EP6.นายคำ

สัปดาห์ต่อมา...

“เราต้องเดินทางกี่ชั่วโมงคะ???”

เธอถามสามีขณะนั่งอยู่ในรถกระบะคันใหญ่ ที่ใช้เป็นยานพาหนะ สำหรับเดินทางไปต่างจังหวัดซึ่งติดกับชายแดนฝั่งพม่า 

“ประมาณห้า-หกชั่วโมง คุณหลับก็ได้นะ พอถึงแล้วผมจะปลุกคุณเอง”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นั่งคุยกันไปดีกว่า คุณจะได้ไม่ง่วง”

“นอนเถอะ  ผมไม่เป็นไร”

“อะไรกันคะ อยู่ๆก็มาบังคับให้นอน เมื่อคืนฉันนอนมาเต็มอิ่มแล้วค่ะ ฉันรู้น่าว่าต้องเดินทางไกล เลยเตรียมตัวมาอย่างดี พร้อมจะคุยกับคุณแบบนอลสต๊อปเลยล่ะค่ะ” เจ้าหล่อนบอกสามีด้วยน้ำเสียงออเซาะ แม้ในใจจะรู้สึกเบื่อตั้งแต่รถแล่นออกจากกรุงเทพฯแล้วก็ตาม

สามีของเธอเปิดเพลงฟังในรถ ซึ่งเป็นเพลงหวานอารมณ์ซึ้ง ฟังแล้วรู้สึกโรแมนติกสุดๆ และนี่เองที่เป็นสาเหตุให้เธอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ มาตื่นอีกที ก็ถึงบ้านพักข้าราชการแล้ว

“ถึงไหนแล้วคะ” เธองัวเงียตื่นขึ้น ก่อนมองไปโดยรอบ “ตายจริง  นี่เราถึงบ้านพักแล้วหรือคะ”

“ใช่ครับที่รัก” วิบูลย์ลงจากรถก่อนเธอ แล้วจึงเดินมาเปิดประตูรถให้ภรรยาสาวอย่างสุภาพ เธอก้าวลงจากรถอย่างไม่แน่ใจ พลางสอดส่ายสายตามองไปรอบๆบริเวณอย่างกลัวๆ “นี่เป็นบ้านพักที่ทางการจัดให้นะ บ้านหลังเดี่ยวสองชั้นเชียวนะ มีสวนรอบบ้านเลย คุณชอบมั้ย”

“ก็ดีค่ะ” บ้านพักสองชั้น ที่มีบริเวณ ถูกล้อมรอบด้วยต้นไม้ใหญ่หลากหลายชนิด มีสนามหญ้าขนาดเล็กอยู่ตรงหน้าบ้าน ไม่ไกลกันเห็นบ้านพักอีกหลายหลังปลูกถัดๆกันไป แต่บรรยากาศเงียบเหงาจนน่าขนลุก “เป็นส่วนตัวดี ตอนแรกคิดว่าจะเป็นแฟล็ตซะอีก”

“บ้านพักสารวัตรคนใหม่ก็ต้องดูดีหน่อยสิครับ มาครับ ไปดูข้างในกัน”

“แต่ทำไมไม่เห็นมีใครมาต้อนรับเลยคะ”

“ผมสั่งเองแหละ ไม่อยากให้วุ่นวาย” ขาดคำนั้น ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา ท่าทางเงอะงะ อายุก็น่าจะราวๆสามสิบกลางๆ รูปร่างท้วม ค่อนข้างเตี้ย และตัวดำเมื่อม “อ้อ  นายคำใช่มั้ย”

“ครับสารวัตร” เขาเข้ามาทำหน้าที่ทันที  โดยการรับกระเป๋าจากสารวัตรวิบูลย์ไปถือ ก่อนจะยื่นมือมารับของหญิงสาว

“ไม่ต้อง” เธอตอบทันที  พลางชักสีหน้าหยิ่งยโส

“นายคำเป็นคนที่นี่ เขาจะมาช่วยดูแลบ้านและขับรถให้ผมเป็นบางครั้ง นายคำเป็นญาติห่างๆกับจ่าดำลูกน้องผมน่ะ”