ตอนพิเศษ 2 แสงจันทร์โอบอุ้ม

ค่ำคืนนั้น หลังการเฉลิมฉลองจบลง ความเงียบสงัดได้ปกคลุมทั่วทั้งคฤหาสน์ แสงจันทร์ลอดผ่านม่านโปร่งบาง สาดส่องเข้ามาในห้องนอนใหญ่จนเกิดเงาสะท้อนอ่อนจางบนพื้นเตียง ภูผาและฉันนอนแนบชิดกัน อ้อมแขนแข็งแรงของเขาโอบกระชับรอบเอวฉันไว้แน่น ราวกับไม่อยากปล่อยให้ฉันห่างกายแม้เพียงลมหายใจ

กลิ่นกายของเขาอวลอบไปทั่ว ความอบอุ่นจากผิวกายที่แนบชิดทำให้หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นทุกที ฉันซบหน้าลงกับแผงอกอุ่นร้อน ฟังเสียงหัวใจที่ดังก้องอยู่ข้างใน มันสั่นไหวคล้ายคลึงกับของฉัน

“ยังไม่นอนอีกเหรอ” เสียงของเขาแผ่วเบา แต่น้ำเสียงแฝงความห่วงใยและความลุ่มลึกที่สั่นสะท้านลงมาถึงปลายประสาท

ฉันส่ายหน้าเบา ๆ แล้วเลื่อนมือแตะบนแผ่นอกเขา ไล้ไปตามผิวเนื้อที่ตึงแน่นใต้ปลายนิ้ว “แค่คิดถึง... ทุกอย่างระหว่างเรา”

ภูผาโน้มตัวลงจูบหน้าผากฉันแผ่วเบา แต่ริมฝีปากของเขากลับไล้ลงมาเรื่อย ๆ อย่างเชื่องช้า ตามแนวแก้ม จนถึงมุมปาก สัมผัสของเขาร้อนรุ่มอย่างขัดแย้งกับลมเย็นยามค่ำคืน

“ฉันเองก็คิดถึง...ทุกวินาทีที่มีเธออยู่ตรงนี้”

ปลายนิ้วของเขาไล้เส้นผมฉันอย่างแผ่วเบา ก่อนจะลูบไล้ลงมาที่ต้นคอ และเลื่อนต่ำลงไปยังแผ่นหลัง สัมผัสนั้นอ่อนโยนแต่แฝงแรง