บทที่ 3 พิสูจน์

             เป็นเวลากว่าสองสัปดาห์แล้ว ที่ชายหนุ่มเริ่มชินกับร่างกายและกิจวัตรประจำวันของเจ้าของร่าง มีแค่บางสิ่งที่เขาไม่คุ้นเคยกับมันสักทีนั่นคือความรัก ความอบอุ่น ความห่วงใยของผู้เป็นแม่

             ตั้งแต่ใช้ชีวิตอยู่ในร่างอีเลน เขารู้เลยว่าหญิงวัยกลางคนรักและใส่ใจลูกตัวเองมากแค่ไหน

            พ่อของเด็กชายเป็นทนายชื่อดังขึ้นศาลทุกครั้งชนะทุกรอบ เพราะความมีชื่อเสียงจึงทำให้มีงานยุ่งมากจนไม่มีเวลากลับบ้าน จะกลับมานานทีปีใหม่ไม่ก็วันสำคัญเลย

             ผู้เป็นภรรยาจึงได้แต่อยู่เฝ้าบ้านพร้อมดูแลลูกชายตัวน้อยเพียงลำพัง อาจเป็นเพราะอาการเหงาจากการไม่ได้เจอสามีนาน ตลอดเวลาเธอจึงเอาใจใส่และให้ความรักมากมายกับลูกน้อยเป็นพิเศษ ยิ่งรู้ว่าลูกป่วยทางจิตยิ่งดูแลหนักขึ้นกว่าเดิม

            ทุกวันเป็นไปอย่างเงียบสงบ คนเป็นแม่เฝ้ามองลูกชายที่ไม่แสดงอารมณ์ ใด ได้แต่นั่งนิ่งมองท้องฟ้าสีครามไปวัน ๆ

            หญิงอายุเยอะรู้สึกปวดใจ มีบางครั้งยอมถึงขั้นออกไปซื้อศพหนูกลับมาให้เด็กชายที่เอาแต่นั่งเฉยหน้านิ่งไปวัน ๆ

             เธอเข้าใจดีว่าการกระทำของตัวเองนั้นผิดมากเพียงใด แต่ขอแค่ได้เห็นใบหน้าลูกชายแสดงความรู้สึกบางอย่างออกมาบ้าง นั่นก็ทำให้หญิงคนนี้รู้สึกชื่นใจขึ้นบ้างแล้ว

            ปัจจุบันชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าอีเลนตอนนี้นั่งคนถ้วยโกโก้ร้อนที่แม่ชงให้อยู่บนโต๊ะอาหาร สมองพลันนึกถึงเนื้อหาเหตุการณ์ในนิยายบางส่วน ในอกเขารู้สึกบีบรัดกับความรู้สึกบางอย่างแม้มันจะไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

            ร่างน้อยกระเถิบตัวลงจากเก้าอี้ เดินเข้าไปกอดคนที่กำลังยืนทำอาหารเย็นอยู่ในห้องครัว ผู้เป็นแม่สัมผัสได้ถึงมือน้อย ๆ ที่โอบกอดตนจากด้านหลัง น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยขึ้น

            "หิวเหรอลูก รอแม่ทำอาหารอีกแป๊บเดียวนะ"

            เธอบอกพลางลูบหัวเจ้าตัวน้อยของตน เมื่ออีเลนได้รับความอบอุ่น ในจิตวิญญาณของชายหนุ่มอายุยี่สิบสองปีซึ่งผ่านโลกมามากเกินกว่าอายุของกายหยาบ ตัดสินใจพูดบางสิ่งที่ตนนั่งคบคิดมานานออกไป

            “แม่ลองไปหาหมอได้ไหมครับ”

            อีเลนรู้สึกว่าหญิงที่ได้ชื่อว่าแม่ของตนในตอนนี้น่าจะมีอาการป่วยทางจิตอ่อน ๆ หากปล่อยไว้นานวันเข้าคงเกิดเรื่องไม่ดีแน่ ที่เขาคิดแบบนั้นเป็นเพราะตัวเองถูกปกป้องจากเธอมากเกินไป

            ยิ่งสองอาทิตย์นี้หมอบอกว่าอาการดีขึ้นควรทานยาให้ตรงเวลาและนอนพักผ่อนอย่างเต็มที่ ไม่นานก็ใช้ชีวิตได้อย่างปกติ คุณผู้หญิงได้ยินจึงไม่ปล่อยให้ลูกออกจากบ้านไปไหนเลย ผนวกรวมกับเนื้อหาในนิยายที่ตนรู้ อีเลนคิดว่าตอนนี้หญิงตรงหน้าเขา น่าจะมีอาการทางจิตที่ติดมาจากอีเลนคนก่อน จะปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ได้

            อีกอย่างเขาอยากได้เวลาส่วนตัวหาวันว่างลองพิสูจน์ว่าร่างกายนี้ยังตอบสนองกับเลือดไหม แม้จิตวิญญาณจะถูกสับเปลี่ยนแต่ร่างกายอาจจะยังตอบสนองเหมือนเดิมก็ได้ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกใจสั่น คนเป็นแม่มองมือเล็กที่กำลังสั่นอย่างไม่ทราบสาเหตุ

            เธอคิดไปเองว่าลูกชายคงเข้าใจผิดว่าตัวเธอป่วยเลยแสดงอาการแบบนี้ออกมา ในใจรู้สึกเบิกบานที่ลูกตนแสดงอารมณ์ได้หลากหลายขึ้น เริ่มใช้ชีวิตเหมือนเด็กปกติทั่วไป แต่ถึงกระนั้นก็ยังรู้สึกปวดใจกับอาการเหล่านี้ของลูกอยู่ดี

            “ก็ได้ แม่จะลองไปหาหมอดูนะ” เธอพูดหวังให้ลูกรักสบายใจ

            อีเลนเบิกตากว้าง ยิ้มแป้นมือจับชายเสื้อหญิงซึ่งกำลังถือทัพพีคนหม้อซุปไว้แน่น

            “จริงนะครับแม่ แม่ต้องไปหาหมอจิตแพทย์นะ ไม่ใช่หมอธรรมดาแต่ต้องเป็นหมอจิตแพทย์นะครับ แล้วแม่ต้องเอาใบตรวจมาให้ผมดูเป็นหลักฐานด้วย!!”

            คุณผู้หญิงได้ยินลูกชายพูดดังนั้น ริมฝีปากมีรอยเหี่ยวย่นพลันแย้มยิ้ม แม้ในใจบางครั้งจะคิดว่าลูกชายมักชอบพูดจาเหมือนกับคนที่โตแล้วไปบ้างก็ตาม

            เช้าวันต่อมา อีเลนโบกมือให้คนเป็นแม่ซึ่งตอนนี้ใส่เสื้อคลุมสะพายกระเป๋าเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถแท็กซี่ เหตุเพราะเมื่อวาน เขาออดอ้อนขอให้เธอไปหาหมอวันพรุ่งนี้เลย จึงเป็นเหตุให้มายืนโบกมือลากันอย่างตอนนี้ ชายหนุ่มรู้ตัวเองดีว่าตนไม่ใช่ลูกแท้ ๆ เป็นแค่คนทะลุมิติเข้ามาสิงร่างเท่านั้น ถึงงั้นก็ต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน เขาอยากตอบแทนความอบอุ่นและความรักที่หญิงคนนี้มอบให้

            ถึงตนไม่ใช่ลูกที่แท้จริงแต่ก็จะดูแลอีกฝ่ายให้ดีที่สุด เพื่อเป็นการตอบแทนเจ้าของร่างซึ่งทำให้เขาได้สัมผัสถึงไออุ่นที่เฝ้าฝันด้วย

            เด็กชายมองรถที่แล่นออกไปจนลับตา ก่อนกลับมาโฟกัสกับตัวเอง‘เอาละ ตอนนี้จะทดสอบร่างนี้ยังไงดี’

            ร่างเล็กเดินวกไปวนมาอยู่หน้าบ้าน พยายามนึกว่าอีเลนคนเก่าไปหาพวกศพสัตว์มาได้ยังไง ยืนแช่อยู่นานในที่สุดภาพ ภาพหนึ่งก็แล่นเข้ามาในสมองประหนึ่งดื่มยาช่วยกระตุ้นความทรงจำ

             สองเท้ารีบก้าวตรงไปยังหลังบ้านทันที เขาพบกำแพงรั้วไม้สีขาวเป็นรูโหว่มีแผ่นไม้สีน้ำตาลปิดทับอย่างที่คาดไว้

             มือเล็กค่อยๆ เลื่อนแผ่นไม้ออก คาดเดาเอาว่าแม่เจ้าของร่างต้องเป็นคนเอามาปิดรูนี้ไว้แน่

            ร่างน้อยนั่งรอบนพื้นหญ้าอย่างใจเย็นอยู่สักพัก ไม่นานเจ้าเหมียวตัวน้อยก็เดินสองเท้าเตาะแตะคาบลูกหนูที่อยู่ในปากเข้ามาหา

             ในส่วนนี้ไม่มีอธิบายเนื้อเรื่องอยู่ในนิยาย แต่ได้ความทรงจำของอีเลนคนเก่า สมัยที่เจ้าตัวชอบแอบแม่มานั่งทำลับลมคมในบริเวณหลังบ้านแทนในวันหนึ่งที่อีเลนกำลังเหม่อมองท้องฟ้าอยู่ดังวันปกติ

             มีเจ้าแมวสีขาววิ่งไล่หนูตัวน้อยหลงมายังหลังบ้าน เด็กชายมองภาพหนูตัวเล็กดิ้นรนต่อสู้กับแมวตัวใหญ่กว่ามันด้วยความรู้สึกตื่นเต้น ในใจเกิดความยินดี เมื่อเห็นเลือดสีเข้มหยดลงจากตัวหนูซึ่งนอนแน่นิ่งไม่ขยับ

            จากวันนั้นเขาจึงเฝ้ารอให้แมวสีขาวเข้ามาอีก เขาคอยให้อาหารและเล่นกับแมวจรจัดเพื่อหวังว่ามันจะแสดงโชว์แบบในวันแรกให้ชมแต่มันก็ทำให้แค่นานครั้งเท่านั้น

            ปัจจุบันชายหนุ่มในร่างเด็กเล็กมองแมวตัวสีขาวที่คาบลูกหนูตัวกลมเดินมาให้ เขาแค่เสี่ยงทายมาลองนั่งแบบในความทรงจำไม่คิดว่าแมวน้อยจะมาแสดงโชว์ให้ดูจริง ๆ

            อีเลนตัดสินใจนั่งมองแมวเหมียวตะปบหนูอ้วนวิ่งไปวิ่งมา เขาอยากพิสูจน์ว่าร่างกายนี้จะตอบสนองกับเลือดหรือไม่

            หนูตัวจ้อยวิ่งไปซ้ายทีขวาทีก็ถูกแมวขาวดักทางไว้หมด เจ้าเหมียวคาบหนูตัวเล็กกลับมาให้เขาอีกครั้ง พอไม่รับก็ปล่อยให้มันวิ่งหนีไป ก่อนจะตามกลับไปคาบมาใหม่

            เป็นแบบนี้ซ้ำ ๆ จนเลือดสีสดเริ่มออกมาจากตัวเหยื่อผู้น่าสงสาร อีเลนใจระส่ำระสายไม่ใช่เพราะเขาตื่นเต้นแต่เพราะเขากลัวเลือด!!! ในจิตวิญญาณเขากลัวเลือดขั้นสุดขีด

            ผู้ใหญ่ในร่างเด็กรีบวิ่งไปไล่แมวเหมียวที่กำลังจะตะปบหนูใกล้สิ้นลมอีกครั้งด้วยใจรู้สึกผิด หัวใจเต้นรัวแรง ตอนนี้เขารู้แล้วว่าร่างกายภาพของเจ้าของเดิมไม่ส่งผลต่อความรู้สึกเขา

            อีเลนมองแมวสีขาววิ่งหนีเตลิดกลับเข้าไปในรูเดิม มือเล็กค่อย ๆ ยกแผ่นไม้เลื่อนเข้ามาปิดทับไว้ดังเดิมก่อนจะหันหลังกลับมามองหนูตัวอ้วนที่นอนซมเลือดซิบอยู่ตอนนี้

            'เอาไงกับเจ้านี่ดี'