บทที่ 13 ขอนอนพักแค่นั้น

เขาหยุดทุกสัมผัส ปล่อยให้เธอได้มีพื้นที่หายใจ

ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งที่ปลายเตียง สูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อดับไฟร้อนที่ยังลุกโชนอยู่ในอก ความรู้สึกพลุ่งพล่านจากสัมผัสเมื่อครู่ยังคงอบอวล ปลายนิ้วของเขายังจำได้ถึงความเนียนนุ่มของผิวกาย ริมฝีปากยังคงติดตรึงกับรสสัมผัสอันหอมหวานที่เพิ่งลิ้มลอง

ใบหน้าหล่อคมเข้มเริ่มคลายจากแรงปรารถนาอันเกินจะต้านทานที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

และเมื่อเขาปล่อยเธอให้หลุดพ้นจากการถูกทับไว้โดยร่างกายกำยำของเขา

หญิงสาว ก็รีบลุกขึ้นจากเตียงไปที่หยิบเสื้อนอนที่โดนเขาขว้างทิ้งไปมาสวมปิดบังเนินเนื้อเต่ง จากนั้นก็เปิดตู้เสื้อผ้าแล้วรีบคว้าเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอนอย่างรวดเร็ว ดึงสาบเสื้อเข้าหากันแน่นเพื่อปิดบังเรือนร่างใต้ชุดนอนบางเบา ไม่อยากให้เขาสำรวจเธอด้วยสายตาแบบนั้นอีก

เขานิ่งไปพักใหญ่ และเมื่อชายหนุ่มหันไปมองนาฬิกาบนผนัง เวลาก็ล่วงเลยไปจนเกือบเที่ยงคืนแล้ว

"ขอฉันอยู่ที่นี่สักพักได้ไหม...แค่อยากพักอยู่ตรงนี้อีกสักหน่อย" ลมหายใจที่ยังหอบพร่า และเสียงทุ้มอ่อนนุ่มของเขาเอ่ยขึ้น

อันนา ยังคงมองเขาด้วยแววตาลังเล หวาดกลัว โดยที่ความหวาดกลัวนั้นเธอไม่ได้กลัวเขา แต่เธอกลัวหัวใจเธอเองมากกว่า

ริมฝีปากเธอยังเจือรอยหอบหายใจจากเหตุการณ์เมื่อครู่  รู้สึกได้ถึงไอร้อนที่ยังกรุ่นอยู่บนผิวปาก ลมหายใจของเขายังอยู่ใกล้เกินไป และภาพเมื่อครู่ก็ยังติดตาเธอไม่จางหาย

ดึกแล้ว...ความเงียบงันปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง มีเพียงแสงไฟหัวเตียงที่ส่องสว่างอย่างแผ่วเบา

พีท นั่งลงที่พื้นพร้อมเอนศีรษะลงกับกำแพง หลับตาลงราวกับเด็กน้อยที่หมดแรง

เขาขยี้ตาตัวเองด้วยความง่วง

“ฉันง่วงจะแย่แล้ว...” เขาพูดเสียงอู้อี้ ทะเล้น ไม่เหมือนผู้ชายที่เร่าร้อนเมื่อกี้นี้เลย ทำไมเขาถึงเปลี่ยนโหมดเร็วขนาดนี้กันนะ?!

ผิดกับ อันนา เธอยังคงรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะจากการรุกร้ำของเขา และแม้เวลาจะผ่านไป เธอก็ยังไม่กล้าหลับตาลง

เขาพูดพลางหาวออกมายาว ๆ “ขอนอนพักสักหน่อยได้ไหม…?”

“นอนบนพื้นก็ได้ เห็นใจคนง่วงหน่อยเถอะ ฉันขอนอนสักพักจะได้มีแรงขับรถกลับบ้าน” เสียงเขาเหมือนเด็กขี้อ้อน ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้เลยสักนิด

หญิงสาว จ้องหน้าเขาอย่างชั่งใจ ดวงตาคมของ พีท ดูอิดโรย แต่ก็ยังแฝงไปด้วยแววเจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่มิด

จากเหตุการณ์เมื่อครู่ ทำให้เธอคิดอยู่นาน แต่หัวใจเธอเองที่อ่อนไหวไปกับคำขอของเขา และตอบรับไป เพราะรู้ดีว่าฤทธิ์ไวน์ที่เขาดื่มเข้าไปอาจจะมีผลต่อการขับรถกลับบ้านของเขา

“ก็….ก็ได้…แต่ที่ฉันยอมให้นายนอนพักต่อเพราะกลัวนายขับรถกลับแล้วนายจะง่วง แล้วเกิดอุบัติเหตุนะ” เธอตอบแบบไม่มองหน้าเขา และทำให้น้ำเสียงดูปกติ ไม่ให้รู้ว่าเธอสั่นสะท้านแค่ไหนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

“แต่….นายต้องนอนข้างล่าง ฉันจะปูที่นอนสำรองของฉันให้?”

พีท ยิ้มออกมาทันที “โอเค ขอบคุณครับคุณผู้หญิง”

เธอ ยังคงไม่ละสายตาไปจากเขา ใจเธอยังคงเต้นแรง และเธอไม่อยากให้มันเกิดขึ้นซ้ำอีก

เธอ รีบลุกขึ้นไปหยิบ ฟูกนอนสำรองของเธอ พร้อมผ้าห่มกับหมอนออกมามาวางบนพื้น แต่สายตาและการกระทำยังคงระวังและระแวงเขาไปพร้อมกัน

พีท มองการกระทำของเธอด้วยรอยยิ้มขำ ๆ

“แน่ใจนะว่าให้ฉันนอนข้างล่าง?” เขาพูดพลางยกคิ้ว “เตียงเธอกว้างออก”

อันนา กอดอกแน่น รู้ดีว่าเขาแค่แกล้งเล่น แต่เธอไม่อยากเสี่ยงกับอะไรที่อาจเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาในคืนนี้

“เตียงฉันมีแค่เตียงเดียว นายตัวโตขนาดนั้น จะให้นอนเบียดกันได้ไง”

ชายหนุ่ม เลิกคิ้ว ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก “ถ้าให้ฉันนอนบนเตียงด้วย เธอจะกลัวรึเปล่า?”

 ใจเธอกระตุกวูบเมื่อได้ยินคำถามนั้น แววตาของ เขา เจ้าเล่ห์เกินไป เธอรู้ว่าเขาแค่หยอกเล่น แต่สัมผัสจากเหตุการณ์เมื่อครู่ก็ยังติดอยู่บนผิวของเธอ

“นายต้องนอนข้างล่างนั่นแหละดีแล้ว!” เธอตอบเสียงแข็ง

พีท หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยอมถอย ล้มตัวลงบนฟูกที่ปูไว้กับพื้นอย่างว่าง่าย แต่ก่อนที่เขาจะหลับตาลง เขาก็ยังคงส่งสายตายียวนมาให้เธอ

“ก็ได้ ๆ นอนข้างล่างก็ได้... แต่ถ้ากลางดึกเธอเปลี่ยนใจ ก็อย่าลืมปลุกฉันล่ะ”

อันนา เม้มปากพยายามกดความร้อนผ่าวที่แล่นขึ้นมาบนใบหน้าตัวเองอย่างสุดความสามารถก่อนจะหันหลังให้เขา

พีท หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนฟูกที่เธอปูไว้

เธอมองเขาอย่างระแวดระวัง ก่อนจะขึ้นเตียงของตัวเองแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว

ห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสองที่แผ่วเบา

พีท เอียงหน้าไปมอง อันนา เห็นเธอพลิกตัวไปมาเหมือนกำลังพยายามข่มตาหลับ

“อันนา...” เขาเรียกเบา ๆ

“อะไร? นายคนเจ้าเล่ห์” เธอขานรับเสียงงัวเงีย

พีทยิ้มมุมปาก “ฝันดีนะ”

หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังเรียบเรียงความคิดที่ยังสับสนอยู่ในหัว ก่อนจะพึมพำเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแทบจะหลอมละลายไปกับความเงียบของค่ำคืน

“อือ...นายก็ฝันดี”

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่มีใครรู้ เธอเองก็ไม่แน่ใจ รู้เพียงแค่ว่าเปลือกตาที่หนักขึ้นทุกขณะค่อย ๆ ปิดลงโดยไม่ทันรู้ตัว และในที่สุด เธอก็ปล่อยให้ตัวเองหลับไหลไปกับค่ำคืนที่เงียบงัน

พีท หลับตาลง หัวใจอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด... คืนนี้อาจจะไม่ได้เป็นไปตามแผนเจ้าเล่ห์ของเขา แต่มันก็ไม่ได้แย่เลยสักนิด

ดวงตาคมของเขาค่อย ๆ หลับลงด้วยความอ่อนเพลีย ฤทธิ์ของไวน์ทำให้ร่างกายของเขาหนักอึ้งกว่าปกติ แต่ภายในใจกลับไม่ได้สงบตามร่างกายเลยสักนิด

อันนา...

ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว เธอไม่เหมือนใคร เธอไม่อ่อนหวานหรือออดอ้อนเหมือนผู้หญิงที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตเขา เธอแข็งนอก อ่อนใน ดื้อรั้น แต่กลับทำให้เขาหลงใหลได้โดยไม่ต้องพยายาม

เขาค่อย ๆ หลับตาลง ปล่อยให้ร่างกายจมลงไปกับที่นอน แม้มันจะไม่ได้หรูหราเทียบเท่ากับเตียงนุ่ม ๆ ที่บ้านของเขา ที่นอนผืนนี้ทั้งแข็งกว่า เล็กกว่า แต่น่าแปลกที่เขากลับรู้สึกพึงพอใจกับความเรียบง่ายตรงหน้า

อากาศรอบตัวเย็นสบาย บรรยากาศไม่ได้เงียบสนิท แต่กลับให้ความรู้สึกสงบอย่างประหลาด ราวกับว่าความวุ่นวายในหัวใจเขาค่อย ๆ ถูกแทนที่ด้วยความสบายใจที่หาไม่ได้จากชีวิตที่หรูหรา

เขาปล่อยให้ความคิดสุดท้ายเลือนรางไปทีละนิด ร่างกายค่อย ๆ ผ่อนคลายลง เปลือกตาหนักอึ้งขึ้นทุกขณะ จนในที่สุด สติของเขาก็ดับวูบลงไปกับค่ำคืนอันแสนเงียบสงบ

—

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตี 4 แล้ว แสงไฟที่เปิดไว้สลัว ๆ ยังคงให้บรรยากาศอุ่น ๆ ในห้องเล็ก

พีท ค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ อย่างเงียบเชียบ ความมึนจากฤทธิ์ไวน์ค่อย ๆ จางหายไป ทำให้สติของเขากลับมา เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของใครบางคนดึงความสนใจของเขาไปที่เตียง

อันนา นอนตะแคง หันหลังให้เขา ผ้าห่มคลุมกายจนเกือบมิด มีเพียงไรผมที่หลุดลุ่ยออกมาปรกแก้มของเธอเท่านั้นที่เขามองเห็น พีท ยิ้มบาง ๆ

เขาลุกขึ้นนั่ง สะบัดหัวเล็กน้อยเพื่อไล่ความมึนงงออกไป ก่อนจะหันสายตาไปมองเธอที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง

แสงจันทร์อ่อน ๆ ส่องลอดผ่านหน้าต่าง กระทบลงบนใบหน้าของเธอ เผยให้เห็นแพขนตายาวที่ทอดตัวอย่างสงบ ริมฝีปากเล็ก ๆ นั่นเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ราวกับกำลังจมอยู่ในห้วงนิทราที่ลึกที่สุด

เขาลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้โดยไม่รู้ตัว ก่อนจะหยุดอยู่ข้างเตียง มองดูเธออย่างเงียบงัน หัวใจของเขาสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความสงสัยบางอย่างก่อตัวขึ้นในใจ—ทำไมเธอถึงดูน่ามองขนาดนี้ในเวลาที่ไม่รู้ตัวแบบนี้กันนะ

ราวกับต้องมนต์สะกด เขาค่อย ๆ โน้มใบหน้าลงต่ำเข้าไปใกล้โดยไม่รู้ตัว ปลายจมูกของเขาอยู่ห่างจากจมูกเล็ก ๆ ของเธอเพียงนิดเดียว ลมหายใจแผ่วเบาของเธอแตะต้องผิวแก้มของเขาเบา ๆ และนั่นทำให้เขาชะงัก

เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่?

ดวงตาทอดมองใบหน้าของเธออย่างลังเล ในหัวของเขามีคำถามมากมายที่ไม่มีคำตอบ แต่สิ่งเดียวที่เขารู้ในตอนนี้คือ—เขาไม่อยากละสายตาจากเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียวสายตาของเขามองลงไปที่ร่างบางซึ่งกำลังหลับใหลอยู่บนเตียง

ริมฝีปากคู่นั้น….ริมฝีปากที่เขาเคยสัมผัส กำลังเผยอเล็กน้อยอย่างเป็นธรรมชาติ ยิ่งทำให้เธอดูไร้เดียงสาเหมือนเด็กน้อยในยามหลับไหล ใบหน้าหวานดูสงบ ราวกับเจ้าหญิงที่กำลังจมอยู่ในห้วงแห่งความฝัน ทำให้เขาอยากปกป้องและทะนุถนอมเธอมากยิ่งขึ้น

เขาเผลอยิ้มบางๆ โดยไม่รู้ตัว หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่เธอ แม้แสงไฟสลัวจะทำให้มองเห็นได้ไม่ชัดนัก แต่เขาก็ยังรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากร่างเล็กบนเตียง

พีท ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษ ผู้หญิงสวย ๆ ที่เข้ามาหาเขามากมาย ทำไมเขาถึงไม่เคยสนใจเลยสักนิด? ทำไมเขาถึงต้องการเพียงแค่เธอ?

แค่เธอคนเดียว...

สายตาคมมองใบหน้าหวานที่กำลังหลับใหลเต็มไปด้วยความหลงใหล ความรู้สึกที่แล่นพล่านอยู่ในอกทำให้เขากำหมัดแน่น

เธอทำให้เขาอยากสัมผัสเธอ...

ไม่ใช่แค่เพราะแรงปรารถนา แต่มันมากกว่านั้น มากจนเขาเองก็อธิบายไม่ได้

ชายหนุ่ม สูดลมหายใจลึก ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวไปที่ประตู มือหนาหมุนลูกบิดอย่างเงียบเชียบ พยายามไม่ให้เกิดเสียงรบกวนหญิงสาว

ก่อนที่เขาจะออกไป เขาหันกลับไปมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย

“ฝันดี... อันนา” เขาพึมพำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะปิดประตูห้องให้หญิงสาว จากนั้นตัวของเขาเองก็เดินออกไปสู่ค่ำคืนที่เงียบงัน