางเข้าเต็มๆ นางอดหันหน้าไปมองจ้านอวิ๋นเซียวไม่ได้ความเจ็บปวดที่ถูกซ่อนในแววตาของบุรุษ เหมือนถูกเข็มทิ่มแทง เสิ่นอวี้เจ็บปวดใจ นางเก็บอารมณ์เอาไว้ มองซ่งหว่านฉิงอย่างลึกซึ้ง “เจ้าพูดเก่งดีนะ” ซ่งหว่านฉิงตะลึงงัน ไม่เข้าใจว่าความตายกำลังมาเยือนแล้วทำไมถึงยังใจเย็นได้ขนาดนี้?ขณะที่กำลังจะพูดกลับถูกท่านอ๋องจ้านพูดขัดด้วยความโกรธ “ในเมื่อเป็นยาหนังสุนัข เช่นนั้นวันนี้ต่อให้ต้องถลกหนังออกมาก็ต้องทำ! ใครก็ได้ จัดการนางซะ!”เสิ่นอวี้หลี่ตาลง
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 33
เสิ่นอวี้ก็เงยหน้ามองเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจจ้านอวิ๋นเซียวกำลังคิดจะพูด ก็รู้สึกถึงสายตาดวงหนึ่งมองมาที่เขา จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมึนงงเล็กน้อยคนไม่รู้จักบุญคุณอย่างเสิ่นอวี้ ตอนนี้รู้จักหึงแล้วหรือ?แต่ไม่นานก็สลัดความคิดนี้ทิ้งไปจะเป็นไปได้อย่างไรนางมีแต่ฉวยโอกาสที่เขาชอบนาง เพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการ หลอกใช้เขาแล้วก็ทำร้ายเขา ช่วยคนอื่นมาจัดการเขา...เขาเคยชินแล้วขี้เกียจคิดแล้วว่านางวางแผนอะไรอีก จึงหันไปมองซ่งหว่านฉิงกล่าวว่า “สิ่งที่ข้าต้องการคือหลักฐาน” ดวงตาของเขาสงบนิ่ง เหมือนไม่ได้ยินคำสารภาพรักของซ่งหว่านฉิงก่อนหน้านี้แม้แต่น้อย ราวกับก้อนหินที่ไม่อาจถูกกัดเซาะอย่างไรอย่างนั้นเสิ่นอวี้อดหัวเราะออกมาไม่ได้สีหน้าของซ่งหว่านฉิงน่าเกลียดขึ้นมาอีกครั้ง ท้ายที่สุดทำได้เพียงกัดฟันกล่าว “หนังสือสมรสก็คือหลักฐาน องค์หญิงใหญ่ก็พูดแล้ว หนังสือสมรสนี้สร้างจากกระดาษไหมหลวง ทำของปลอมไม่ได้ ไม่มีใครกล้าทำของปลอม” “ถ้าท่านอ๋องจะโทษก็โทษข้าเถอะ ถ้าไม่ใช่เพราะข้าชื่นชอบท่านอ๋องมานาน และรู้สึกเจ็บปวดที่ท่านอ๋องถูกน้องหญิงกล่าวด้วยวาจาหยาบคาย ยังทำร้ายขาทั้งสองข้างของท่านอ๋อง ก็
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 34
เมื่อเสิ่นอวี้คิดได้จึงก้มหน้ามองซ่งหว่านฉิง รอนางเผยธาตุแท้ แล้วก็สำรวจท่าทีของเจ้ากรมพิธีการซุนไปด้วยซ่งหว่านฉิงจิตใจแตกสลายแล้ว ภายใต้การหัวเราะเยาะของผู้คน ทั้งร่างกลายสั่นเครือ กล่าวด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “ทะ ท่านอ๋องเฒ่าจ้าน ถึงแม้ข้าจะมีชาติกำเนิดต่ำต้อย แต่ความจริงใจที่ข้ามีต่อท่านอ๋องนั้น ข้า ข้า...” ยังไม่ทันพูดจบ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของท่านอ๋อง“เหอะเหอะ” เขาหัวเราะแปลกมาก หันมองซ่งหว่านฉิงเหมือนมองผักเน่าในตลาดสด กล่าวว่า “เจ้าเข้าใจผิดอะไรกับจวนอ๋องหรือไม่? หรือว่าเจ้าคิดว่าสตรีแห่งต้าฉีของเราตายหมดแล้ว ถึงต้องให้คนอย่างเจ้าแต่งเข้าจวนอ๋อง?” ยังไม่ทันพูดจบ ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น “ใครก็ได้ เอากระจกมาให้นางหน่อย!”เมื่อกล่าวจบก็มีสาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามา ยื่นกระจกทรงกลมใบหนึ่งให้ซ่งหว่านฉิง หัวเราะกล่าวว่า “แม่นางซ่ง ท่านส่องกระจกดูตัวเองเถอะ” “คิก คิก...” ในเวลานี้ซุนเสี่ยวพ่างทนไม่ไหวหัวเราะออกมาอีกครั้ง“ซ่งหว่านฉิงคนนี้...” คนอื่น ๆ ในห้องเมื่อเห็นสถานการณ์นี้ก็ทำได้เพียงส่ายหัว “ข้ายังรู้สึกอับอายแทนนาง” ซ่งหว่านฉิงถือกระจกตัวสั่น ใบหน้าที่ราวกับหัวสุกร ท
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 35
ซ่งหว่านฉิงแข็งทื่อทันที ไม่เข้าใจว่าทำไมองค์ชายสามถึงพูดให้ท้ายเสิ่นอวี้ เมื่อหันไปมองเสิ่นอวี้กลับเห็นใบหน้าของนางประดับด้วยรอยยิ้ม เหมือนกำลังท้าทายนางซ่งหว่านฉิงกำมือแน่น อยากจะฉีกใบหน้ารอยยิ้มของนางแต่เสิ่นอวี้ไม่เคยฉีกหนังสือสมรสมาก่อน จะไปเอาพยานที่เห็นนางฉีกหนังสือสมรสมาจากไหน?แต่ภายใต้สายตาของทุกคน นางต้องพูดอะไรสักอย่าง ท้ายที่สุดทำได้เพียงลากหลิ่วอี๋เหนียงเขามาเกี่ยวด้วย “คืนนั้นที่เจ้าโมโหจนฉีกหนังสือสมรส ไม่เพียงมีข้า ยังมีหลิ่วอี๋เหนียงอยู่ด้วย!”ซ่งหว่านฉิงครุ่นคิด นางคิดว่าหลิ่วอี๋เหนียงต้องเข้าข้างนางแน่ ด้วยเหตุนี้จึงกล่าวคำขาดไป “เป็นความจริงหรือไม่ ขอเพียงเรียกหลิ่วอี๋เหนียงมาถามก็จะรู้เอง! ตอนนั้นพวกเราเตือนเจ้าอย่างไรก็ไม่ฟัง เจ้ายังตบหน้าข้าอย่างโหดเหี้ยม! ในเมื่อวันนี้เจ้าทำกับข้าเช่นนี้ ข้าก็ไม่อาจปิดบังเพื่อเจ้าอีกแล้ว” นางกล่าวออกมาได้สมจริงมาก ราวกับว่าทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของเสิ่นอวี้ที่บีบคั้นนางมาถึงจุดนี้เมื่อเจ้ากรมพิธีการซุนได้ยินคำนี้ก็กล่าวเสริม “หลิ่วอี๋เหนียงเป็นแม่แท้ ๆ ของคุณหนูเสิ่นสามสินะ? ในเมื่อแม่นางซ่งกล่าวว่าหลิ่วอี๋เหนียงเป็นพ
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 36
ซ่งหว่านฉิงพยักหน้ารัว ๆ “เป็นเช่นนั้น!”“เจ้ากรมซุน เรื่องตระกูลเสิ่นของเรา ไม่ต้องให้ท่านมาช่วยหาความยุติธรรมให้!” เสิ่นจิ้นโมโหจนหน้าเขียวคล้ำ โต้แย้งกลับไปทันที “หรือว่าท่านอยากจะให้หนังสือสมรสถูกฉีกอยู่แล้วเพื่อทำลายงานแต่งระหว่างเสิ่นจ้านสองตระกูล!”“ข้าก็แค่วิเคราะห์จากเรื่องราวเท่านั้น...” สายตาของเจ้ากรมซุนเป็นประกาย ลากซุนไฉ่เวยมาเป็นโล่กำบัง “ถึงอย่างไรคนที่คุณหนูเสิ่นสามชื่นชอบก่อนหน้านี้เป็นถึงคู่หมั้นของหลานสาวข้า ข้าช่วยหาความกระจ่างเรื่องหนังสือสมรสให้นาง เพื่อรับประกันงานหมั้นของหลานสาวข้าไม่ใช่หรือ? จะว่าไปแล้วเจ้าเป็นถึงโหว คนรุ่นหลังของผู้บุกเบิกประเทศชาติ ถ้าลูกสาวของเจ้าแต่งกับองค์ชายสาม หลานของข้าก็ต้องอยู่ต่ำกว่าไม่ใช่หรืออย่างไร?” เสิ่นจิ้นถลึงตา คิดไม่ถึงว่าเขาถึงกับหาเรื่องโต้เถียงราวกับแม่ค้าปากตลาดแต่เขากล่าวเช่นนี้กลับทำให้ผู้คนไม่อาจโต้แย้งได้และองค์ชายสามก็ให้ความร่วมมืออย่างดี มองเขาด้วยความอึดอัด “เจ้ากรมซุน...อะแฮ่มๆ” คำพูดนี้พูดเหมือนไม่ได้พูด เรียกว่าอยากพูดแต่ไม่ได้พูด สายตาของเขาบ่งบอกว่าเขาถูกเสิ่นอวี้ตามตื๊อจนรำคาญมากหลังจากโต้เถีย
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 37
เสิ่นอวี้ขมวดคิ้ว ใช้สายตาส่งขันทีคนนั้นจากไป แอบคาดเดาความคิดของฮ่องเต้ถึงแม้วิทยายุทธ์ของเสิ่นฉือจะเทียบกับจ้านอวิ๋นเซียวไม่ได้ แต่ก็ฝีมือไม่ธรรมดา เมื่อไม่กี่วันก่อนฮ่องเต้โดนลอบสังหาร ช่วงนี้จึงให้เสิ่นฉือคุ้มกันอยู่ข้างกายทุกวัน กลัวว่าถ้าไม่ระวังอาจถูกคนใช้กระบี่ตัดศีรษะเข้าสักวันแต่วันนี้ไม่เหมือนวันปกติวันนี้มียอดฝีมือเก่งกาจอย่างจ้านอวิ๋นเซียวอยู่ด้วย ไม่ว่าเป็นมือสังหารแบบไหนก็เข้าใกล้ตัวฮ่องเต้ไม่ได้สาเหตุที่ฮ่องเต้ทำเช่นนี้ เป็นเพราะกลัวว่าถ้าให้เสิ่นฉือไปจะไปกดดันหลิ่วอี๋เหนียง ทำให้หลิ่วอี๋เหนียงไม่กล้ามาเป็นพยานเขาอยากให้นางตายขนาดนี้เลยหรือ?สายตาของเสิ่นอวี้เผยแววเย็นชา เมื่อมองสายตาของเขาเหมือนกำลังมองศัตรูคู่แค้นด้านข้างมีเสียงของฮูหยินใหญ่เรียกนางด้วยความกังวล “ลูกอวี้ ผ่านมานานขนาดนี้แล้วเจ้ายังไม่อธิบายอีก เกิดอะไรขึ้นกับหนังสือสมรสกันแน่? เจ้าบอกกับแม่หน่อยเถอะ แม่จะได้เตรียมแผนเอาไว้” เสิ่นอวี้กระซิบข้างหูนางเบา ๆ เมื่อฮูหยินใหญ่ได้ฟังก็มองซ่งหว่านฉิงด้วยสีหน้าเขียวคล้ำซ่งหว่านฉิงจิตใจบีบรัด รู้สึกว่าสถานการณ์ผิดปกติ แต่กลับไม่รู้ว่าผิดปกติตรงไห
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 38
เมื่อก่อนเสิ่นอวี้ไม่มีทางเชื่อ นางคิดว่าไม่ว่าอย่างไรนางก็เป็นลูกที่คลอดออกมาจากท้องของหลิ่วอี๋เหนียง หลิ่วอี๋เหนียงตั้งท้องมาสิบเดือน กล่าวว่าตอนคลอดนางเกือบเอาชีวิตไม่รอด สตรีเช่นนี้จะทำร้ายลูกของตัวเองได้อย่างไร?แต่เมื่อความจริงมาอยู่ตรงหน้า นางจะไม่เชื่อก็ไม่ได้เสิ่นอวี้สะกดความเจ็บปวดในใจ เม้มปากมองสตรีที่วิ่งเข้ามาร้องไห้คนนี้ชุดที่นางสวมหรูหรายิ่งกว่าฮูหยินใหญ่ เพียงแต่ไม่ได้เรียบร้อยเหมือนฮูหยินใหญ่แม้แต่น้อย พอเข้ามาก็ร้องห่มร้องไห้ ไม่กล้ามองใคร ถึงแม้บอกว่าเป็นห่วงนาง แต่กลับไม่กล้าสบตานางตรง ๆ สายตาเลิ่กลั่ก หันหน้าหนีนางอย่างรวดเร็วเรื่องที่เสิ่นอวี้เองก็ไม่ได้ทำ จึงรู้ว่าคำพูดของหลิ่วอี๋เหนียงโกหก“แม่เล็ก ท่านลองพูดซ้ำอีกครั้ง” นางก้มหน้ามองสตรีที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น น้ำเสียงของเสิ่นอวี้สงบนิ่งมาก แต่น้ำเสียงสั่นไหวอย่างไม่อาจควบคุมได้ถึงแม้นางจะสงสัยหลิ่วอี๋เหนียง แต่ความรักหลายปีมานี้ล้วนเป็นความจริง วันนี้หลิ่วอี๋เหนียงเข้าข้างซ่งหว่านฉิงแทงข้างหลังนาง นางจะไม่เจ็บปวดใจได้อย่างไร?เมื่อหันไปมองซ่งหว่านฉิงที่อยู่ด้านข้าง ในดวงตาที่ปูดบวมจนเป็นเส้น นอกจากจ
Pinakabagong kabanata
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 100
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 99
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 98
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 97
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 96
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 95
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 94
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 93
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 92
