ตอนที่ 9: อดีตที่พยายามลืมเลือน

หลังจากคืนนั้นที่ฉันได้เห็นอัลบั้มรูปและปะติดปะต่อเรื่องราวในอดีตได้เลือนราง ฉันก็รู้สึกเหมือนมีก้อนหินหนัก ๆ ถ่วงอยู่ในใจตลอดเวลา ความจริงที่เพิ่งค้นพบทำให้ฉันนอนไม่หลับหลายคืน ฉันพยายามทบทวนทุกรายละเอียดของเหตุการณ์ในวันนั้น แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าฉันเข้าใจเรื่องทั้งหมดถูกต้องหรือไม่

ความสงสัยกัดกินใจฉัน ทำให้ฉันอยากรู้เรื่องราวของภูผาและน้องพีทให้มากกว่านี้ ฉันอยากรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้ภูผาโกรธแค้นฉันมากขนาดนี้ นอกจากเรื่องส่วนตัวของเราสองคนแล้ว

วันต่อมา ฉันยังคงอยู่ในคฤหาสน์อันเงียบสงบ ฉันตัดสินใจที่จะลองค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับภูผาและครอบครัวของเขา ฉันเดินไปที่ห้องสมุดอีกครั้ง และลองค้นหาหนังสือเกี่ยวกับธุรกิจของตระกูล 'วรธนา' ซึ่งเป็นนามสกุลของภูผา

ฉันใช้เวลาเกือบทั้งวันอยู่ในห้องสมุด กวาดสายตาอ่านหนังสือและเอกสารต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับตระกูลวรธนา เพื่อหวังว่าจะเจอเบาะแสบางอย่างที่จะไขปริศนาในใจฉันได้

ในที่สุด สายตาของฉันก็ไปสะดุดเข้ากับบทความเก่า ๆ ในหนังสือพิมพ์ที่เก็บรวบรวมไว้ บทความนั้นเขียนเกี่ยวกับข่าวเศร้าของตระกูลวรธนาเมื่อหลายปีก่อน

มันเป็นข่าวการเสียชีวิตของ ‘คุณหญิงธารา’ มารดาของภูผา และการที่ ‘คุณธนา’ พี่ชายของภูผาถูกกล่าวหาว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับการทุจริตครั้งใหญ่ที่ทำให้บริษัทเกือบล้มละลาย ซึ่งส่งผลกระทบต่อสุขภาพของทั้งสองท่าน

หัวใจของฉันบีบรัดเมื่ออ่านเจอชื่อ ‘คุณธนา’ ซึ่งเป็นชื่อเดียวกับพ่อของฉัน แต่ฉันก็รู้ว่าไม่ใช่คนเดียวกัน มันเป็นเพียงความบังเอิญที่ชื่อเหมือนกัน แต่ฉันก็ยังอดรู้สึกใจหายไม่ได้เมื่ออ่านถึงเรื่องราวโศกนาฏกรรมของตระกูลวรธนา

บทความนั้นยังกล่าวถึง ‘น้องพีท’ ลูกชายของคุณธนา (พี่ชายของภูผา) ที่ป่วยเป็นโรคประจำตัวบางอย่าง และได้รับผลกระทบทางจิตใจอย่างรุนแรงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครอบครัว

ฉันอ่านเจอรายละเอียดของเหตุการณ์หนึ่งที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงแห่งหนึ่ง น้องพีทเกิดอาการตื่นตระหนกและล้มลง ทำให้ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ซึ่งเป็นเหตุการณ์เดียวกับที่ฉันจำได้ว่าเคยอยู่ในเหตุการณ์ด้วย

‘น้องพีทเป็นโรคประจำตัว… และได้รับผลกระทบทางจิตใจ’ ข้อความนั้นทำให้ฉันเข้าใจอะไรบางอย่างลึกซึ้งขึ้น

ฉันไม่ได้เป็นคนทำให้เขาบาดเจ็บจริง ๆ แต่การที่ฉันอยู่ใกล้เขาในตอนนั้น และด้วยความตกใจที่ฉันทำอะไรไม่ถูก อาจทำให้ภูผาเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนทำให้เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น หรือเป็นคนไม่สนใจที่จะช่วยเหลือ ซึ่งส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจของน้องพีทในตอนนั้น

ความจริงที่ค่อย ๆ เปิดเผยออกมาทีละน้อย ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดและทรมานใจมากขึ้นกว่าเดิม ฉันไม่เคยรู้เลยว่าภูผาต้องแบกรับความเจ็บปวดและความสูญเสียมากขนาดนี้

ในตอนเย็น ฉันยังคงอยู่ในห้องสมุด ทบทวนข้อมูลที่ได้มาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันรู้สึกผิดที่เคยเข้าใจเขาผิด และรู้สึกผิดที่ฉันมีส่วนในความเจ็บปวดของเขาในอดีต

เมื่อได้ยินเสียงรถยนต์ของภูผาเลี้ยวเข้ามาในคฤหาสน์ หัวใจของฉันก็เต้นแรง ฉันรีบเก็บหนังสือพิมพ์และอัลบั้มรูปกลับคืนที่เดิม พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด

ฉันเดินออกจากห้องสมุดอย่างเงียบ ๆ ตรงไปยังห้องอาหารเพื่อเตรียมตัวสำหรับมื้อเย็น ฉันเห็นภูผาเดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าของเขายังคงนิ่งเรียบ แต่ในแววตาคมกริบคู่นั้น ฉันเห็นร่องรอยของความเหนื่อยล้าและบางสิ่งบางอย่างที่ฉันไม่สามารถอ่านออก

ฉันรู้แล้วว่าความแค้นของภูผาไม่ได้เกิดจากความผิดของฉันเพียงคนเดียว แต่มันเป็นความเข้าใจผิดที่ฝังรากลึกมาตั้งแต่อดีต และฉันก็ไม่รู้เลยว่าฉันจะสามารถทำให้เขาเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นได้หรือไม่

ฉันได้แต่ภาวนาให้เวลาหนึ่งปีที่ฉันต้องใช้ชีวิตอยู่กับเขาตามสัญญานี้ จะไม่จบลงด้วยความเจ็บปวดที่มากไปกว่านี้