บทที่ 4 บางคนต้องโดนไม้แข็ง

           ยามมองสัตว์ผู้โชคร้ายนอนแน่นิ่ง ร่างกายเล็กเกิดสั่นเทาเล็กน้อยเพราะตนไม่ถูกกับเลือด อีเลนกลั้นใจก่อนเดินเข้าไปสำรวจอาการว่ามันมีโอกาสรอดหรือไม่

            หนูแฮมสเตอร์ตัวกลมสีขาวลายด่างน้ำตาลร้องจี๊ด ๆ สายตาพลันสบกับดวงตาสีส้มเฉดเหลืองคล้ายอ้อนวอนขอชีวิต อีเลนรู้สึกผิดขึ้นมาในทันที คิดว่าตนไม่น่าทดลองกับสิ่งมีชีวิตเลย ทั้งที่มันก็เจ็บเป็นและมีหัวใจเหมือนกัน

            “ขอโทษนะ ที่ฉันไม่ช่วยแกให้เร็วกว่านี้”

            กล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยพลันรู้สึกกระวนกระวาย เมื่อเห็นว่ามันอยู่ในสภาพใกล้หมดแรงเต็มที

             อีเลนสีหน้าไม่สู้ดี ยืนคิดอยู่สักพักว่าควรทำยังไงก่อนตัดสินใจรีบพุ่งตัวเข้าไปในบ้าน หยิบผ้าผืนเล็กสีขาวสะอาดเข้ามาโอบอุ้มเจ้าหนูลายด่างไว้ในอุ้มมือ

             เขามองเลือดที่ซึมไปกับผืนผ้าสีขาวเล็กน้อย ในใจหวาดผวาเกิดอาการมือสั่น ยังดีที่หนูแฮมสเตอร์เลือดออกไม่มาก ถ้าเกิดเยอะกว่านี้คงกลั้นใจอุ้มมันขึ้นมาไม่ได้แน่ ๆ

            “ดีละ!!”

             คนตัวเล็กตัดสินใจเดินไปยังคลินิกสัตวแพทย์ซึ่งอยู่แถวบ้าน เขาคิดว่าถ้ามัวแต่นั่งรอจนกว่าแม่จะกลับเหยื่อผู้น่าสงสารคงได้ขึ้นสวรรค์ไปก่อนแน่นอน

            ระหว่างทางอุ้มหนูตัวอ้วนพาไปหาหมอ สองเท้าน้อยเดินผ่านถนนหน้าสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลบ้าน เขาเห็นรถยนต์หรูสไตล์ผู้ดีอังกฤษสีดำขลับกำลังวิ่งสวนเลนมาทางฝั่งตรงข้ามพอดี

            นัยน์ตาสีส้มมองตัวรถยนต์ตาเป็นประกาย ตั้งแต่เกิดมาพึ่งเคยเห็นรถหรูขนาดนี้เป็นครั้งแรก สายตาพลันเหลือบมองไปยังกระจกที่นั่งด้านหลังซึ่งถูกเปิดแง้มไว้เพียงน้อยนิด

            เขาเผลอสบตาเข้ากับเด็กชายผู้มีดวงตาสีน้ำเงินเข้มหยั่งลึกแค่เพียงไม่กี่วินาที เวลานั้นชายหนุ่มคิดเพียงแค่ว่าดวงตาของเด็กคนนี้สีสวยดี เหมือนกับอัญมณีบลูแซฟไฟร์ที่เคยเห็นตามร้านขายเครื่องประดับชื่อดัง ก่อนจะเลิกสนใจรีบมุ่งหน้าตรงไปยังจุดมุ่งหมายต่อ

            ในขณะนั้นรถหรูที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกห่างไป เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินดั่งน้ำทะเลลึกมองไล่หลังเด็กหนุ่มซึ่งอุ้มแฮมสเตอร์ไว้ในอุ้มมือ ในหัวครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนจะละสายตากลับมาวางไว้ที่เดิม…..

            ร่างน้อยเดินไปตามเส้นทางภายในความทรงจำ เขาก้าวเท้าเล็กเข้าไปในซอยหนึ่ง ซึ่งทะลุผ่านทางนี้แล้วเลี้ยวขวาก็พบคลินิกสัตวแพทย์แล้ว

            ประตูกระจกใสถูกผลักออก คุณหมอหนุ่มท่าทางใจดีมองผู้มาเยือนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ด้วยความสับสนมึนงง ก่อนจะปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติ เผยรอยยิ้มมุมปากน้อย ๆ ให้เด็กชายที่พึ่งมาใหม่อย่างอ่อนโยน

            “สวัสดีครับเจ้าตัวน้อย มีอะไรให้พี่หมอช่วยเหลือครับ”

            คุณหมอไม่พูดเปล่า เดินเข้ามาก้มตัวเอามือชันเข่าคุยกับเด็กตรงหน้า สายตาเหลือบมองหนูแฮมสเตอร์ที่นอนคดอยู่ในมือเล็กด้วยความแปลกใจ

            “ผมเอาเจ้าหนูนี่มาให้รักษาครับ”

            อีเลนยื่นผ้าที่ห่อหุ้มสัตว์ตัวจ้อยให้คุณหมอท่าทางใจดีดู คุณหมอยื่นมือมารับไป สีหน้ายังคงไม่ลดความสงสัย

            “มันโดนอะไรมาเหรอครับ” คุณหมอถามด้วยความเป็นมิตร

            “มันโดนแมวตะปบเอาครับ คุณหมอช่วยรักษาให้ก่อนได้ไหมครับ เดี๋ยวผมให้แม่มาจ่ายเงินทีหลัง”

            “แล้วคุณแม่เราไปไหนครับ”

            “แม่ผมไปทำธุระครับ คุณหมอไม่ต้องห่วงเรื่องเงินนะครับผมไม่เบี้ยวแน่นอน แต่ถ้าคุณหมอไม่เชื่อเอาเบอร์แม่ผมไว้ก่อนก็ได้ครับ”

            อีเลนเป็นคนความจำดี เขามักจำรายละเอียดสำคัญ ๆ ไว้เสมอ ไม่ว่าชาติก่อนจะเป็นเบอร์ที่ทำงานหรือรายละเอียดลูกค้า ไม่ว่าเรื่องอะไรเขามักจำเอาไว้หมด

            ยิ่งเบอร์คนเป็นแม่ยิ่งมีความสำคัญไม่แปลกที่จะไปขอมาจำไว้ เผื่อเกิดเรื่องอะไรจะได้ขอความช่วยเหลือได้ทัน

            คุณหมอมองเด็กน้อยหน้าตาหล่อเหลา สายตาแน่วแน่ไม่เหมือนเด็กทั่วไป ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังคุยกับคนโตแล้ว ในใจคิดว่าเด็กคนนี้เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมากจริง ๆ

             ตั้งแต่อีเลนเปิดประตูเข้ามาเขาก็จำเด็กชายได้ทันที ดวงตาสีส้มอมเหลือง ผมสีขาวปอยเหลืองเด่นสะดุดตายังคงชัดเจนในความทรงจำ

            เมื่อสองปีก่อนมีคุณผู้หญิงอุ้มสุนัขพันธุ์โกลเด้นตัวเล็กเข้ามาในคลินิก เธอมาพร้อมกับลูกชายหน้านิ่งดวงตาว่างเปล่าไม่เหมือนคนมีชีวิต ผิดกับผู้เป็นแม่ซึ่งมีสีหน้าเคร่งเครียดกระวนกระวายที่ลูกสุนัขล้มป่วย

            คุณหมอนำสุนัขมาตรวจโรค อุ้มชั่งน้ำหนัก เอกซเรย์ปอดและช่องท้อง ก่อนเจาะเข็มฉีดยาดูดเลือดออกเพื่อมาตรวจวินิจฉัย เขายังจำสายตาที่จับจ้องมายังเข็มฉีดยาได้

            เด็กชายไร้ชีวิตกำลังยืนมองหลอดเลือดตัวนิ่งไม่ขยับ นัยน์ตาคล้ายมีประกายดาวระยับจนน่าขนลุก

            ตัดภาพมาที่ปัจจุบัน

             คุณหมอมองไปยังดวงตาคู่นั้นที่เคยเห็นของเด็กตรงหน้า ตอนนี้ให้ความรู้สึกถึงประกายชีวิตไม่เหมือนแต่ก่อนที่เคยสัมผัส

             เขาคิดว่าเด็กคนนี้คงโตมาด้วยความรักและความเอาใจใส่มากมาย รู้สึกนับถือคุณผู้หญิงที่สั่งสอนลูกให้โตมาดีกว่าเดิมมากขนาดนี้

             เมื่อย้อนเรื่องราวสมัยก่อน คุณหมอพลันนึกถึงเจ้าลูกหมาโกลเด้นขึ้นมาจึงถามออกไป

            “ตอนนี้ลูกหมาตัวน้อยเป็นไงบ้างครับ”

            “ครับ?”

            ชายหนุ่มสตั๊นกับคำถาม เขาเกิดข้อสงสัยว่าอีเลนคนเก่าเคยเลี้ยงหมาด้วยเหรอ ก่อนจะลองหลับตานึกย้อนความทรงจำดี ๆ ภาพเศษเสี้ยวบางอย่างคล้ายค่อย ๆ ผุดขึ้นมาทีละนิด เหมือนอีเลนจะเคยเลี้ยงลูกสุนัขตัวหนึ่ง เพราะทางบ้านไม่ค่อยมีเวลาสนใจมันจึงส่งต่อให้ญาติทางบ้านไป            “ตอนนี้ให้ญาติรับไปดูแลแล้วครับ”

             เด็กชายตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม สายตาเหลือบมองแฮมสเตอร์ ในมือของคุณหมออย่างเป็นห่วง

            “งั้นเหรอครับ นี่คงเป็นสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของเราสินะ เดี๋ยวพี่หมอตรวจดูอาการให้เสร็จแล้วจะออกมาบอกให้เราฟังนะครับ รอพี่หมออยู่ตรงนี้ก่อนนะ”

            “ครับ”

            อีเลนรู้สึกโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง เขาเดินไปนั่งรอบนที่นั่งอย่างเรียบร้อย คุณหมอมองมาที่เด็กชายรู้สึกชื่นชมในความสงบและเชื่อฟังของเจ้าตัว ก่อนจะเดินเข้าไปทำหน้าที่ของตัวเองในห้องหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ ๆ

            เวลาล่วงเลยไปสักพัก ชายสวมชุดขาวก้าวออกมาพร้อมบอกอาการของแฮมสเตอร์ด้วยสีหน้าไร้กังวลใด ๆ

            “เจ้าหนูน้อยไม่เป็นไรมากครับ พี่หมอทำความสะอาดแผลและฉีดวัคซีนให้แล้ว ที่เหลือต้องรอดูอาการไปอีกสักระยะ ไว้เราค่อยกลับมาดูเจ้าตัวเล็กใหม่พร้อมคุณแม่สักตอนห้าโมงเย็นดีไหมครับ”

            คนตัวเล็กพยักหน้า ถึงอยู่ไปก็คงได้แต่นั่งรอเฉย ๆ ตอนนี้กลับไปรอที่บ้านก่อนดีกว่า ในขณะคิดพลันเหลือบมองนาฬิกาติดผนัง

             ตั้งแต่ออกจากบ้านมาอยู่ที่นี่ตอนนี้ก็ปาไปบ่ายโมงแล้ว อีเลนกลัวว่าถ้าแม่กลับมาไวไม่เห็นตัวเข้าจะเป็นเรื่องใหญ่ ยิ่งเธอมีนิสัยให้ความสำคัญกับลูกชายมากเกินไปอีกด้วย

            ใจจริงเขาอยากลองเดินสำรวจสถานที่รอบ ๆ เพราะตั้งแต่เข้ามาในนิยายก็ได้อยู่แต่ในบ้าน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ออกมาโลกภายนอกแบบนี้

             แม้ใจจะอยากออกไปมากเพียงไรแต่สุดท้ายก็เลือกที่จะตัดใจ เขาไม่อยากทำให้หญิงซึ่งดูแลตัวเองนั้นเป็นห่วง

            สองขาเล็กย้ำเท้ากลับทางเดิมด้วยความรู้สึกอดเสียดายไม่ได้ เขาก้าวผ่านทางสวนสาธารณะ พอเดินไปอีกนิดพึ่งสังเกตเห็นว่าใกล้ ๆ บ้านตนมีสนามเด็กเล่นด้วย

            ร่างน้อยเหม่อมองเด็กคนหนึ่งซึ่งตอนนี้นั่งอยู่บนชิงช้าท่ามกลางบรรยากาศยามเย็นไร้ผู้คนเพียงลำพัง พอจ้องมองแล้วก็ทำให้อดนึกถึงเรื่องสมัยวัยเยาว์ ไม่ได้ ก่อนเข้ามาสิงร่างนี้ ตัวจริงเขาเป็นเด็กกำพร้าอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กใกล้ชุมชนหนึ่ง ที่นั่นก็มีสนามเด็กเล่นเหมือนกัน

            เขาอยากพาพวกน้อง ๆ ในสถานรับเลี้ยงไปเล่นชิงช้ามาก แต่กลับถูกพวกเด็กในชุมชนขัดขวางกลั่นแกล้งเพียงเพราะพวกเขาไม่มีพ่อแม่คอยดูแลเหมือนเด็กคนอื่นยิ่งคิดยิ่งรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาในทันที อีเลนหยุดยืนมองชิงช้าที่แกว่งไปมานิ่ง ในใจคิดว่าจะลองไปนั่งเล่นดูสักครั้งดีไหม

            ยังไงตอนนี้ตนก็อยู่ในร่างเด็ก ไปลองใช้ชีวิตให้สมกับอายุวัยนี้ดูบ้างคงไม่เสียหายอะไร แต่ถึงจะอยากไปนั่งสักเพียงไรเขาก็ต้องกลับไปขออนุญาตแม่ก่อนเพื่อไม่ให้เป็นห่วงอยู่ดี

            ในตอนที่กำลังจะหันตัวกลับสายตาพลันสบเข้ากับดวงตาสีแซฟไฟร์อย่างไม่ได้ตั้งใจ โลกทั้งโลกคล้ายหยุดหมุนไปชั่วขณะ

             ดวงตาสีน้ำเงินเปล่งประกายท่ามกลางแสงสีส้มทอระยับดูเด่นชัดแม้จะอยู่ที่ห่างไกล

            เด็กชายตกตะลึงในความสวยงามของดวงตาคู่นั้นเมื่อมองเห็นได้เต็มสองลูกตา ก่อนตั้งสติได้ว่าตนเผลอใจลอยจ้องคนตรงหน้าไปแล้วไม่รู้กี่วินาทีดั่งต้องมนต์สะกด

            'เด็กนั่นเป็นเด็กที่นั่งอยู่ในรถหรูนี่ เขามาทำอะไรที่นี่คนเดียว….'

            ขณะคิดหาคำตอบในหัวให้ตัวเองอยู่ กลุ่มเด็กสามคนแลดูอันธพาลอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเดินเข้ามาในสนามเด็กเล่น ปรี่ตรงไปหาเจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์ ซึ่งนั่งอยู่บนชิงช้า

            “หัวหน้า มีคนมาแย่งที่เราครับ” เด็กอ้วนลูกสมุนตัวน้อยพูดขึ้น

            “ออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นแกโดนเตะร้องเสียงหลงแน่ไอ้น้อง” เด็กตัวเล็กสุดในกลุ่มวางท่าทีอวดเบ่งด้วยน้ำเสียงขึงขัง

            “เออ!! ไม่รู้เหรอว่านี่ถิ่นใคร กลับบ้านไปร้องแง ๆ หาแม่ไปชิ่ว ๆ”

            เมื่อหัวโจกพูดเสร็จทั้งสามคนก็หัวเราะกันเสียงดัง เด็กอ้วนส่ายก้นไปมาก่อนจะตีแปะๆ ลงที่บั้นท้ายตัวเองเป็นเชิงหยอกล้อ

            “ร้องไห้วิ่งไปฟ้องแม่เลยไปไอ้ลูกแหง่”

            เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินเข้มนิ่งสงบ ก่อนจะค่อยหยันตัวลุกขึ้นคิดเดินจากไปเงียบๆ ยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะยืนขึ้นจนสุด พลันรู้สึกหนักอึ้งบริเวณลาดไหล่ทั้งสองข้าง

            เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมอง เขาพบกับเด็กชายผมสีขาวปอยเหลือง ดวงตาสีส้มอมเหลืองเปล่งประกายสะท้อนรับแสงอาทิตย์ยามเย็น มันส่องสว่างเหมือนยกทั้งพระอาทิตย์เข้ามาไว้นัยน์ตาคู่นั้น

             เจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์ยังไม่ทันตั้งตัวดี ก็ถูกกดให้นั่งลงตามเดิม เสียงโซ่คล้องชิงช้ากระทบกันท่ามกลางความวุ่นวาย

            “ทำไรวะ ไอ้เด็กผิดปกตินี่!!” เด็กอ้วนพูดขึ้นอย่างโมโหพลางผลักตัวอีเลนจนเซไปข้างหลังเล็กน้อย

            “นั่นมันลูกชายของบ้านทนายนี่หัวหน้า พ่อผมบอกว่าอย่าไปยุ่งกับเด็กบ้านนี้ด้วย!!” เด็กตัวเล็กสุดกระซิบกระซาบให้ผู้นำตนเองฟัง

            “ลูกทนายแล้วไง พ่อกูก็เป็นตำรวจเหมือนกัน อย่าไปกลัวมัน!!” หัวหน้าแก๊งตอบกลับไปด้วยความภาคภูมิในอำนาจของพ่อบังเกิดเกล้า

            “ใช่หัวหน้า มันเป็นแค่เด็กจิตผิดปกติ วันนี้เห็นแม่ผมคุยกับยายแจนข้างบ้านให้ฟังว่าแม่ไอ้เด็กนี่ไปหาหมอด้วย แม่มันต้องเป็นบ้าตามลูกมันแน่”  เด็กอ้วนปากคอเรอะรายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

            อีเลนซึ่งพยายามข่มจิตใจให้นิ่งสงบมาโดยตลอด เขาฟังถ้อยคำถากถางผ่าน ๆ บัดนี้ในใจเกิดเดือดพล่าน

             คิดว่าถึงตนจะอยู่ในร่างเด็กแต่จริง ๆ แล้วเขาก็เป็นผู้ใหญ่อายุยี่สิบสองมีวุฒิภาวะมากกว่า ย่อมต้องสงบใจใช้เหตุผลในการหยิบยกมาอธิบายว่าทำแบบนี้มันไม่ดี ใช่เขาต้องเป็นแบบนั้น ใช่แล้ว อดทนไว้!!

            ซัดหน้าแม่ง!!

            คิดแล้วได้อะไรล่ะ ในเมื่อตอนนี้เขาก็เป็นเด็กอายุสิบสองปีเหมือนเด็กหัวโปกพวกนั้น จะต่อยตีแบบเด็กเขาเล่นกันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

            กำปั้นเล็กไปเร็วกว่าความคิดง้างสุดไรสุดต่อยหน้าเด็กอ้วนหันจนตัวหมุนล้มก้นกระเเทกพื้นฟันหลุดไปสองซี่

            เด็กตัวกลมมองฟันตัวเองที่ร่วงออกมาเริ่มร้องไห้เสียงดังลั่น อีเลนสะบัดมือแก้เมื่อยเบาๆ สองที

             ตามจริงเขาไม่อยากจะใช้ความรุงแรงกับเด็กหรอก แต่ถ้าปล่อยไว้ให้ได้ใจคงมีเหยื่อเคราะห์ร้ายเพิ่มขึ้นอีกจากการกลั่นแกล้ง

             บางทีคนบางคนก็ควรโดนไม้แข็งมากกว่าไม้อ่อน อีกอย่างเขาไม่ชอบที่มาว่าเจ้าของร่างคนเก่ากับหญิงที่คอยดูแลเขาด้วยความรักเสีย ๆ หาย ๆ ใครจะอยากไม่ปกติกันล่ะ!!

            ในขณะเดียวกันที่อีเลนจัดการพวกเด็กเหลือขอ ดวงตาสีแซฟไฟร์นั่งนิ่งมองการกระทำของคนตรงหน้า

          ริมฝีปากหยักปรากฏรอยยิ้มแลอ่านออกยากเพียงเสี้ยววินาที