ตอนที่ 12 เด็กหนีเที่ยว

เมื่อทะเลส่งดาหวันก็ออกไปจากคอนโดฯทันทีเตอร์เห็นแบบนั้นก็โมโหลมออกหูรีบเข้ามาหาคนตัวเล็ก

ก๊อก...ก๊อก .....

"อะไร..ของมึงไอ้..."

เธอคิดว่าเป็นทะเลที่น่าจะลืมอะไรสักอย่างพอเปิดประตูกับเป็นเตอร์

ดาหวันชะงักตัวนิ่งเมื่อเห็นว่าไม่ใช่ทะเลที่มาเคาะประตู แต่เป็นเตอร์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง ใบหน้าเขาดูไม่สบอารมณ์ชัดเจน ดวงตาของเขาเหมือนจะฉายความโกรธออกมาเต็มเปี่ยมจนดาหวันรู้สึกเหมือนบรรยากาศรอบตัวเธอเย็นลงในทันที

"พี่เตอร์... มาที่นี่ทำไมคะ" เธอพยายามรักษาสีหน้าให้เป็นปกติ แต่ในใจเริ่มว้าวุ่น ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาทำให้การเจอกันทุกครั้งเริ่มจะซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆ

"พี่เห็นนะว่าหวันเพิ่งกลับมากับไอ้ทะเล" เสียงของเตอร์เต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขาขยับตัวเข้าใกล้ดาหวันจนเธอรู้สึกอึดอัด "ทำไมถึงไม่บอกพี่ก่อนว่าจะไปไหน ทำไมถึงหนีเที่ยวแบบนี้"

ดาหวันรู้สึกตื่นตระหนก "หวันไม่ได้หนีเที่ยวค่ะ แค่ไปกับเพื่อนเท่านั้นเอง...แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรผิดด้วย"

เตอร์จ้องหน้าเธอแน่นิ่งก่อนจะพูดด้วยเสียงเข้ม "แล้วพี่ล่ะ หวันคิดยังไงกับพี่ เรามีอะไรกันแล้ว แต่ทำไมถึงทำเหมือนพี่ไม่สำคัญเลย"

คำพูดของเตอร์ทำให้ดาหวันสะดุ้ง เธอไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะพูดเรื่องนี้ออกมาตรงๆ แบบนี้ สายตาของเธอหลบไปทางอื่นเพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับความจริงที่สับสนในใจ เธอรู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเตอร์ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แต่เธอก็ยังไม่แน่ใจว่าจะจัดการกับมันอย่างไร

“พี่เตอร์... หวันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พี่เสียใจ แต่มันซับซ้อน หวันไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกยังไง พี่เข้าใจใช่ไหมคะ” เสียงของดาหวันแผ่วเบาและสั่นเครือ

“มันซับซ้อนยังไงเหรอ พี่คิดว่าเราต่างก็รู้สึกแบบเดียวกัน” เตอร์พูดพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น จนดาหวันต้องถอยหลังไปพิงกำแพงโดยไม่รู้ตัว

ในขณะนั้นเอง เขาก็โน้มตัวเข้ามาใกล้มากขึ้น จนดาหวันรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขา

"หวันคิดว่าหนีเที่ยวแบบนี้แล้วพี่จะปล่อยไปง่ายๆ งั้นเหรอ เด็กดื้อแบบเธอต้องโดนทำโทษ"

ดาหวันรู้สึกถึงความตื่นเต้นในอกที่เต้นรัว ทั้งตื่นกลัวและประหม่า เธอยกมือขึ้นห้าม "พี่เตอร์... เดี๋ยวก่อน หวันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ"

แต่เตอร์ไม่ฟัง เขากระชับตัวเข้ามาใกล้จนเธอรู้สึกถึงสัมผัสที่ใกล้ชิดมากขึ้น "การทำโทษหมายถึงอะไร รู้ไหม"

ดาหวันส่ายหน้าอย่างสับสน เตอร์ยิ้มมุมปากเล็กๆ แล้วกระซิบข้างหูเธอว่า "ก็ต้องให้พี่ได้ดูแลหวันสิ... แบบนี้ไง"

เขายื่นมือมาแตะที่ไหล่ของเธอเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ลูบลงมาจนดาหวันรู้สึกถึงความอ่อนโยนที่แฝงด้วยความเป็นเจ้าของ เตอร์มองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและความโกรธในเวลาเดียวกัน

"ถ้าหวันยังไม่ฟังพี่ ไม่บอกพี่เวลาจะไปไหน พี่จะตามติดเธอทุกฝีก้าว เข้าใจไหม"

ดาหวันได้แต่พยักหน้าอย่างจำใจ แม้เธอจะรู้สึกไม่แน่ใจกับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเตอร์ แต่ความใกล้ชิดของเขาก็ทำให้เธออดรู้สึกหวั่นไหว

"พี่เตอร์..." เธอพึมพำเบาๆ แต่ไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เตอร์ก็โน้มตัวเข้ามาจูบเธอเบาๆ ที่หน้าผากก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่มๆ

"พี่แค่อยากดูแลเธอ อย่าทำให้พี่ต้องกังวลอีก เข้าใจไหม"

ดาหวันไม่รู้จะตอบยังไง ได้แต่พยักหน้าเบาๆ เพราะในตอนนี้ หัวใจเธอยิ่งสับสนกว่าเดิม

"ยังเมาอยู่ไหมคนดี"

"มึนหัวนิดหน่อยค่ะ"

"เดี๋ยวพี่อาบน้ำให้นะจะได้ส่างเมา"

เตอร์บรรจงรั้งคอของดาหวันให้เงยหน้าขึ้นก่อนจะจูบอย่างหนักแน่นและเต็มไปด้วยความปรารถนา ลมหายใจของเขาสัมผัสได้ชัดเจน ดาหวันรู้สึกถึงความร้อนวูบวาบที่แผ่กระจายไปทั่วร่าง สัมผัสของเขาทำให้เธอตัวสั่นเทา ความมึนเมาจากเหล้ายังไม่หายดี แต่ตอนนี้กลับถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นและความสับสนที่ยิ่งทวีคูณ

"และนี้เป็นส่วนหนึ่งของการทำโทษ...เด็กหนีเที่ยวต้องโดน"

"พี่เตอร์..." เสียงของเธอสั่นและแผ่วเบา ร่างกายที่เหนื่อยล้าจากกิจกรรมในคณะตลอดทั้งวันยิ่งทำให้เธออ่อนแรงลงเมื่อเจอกับสัมผัสอันหนักหน่วงของเขา

เตอร์ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เขาอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำทันที น้ำเย็นจากฝักบัวไหลลงมาท่วมร่าง ทั้งสองคนเปียกปอนไปด้วยกัน ดาหวันรู้สึกถึงมือของเตอร์ที่ค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของเธอออกทีละชิ้น ในหัวเธอยังสับสนแต่ก็ไม่อาจต้านทานเขาได้ ความอ่อนล้าและความรู้สึกสับสนปะปนกันจนเธอทำได้แค่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่เตอร์ต้องการ

"พี่ทำแบบนี้เพราะเป็นห่วง เข้าใจไหม" เสียงของเขาแฝงความนุ่มนวลแต่ยังเต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของ ดาหวันมองเข้าไปในดวงตาของเขา เห็นความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ในใจเขา และนั่นทำให้เธอยิ่งสับสนมากขึ้น

หลังจากเสร็จสิ้นการอาบน้ำ เตอร์อุ้มเธอออกมาจากห้องน้ำ ร่างของเธอถูกเช็ดตัวอย่างแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะพาเธอไปนอนบนเตียง

"พี่เตอร์... ทำแบบนี้เพราะอะไรคะ" ดาหวันถามเสียงเบา สายตายังมองเขาด้วยความสงสัย

เตอร์ไม่ได้ตอบในทันที แต่โน้มตัวลงมามองหน้าของเธอใกล้ๆ ก่อนจะพูดเสียงเข้มแต่แฝงความอ่อนโยน "เพราะพี่ไม่อยากเสียเธอไป... อย่าทำให้พี่ต้องกังวลแบบนี้อีก เข้าใจไหม"

ดาหวันนิ่งเงียบ รู้สึกถึงความร้อนที่ไหลผ่านในหัวใจของเธอ เธอไม่รู้ว่าควรจะตอบเขาอย่างไร ความสับสนที่อยู่ในใจยังคงค้างคาอยู่ แต่ที่แน่ชัดที่สุดในตอนนี้คือ เธอรู้สึกได้ถึงความห่วงใยของเขาที่มีต่อเธออย่างแท้จริง

"หวันจะไม่ทำให้พี่กังวลอีกค่ะ" เธอพึมพำเบาๆ แม้ใจยังคงสับสน แต่ในที่สุดก็พยายามจะตอบในแบบที่เขาต้องการ

เตอร์มองดาหวันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา แต่ก็ยังแฝงด้วยความอ่อนโยน เขาเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มของเธอเบาๆ นิ้วมือไล้ผ่านอย่างนุ่มนวล ริมฝีปากของเขาค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ จูบเบาๆ ลงบนหน้าผากของเธอก่อนที่เขาจะเลื่อนต่ำลงไปจูบที่ริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรัก

ดาหวันรู้สึกถึงสัมผัสอันอ่อนโยนนั้น เธอหลับตาและตอบรับจูบของเขา ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย มือของเขาค่อยๆ เลื่อนลงมาที่ลำคอของเธอ สัมผัสเบาๆ แต่แฝงด้วยความตั้งใจ ริมฝีปากของเขายังคงค้างอยู่ที่ปากของเธอ ทั้งสองต่างพยายามลิ้มรสความรู้สึกที่ทั้งอบอุ่นและหนักแน่นไปพร้อมกัน

"หวัน..." เสียงของเตอร์กระซิบเบาๆ ข้างหูเธอ ดาหวันได้ยินเสียงเรียกนั้นเหมือนเป็นการบอกให้เธอปล่อยใจให้ลอยไปตามอารมณ์

เขาค่อยๆ โน้มตัวลงต่ำกว่าเดิม ปล่อยให้มือของเขาสัมผัสร่างกายเธออย่างนุ่มนวลและเป็นธรรมชาติ ทุกการสัมผัสของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนล่องลอยไปในความอบอุ่นที่ไม่มีที่สิ้นสุด ร่างกายของทั้งคู่ตอบรับกันอย่างลงตัว เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของทั้งสองคนแผ่วเบาจนแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน

ความหนักหน่วงของสัมผัสที่เริ่มก่อตัวขึ้นเป็นสัญญาณของความปรารถนาที่มากขึ้น เขากอดเธอแน่นขึ้น มือของเขาไล้ผ่านผิวเนียนนุ่มของเธออย่างช้าๆ ดาหวันรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ และไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างกัน

ทุกสัมผัส ทุกลมหายใจ ทุกจูบที่เขามอบให้ล้วนเต็มไปด้วยความรักและความปรารถนา แต่ก็ยังคงความละมุนอ่อนโยน ไม่เร่งรีบ ทุกอย่างถูกดำเนินไปด้วยความใส่ใจในทุกรายละเอียด

ดาหวันหลับตาแน่น ปล่อยใจให้ไปตามสัมผัสของเขา เธอรู้สึกได้ถึงความเชื่อมโยงระหว่างกันที่ชัดเจนยิ่งขึ้น ทั้งร่างกายและหัวใจของพวกเขาถูกผสานเข้าด้วยกันในค่ำคืนนี้