บทที่ 18 จูบที่เร่าร้อนอีกสักครั้ง (2)

ริมฝีปากได้รูปของเขากดจูบลงมาที่ริมฝีปากบางของเธออย่างแนบแน่น ความรู้สึกที่อัดอั้นมานานพรั่งพรูออกมาในสัมผัสที่อ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา

อันนา ตัวแข็งทื่อ สมองว่างเปล่าไปชั่วขณะ เธอรู้ดีว่าเธอควรผลักเขาออกไป ควรบอกให้เขาหยุด แต่ร่างกายกลับไม่เชื่อฟังอีกแล้ว

หัวใจเต้นแรงเสียจนเธอมั่นใจว่าพีทต้องได้ยิน มือเย็นเฉียบของเธอกำเข้าหากันแน่น รู้สึกถึงเหงื่อที่เริ่มซึมออกมาตามฝ่ามือ

เขารังแกเธออีกครั้งแล้วหรือนี่? ทำไมเขาถึงชอบทำแบบนี้กับเธอ? หรือว่าเธอเป็นเพียงของเล่นสำหรับเขา... คำถามนั้นติดค้างอยู่ในใจ

แต่ริมฝีปากกลับหนักอึ้งเกินกว่าจะเปล่งเสียงออกมา และมันถูกปิดอยู่ด้วยปากของชายหนุ่ม

ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาปะทะกับริมฝีปากของเธอ ลิ้นที่อุ่นๆ ของเขาไต่ไล่หาลิ้นนุ่มของหญิงสาว ดูดดื่มริมฝีปากบางอิ่มเหมือนกลัวว่ามันจะหลุดลอยไป

จูบที่แสนเสียวซ่านนี้ทำให้ อันนา ลืมตัวไปชั่วขณะ เธอเริ่มตอบสนองการจูบของเขา เริ่มเรียนรู้การตอบสนองต่อการรุกราน จากการบังคับของเขาที่ค่อยๆ สอดใส่ปลายลิ้นเข้ามาภายในเพื่อความหาลิ้นอันอ่อนนุ่มของเธอและดูดดื่มมันให้เนิ่นนานที่สุดเท่าที่อารมณ์ของเขาจะพอใจ

เธอเกลียดตัวเองที่เธอไม่ได้ปฏิเสธการจูบของเขาอีกต่อไป

เหมือนใจเธออยากผลักไสตัวเขาออกไป แต่อารมณ์ตรงกันข้ามกลับอยากสัมผัสตัวเขามากกว่านี้ นี่เธอกำลังหลงเข้าไปในเสนห์ของเขาแบบไม่ได้คิดจะถอนตัวเลยหรือ หญิงสาวถามตัวเองอยู่ในใจ

เขาจูบเธอเนิ่นนาน ให้สมกับอารมณ์ที่พุ่งพล่านของผู้ชายที่เกินต้านทาน มือหนาอุ่นกำลังซุกซน มันกำลังเริ่มไต่ลูบคลำมายังเนินเนื้อนุ่มชูชันที่อยู่ภายใต้เสื้อนักศึกษาและอยู่ภายใต้เสื้อในลูกไม้ตัวจิ๋ว ที่แสนจะยั่วยวนเขาเป็นยิ่งนัก เขาค่อยๆ สอดมือเข้าไปยังเนินเนื้อนั้นและเริ่มบีบเค้นเต้าชูชันอย่างเบามือ อารมณ์ของชายหนุ่มโลดแล่น  

"อ่า…..อืม….." เขาครางออกมาอย่างมีความสุข และเริ่มรุกเร้าเธอมากขึ้น

ชายหนุ่มเริ่มปลดกระดุมเสื้อของเธอ และมือใหญ่หนาเริ่มสำรวจลึกเข้าไปยังเนินเนื้อทั้งสองข้างอย่างจงใจ จนเจอเข้ากับปลายปุ่มของเต้าอันเต่งตึงที่ชูชันพร้อมรับกับมือหนาอันร้อนผ่าวของเขา มันช่างนุ่มและน่าสัมผัสอะไรอย่างนี้ มือเขาเริ่มเคล้าคลึงและบดขยี้แบบเบามือ ตอนนี้ตัวเขาเองก็ไม่สามารถต้านทานอารมณ์ความต้องการอันร้อนแรงนี้ได้แล้ว

อันนา รู้สึกสั่นสะท้านกับการสัมผัสของเขา เธอรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่ผ่านมือของพีทไปยังเนินเนื้อและปลายปทุมที่มือใหญ่ของเขากำลังเคล้าคลึง เธอควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้เลย อารมณ์เธอตอนนี้โดนชายหนุ่มชักนำไปจนเธอลืมว่าวันนี้เธอมีนัดกับใครไว้

ชายหนุ่มได้พาเธอดำดิ่งไปกับความปรารถนาที่เร่าร้อนของชายหญิงจนยากที่จะถอนตัวได้เลย แต่ละจุดของร่างกายที่เขาสัมผัสเธอทำให้เธออ่อนระทวยและยากจะปฏิเสธเขาได้เลย

และพีทเองก็เตลิดไปกับอารมณ์อันเร่าร้อนและพลุ่งพล่านของเขา ที่เจอเข้ากับความงดงามของเรือนร่างที่อยู่ตรงหน้า

เขา กระชับร่างเธอให้แน่นขึ้น รู้สึกถึงความอ่อนนุ่มที่ชวนให้เขาเผลอหลงไปในอารมณ์ มันร้อนรุ่มจนเขาแทบจะกลั้นหายใจไม่ทัน

เขายังคงจูบเธอไม่ปล่อย ยังไม่ยอมละความปรารถนาที่จะลิ้มลองริมฝีปากของเธอให้นานที่สุด

"อื่อ…." เธอเผลอครางเบาๆ อ่อนแรงไปกับสัมผัสของชายหนุ่ม และเริ่มคล้อยตามอารมณ์ของเขาที่ยัดเยียดเข้ามาให้เธอมากยิ่งขึ้น  

เสียงหายใจที่กระเส่า เสียวซ่าน และเสียงครางเบาๆของหญิงสาวยิ่งทำให้อารมณ์ของเขากระเจิงควบคุมไม่อยู่

จากนั้นมือหนาใหญ่ของเขา ก็ผละจากการสำรวจเนินอกเต่งตึง ลากเลื่อนต่ำลงไปสำรวจความงามที่อยู่ภายใต้กระโปรงนักศึกษาตัวสั้นที่ตอนนี้ถูกเขาถลกขึ้นมาสูงขึ้นจนเกือบจะถึงกางเกงในตัวจิ๋วของเธอ

เขาเริ่มไล่มือเคล้าคลึงไปตามเนื้อนุ่มของต้นขาเรียวงามของหญิงสาว

ผิวกายของเธอร้อนระอุขึ้นมา มือใหญ่ค่อยๆไล่เล้าโลมและบีบเค้นขึ้นมาเรื่อยๆ จนเกือบจะถึงกางเกงในตัวจิ๋ว เพื่อค้นหาความยั่วยวนให้ทั่วร่างระหงสมส่วนของหญิงสาวประหนึ่งเขานั้นคือเจ้าของร่างกายเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น

อันนา ไม่สามารถบอกให้เขาหยุดได้เลย เพราะริมฝีปากของเธอก็ยังถูกเขาดูดดึงอยู่อย่างไม่ยอมปล่อย ส่วนมืออันซุกซนของเขาก็กำลังเล่นอยู่กับช่วงล่างอันน่าหลงใหลของเธอ

เธอยอมรับว่าเธออายมาก อายที่ตัวเธอทำไมต้องตอบสนองเขาและไม่พยายามผลักใสเขาออกไปสักนิด เธอพยายามปฏิเสธว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา…แต่…..!!!!

ทำไมเธอต้องอ่อนไหวไปกับสัมผัสอันเร่าร้อนนี้ทุกครั้งที่เขามอบให้เธอ ทำไมเธอถึงยอมให้เขานำพาอารมณ์ปรารถนาอย่างนี้นะ

ทันใดนั้น……

เสียงโทรศัพท์ของ อันนา ดังขึ้นมาขัดจังหวะอารมณ์อันพุ่งพล่านของทั้งสองพอดี….

ชายหนุ่มเองยังไม่อยากหยุดอารมณ์และจูบของเขา เขาอยากสัมผัสเธอแบบนี้ไปนานๆ แต่เสียงโทรศัพท์นั้นกลับทำให้เขาต้องชะงักและหยุดความฟุ้งซ่านของตัวเขาเอง

อันนา ได้สติจากเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น

เธอรีบผลักตัว พีท ออกไป และรีบไปรับโทรศัพท์โดยไม่คิดจะมองหน้าเขา

"ฮัล…..ฮัลโหล?" อันนาพูดเสียงตะกุกตะกัก ขณะที่ยังรู้สึกถึงความร้อนจากการสัมผัสเมื่อครู่อยู่ในร่างกาย

"อันนา อยู่ที่ไหน?" เสียงโชติถามทันทีอย่างร้อนรน "รีบมาที่ร้านชาบูเลยนะ โชติมาถึงแล้ว ยังไม่เห็นใครมาเลย"

หัวใจของเธอเต้นแรง เธอกลืนคำตอบเอาไว้ก่อนจะรีบตอบกลับไปว่า

"เดี๋ยวไปนะโชติ แล้วเจอกันนะ ฉันเพิ่งทำโครงการวิจัยเสร็จพอดี" แล้วก็กดวางสายทันที

พีท ยังคงจ้องมองเธอ ดวงตาคมฉายแววจริงจัง เดินเข้ามาหาหญิงสาวอีกครั้ง “เธออยากให้ฉันทำต่อหรือเปล่า…ยังมีเวลาอีกเยอะนะ?” เขายิ้มและทำสายตากรุ้มกริ่ม

อันนา หน้าแดงเป็นลูกตำลึง เธอจัดเสื้อและกระโปรงนักศึกษาให้เข้าที่ ทำไมเขาต้องมาทำอะไรแบบนี้ตอนนี้ด้วยนะ เธอรู้สึกโกรธตัวเองที่ไม่อาจห้ามเขาได้ แต่กลับปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสัมผัสของเขาแทน

“…นายมันอีตาคนบ้า” เธอพึมพำเสียงแผ่ว รู้สึกว่าหน้าเธอร้อนและแดงถึงใบหู

พีท ยิ้มมุมปาก หน้าตาหล่อเหลาคมเข้มของเขาก้มลงมาใกล้เธออีกครั้ง ก่อนกระซิบเสียงพร่า “เหมือนเธอจะชอบคนบ้าอย่างฉันนะ และชอบให้คนบ้ารังแกนะ?” เขามองสำรวจร่างกายสมส่วนที่เขาได้มีโอกาสลิ้มลองความหอมหวานและอ่อนนุ่ม แม้จะเป็นช่วงเวลาไม่นาน แต่อารมณ์เขากลับดิ่งลงไปและไม่อยากลุกขึ้นมาจากอารมณ์วาบหวามยั่วยวนใจนั้น

ทำไมเขาถึงมีความต้องการแบบนี้กับผู้หญิงคนนี้คนเดียวนะ หรือเขาจะรู้สึกว่าเขาเริ่มมี……ความรัก…..เข้าแล้วใช่ไหม?

ความรักงั้นเหรอ? คำนี้มันฟังดูไกลตัวเกินไปสำหรับเขา มันเป็นสิ่งที่เขาไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง—แต่ตอนนี้ หัวใจของเขากลับเต้นแรงขึ้นทุกครั้งที่เห็นเธอ

ให้ตายสิ...เขาเสพติดมันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ชายหนุ่ม กัดฟันแน่น พยายามควบคุมตัวเอง ไม่ให้หันไปคว้าตัวเธอเข้ามาใกล้อีก และไม่ให้เผลอทำตามสัญชาตญาณที่บ้าคลั่งในใจ

เขาแทบคลั่งจริง ๆ หัวใจเตลิดไปไกลกว่าที่ควรจะเป็นแล้ว

เขาคิดถึงห้องเล็ก ๆ ของเธอ เตียงนอนธรรมดาแต่งแบบน่ารัก หมอนที่มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ เป็นเอกลักษณ์ของเธอ ผ้าห่มที่ไม่ได้หรูหราอะไรแต่กลับให้ความอบอุ่นอย่างน่าประหลาด บรรยากาศที่เงียบสงบและเป็นกันเองราวกับกักเก็บไออุ่นของเธอไว้ในทุกมุมห้อง

เทียบไม่ได้เลยกับห้องของเขา—ห้องที่โอ่อ่าใหญ่โต กว้างขวาง และตกแต่งอย่างหรูหรา เตียงขนาดคิงไซส์ที่ปูด้วยผ้าปูเตียงเนื้อนุ่มที่สุด โคมไฟระย้าที่ทอดเงาอ่อนโยนลงบนผนังลายหินอ่อน และผ้าม่านเนื้อดีที่พลิ้วไหวไปตามสายลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ทุกอย่างในห้องของเขาถูกจัดวางอย่างสมบูรณ์แบบ สะท้อนถึงฐานะและรสนิยมของเจ้าของได้อย่างไร้ที่ติ

แต่ทำไมกัน… ทำไมเขาถึงไม่อยากกลับไปที่ห้องของตัวเอง?

แต่เขากลับอยากไปที่ห้องของ อันนา… เตียงของหญิงสาวทำให้เขาติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้น

เขาอยากกลับไปที่ห้องของเธออีกครั้ง อยากสัมผัสบรรยากาศแบบนั้นอีก

มันน่าหงุดหงิดที่เขาไม่สามารถบังคับตัวเองได้เลย…ทำไมเขาถึงคิดแบบนี้ตลอดเวลา มันร้อนรุ่มมากจริงๆ ให้ตายสิ

ทำไมเขาถึงต้องมาใส่ใจหญิงสาวคนนี้ ผู้หญิงสวยๆ ที่พร้อมจะไปกับเขาเพราะฐานะและหน้าของเขามีตั้งมากมาย ทำไมเขาไม่สนใจใครเลย เขาครุ่นคิดในใจ "ทำไมกัน?"

เขาถามตัวเองเสียงต่ำ ในหัวมีแค่คำถามเดียว "ทำไมเธอถึงมีผลกับฉันขนาดนี้?"

อันนา หลบตา รีบเบือนหน้าหนี มือน้อยๆ ของเธอสั่นเทา รีบติดกระดุมเสื้อที่ถูกชายหนุ่มปลดออกให้เรียบร้อย ราวกับต้องการลบหลักฐานของเหตุการณ์อันเร่าร้อนที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับพีท

จากนั้นเธอรีบควานหาแว่นตาที่ พีท จงใจถอดมาใส่ แล้วรีบทำหน้าให้เป็นปกติที่สุด เธอพยายามข่มความรู้สึกอายและพร้อมกันนั้นอารมณ์พลุ่งพล่านที่ไม่ได้ปฏิเสธเขาเลย

นั่นยิ่งทำให้เธอหน้าแดงเป็นทวีคูณ

พีท จ้องมองอยู่ที่ใบหน้าอันแดงระเรื่องของอันนา

ริมฝีปากของเขายังรู้สึกถึงสัมผัสของเธอ มันยังอุ่น...ยังติดตรึงอยู่ในความรู้สึกของเขาไม่จางหาย

"รีบไปกันเถอะ โชติเค้ารอนานแล้ว"

เสียงของอันนา สั่นไหว ราวกับพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองให้เป็นปกติ

แต่น้ำเสียงนั้นกลับสะกิดให้ พีท ตื่นจากภวังค์

เขากระพริบตา ไล่ความคิดวุ่นวายในหัวออกไป ก่อนจะมองใบหน้าของหญิงสาวที่ยังแดงก่ำ ดวงตาของเธอหลุบต่ำ เหมือนพยายามเลี่ยงสายตาของเขา

เธอรีบตัดบท ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องทดลองทันที

ชายหนุ่ม มองตามแผ่นหลังของเธอที่รีบก้าวออกไปด้วยความร้อนรน ราวกับต้องการหนีอะไรบางอย่าง

เขาแค่นยิ้ม พลางส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะเดินตามเธอไป

"ยังไงเธอก็ต้องไปกับฉันอยู่แล้ว ไม่ต้องรีบเดินหนีไปไหนหรอกน่า" เขาพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ เมื่อเริ่มควบคุมอารมณ์ที่ครุกรุ่นด้วยแรงปรารถนาให้เบาบางลง

อันนา เม้มริมฝีปากแน่น ไม่ตอบโต้อะไร รีบสาวเท้าลงบันไดไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว หวังเพียงว่าอากาศข้างนอกจะช่วยให้เธอสงบลงบ้าง

ชายหนุ่มเดินตามเธอมาอย่างไม่รีบร้อน

เพื่อนนักศึกษาหญิงหลายคนในตึก เมื่อเห็น พีท เดินตาม อันนา ลงมาที่ด้านล่างของตึก เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นทันที

"กรี๊ดดด! พีท เดือนมหาวิทยาลัย เค้ามาอีกแล้ว!เธอ"

"ให้ตายสิ เข้ามาคณะเราบ่อยเกินไปแล้วนะ!"

"มีอะไรที่เขาติดใจอยู่ที่นี่แน่นอน!"

กลุ่มนักศึกษาพากันซุบซิบ บ้างแอบหัวเราะคิกคักมองไปที่ อันนา เป็นเชิงสงสัย

"หรือว่าเขามาตามจีบ อันนา จริง ๆ หรือแค่มาทำโครงการวิจัยด้วยกัน?" ใครบางคนพูดขึ้น

"เป็นไปได้ไหมว่าเขาสองคนกำลังคบกัน?" อีกเสียงเสริม

อันนา ได้ยินทุกคำพูดชัดเจน เธอเม้มปากแน่น หน้าแดงและร้อนผ่าว เธอไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของใครๆ และไม่ต้องการทำตัวเด่นเพื่อให้ใครสนใจเธอ

เธอแค่อยากเป็นคนธรรมดา ใช้ชีวิตเรียบง่าย ตั้งใจเรียนให้จบ หางานดี ๆ ทำเพื่อดูแลพ่อแม่และน้องชาย เธอมีเป้าหมายในชีวิตที่ชัดเจน

แต่ พีท…ชายหนุ่มคนนี้กำลังเข้ามาทำให้หัวใจของเธอวุ่นวายจนเธอสับสน

ขณะที่ พีท กลับทำตัวสบาย ๆ ราวกับเสียงกรี๊ดและสายตานับสิบที่จับจ้องมานั้นเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่าน

"ฉันจะต้องตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนเพราะนายคนเดียวเลย!"

อันนา หันมากระซิบเสียงเครียด ขณะที่รอบตัวพวกเขาเต็มไปด้วยเสียงซุบซิบและสายตาอยากรู้อยากเห็น

เพราะ พีท เด่นมาก ในมหาวิทยาลัย ไม่ว่าจะไปที่ไหน เขาก็เป็นจุดสนใจเสมอ ทั้งรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลามีเสน่ห์แบบกวน ๆ ฐานะทางบ้านที่ร่ำรวย และท่าทางที่ดูเจ้าเล่ห์ปนมั่นใจ เขาเพอร์เฟคทุกอย่าง เป็นใครก็อยากที่จะเข้าหาเพื่อให้ได้ใกล้ชิดชายหนุ่ม

และทุกคนรู้จักเขา...นั่นทำให้ อันนา พลอยตกเป็นเป้าสายตาไปโดยปริยาย

พีท ยักไหล่ ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเธอแม้แต่น้อย "ทำไมล่ะ? ฉันชอบนะ พวกเขาจะได้มีเรื่องให้ได้คุยกันไง ฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธสักหน่อยว่าฉันมาหาเธอ มาเพื่อทำงานกับเธอให้เสร็จ!!"

ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ พลางโน้มตัวเข้ามาใกล้จนเธอเผลอกลั้นหายใจ "หรือจริง ๆ แล้ว เธอกลัวอะไรอยู่กันแน่? กลัวฉัน... หรือกลัวความรู้สึกของตัวเอง?"

อันนา เบิกตากว้าง หัวใจกระตุกวูบเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

"บ้าไปแล้ว!" เธอรีบหันหน้าหนี แต่แก้มกลับร้อนผ่าวขึ้นมาจนน่าหงุดหงิด

ชายหนุ่ม ยิ้มอย่างพอใจ

"โอเค ไปกันเถอะ เราต้องไปกินชาบูตามที่เธอกับฉันนัดกันไว้กันนะ จำได้ไหม?" เขาพูดเสียงดังให้ทุกคนได้ยินก่อนจะเดินนำไปที่มอเตอร์ไซค์

หญิงสาวแทบจะมุดลงไปในพื้นดินเพื่อกลบความอายที่พุ่งขึ้นมาอย่างรุนแรง หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกจากอก

เธอเหลือบมองรอบตัว เห็นสายตาอยากรู้อยากเห็นจากคนอื่น ๆ ที่แอบฟังบทสนทนาของพวกเขา

ทุกคำพูดของ พีท เหมือนจะตอกย้ำให้ทุกคนคิดว่าพวกเขาเป็นคู่รักกันจริง ๆ

"นายพูดบ้าอะไรของนาย!" เธอกระซิบเสียงดุ พยายามไม่ให้ใครได้ยินมากนัก

แต่ชายหนุ่มกลับยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้าน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับอยู่บนใบหน้า ดวงตาคมกริบจ้องมองเธอราวกับกำลังสนุกที่ได้เห็นเธอเขินอาย

ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ ทำให้เธอถอยหลังไปอีกก้าว "หรือว่าเธออยากให้ฉันพูดให้ชัดเจนกว่านี้?"

เธอทำตาโต รีบส่ายหน้า หัวใจเต้นโครมครามจนแทบระเบิด บ้าจริง! นี่เขาจะทำให้เธออับอายไปถึงไหน!

เธอโพล่งออกมาโดยไม่คิด "ฉันจะหาทางไปร้านเอง นายไม่ต้องไปส่งเลย!"

พีท ยิ้มมุมปากราวกับคาดเดาไว้อยู่แล้วว่าเธอจะพูดแบบนี้ เขายืนกอดอก มองเธอด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์ปนขี้เล่น ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้

"อันนา…" เขาเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความมั่นใจ

"ถ้าเธอไม่ไปกับฉัน นายหน้าตี๋สงสัยแน่ เพราะเขารู้ว่าวันนี้เธอมาทำโครงการวิจัยกับฉัน และที่สำคัญ... เธอไม่มีรถไปเองอยู่แล้ว"

หญิงสาว เม้มริมฝีปากแน่น หัวใจเต้นระรัวกับสถานการณ์ตรงหน้า เธอเกลียดนักเวลาที่เขาพูดเหมือนรู้ทันเธอทุกอย่าง และที่แย่กว่านั้นคือ… เขาพูดถูกทุกคำ

เขาตัดบท ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเธอต้องถอยหลังไปหนึ่งก้าว "หรือว่า...เธออยากอธิบายเองว่าทำไมถึงมาสาย?"

"นี่นาย…." อันนา พูดเสียงหลง ความจริงแล้วเธอไม่มีทางเลือกอื่น เพราะปกติถ้าจะไปทานข้าวด้วยกัน โชติจะต้องมารับเธอเสมอ แต่คราวนี้โชติคิดว่าเธอคงไปกับพีท จึงไม่ได้มารับ

หญิงสาวจ้องเขากลับ ก่อนจะเบือนหน้าหนี หงุดหงิดตัวเองที่เผลอเล่นบทนี้ ทั้งที่รู้ดีว่าท้ายที่สุดแล้วก็ต้องซ้อนมอเตอร์ไซค์เขาอยู่ดี

ชายหนุ่มอมยิ้ม พาเธอเดินไปจนถึงที่จอดรถมอเตอร์ไซด์ เขาหยิบกุญแจมอเตอร์ไซค์คู่ใจขึ้นมา ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วหันไปมองเธอที่ยืนกอดอก ทำหน้าเหมือนไม่อยากยุ่งกับเขา

"ขึ้นมาเร็ว เดี๋ยวนายหน้าตี๋จะรอนาน" เขาทำเสียงทะเล้น เอ่ยพลางตบเบาะเบา ๆ เหมือนกับจะทำให้บรรยากาศของเขาและเธอดูผ่อนคลาย

อันนา สูดลมหายใจลึก ก่อนจะขึ้นซ้อนท้ายอย่างเสียไม่ได้ มือเธอจับเบา ๆ ที่ข้างเสื้อช็อปวิศวะของพีท แทนที่จะโอบรอบเอวเขา

พีท รู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบานั้น เขาหันไปมองเธอผ่านกระจกมองหลัง ก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก

"ทำไมวันนี้จับแค่นี้ล่ะ? กลัวอะไรอยู่เหรอ?"

"เปล่าสักหน่อย!" อันนา รีบเบี่ยงหน้าหนี ไม่อยากให้เขาเห็นว่าตัวเองกำลังหน้าแดง

ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก แต่ไม่พูดอะไรเพิ่ม เพียงแค่เร่งเครื่องออกไป โดยมีลมเย็นปะทะใบหน้า—ทว่าความร้อนที่ค้างคาในใจทั้งสองยังไม่มีทีท่าว่าจะจา