Lahat ng Kabanata ng เจ้าสาวสัญญารักของซีอีโอเลือดเย็น: Kabanata 1 - Kabanata 10

PROLOGUE“แม่ครับ… ทำไมวันนี้ฝนตกแรงจังครับ?” เสียงเล็ก ๆ ของเด็กชายวัยสี่ขวบดังขึ้นข้างกายฉัน พร้อมกับร่างป้อม ๆ ที่เข้ามากอดขาแน่นฉันก้มลงมองลูกชาย ‘น้องไทม์’ ที่เงยหน้ามองด้วยแววตาไร้เดียงสา ริมฝีปากบางเฉียบของเขาถอดแบบมาจาก ‘คนคนนั้น’ อย่างกับแกะ ยิ่งทำให้ใจฉันเจ็บปวดรวดร้าว“ไม่เป็นไรนะลูก” ฉันตอบเสียงแผ่ว พลางลูบผมหยักศกสีเข้มของลูกเบา ๆ แต่ในใจกลับกรีดร้อง ฝนไม่ได้ตกแค่ภายนอก แต่พายุร้ายกำลังกระหน่ำซัดอยู่ในชีวิตของฉันต่างหากภาพตรงหน้ายังคงชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน คฤหาสน์หรูหราตระหง่านภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง เสียงทุ้มต่ำเย็นชาดังก้องในโสตประสาท “แต่งงานกับฉันหนึ่งปี แลกกับเงินก้อนนี้เพื่อกอบกู้ครอบครัวเธอ” นี่คือข้อเสนอที่ฉันไม่อาจปฏิเสธได้ ในวันที่ครอบครัวล้มละลาย พ่อป่วยหนัก และแม่ถูกโกงจนสิ้นเนื้อประดาตัวฉันจำต้องยอมรับข้อตกลงบ้า ๆ นั้น โดยไม่รู้เลยว่าการแต่งงานหลอก ๆ ครั้งนี้ จะนำฉันกลับไปเผชิญหน้ากับอดีตที่ฝังลึก อดีตที่ฉันเคยทำผิดพลาดครั้งใหญ่ และความลับที่ฉันปกปิดมาตลอดสี่ปี... ลูกชายของฉัน ลูกชายที่เกิดจาก ‘เขา’ คนเดียวกับที่กำลังจะกลายเป็นสา

“ข้อเสนอของฉัน… ง่าย ๆ แค่เธอแต่งงานกับฉันหนึ่งปี” ภูผาย้ำอีกครั้ง ราวกับต้องการตอกย้ำให้ฉันรู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน “หนึ่งปีเท่านั้น หลังจากนั้นเราต่างคนต่างไป เงินห้าล้านบาทจะถูกโอนเข้าบัญชีโรงพยาบาลทันทีที่เธอเซ็นสัญญา”ฉันกำมือแน่นจนเล็บจิกเนื้อ พ่อของฉัน… ชีวิตของพ่อกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย ฉันไม่มีทางเลือกอื่นจริง ๆ แม้ใจจะปฏิเสธคนตรงหน้าอย่างสิ้นเชิง แต่สมองสั่งการให้ตอบตกลง“ฉัน… ตกลงค่ะ” เสียงของฉันแหบพร่า ราวกับถูกบีบคั้นออกมาจากส่วนลึกของลำคอรอยยิ้มเย็นเยียบปรากฏขึ้นบนใบหน้าของภูผา “ดีมาก”เขาหยิบปากกาและเอกสารสัญญาลับออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท มันเป็นเอกสารที่ดูเรียบง่าย แต่ทุกตัวอักษรกลับแฝงไว้ด้วยความหมายที่ลึกซึ้งและมัดตัวฉันเอาไว้อย่างแน่นหนา“อ่านให้ดีก่อนเซ็น” ภูผายื่นเอกสารให้ ฉันรับมาด้วยมือที่สั่นเทาเงื่อนไขในสัญญาชัดเจน: การแต่งงานเป็นเพียงในนาม ห้ามยุ่งเกี่ยวเรื่องส่วนตัวของกันและกัน และที่สำคัญที่สุด… ห้ามเปิดเผยความสัมพันธ์นี้กับบุคคลภายนอกโดยเด็ดขาดฉันกวาดสายตาอ่านเนื้อหา สติของฉันพร่าเลือนด้วยความกังวลเรื่องพ่อ แต่ก็พยายามทำความเข้าใจทุกข้อ ฉันเห็นช่องว่างที่ระ

วันรุ่งขึ้น ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหนักอึ้งภายในใจ ห้องนอนกว้างขวางที่ฉันอยู่ตอนนี้ดูเหมือนกรงทองที่จองจำอิสรภาพของฉันไว้ ทุกอย่างที่นี่ดูหรูหราเกินกว่าที่ฉันจะคุ้นเคย แต่กลับไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นเลยฉันเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่ มองออกไปเห็นสวนสวยที่จัดไว้อย่างประณีต แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมา แต่กลับไม่อาจส่องเข้าไปในความมืดมิดในใจของฉันได้หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ฉันเลือกเสื้อผ้าที่แม่บ้านจัดเตรียมไว้ให้ มันเป็นชุดเดรสเรียบหรูสีอ่อนที่ดูสุภาพ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกเป็นตัวของตัวเองเลยแม้แต่น้อยเมื่อลงมาถึงห้องอาหาร ฉันพบภูผานั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ใบหน้าของเขานิ่งเรียบเช่นเคย ไม่มีร่องรอยของความรู้สึกใด ๆ แต่แววตาคมกริบคู่นั้นกลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกอ่านใจได้ทะลุปรุโปร่ง“นั่งสิ” เขาเอ่ยสั้น ๆ ก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ในมือต่อฉันนั่งลงตรงข้ามกับเขา บรรยากาศในห้องอาหารเงียบสงบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มนาฬิกาเดิน อาหารเช้าที่วางอยู่ตรงหน้าดูน่ารับประทาน แต่ฉันกลับไม่มีความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย“เธอต้องดูแลพ่อเธอให้ดี” ภูผาพูดขึ้นโดยไม่เงยหน้า “เงินที่ฉันโอนให้โรงพย

หลายวันผ่านไป ฉันใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์ของภูผาอย่างเงียบสงบ พยายามปรับตัวให้เข้ากับกิจวัตรประจำวันที่ไม่คุ้นเคย ฉันยังคงไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลทุกวัน และคอยโทรหาแก้วเพื่อเช็คข่าวคราวของน้องไทม์เสมอ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเล็กๆ ของลูกชาย หัวใจฉันก็เจ็บปวดและคิดถึงจนแทบขาดใจความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับภูผาเป็นไปตามสัญญาที่เขากำหนด ไม่มีคำหวาน ไม่มีการสัมผัส และไม่มีความรู้สึกใดๆ เข้ามาเกี่ยวข้อง เราแทบจะไม่พูดคุยกัน นอกจากเรื่องงานหรือเรื่องจำเป็นเท่านั้น เขามักจะกลับบ้านดึกดื่น และบางครั้งก็ไม่อยู่บ้านเลยทั้งคืนฉันรู้สึกเหมือนเป็นเงาในบ้านของเขา เป็นเพียงของประดับที่เขาจัดวางไว้ตามความต้องการของตัวเองวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุด ฉันเหลือบไปเห็นอัลบั้มรูปเล่มหนึ่งที่วางอยู่ใต้กองหนังสือเก่า ๆ ด้วยความสงสัย ฉันหยิบมันขึ้นมาเปิดดูข้างในเป็นรูปภาพเก่า ๆ ของภูผาในวัยเด็ก เขายิ้มกว้างอย่างสดใส มีดวงตาเป็นประกายที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่ที่รู้จักเขามา เขามักจะแสดงออกถึงความเย็นชาและไร้อารมณ์ฉันพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมา

หลายวันหลังจากพ่ออาการทรุดลง ทุกครั้งที่ฉันไปเยี่ยมท่าน ฉันจะใช้เวลาอยู่ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันอยากมั่นใจว่าท่านปลอดภัยดี และฉันก็พยายามโทรหาน้องไทม์บ่อยขึ้น เพื่อเติมเต็มความเหงาและคิดถึงที่เกาะกุมหัวใจชีวิตในคฤหาสน์ของภูผาดำเนินไปอย่างเรียบง่าย ทว่าว่างเปล่า ฉันกับเขาแทบไม่ได้พูดคุยกันเลยนอกจากเรื่องจำเป็นจริง ๆ เขามักจะใช้เวลาอยู่ในห้องทำงาน หรือไม่ก็ออกไปข้างนอก และกลับมาในยามค่ำคืนความเงียบเหงาในบ้านหลังนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้า แต่ฉันก็พยายามใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการอ่านหนังสือ หรือไม่ก็จัดการธุระส่วนตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่านในค่ำคืนหนึ่ง ฉันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุด บรรยากาศเงียบสงัด มีเพียงเสียงพลิกหน้ากระดาษและเสียงลมหายใจของฉันเท่านั้นที่ดังแผ่วเบาทันใดนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้นเบา ๆ ที่โถงทางเดิน ฉันเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นร่างสูงของภูผาเดินเข้ามาในห้องสมุด เขาคงเพิ่งกลับมาจากข้างนอกเขาเดินตรงไปยังชั้นหนังสือที่อยู่ลึกเข้าไป โดยไม่ได้สังเกตเห็นฉันที่นั่งอยู่มุมห้อง เขาหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำง