บทที่ 34

เมื่อเสิ่นอวี้คิดได้จึงก้มหน้ามองซ่งหว่านฉิง รอนางเผยธาตุแท้ แล้วก็สำรวจท่าทีของเจ้ากรมพิธีการซุนไปด้วย

ซ่งหว่านฉิงจิตใจแตกสลายแล้ว ภายใต้การหัวเราะเยาะของผู้คน ทั้งร่างกลายสั่นเครือ กล่าวด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “ทะ ท่านอ๋องเฒ่าจ้าน ถึงแม้ข้าจะมีชาติกำเนิดต่ำต้อย แต่ความจริงใจที่ข้ามีต่อท่านอ๋องนั้น ข้า ข้า...”

ยังไม่ทันพูดจบ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของท่านอ๋อง

“เหอะเหอะ”

เขาหัวเราะแปลกมาก หันมองซ่งหว่านฉิงเหมือนมองผักเน่าในตลาดสด กล่าวว่า “เจ้าเข้าใจผิดอะไรกับจวนอ๋องหรือไม่? หรือว่าเจ้าคิดว่าสตรีแห่งต้าฉีของเราตายหมดแล้ว ถึงต้องให้คนอย่างเจ้าแต่งเข้าจวนอ๋อง?”

ยังไม่ทันพูดจบ ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น “ใครก็ได้ เอากระจกมาให้นางหน่อย!”

เมื่อกล่าวจบก็มีสาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามา ยื่นกระจกทรงกลมใบหนึ่งให้ซ่งหว่านฉิง หัวเราะกล่าวว่า “แม่นางซ่ง ท่านส่องกระจกดูตัวเองเถอะ”

“คิก คิก...”

ในเวลานี้ซุนเสี่ยวพ่างทนไม่ไหวหัวเราะออกมาอีกครั้ง

“ซ่งหว่านฉิงคนนี้...” คนอื่น ๆ ในห้องเมื่อเห็นสถานการณ์นี้ก็ทำได้เพียงส่ายหัว “ข้ายังรู้สึกอับอายแทนนาง”

ซ่งหว่านฉิงถือกระจกตัวสั่น ใบหน้าที่ราวกับหัวสุกร ท