บทที่ 11

“ลองเลย” แจสเปอร์ไม่สนใจทั้งสองคนและพูดกับเวนดี้ด้วยรอยยิ้ม

ชาติที่แล้ว เขาไม่กล้าเข้าใกล้เวนดี้ แต่ครั้งนี้เปลี่ยนไปแล้ว เขารวยและจะยิ่งรวยขึ้นอีกในอนาคต!

เมื่อผู้ชายไม่ต้องคิดเกี่ยวกับสถานะทางการเงินของเขา เขาก็จะแสดงความมั่นใจในตัวเองออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ต้องพูดถึงระดับแจสเปอร์ที่ใช้ชีวิตมาสองครั้งแล้ว

อย่างที่เวนดี้เคยกล่าวไว้ สองลักษณะนิสัยของวัยผู้ใหญ่และวันเด็กได้เกี่ยวประสานกัน มันเหมือนยาเสพติดที่ทำให้ผู้หญิงไม่อาจหนีรอดจากผู้ชายแบบนี้ไปได้

เมื่อมองดูสร้อยคอที่อยู่ในกล่องเครื่องประดับ มันยิ่งดูสดใสยิ่งขึ้นภายใต้แสงไฟสว่างจ้าจากเคาน์เตอร์ เวนดี้รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

ไม่ใช่เพราะป้ายราคา 800,000 แต่ในฐานะลูกสาวของมหาเศรษฐีในจังหวัด ราคาแค่นี้ยังไม่พอที่จะทำให้เธอตกใจ

ส่วนใหญ่เป็นเพราะการจ้องมองของแจสเปอร์ ทำให้เวนดี้รู้สึกประหม่า ไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ที่ไหนดี และเธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตาแจสเปอร์ตรง ๆ เธอทำได้เพียงเบือนหน้าหนีและพูดด้วยความตื่นเต้น “ฉัน… มันแพงเกินไป”

ทำไมผู้ชายถึงให้สร้อยคอราคา 800,000 กับผู้หญิง?

แม้แต่คนโง่ก็ยังเข้าใจ

เวนดี้รู้สึกสับสนด้วยจิตใจที่ยุ่งเหยิง เธออยากหลบหนีโดยไม่รู้ตัว

ในขณะนั้น แจสเปอร์หยิบสร้อยคอขึ้นมา เขายืนอยู่ตรงหน้าเวนดี้และพูดเบา ๆ ว่า “ก้มหัวลงสิผมจะใส่ให้”

เสียงของแจสเปอร์อ่อนโยนมากแต่ก็ดูมีความมั่นใจ เวนดี้เชื่อฟังคำสั่งของเขาโดยไม่รู้ตัว

ผิวบริเวณหลังคอของเวนดี้เป็นสีขาวและละเอียดอ่อน มีเส้นสีเลือดฝาดกระจายอยู่รอบๆ

ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก และเวนดี้ก็สัมผัสได้ถึงความเป็นสุภาพบุรุษของแจสเปอร์!

สำหรับแจสเปอร์ เขาหลงใหลในกลิ่นหอมจาง ๆ ของเวนดี้

เมื่อเห็นแบบนี้ สีหน้าของฟีลิกซ์ก็นิ่งลง เขามองเวนดี้เป็นผู้หญิงในใจของเขานะ!

ตอนนี้แจสเปอร์กำลังแสดงความใกล้ชิดกับเวนดี้ต่อหน้าเขา สิ่งที่เขาเกลียดยิ่งกว่าคือเวนดี้ไม่ขัดขืนมันเลย!

‘แม่งเอ๊ย ถ้าซื้อไม่ได้ทีหลังก็มาเอาจากฉัน!’ ฟีลิกซ์ครุ่นคิดในใจ

หลังจากช่วยเวนดี้สวมสร้อยคอแล้ว แจสเปอร์ก็ถอยหนึ่งก้าวและมองอย่างระมัดระวังก่อนจะชมว่า “สวย”

เวนดี้เป็นคนสวยมากอยู่แล้ว สร้อยคอนี้สามารถเน้นผิวของเธอขึ้นมาได้

เมื่อเวนดี้ได้สวมใส่ เธอก็ดูเป็นเทพธิดาที่สง่างามและประณีต ไม่มีอะไรสวยไปกว่าเธออีกแล้วในเวลานี้

เมื่อมองดูเงาสะท้อนในกระจกที่พนักงานขายถืออยู่ เวนดี้ก็เห็นแค่เพียงแก้มที่แดงก่ำของเธอและความเขินอายจากดวงตา นี่ไม่ใช่ตัวตนของเธอเลย เธอดูเหมือนเด็กโง่ที่เพิ่งจะตกหลุมรักเป็นครั้งแรก

เวนดี้โกรธเล็กน้อยที่เธอไม่ต่อต้านเขาเลย

“สวยนี่ แต่มีปัญหาซื้อไหม?”

ฟีลิกซ์เยาะเย้ย “ถ้าซื้อไม่ได้ ก็ออกไปซะ หยุดทำให้ตัวเองขายขี้หน้าเถอะ นายไม่ผิดหรอกนะที่จนแล้วยังอวดดี ทำให้ตัวเองดูโง่ก็ไม่เป็นไร แต่ทำไมต้องลากเวนดี้เข้ามาเกี่ยวด้วย?”

เวนดี้มองฟีลิกซ์และพูดอย่างเย็นชา “ฟีลิกซ์ ฉันไม่เคยคิดว่าจะขอให้แจสเปอร์ซื้อของขวัญให้ เพราะงั้นไม่ต้องไปกวนเขา เราไม่ตกหลุมหรอกนะ แจสเปอร์ ไปกันเถอะ”

เวนดี้ไม่ต้องการให้แจสเปอร์ซื้อสร้อยคอให้เพราะเธอรู้สึกโมโหเล็กน้อย หลังจากไกล่เกลี่ยสถานการณ์ เธอก็กำลังจะถอดสร้อยคอแล้วคิดที่จะออกไป

แต่แจสเปอร์ก็ยืนนิ่งและจับมือเวนดี้ขณะที่เขาหัวเราะเบา ๆ "มันสวยจริง ๆ ไม่ต้องถอดก็ได้”

“รูดบัตร” แจสเปอร์หันไปยื่นบัตรของเขาให้

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

ฟีลิกซ์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “มีบัตรที่มีเงิน 800,000 เหรอ? แกล้งทำเป็นซื้อแล้ว? นายจะบอกว่าหยิบบัตรมาผิดเมื่อตอนที่การธุรกรรมล้มเหลว? นี่มันน่าอายจริง ๆ ฉันจะตายเพราะเสียงหัวเราะนะ หน้าแกดูสงบมาก แต่แกจะต้องกระโดดด้วยความตกใจใช่ไหม? ฮ่า ๆ ๆ ๆ!”

ลินดี้เอื้อมมือไปจับแขนของฟีลิกซ์และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ใช่แล้ว ทั้งคู่เป็นผู้ชาย แต่ช่องว่างนั้นใหญ่มาก ฟีลิกซ์สามารถซื้อทุกอย่างที่ต้องการได้เสมอโดยไม่ลังเลเลย”

ขณะที่พวกเขากำลังเยาะเย้ย พนักงานขายได้นำเครื่องรูดบัตรเครดิตไปรูดบัตรแล้ว

ธุรกรรม 800,000 ดอลลาร์สำเร็จ!

เสียงหัวเราะของฟีลิกซ์และลินดี้หยุดกะทันหันราวกับว่าคอของพวกเขาถูกบีบ ใบหน้าของพวกเขาว่างเปล่า

โดยเฉพาะฟีลิกซ์ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าแจสเปอร์จะซื้อสร้อยคอนี้ได้จริง ๆ

แม้แต่คนขายยังตกใจ สร้อยคอนี้อยู่บนเคาน์เตอร์ของพวกเขามาครึ่งปีแล้ว หลายคนเคยเห็นแต่ไม่มีใครในเมืองนี้มีเงินซื้อสร้อยคอราคา 800,000 เหรียญได้เลย

“มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า? ไอ้คนจนนี่จ่ายไม่ได้หรอก!” ฟีลิกซ์ถามพนักงานขายด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

พนักงานขายส่ายหัวและพูดว่า “ไม่มีทาง เราได้รับสลิปการทำธุรกรรมมาแล้ว คนเราผิดพลาดกันได้ แต่เครื่องที่ธนาคารให้มาไม่ผิดแน่นอน”

“เป็นไปได้ยังไง…”

ฟีลิกซ์จ้องไปที่แจสเปอร์อย่างเขม็งและตกตะลึง

“บางทีคุณอาจจะคิดว่าสร้อยคอนี้มีค่ามาก แต่ในสายตาของฉัน 800,000 ดอลลาร์ไม่ได้มีค่าไปมากกว่ารอยยิ้มของเวนดี้”

ขณะพูดแจสเปอร์ดึงเวนดี้ไปด้วย เธอตกตะลึงกับคำพูดหวาน ๆ แล้วหันหลังเดินจากไปพร้อมกัน

คำพูดเหล่านี้เหมือนเป็นการตบหน้าฉาดใหญ่ ทำให้ใบหน้าของฟีลิกซ์อลึ่งฉึ่งขึ้น

เมื่อคิดถึงการเยาะเย้ยของเขาก่อนหน้านี้ และคำพูดของแจสเปอร์ ทำให้เขารู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาอย่างน่าโมโห

เวนดี้ตกใจกับคำพูดกำกวมครั้งสุดท้ายของแจสเปอร์ จนกระทั่งแจสเปอร์ดึงเธอออกจากเคาน์เตอร์ เธอก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เธอพูดเบา ๆ ว่า “มันแพงเกินไปจริงๆ อีกอย่าง ฉันยังไม่พร้อม”

“ไม่พร้อมอะไร?” แจสเปอร์ถาม

“ฮะ?" เวนดี้มองแจสเปอร์อย่างว่างเปล่า

นั่นสิ เธอจะเตรียมตัวพร้อมอะไร?

เวนดี้รู้สึกว่าแก้มของเธอร้อนผ่าว เธอกลายเป็นคนขี้อาย เธอกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิดและพูดว่า “คุณจงใจล้อฉัน!”

“ฮ่า ๆ”

แจสเปอร์หัวเราะและพูดว่า “ถือว่าอันนี้เป็นของขวัญต้อนรับแล้วกัน ไม่ใช่เรื่องพิเศษและไม่มีความหมายอะไรเป็นพิเศษ แค่รับไป มันไม่ได้มีความหมายอะไรและผมไม่ต้องการให้คุณสัญญาอะไร”

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ เวนดี้ก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

พูดของเขาหมายถึงอะไร? ทำไมมันไม่มีความหมายอะไรเลยและเขากำลังพูดถึงสัญญาอะไร?

เธอคิดมากเกินไปหรือเปล่าว่าเขาโกรธเธอ?

เขากำลังจะจีบเธอ?

เธอควรจะตกลงไหม?

ในระยะสั้นนี้เขาแตกต่างจากผู้ชายคนอื่นจริง ๆ

ด้วยความคิดที่สับสน เวนดี้เอื้อมมือออกไปและลูบเพชรสีชมพูบนสร้อยคอที่หน้าอกของเธออย่างเบามือ เธอรู้สึกมึนงงเล็กน้อยชั่วครู่

หลังจากใช้ชีวิตมาสองชีวิต แจสเปอร์จะไม่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของเวนดี้ได้อย่างไร? เขาเดาได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ความรู้สึกนี้ช่างน่าทึ่งจริง ๆ!

ชาติที่แล้ว เขาไม่มีความกล้าที่จะพูดต่อหน้าเธอ แต่ในชีวิตนี้ เธอกำลังอยู่กับเขาตามลำพัง!

อย่างไรก็ตาม แจสเปอร์ไม่ได้วิตกกังวลเกินไป ท้ายที่สุดแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองควรดำเนินไปอย่างช้า ๆ นอกจากนี้ยังมีสิ่งที่สำคัญกว่าที่ต้องทำ!

“เวนดี้ ไปกันเถอะ เราต้องเข้าร่วมงานเลี้ยง”

"ตกลง"

เวนดี้พยักหน้าอย่างจริงใจขณะที่ความคิดของเธอดำเนินไปอย่างบ้าคลั่ง