Novels by Charuda Singsathon

"พี่เตอร์มาหรือยังค่ะ"ดาหวันยกโทรศัพท์โทรหาเขาแต่เช้า วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดเธอกะจะไปใส่บาตรแต่เช้าจากนั้นค่อยไปบ้านสวนเพราะนัดกับเตอร์ไว้แล้ว"พี่ใกล้จะถึงแล้วครับ หวันจะลงมารอพี่เลยไหมหรือให้พี่ขึ้นไปรับ""ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหวันลงไปรอข้างล่างเลย"เพราะถ้าให้เขาขึ้นมาก็จะเสียเวลาไปกันใหญ่อีกอย่างเธอก็ไม่ได้ป่วยหรือมองไม่เห็นนิพอเขาขับรถมาถึงเธอก็อ้อมไปขึ้นฝั่งคนนั่งข้างเขาทันที"พี่เตอร์เราไปใส่บาตรกันตรงไหนดีค่ะ"เธอเอ่ยถามเขา"แถวหมู่บ้านใกล้ๆ นี่ก็ได้ครับ"ตรงนี้เป็นแหล่งชุมชนมีคนขายอาหารหลากหลายเมนู เขากับเธอจึงลงไปซื้ออาหารคาวหวานพร้อมทั้งน้ำและดอกไม้แล้วก็ใส่บาตรเลยเมื่อพระท่านเดินบิณฑบาตรมาพอดี"เป็นไงบ้างรู้สึกดีไหมครับ""รู้สึกดีมากค่ะ""งั้นไปกันเถอะถ้าหิวก็บอกนะจะได้แวะหาอะไรทาน""ได้ค่ะ ป่ะขึ้นรถ"ดาหวันรู้สึกคิดถึงบ้านสวนมากตั้งแต่ผ่าตัดตาเธอก็ไม่ได้มาเหยียบที่นี่เลย เพราะทะเลไม่อยู่ด้วยและ อีกอย่างแม่ก็ไปทำงานต่างประเทศบ่อยด้วย ขับรถจากกรุงเทพไปราชบุรีใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงเพราะรถติด "นึกถึงตอนนั้นที่หวันอยู่ที่นี่ พี่ได้แต่แอบมองหวันจากไกลๆ และโกรธที่ตัวเองขี้ขลาด

ดาหวันตัดสินใจเรียนปริญญาโทต่อ กว่าจะผ่านความเจ็บปวดทางใจมาได้ก็หนักเอาการ เธอไม่ควรยึดติดกับสิ่งที่ทำให้ทุกข์ใจ เวลาผ่านไปจิตใจของเธอก็แข็งแกร่งขึ้น เธอไม่โทษทะเลหรอกนะไม่โทษเขาแล้ว อย่างน้อยเขาก็เคยเป็นเพื่อนและเป็นแฟนที่แสนดีของเธอ ชีวิตคนเรามันต้องเดินไปข้างหน้า"หวัน...เราลองกลับมาคบกันอีกสักครั้งได้ไหม ให้โอกาสพี่จีบหวันใหม่ พี่รับรองว่าจะไม่ทำให้หวันเสียใจ"เตอร์คุกเข่าลงต่อหน้าเธอพร้อมดอกกุหลาบช่อหนึ่ง "ก็ได้ค่ะ"ไหนๆ แล้วก็ให้โอกาสเขาอีกสักครั้งก็แล้วกันเห็นกับที่เขาพยายามมานานเตอร์อึ้งกับคำตอบที่เธอตอบรับไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะยอมกลับมาคบกับเขา นี่เขาคงไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม"เมื่อกี้หวันว่าไงนะ"แหงนหน้ามองเธอน้ำตาคลอ"หวันบอกว่าก็ได้ค่ะ หวันให้โอกาสพี่จีบหวันอีกครั้ง"เธอรับดอกไม้ช่อนั้นขึ้นมาดมและยื่นมือให้เขาจับ เตอร์จับมือบางแล้วลุกขึ้นยืนเต็มตัวก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบาในช่วงที่เธอเรียนต่อเขาค่อยไปรับไปส่งทำตัวเป็นแฟนที่ดีที่สุดเขาอย่างให้เธอกลับมารักเขาหมดใจถึงแม้จะรับรู้ได้ว่าในส่วนลึกเธอไม่เคยลืมทะเลเลยก็ตามถึงแม้ในบางทีที่เธอหลับยังคงละเมอเพ้อถึงเขาสั

วันเวลาล่วงเลยผ่านไป สำหรับคนอื่นอาจจะไวแต่สำหรับเธอกว่าจะผ่านมันมาได้ในแต่ละวัน ทุกเวลาทุกนาทียังคงรอคอยทะเลอยู่เสมอ เหตุใดเขาจึงใจร้ายได้เพียงนี้"หวันยินดีด้วยนะครับ"เตอร์ถือดอกไม้ช่อใหญ่มาร่วมยินดี"ขอบคุณค่ะพี่เตอร์"เธอยื่นมือไปรับช่อดอกไม้นั้นทุกวันเวลาที่ผ่านมาเตอร์พยายามตามง้อขอคืนดีเธอนับครั้งไม่ถ้วนแต่เธอก็ปฎิเสธให้เรื่องเพียงความสัมพันธ์ที่แสนดีถึงแม้จะทราบถึงเหตุผลที่เขาเจอมาก็ตาม อีกอย่างเรื่องราวในอดีตทำให้เธอรู้ว่าเขาอ่อนแอเกินไปหากมีวันหนึ่งเกิดเรื่องขึ้นเหมือนในอดีตเขาคงเลือกที่จะปล่อยมือเธอต่างจากทะเลที่ไม่มีวันทำเช่นนั้นแน่แต่ว่าตอนนี้ทะเลกำลังทำมันกับเธอ เธอเหนื่อยที่ต้องรออย่างไร้จุดหมาย น้ำตาที่ไหลรินด้วยความเสียใจเริ่มจะชินชา"มึง วันนี้ไปฉลองไหนดี"ต้นหอมถามเพื่อนสาว ถึงต้นหอมกับมิเกลจะเรียนจบและทำงานก่อนก็ไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอลดลงไปเลย"ร้านเดิมแหละ"ดาหวันบอกเพื่อนสาวสองคนเพราะเธอเองก็ไม่รู้จะไปที่ไหน"ร้านเดิมอีกแหละ มึงไปร้านใหม่กัน ร้านนี้เขาบอกเล่นเพลงสนุกมากคนไปเยอะ"มิเกลทำหน้าสดใสเมื่อพูดถึงร้านใหม่ที่มีคนชักชวนมาอีกที"จะดีเหรอกูอยากไปร

วันนี้ถึงวันที่ต้องเปิดตา มันเป็นอะไรที่ทำให้หัวใจของดาหวันหวั่นไหวเป็นอย่างมาก หากเปิดมาแล้วเธอยังมองไม่เห็นล่ะ ก็คงไม่เป็นไรหรอกนะยังไงเธอก็มองไม่เห็นมาเป็นปีๆ อยู่แล้วนิ ที่สำคัญตอนนี้คืออยากติดต่อทะเลให้ได้ เขาจะรู้ไหมว่าเธอไม่ต้องการอะไรอีกแล้วนอกจากให้เขากลับมาอยู่ข้างกาย"พร้อมนะครับ หมอจะเปิดแล้วนะ"ดาหวันพยักหน้ารับคำ มิเกลต้นหอมพร้อมกับแม่ของเธอต่างนั่งไม่ไกลให้กำลังใจเธอคุณหมอค่อยๆ ถอดผ้าปิดตาและใช้แอลกอฮอล์เช็ดแผลค่อยๆ ทำความสะอาดรอบดวงตาและบอกให้เธอลืมตาได้เธอค่อยๆ ปรือตาช้าๆ ตามที่หมอบอกหัวใจสั่นระรัวไม่เป็นจังหวะ เธอมองเห็นแล้วมองเห็นจริงๆ ด้วย ภาพแรกที่อยู่เบื้องหน้าคือหน้าของทะเลผู้ชายที่เธอรักเขามากเธอยิ้มด้วยความดีใจ"ทะเล" เมื่อม่านตาขยายภาพตรงหน้ากับค่อยๆ จางหายไปและภาพทุกอย่างตรงหน้าก็ชัดขึ้นเรื่อยๆ น้ำตาที่เอ่อล้นไหลลงอาบแก้มทันทีเพียงแต่กระพริบตา"ทะเลๆๆๆ"เสียงสะอื้นไห้จุกภายในอก มือก็คว้าอากาศเบี้ยงหน้า ทำให้ทุกคนอดสงสารคนตัวเล็กไม่ได้"ไหนลองบอกหมอได้ไหม ภาพแรกที่คุณมองเห็นคืออะไร""ภาพแรกของฉันคือเขาฮือๆ คือทะเล...ตะแต่ความเป็นจริงกับไม่ใช่เพราะอะไร...เพรา

ถึงวันนัดผ่าตัดเมื่อเดินทางมาถึงโรงพยาบาลดาหวันก็มีอาการตื่นเต้นจนมือเท้าเย็นไปหมด"ที่รักทำใจให้ร่มๆ ไม่มีอะไรน่ากลัวเขาจะอยู่กับที่รักเสมอ ไม่ต้องกลัวนะคนดี"ทะเลโอบหลังคนตัวเล็กเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอเป็นกังวลมากเกินไป "รู้สึกกลัวนิดหน่อย""ไม่เป็นไรนะ ที่รักมองหน้าเขา จำสัมผัสนี้ไว้เขาจะอยู่กับเธอเสมอ"ทะเลก้มจูบหน้าผากเธอเบาๆการผ่าตัดดำเนินไปหลายชั่วโมงจนกระทั่งสำเร็จ ทีมแพทย์ออกมาจากห้องผ่าตัดพร้อมรอยยิ้ม"การผ่าตัดสำเร็จด้วยดีครับ ตอนนี้ต้องรอการฟื้นตัวและดูผลในไม่กี่วัน"หมอบอกแม่ของดาหวัน เธอยกมือไหว้หมอยิ้มทั้งน้ำตาปากก็ขอบคุณซ้ำๆ ในที่สุดลูกสาวก็จะกลับมามองเห็นดาหวันอยู่ห้องพักฟื้นซึ่งเป็นห้องพิเศษที่ทะเลจัดเตรียมไว้ให้ ไม่นานแม่เธอก็เดินเข้ามาด้วยความที่ยังมองไม่เห็นจึงคิดว่าเป็นแฟนหนุ่ม"ที่รัก ที่รักใช่ไหมไปไหนมาเหรอ เขาออกมาจากห้องผ่าตัดตั้งนาน""แม่เองหวัน""อ้าว แม่เองเหรอแล้วทะเลไปไหนค่ะ""ที่บ้านทะเลมีปัญหานิดหน่อยนะลูก เขาเลยต้องรีบกลับไป""แต่ครอบครัวทะเลย้ายไปอยู่อเมริกากันหมดแล้วนะคะ อย่าบอกนะเขาบินไปแล้ว""ใช่ลูกเป็นธุระด่วนเลย พ่อกับแม่ทะเลคงจะเกิดเรื่องไม่งั้นคง

สามเดือนถัดมาวันนี้เป็นวันเกิดของดาหวัน ซึ่งทะเลก็เตรียมของขวัญให้เจ้าตัวอย่างลับๆ โดยการแอบออกไปข้างนอกตอนเธอหลับ แม่ของเธอกลับจากงานที่ต่างประเทศก็มาร่วมฉลองวันเกิดให้เธอและที่ขาดไม่ได้ก็คือเพื่อนสุดสวยสองคนนั้นที่กำลังเตรียมของกินกันใหญ่"พวกมึงไม่ต้องเตรียมอะไรเยอะหรอก เดี๋ยวกินไม่หมด"ดาหวันบอกเพื่อนสาวเพราะกินกันแค่นี้ถ้าไม่หมดเสียดายแย่อีกอย่างก็ไม่อยากให้เหนื่อยกันตอนเก็บด้วย"เออๆ เดี๋ยวกูจะย่างกุ้งตัวใหญ่ๆ ให้มึงกินด้วยแหละ มีหมึกกับปูด้วยนะ"ต้มหอมบอกดาหวันพร้อมยกของในมือให้เธอดูแม้จะรู้ว่าเธอมองไม่เห็นก็ตาม"อืมม์ได้กลิ่นแล้วหอมมาก สู้สู้กูรอกินอยู่"เธอได้กลิ่นของอาหารทะเลลอยมาพาให้น้ำลายไหล"ได้เลยจ้าคุณหนูของบ่าว เดี๋ยวบ่าวไปตำน้ำจิ้มรสเด็ดสักครู่ก่อนนะจ๊ะ"มิเกลตบไหล่เพื่อนสาวพร้อมพูดหยอกเย้าอย่างอารมณ์ดีดาหวันนั่งยิ้มหน้าบานแฉ่งจะได้กินของอร่อย อยู่ๆ ก็มีมือหนาใหญ่เอื้อมมือเธอไปจับ"ว่าไงพ่อครัววันนี้ไม่ลงมือทำกับข้าวเองเหรอ"ดาหวันเอ่ยปากเพราะรู้ว่าสัมผัสนั้นเป็นแฟนของเธอ"เดี๋ยวก่อนสิ เขาจะพาที่รักไปเปลี่ยนชุดก่อน""ชุดอะไรบอกใบ้ได้ไหมค่ะ""ชุดวันเกิดครับ""ชุดวันเกิด

หลังจากที่ หลิงซินเอ๋อร์ ได้รับรู้ความจริงจาก ซูเม่ยหลาน ว่า อวิ๋นเทียนหาน กำลังคืนชีพผ่านร่างของนาง นางก็เริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในตนเองพลังเซียนและพลังปีศาจในร่างของนางเข้าสู่ สมดุลที่สมบูรณ์ แต่ความสมดุลนี้มีความอ่อนไหวอย่างยิ่ง ทุกครั้งที่จันทร์เต็มดวง ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่พลังจันทราสูงสุด เงาแห่งพลังมืด ก็จะปรากฏขึ้นในร่างหลิงซินเอ๋อร์ในคืนจันทร์เต็มดวง นางจะกลายเป็น ร่างครึ่งเทพครึ่งปีศาจ อย่างแท้จริง: ดวงตาข้างหนึ่งส่องประกายด้วยแสงจันทร์สีเงินบริสุทธิ์ ขณะที่อีกข้างหนึ่งส่องประกายด้วยสีม่วงเข้มของพลังมารที่กำลังรวมตัวซูเม่ยหลาน พยายามใช้พิณหยกโบราณควบคุมพลังให้นาง แต่ก็ทำได้เพียงเล็กน้อย นางรู้ว่าพลังในร่างหลิงซินเอ๋อร์นั้นยิ่งใหญ่เกินกว่าที่เซียนใดจะควบคุมในคืนที่พลังมืดของหลิงซินเอ๋อร์รุนแรงที่สุด ดวงจิตสุดท้ายที่ยังไม่สลายไปของไป๋หานอี้ ก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้านาง ดวงจิตของเขายังคงผูกพันอยู่กับหุบเขานี้ด้วยความรักที่ยิ่งใหญ่หลิงซินเอ๋อร์เห็นภาพของเขา—ร่างที่ส่องแสงวิบวับและอ่อนแรง ไป๋ห

หลังจาก อวิ๋นเทียนหาน สละชีวิตและพลังทั้งหมดเพื่อทำลายพันธะเลือด หลิงซินเอ๋อร์ ก็ยังคงอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ท่ามกลางหุบเขา นางไม่ได้พยายามกลับสวรรค์ หรือหนีไปยังแดนปีศาจ นางเพียงแค่รอคอยร่างกายของนางกลับมามีพลังที่ สมดุล ระหว่างเซียนและปีศาจอย่างสมบูรณ์ตามที่อวิ๋นเทียนหานต้องการ แต่หัวใจของนางเต็มไปด้วย รอยพรากแห่งคำสัตย์ ที่เขาได้ทิ้งไว้ทุกคืนที่ดวงจันทร์ยังคงส่องแสงจากฟากฟ้าที่แตกร้าว หลิงซินเอ๋อร์ยังคงรออวิ๋นเทียนหานที่จากไปนางจะนั่งอยู่ใต้ต้นเหมยสีขาวที่เคยเป็นที่ที่เขาหายตัวไป นางรู้สึกถึง ความว่างเปล่า ที่ไม่สามารถเติมเต็มได้ทว่า เสียงจากจันทรา ก็เริ่มปรากฏขึ้น หลิงซินเอ๋อร์เริ่มฝันถึงเสียงของเขาในทุกคืน เสียงที่เรียกชื่อเธอแผ่วเบาใต้แสงจันทร์ มันไม่ใช่เสียงที่อยู่ในความทรงจำ แต่มันเป็นเสียงที่คุ้นเคยอย่างลึกซึ้งที่มาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ“ซินเอ๋อร์… ซินเอ๋อร์…”เสียงนั้นทำให้ความหวังเล็กๆ ก่อตัวขึ้นในใจนาง นางเชื่ออย่างสนิทใจว่า อวิ๋นเทียนหาน ไม่ได้จากไปไหนไกล และเขากำลังรอคอยนางอยู่ ณ

หลังจากที่หลบหนีจากวังสวรรค์ด้วยความช่วยเหลือของ ไป๋หานอี้ (ในร่างดวงจิต) หลิงซินเอ๋อร์ และ อวิ๋นเทียนหาน ก็เดินทางมายังโลกมนุษย์ ร่างกายของทั้งคู่บาดเจ็บสาหัส แต่ความปลอดภัยบนโลกมนุษย์ทำให้พวกเขาได้พักรักษาตัว พวกเขาเลือกอาศัยอยู่ใน หมู่บ้านเล็กๆ ท่ามกลางหุบเขา ที่เงียบสงบและห่างไกลจากผู้คน หมู่บ้านแห่งนี้มีต้น เหมยสีขาว ที่เก่าแก่ยืนต้นอยู่กลางลานบ้าน เป็นสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ นี่คือช่วงเวลาเดียวที่ทั้งคู่ได้ใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดา อวิ๋นเทียนหานไม่ได้สวมเกราะปีศาจ แต่สวมชุดผ้าฝ้ายสีดำเรียบง่าย หลิงซินเอ๋อร์ไม่ได้สวมชุดเซียน แต่สวมชุดเรียบง่ายของชาวบ้าน พวกเขาได้ใช้ชีวิตอย่างที่เคยฝันถึง: มีเพียงกันและกัน ไม่มีกฎสวรรค์ ไม่มีสงคราม แต่เบื้องหลังความสงบนั้น ความจริงที่โหดร้าย ยังคงกัดกินพวกเขาอยู่ พันธะเลือดแห่งหอจันทรา ได้ช่วยชีวิต หลิงซินเอ๋อร์ ไว้ แต่ก็เป็นคำสาปไปในตัว พันธะนี้ยังคงดูดพลังของทั้งคู่เรื่อยๆ เพื่อรักษาสมดุลของสายเลือดลูกครึ่ง

พันธะเลือดแห่งหอจันทรา ได้ทำให้ หลิงซินเอ๋อร์ ฟื้นคืนพลังอย่างรวดเร็ว พลังที่ผสมผสานระหว่าง เลือดมาร และ หยกฟ้า ได้ทำลายผนึกพลังของสวรรค์จากภายในทั้ง หลิงซินเอ๋อร์ และ อวิ๋นเทียนหาน ที่ถูกพันธะเลือดเชื่อมโยงชีวิตไว้ ได้พังทลาย หอจันทรา และหลบหนีออกมาจากวังสวรรค์ที่เต็มไปด้วยความโกลาหลทันทีที่พวกเขาปรากฏตัวบน สะพานสวรรค์ ซึ่งเป็นทางเดียวที่นำไปสู่โลกมนุษย์ การต่อสู้ครั้งสุดท้ายระหว่างกองทัพเทพและปีศาจก็ปะทุขึ้นอีกครั้งอย่างดุเดือดครืนนนน! เปรี้ยง!พิรุณโลหิต (เลือดของเซียนและปีศาจ) เริ่มสาดกระเซ็นลงบนสะพานฟ้า การต่อสู้นั้นโหดเหี้ยมและเต็มไปด้วยความสิ้นหวังซูเม่ยหลาน ซึ่งยืนอยู่ฝั่งกองทัพสวรรค์ ถูกบีบบังคับให้เข้าร่วมการต่อสู้เพื่อหยุดยั้งการทำลายล้างของสองสหาย แต่ในใจของนางไม่ต้องการทำร้ายใครแล้วนางตัดสินใจร่ายเพลงพิณสกัดคลื่นพลังแห่งสงคราม นางเล่น พิณแห่งความสงบ พยายามส่งคลื่นเสียงเซียนที่บริสุทธิ์เพื่อสยบความบ้าคลั่งของทั้งสองฝ่ายเสียงพิณนั้นเริ่มได้ผล ทหารเซียนและปีศาจหลา

หลังจากที่ อวิ๋นเทียนหาน และ หลิงซินเอ๋อร์ ทำ พันธะเลือดแห่งหอจันทรา วังสวรรค์ก็ส่งกองกำลังมาผนึก หอจันทรา อย่างแน่นหนาอีกครั้ง เพื่อแยกพวกเขาออกจากการรับรู้ของโลกภายนอกการผนึกไม่ได้ทำลาย พันธะเลือด นั้น แต่กลับกระตุ้นให้พลังของพันธะทำงานอย่างรุนแรงยิ่งขึ้น เง็กเซียนฮ่องเต้ สั่งให้เทพเซียนใช้พลังผนึกกดทับ พลังมาร ในร่างของ อวิ๋นเทียนหาน อย่างต่อเนื่องซู่... วูบ...ทุกครั้งที่พลังเซียนกดทับ อวิ๋นเทียนหาน ก็จะสำลักเลือดปีศาจออกมาด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส และในวินาทีเดียวกันนั้น หลิงซินเอ๋อร์ ที่นอนอยู่ข้างๆ ก็จะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเช่นเดียวกัน!พันธะเลือด ได้ทำให้ทั้งคู่ต้องทนทุกข์ทรมานร่วมกัน ความเจ็บปวดทางกายของคนหนึ่ง กลายเป็นความทรมานทางจิตวิญญาณของอีกคนหนึ่งหลิงซินเอ๋อร์ ร้องไห้อ้อนวอน อวิ๋นเทียนหาน ให้หยุดต่อต้านพลังผนึก เพื่อไม่ให้เขาต้องเจ็บปวดจนร่างกายสลาย“อย่าต่อต้านเลย… ข้ายอมทนความเจ็บปวดได้… แต่อย่าให้ท่านต้องตายเพราะข้าอีกเลย!” นางกระซิบด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า“ไม่ได้…” อวิ๋

อวิ๋นเทียนหาน ถูกตรึงไว้ด้วยพลังเทพสีทองอันแข็งแกร่งที่หน้า หอจันทรา ร่างกายของเขาถูกพลังเซียนบดขยี้อย่างช้าๆ ขณะที่ หลิงซินเอ๋อร์ กำลังโรยราอยู่ภายในแต่เมื่อ ดวงจันทร์ แตกสลายไปจนหมดสิ้น พลังเซียน ที่ผูกมัดเขาก็เริ่มอ่อนกำลังลงไปเช่นกัน อวิ๋นเทียนหาน ใช้ความแค้นทั้งหมดที่มีต่อสวรรค์ และความรู้สึกถึง สายเลือดมาร ที่ตื่นขึ้นในตัวหลิงซินเอ๋อร์เป็นเชื้อเพลิงครืนนนน!พลังเงามืดสีดำทะมึนปะทุออกมาจากร่างของ อวิ๋นเทียนหาน อย่างรุนแรงจนเกินกว่าที่เทพเซียนจะคาดเดา พลังเงาทำลายโซ่พันธนาการเทพจนแตกสลายไปในพริบตา เขาล้มลงบนพื้นหินอ่อนด้วยความเจ็บปวด แต่ไม่รีรอที่จะพุ่งตรงไปยังประตู หอจันทราซูเม่ยหลาน ซึ่งยืนเฝ้าดูอยู่ก็ตกตะลึง นางพยายามจะใช้พิณศักดิ์สิทธิ์ขัดขวาง แต่ อวิ๋นเทียนหาน ในตอนนี้แข็งแกร่งและบ้าคลั่งเกินกว่าที่พลังพิณของนางจะต้านทานได้เขาผลักประตูหอจันทราที่ผนึกไว้ด้วยพลังเซียนทั้งหมดจนพังทลายลง และพุ่งเข้าไปยังร่างของ หลิงซินเอ๋อร์ ที่นอนแน่นิ่งและอ่อนแรงหลิงซินเอ๋อร์ นอนอยู่บนแท่นหยกเย็นเฉียบ พลั

การถูกคุกคามอย่างโจ่งแจ้งและภาพวิดีโอของ เกวลิน เป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้ คีรินทร์ เปลี่ยนกลยุทธ์จากตั้งรับเป็นเปิดเกมรุกทันที เขาไม่ต้องการให้ 'แก๊งเงาอสรพิษ' มีโอกาสเข้าใกล้ครอบครัวของเขาอีกแม้แต่นิดเดียวในห้องควบคุมหลัก คีรินทร์ยืนอยู่หน้าจอขนาดใหญ่ที่แสดงแผนที่และข้อมูลที่ได้รับมา"ริคาร์โด้ ตามรอยสัญญาณของแท็บเล็ตนั้นได้ไหม?" คีรินทร์ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาริคาร์โด้ พิมพ์คีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด "กำลังพยายามครับหัวหน้า สัญญาณถูกเข้ารหัสอย่างดี...แต่ผมเจอร่องรอยการส่งข้อมูลครั้งสุดท้าย มันมาจากท่าเรือร้างในเมืองเวโรนาครับ!""เวโรนา..." คีรินทร์พึมพำ เมืองนี้เป็นศูนย์กลางเก่าแก่ของแก๊งวาเลนซิโอ และเป็นที่ที่พวกเขาเชื่อว่าปลอดภัยที่สุด "พวกเขาจงใจส่งข้อความมาท้าทายเราถึงที่"ก่อนออกเดินทาง คีรินทร์ใช้การสื่อสารลับขั้นสูงสุดติดต่อกับ อาซิม ซึ่งตอนนี้กลายเป็น 'งูพิษ' ที่แทรกซึมอยู่ในโครงสร้างของแก๊งเงาอสรพิษอย่างลับๆ"อาซิม ฉันต้องการข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับผู้นำของแก๊งเงาอสรพิษ และโครงสร้างการบัญชาการของพวกเขา" คีรินทร์สั่งเสียงของอาซิมตอบกลับมาอย่างชัดเจน "หัวหน

ความสงบสุขชั่วคราวที่บ้านริมทะเลถูกทำลายลงในเช้าวันหนึ่ง เมื่อสัญญาณเตือนภัยความปลอดภัยระดับสูงสุดของคฤหาสน์ดังขึ้น คีรินทร์ ซึ่งตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา รีบพุ่งตัวออกจากเตียงทันที เกวลิน ที่นอนอยู่ข้างๆ ก็ตื่นขึ้นด้วยความตกใจ"คีร์! เกิดอะไรขึ้นคะ!?" เกวลินถามด้วยเสียงสั่นเครือ เธอลูบท้องของตัวเองเบาๆ"ไม่เป็นไรเกวลิน" คีรินทร์พูดอย่างรวดเร็วขณะสวมเสื้อผ้า "อยู่ข้างในนี้ อย่าออกไปไหน ฉันจะไปดูเอง"คีรินทร์คว้าปืนพกประจำกายและรีบวิ่งออกจากห้อง เขาเห็น ริคาร์โด้ วิ่งสวนทางมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด"หัวหน้า! พวกมันมาแล้วครับ!" ริคาร์โด้รายงานทันที "ระบบเตือนภัยจับสัญญาณการแทรกซึมจากด้านตะวันออกเฉียงเหนือของรั้ว!""แก๊งเงาอสรพิษ?" คีรินทร์ถาม"น่าจะใช่ครับ! พวกมันเคลื่อนไหวเร็วและเป็นมืออาชีพมาก! และผมรับรองว่านี่ไม่ใช่การมาเยือนที่เป็นมิตรแน่!"คีรินทร์ไม่รอช้า เขาและริคาร์โด้รีบไปยังห้องควบคุมหลักของคฤหาสน์ พวกเขาเห็นภาพบนหน้าจอมอนิเตอร์แสดงให้เห็นเงาที่เคลื่อนไหวอย่างว่องไวในความมืด พวกเขาแต่งกายในชุดสีดำสนิทและมีรอยสักรูปอสรพิษที่แขน"ล็อกทุกประตู เปิดใช้งานระบบป้องกันไฟฟ้า และส่งสัญญาณเตือ

เครื่องบินเจ็ตส่วนตัวของ คีรินทร์ ลงจอดอย่างนุ่มนวลที่สนามบินลับใกล้บ้านริมทะเล ห้าวันของการต่อสู้ในทะเลทรายอันร้อนระอุและความตึงเครียดของการเปิดโปง อาซิม สิ้นสุดลงแล้ว สิ่งเดียวที่คีรินทร์ต้องการคืออ้อมกอดของ เกวลินเขาไม่ได้บอกเกวลินว่าจะมาถึงเมื่อไหร่ เขาต้องการเซอร์ไพรส์เธอ ริคาร์โด้ เข้ามาตบไหล่เพื่อนรักอย่างเข้าใจ"ดีใจที่เห็นนายปลอดภัย หัวหน้า" ริคาร์โด้กล่าว "ไปเถอะ ฉันจะจัดการเรื่องที่เหลือเอง"คีรินทร์พยักหน้า เขารู้สึกขอบคุณในความภักดีของริคาร์โด้เสมอ คีรินทร์ขับรถกลับบ้านด้วยความเร็วที่เขาไม่เคยใช้มาก่อน เมื่อรถจอดสนิทที่หน้าบ้าน เขาแทบจะกระโดดลงจากรถด้วยความรีบร้อนเมื่อคีรินทร์เปิดประตูเข้าไปในห้องนั่งเล่น ภาพแรกที่เขาเห็นทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นจนแทบหลอมละลาย เกวลิน กำลังนั่งอยู่บนโซฟา โดยมี อลิซาเบธ นั่งเย็บปักถักร้อยอยู่ข้างๆ ทั้งสองกำลังหัวเราะคิกคักกันอย่างมีความสุข บรรยากาศเต็มไปด้วยความรักและความสงบเกวลินเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงประตู เธอมองเห็นคีรินทร์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ชุดทหารของเขายังคงเปื้อนฝุ่นทราย แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรักและความคิดถึง"คีร์!" เกวลินร้

การต่อสู้ในห้องบัญชาการใต้ทะเลทรายเป็นไปอย่างดุเดือด คีรินทร์ และ อาซิม ปะทะกันด้วยทักษะและพละกำลังที่เหนือมนุษย์ คีรินทร์ต้องอาศัยความว่องไวและประสบการณ์ในโลกใต้ดิน ในขณะที่อาซิมใช้ความแม่นยำและกลยุทธ์ทางทหารเข้าบดขยี้ คีรินทร์รู้ดีว่าเขาไม่สามารถยื้อเวลาได้นาน"แกจะสู้ไปทำไม คีรินทร์!?" อาซิมตะโกน ขณะที่เขาเหวี่ยงหมัดเข้าใส่คีรินทร์อย่างรุนแรง "แกควรจะอยู่บ้านกับเมียที่ท้องแก่ของแก! ไม่ใช่มาตายที่นี่!"คำพูดของอาซิมกระตุ้นความโกรธของคีรินทร์ให้ปะทุขึ้น เขาหลบการโจมตีอย่างหวุดหวิด ก่อนจะใช้จังหวะสวนกลับอย่างหนักหน่วงด้วยการเตะเข้าที่สีข้างของอาซิมเต็มแรง ทำให้อาซิมเซถอยไปชนกับโต๊ะบัญชาการ"อย่าแตะต้องครอบครัวของฉัน!" คีรินทร์คำราม แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเด็ดขาดขณะที่ ริคาร์โด้ และลูกน้องจัดการกับกองกำลังคุ้มกันที่เหลือของอาซิม คีรินทร์ก็พุ่งเข้าใส่คอมพิวเตอร์หลักของฐานที่เปิดอยู่ เขาต้องหาความจริงเกี่ยวกับผู้ที่อยู่เบื้องหลัง 'สมาพันธ์ทมิฬ' ให้ได้คีรินทร์ใช้ทักษะการแฮ็กข้อมูลที่เรียนรู้มาอย่างรวดเร็ว เขาทะลวงผ่านระบบรักษาความปลอดภัยที่ซับซ้อนของฐานบัญชาการ อาซิมที่ฟื้นตัวจากการถู

การเดินทางของ คีรินทร์ และ ริคาร์โด้ มุ่งหน้าสู่ทวีปแอฟริกาเหนือเป็นไปอย่างรวดเร็วและเป็นความลับที่สุด พวกเขาใช้เครื่องบินเจ็ตส่วนตัวลงจอดในประเทศที่เป็นกลาง ก่อนจะเปลี่ยนพาหนะเป็นเฮลิคอปเตอร์พรางตัวมุ่งสู่พื้นที่ห่างไกลที่เป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญของ 'สมาพันธ์ทมิฬ'คีรินทร์อยู่ในชุดพร้อมรบ ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะยุติภัยคุกคามนี้ให้เร็วที่สุด เพื่อที่เขาจะได้กลับไปหา เกวลิน และลูกที่กำลังจะเกิด"หัวหน้าครับ ข้อมูลล่าสุดยืนยันว่า 'สมาพันธ์ทมิฬ' ไม่ใช่กลุ่มติดอาวุธธรรมดา" ริคาร์โด้รายงานขณะตรวจสอบแท็บเล็ต "พวกเขาใช้ยุทธวิธีการรบแบบกองโจรที่ซับซ้อนมาก และมีอาวุธที่ทันสมัยอย่างน่าประหลาดใจ""ใครคือผู้นำของมัน?" คีรินทร์ถาม"เรายังไม่ทราบตัวตนที่แน่ชัดครับหัวหน้า แต่รหัสลับที่ใช้เรียกผู้นำคือ 'งูพิษ' (The Viper) และมีข่าวลือว่าคนผู้นี้เคยเป็นอดีตนายทหารหน่วยรบพิเศษที่ถูกปลดออกจากราชการ เพราะมีความคิดที่รุนแรงและโหดเหี้ยมเกินกว่าที่กองทัพจะรับได้ครับ"คีรินทร์พยักหน้าอย่างเข้าใจ ดูเหมือนว่าภัยคุกคามครั้งนี้จะแตกต่างจากสงครามตระกูลที่ผ่านมา นี่คือการปะทะก

ห้าเดือนหลังจากข่าวดีที่ เกวลิน ตั้งครรภ์ ชีวิตในบ้านริมทะเลก็เต็มไปด้วยความสุขและความตื่นเต้น คีรินทร์ กลายเป็นสามีที่ดูแลเอาใจใส่มากเป็นพิเศษ เขาแทบจะไม่ยอมห่างจากเกวลินเลยแม้แต่วินาทีเดียว ทุกการเคลื่อนไหวของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยและอ่อนโยนณ ห้องนั่งเล่นที่มองเห็นวิวทะเล เกวลินกำลังนั่งทำงานศิลปะเล็กๆ น้อยๆ โดยมีคีรินทร์นั่งอ่านเอกสารธุรกิจอยู่ไม่ไกลนัก"คีร์คะ...คุณดูเอกสารมานานแล้วนะคะ" เกวลินเงยหน้าขึ้นมองสามี "พักหน่อยเถอะค่ะ"คีรินทร์ละสายตาจากกระดาษตรงหน้า เดินเข้ามาทรุดตัวลงข้างๆ เธอ และใช้มือโอบกอดท้องที่นูนขึ้นของเกวลินเบา ๆ "ฉันต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยไงเกวลิน ก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะมา""คุณกลัวเหรอคะ?" เกวลินถามด้วยรอยยิ้มคีรินทร์ยิ้มตอบ แต่ในรอยยิ้มนั้นมีความกังวลซ่อนอยู่ "ฉันไม่ได้กลัวอะไรในโลกนี้เลย...ยกเว้นสิ่งเดียว คือกลัวว่าจะปกป้องพวกเธอไม่ได้"เกวลินวางมือทับมือของเขา "คุณทำได้แน่นอนค่ะ คุณคือสามีที่ดีที่สุด และคุณจะเป็นพ่อที่ดีที่สุด"แม้โลกใต้ดินจะสงบลงมากภายใต้ 'กลุ่มพันธมิตรแห่งแสง' แต่ความสงบที่แท้จริงไม่เคยมีอยู่จริงสำหรับผู้ที่อยู่ในตำแหน่งของคีรินทร