บทที่ 14

เจิ้งหงโกรธมากจนแทบจะกระอักเลือด “แกต่างหากล่ะที่เป็นพวกรักร่วมเพศ โคตรเง้าของแกเป็นพวกรักร่วมเพศกันหมด ออกไป รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้”

ฉู่เฉินถามขึ้นว่า “ในเมื่อคุณไม่ใช่พวกรักร่วมเพศ แล้วทำไมคุณถึงเลือกคนให้เหมาะผ่านราศีล่ะ?”

“เพราะฉันเป็นฝ่ายทรัพยากรบุคคล ฉันพูดแล้วคนอื่นก็ต้องทำ ไอ้เด็กอย่างแกทำอะไรฉันได้ล่ะ? จะตบฉันเหรอ?” เจิ้งหงเยาะเย้ย และพูดอย่างภาคภูมิใจ

“เพี้ยะ!”

พอเขาพูดจบ ใบหน้าก็ถูกตบอย่างแรง

เจิ้งหงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เขาจับหน้าแล้วมองดูฉู่เฉินอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ไอ้หนุ่ม แก……แกกล้าตบฉันงั้นเหรอ?”

“ผมไม่เพียงแต่กล้าตบคุณ แต่ยังไล่คุณออกไปได้ด้วย คุณเชื่อไหมล่ะ?” ฉู่เฉินพูดด้วยสีหน้าไม่แยแส

และเจิ้งหงก็พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองว่า “ไล่ฉันออกงั้นเหรอ? ไอ้หนุ่ม ก็แค่แกอ่ะนะ? แกคิดว่าแกเป็นผู้อำนวยการคนใหม่หรือไงกัน?”

“แกกล้าตบฉัน แกจบเห่แล้ว แกรอฉันก่อนเถอะ!”

เขาไม่พูดอะไรต่อแล้วรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทร “พี่จ้าว พายามมาที่ห้องทำงานฉันหน่อย มีคนก่อเรื่องขึ้นที่นี่”

ไม่นาน ชายร่างสูงห้าคนที่อยู่ในเครื่องแบบก็พุ่งเข้ามาทันที

“พี่จ้าว ก็คือไอ้หนุ่มนี่ รีบพามันออกไป” เจิ้งหงชี้ไปที่ฉู่เฉินแล้วพูดกับหัวหน้ายาม

ยามทั้งห้าคนถือกระบองไฟฟ้า แล้วล้อมตัวฉู่เฉินเอาไว้ด้วยสีหน้าที่ชั่วร้าย “ไอ้หนุ่ม นายจะออกไปด้วยตัวเอง หรือว่าจะให้พวกเราพาตัวนายโยนออกไป?”

ในขณะนั้น เจิ้งหงรู้สึกภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง

ฉู่เฉินยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “ผมคิดดูแล้ว งั้นก็ให้พวกคุณทั้งหมดออกไปจากบริษัทเลยก็แล้วกัน”

และเห็นเพียงเขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วโทรไปหารองผู้อำนวยการหลินชวงอู่ “ผมอยู่ที่ห้องทำงานของผู้จัดการฝ่ายบุคคล รีบมาเลย ผมให้เวลาคุณแค่ห้านาทีเท่านั้น!”

เจิ้งหงเห็นเขากำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่ ก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไร กลับปล่อยให้เขาคุยจนวางสายไปแล้วยิ้มเยาะพร้อมกับพูดว่า “อะไรไอ้หนู? โทรเรียกคนมาใช่ไหมล่ะ?”

เขาตะคอกขึ้นมา อย่างเย็นชาว่า “แกทำต่อไปสิ มีกี่คนก็เรียกมาให้หมด ฉันล่ะอยากดูจริง ๆ ว่าใครจะช่วยแกได้”

จ้าวปินหัวหน้ายามรีบพูดสมทบกับเขาขึ้นว่า “ไม่หรอกครับ ใครจะไม่รู้กันบ้างว่าผู้จัดการเจิ้งกับผู้จัดการทั่วไปของบริษัทนั้นเป็นเพื่อนร่วมชั้นตอนอยู่ในมหาลัยกัน? กล้าแตะต้องผู้จัดการเจิ้งของเรา ต่อให้ราชาแห่งสวรรค์มาก็ช่วยแกไม่ได้หรอก”

“ใช่ไหม?”

ฉู่เฉินยิ้มอย่างเฉยเมย แล้วนั่งลงเริ่มนับถอยหลัง “คุณยังมีเวลาอีกห้านาทีในการเก็บข้าวของนะ”

“ได้ ฉันก็จะรอแกห้านาที” เจิ้งหงพูดด้วยรอยยิ้มเหยียดหยาม

ในไม่ช้า ห้านาทีก็ผ่านไป

หลังจากที่เจิ้งหงเห็นว่าไม่มีใครมาแล้ว ก็อดที่จะยิ้มเยาะแล้วพูดขึ้นมาไม่ได้ว่า “ไอ้หนุ่ม ก่อเรื่องมาตั้งนาน กลับกลายเป็นว่าแกเป็นแค่คนที่ชอบแสร้งทำเพื่ออวดโอ้คนอื่นเหรอเนี่ย?”

เขาโบกมือ “พี่จ้าว มัวทำอะไรอยู่? ยังไม่รีบไปจับตัวไอ้หนุ่มนี่โยนออกไปอีกเหรอ?”

จ้าวปินยิ้มอย่างเย็นชา แล้วรีบนำคนอื่นเดินตรงไปที่ฉู่เฉินทันที

และในเวลานี้เอง ประตูห้องทำงานก็ถูกผลักให้เปิดออกอย่างแรง และมีเสียงเย็นชาดังขึ้น “หยุดนะ!”

ทุกคนหันศีรษะกลับไปมอง และก็เห็นเพียงหญิงสาวร่างสูงคนหนึ่งก้าวเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าขาวราวกับคริสตัลที่เป็นรูปไข่นั้นงดงามและไม่มีใครเทียบได้ การแต่งหน้าแบบบางเบานั้นได้เน้นให้เห็นถึงเสน่ห์ของผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่และเป็นมืออาชีพของเธอ

นอกจากนี้ เธอยังสวมชุดสูทแบบมืออาชีพสีดำอ่อน ซึ่งไม่อาจปกปิดรูปร่างอวบอั๋นของเธอเอาไว้ได้

“ผู้……ผู้อำนวยการหลิน……”

เมื่อเห็นคนที่เข้ามา จ้าวปินรวมทั้งคนอื่น ๆ ต่างก็ตกใจขึ้นมาทันที และไม่กล้าขยับตัวอีกเลย

เจิ้งหงเปลี่ยนสีหน้า และในใจก็รู้สึกว่าดูท่าจะไม่ดีเสียแล้ว เขารีบเข้าไปต้อนรับ “ผู้อำนวยการหลิน คุณมาได้ไงครับเนี่ย? ทำไมไม่แจ้งให้ผมทราบล่วงหน้าสักหน่อยล่ะ”

หลินชวงอู่เพิกเฉยต่อเขาไปอย่างสิ้นเชิง

และภายใต้การจ้องมองของทุกคน เธอก็รีบเดินตรงหน้าฉู่เฉิน แล้วโน้มตัวไปข้างหน้า ก่อนจะโค้งคำนับเก้าสิบองศาให้กับฉู่เฉิน “ผู้อำนวยการฉู่ ฉันมาแล้วค่ะ!”