EP7.ชีวิตสุดเซ็ง

“ค่ะ ฉันเข้าบ้านก่อนนะคะ”

หญิงสาวบอกสามีแล้วก็เดินฉับๆเข้าบ้านไปทันที โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองสะโพกของเธออย่างหื่นกระหาย ก้นงอนแสนงามของนางฟ้าที่เขาแทบไม่อยากจะจินตนาการเลยทีเดียว

นายคำรีบเดินตามเจ้านายเข้าไปในบ้าน แล้วช่วยจัดข้าวของจนเสร็จเรียบร้อย เป็นที่พอใจของสารวัตรวิบูลย์นัก เขาถึงกับเอ่ยปากชมเปาะ  

“นายคำนี่ขยันขันแข็งดีจริง จัดบ้านทำความสะอาดซะเรียบร้อย”

“ขอบคุณครับนาย” ท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตนยิ่งทำให้สารวัตรหน้าขาวจากกรุงเทพฯพอใจ “ตอนนี้เสร็จงานแล้ว งั้นผมขอลากลับบ้านละครับ ถ้าขาดเหลืออะไรหรืออยากได้อะไรเพิ่มก็โทรไปนะครับ”

“ไม่เป็นไร ถ้ามีอะไรอยากได้เดี๋ยวฉันเข้าไปในตัวอำเภอก็ได้ นายคำกลับบ้านเถอะ บ้านอยู่ไกลมั้ยล่ะ”

“ก็ไม่ไกลมากหรอกครับ ประมาณสามสี่กิโลครับ” คำไหว้ลาสารวัตร ก่อนหันไปไหว้ภรรยาสาวของสารวัตรที่นั่งอ่านนิตยสารอยู่หน้าทีวี เจ้าหล่อนแทบไม่ปลายตามองนายคำเลย ด้วยความที่รู้สึกเหยียดความเป็นบ้านนอกของชายชั้นต่ำ “ลาล่ะครับคุณนาย”

“อืม” เจ้าหล่อนพยักหน้าไปงั้น

“ขี่รถดีๆล่ะ”

“พรุ่งนี้ผมจะเข้ามาแต่เช้านะครับนาย”

“ขอบใจมาก” สารวัตรวิบูลย์ออกไปส่งนายคำที่ประตูรั้วบ้าน ด้วยอยากจะสอบถามเกี่ยวกับเส้นทางเพิ่มเติม พอเสร็จธุระก็เดินอารมณ์ดีกลับเข้ามาในบ้าน แต่ดันมาเจอเมียชักสีหน้าใส่เสียอย่างนั้น 

“บ้านเงียบเชียบอย่างกับป่าช้า สมกับเป็นบ้านน๊อกบ้านนอกนะคะ”

“โธ่คุณสุ ก็ที่นี่มันบ้านนอกจริงๆนี่ครับ เดี๋ยวคุณสุอยู่ไปเรื่อยๆก็ชินเองแหละ”

“โอ๊ย  สุไม่อยากจะชินด้วยหรอกค่ะ เบื่อ เซ็ง”

“โอ๋ๆ  งั้นขึ้นห้องกันดีกว่า ผมอยากอาบน้ำนอนแล้ว รู้สึกทั้งเพลียทั้งง่วงเลยเชียวล่ะ”

“คุณขึ้นไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวสุตามขึ้นไป”

“ทำไมไม่ไปพร้อมกันล่ะ ยังจะทำอะไรอีก”

“ขอสุนั่งสงบจิตสงบใจอยู่ข้างล่างสักครู่นะคะ พออารมณ์เย็นลงจะขึ้นไปค่ะ ขอนะคะ สุไม่อยากทะเลาะกับคุณ”

สามียอมเธอทุกประการ เขาเดินขึ้นชั้นบนไปอย่างเงียบเชียบ ปล่อยให้เธอนั่งจ่มเจาอยู่หน้าทีวีเพียงลำพังตามคามต้องการ

“ยังดีที่มีทีวีให้ดู ไม่งั้นคงเบื่อตาย ไหนลองเช็คอินเทอร์เน็ตสิ ถ้าเล่นเน็ตไม่ได้ต้องตายแน่”

แล้วเจ้าหล่อนก็รีบเช็คสัญญาณอินเทอร์เน็ตทันที และก็เป็นข่าวร้ายสำหรับเธอ เมื่อสัญญาณเน็ตระบบของเธอไม่มีแม้แต่ขีดเดียว สุภาวดีแทบอยากจะกรี๊ดออกมาให้ลั่นบ้าน

“อร๊ายยยยยยย  บ้านนอกของแท้เลย  ไวไฟล่ะ มันน่าจะมีไวไฟนะ” มีจริงๆ แต่ดูเหมือนจะใช้งานไม่ได้เพราะเครื่องรับสัญญาณพังไปแล้ว “เฮ้อ ทำไมคุณบอลไม่จัดการเรื่องพวกนี้ให้เสร็จก่อนมานะ”

เธอจำต้องเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาน้ำดื่มดับกระหาย และดับอารมณ์โมโหที่ปะทุขึ้นเรื่อยๆ 

“เฮ้อ  หนาวจัง” หญิงสาวรู้สึกถึงอากาศที่หนาวเย็นจับใจ อาจเป็นเพราะบริเวณบ้านพักอยู่ใกล้กับภูเขาสูงและป่าไม้ขนาดใหญ่ที่ได้ขึ้นทะเบียนเป็นอุทยานแห่งชาติ และแม้เธอจะยังไม่รู้สึกง่วงสักเท่าไหร่ เพราะนอนในรถมาจนอิ่มแล้ว แต่การต้องนั่งดูทีวีคนเดียวที่ชั้นล่างก็ไม่น่าสนุกนัก

หลังดื่มน้ำหมดแก้ว เธอขึ้นชั้นบนทันที เจ้าหล่อนเปิดประตูห้องนอนเพื่อมองสามีที่นอนกรนเสียงดังสนั่นอยู่บนเตียงเพื่อให้เธอเซ็งคูณสอง เธอบ่ายหน้าไปทางอื่นทันที

“นอนซะเต็มเตียงเลยผัวฉัน   เฮ้อ  นี่ฉันตัดสินใจผิดพลาดใช่มั้ยเนี่ย” เธอก็บ่นไปอย่างนั้นเอง เพราะถึงอย่างไรเธอก็ต้องขึ้นไปนอนเบียดกับสามีบนเตียงอยู่ดี และเธอก็ต้องทนอยู่ที่นี่ไปอีกหนึ่งปี

เพราะตอนนี้เธอได้ทั้งรถเบ๊นซ์และบ้านพักริมทะเลแล้ว เพียงแต่รถจะถูกส่งตามมาทีหลัง

“มีแต่เสียงอะไรก็ไม่รู้ ร้องลั่นไปหมดเลย น่าหนวกหูจริง”

ตลอดทั้งคืน เธอนอนไม่หลับ เพราะเสียงร้องของแมลงด้านนอก รวมทั้งเสียงกรนของสามี

พอตื่นเช้ามาจึงทำให้เธอค่อนข้างอารมณ์เสีย เธอได้ยินสามีบอกว่าจะไปทำงานแล้ว ได้ยินแค่นั้นก็หลับต่อไม่รู้เรื่อง ไม่หือไม่อือกับสามีแม้แต่คำเดียว

เธอแน่ใจว่าถ้าเขาปลุกเธอในเช้านี้ คงได้ทะเลาะกันยาวแน่

ประมาณสิบโมงเช้าเห็นจะได้ ที่เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะเสียงลั่นของรถมอเตอร์ไซค์หน้าบ้าน เธอโมโหมาก เลยลุกจากเตียง เดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อดูคนก่อกวน

“ไอ้แว๊นที่ไหน? ไม่รู้รึไงว่านี่บ้านพักสารวัตร!!!” เธอมองออกไปก็เห็นว่าเป็นนายคำนั่นเอง เขามากับเพื่อนรุ่นๆเดียวกัน หมอนั่นมาส่งนายคำแล้วก็ขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกไปอย่างเร็ว ส่วนนายคำถือถุงใส่ของมาพะรุงพะรัง เต็มไม้เต็มมือ มุ่งตรงมาที่ประตูบ้านพักของเธอ “คนขับรถนี่เอง”