บทที่ 7 ไปงานวังหลวง

แม่ทัพหนุ่มที่เงี่ยหูฟังอยู่ด้านนอก เมื่อเสียงในห้องเงียบสงบลงแล้ว เขาเดินไปมาอยู่ข้างบานหน้าต่างในห้องนอนของฮูหยินในนามของเขา ใจหนึ่งอยากจะเปิดหน้าต่างแล้วกระโจนเข้าไปนอนกับนางเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่อีกใจก็ละอายใจตนเองที่ก่อนแต่งงานและหลังแต่งงานเขาเฉยชากับนางมากจนเกินไป ด้วยรังเกียจว่านางอ้วนใหญ่เกินไป ไม่ใช่ลักษณะของหญิงที่เขาชื่นชอบ แต่เมื่อตอนนี้นางลดความอ้วนลงได้จนร่างกายอวบอิ่มน่ารักน่าใคร่ และใบหน้าของนางก็งดงามปานจะล่มเมือง แถมผิวพรรณก็ขาวผ่องน่าลูบไล้เหลือเกิน ทำเอาอกใจของเขาสั่นไปหมดเมื่อเห็นร่างอวบของนางเมื่อครู่ แม่ทัพหนุ่มยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้ว คิดว่าเขาควรจะหาเวลามาพบนางและเกี้ยวพานางใหม่ดังเช่นชายที่พึงใจหญิงที่ตนเองชอบพอ อาจจะทำให้เขากระดากใจน้อยลงกว่านี้ เมื่อคิดได้ดังนี้แม่ทัพหนุ่มจึงได้ล่าถอยกลับไปยังเรือนของตนเอง

หลังจากที่แม่ทัพไป๋ยอมล่าถอยออกมาจากเรือนตะวันตกและเขาก็มิได้ไปหานางอีกในสามวันหลังจากนั้น แม้ใจก็อยากจะไปเหลือเกิน แต่ก็อดใจเอาไว้ก่อน รอดูท่าทีนางที่มีต่อเขาสักเล็กน้อย ค่อยๆ รุกนางก็ยังไม่สาย บ่ายวันนั้นมีหนังสือจากในวังแจ้งให้องค์หญิงหลี่น่าแ