Charuda Singsathon 의 작품

"พี่เตอร์มาหรือยังค่ะ"ดาหวันยกโทรศัพท์โทรหาเขาแต่เช้า วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดเธอกะจะไปใส่บาตรแต่เช้าจากนั้นค่อยไปบ้านสวนเพราะนัดกับเตอร์ไว้แล้ว"พี่ใกล้จะถึงแล้วครับ หวันจะลงมารอพี่เลยไหมหรือให้พี่ขึ้นไปรับ""ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหวันลงไปรอข้างล่างเลย"เพราะถ้าให้เขาขึ้นมาก็จะเสียเวลาไปกันใหญ่อีกอย่างเธอก็ไม่ได้ป่วยหรือมองไม่เห็นนิพอเขาขับรถมาถึงเธอก็อ้อมไปขึ้นฝั่งคนนั่งข้างเขาทันที"พี่เตอร์เราไปใส่บาตรกันตรงไหนดีค่ะ"เธอเอ่ยถามเขา"แถวหมู่บ้านใกล้ๆ นี่ก็ได้ครับ"ตรงนี้เป็นแหล่งชุมชนมีคนขายอาหารหลากหลายเมนู เขากับเธอจึงลงไปซื้ออาหารคาวหวานพร้อมทั้งน้ำและดอกไม้แล้วก็ใส่บาตรเลยเมื่อพระท่านเดินบิณฑบาตรมาพอดี"เป็นไงบ้างรู้สึกดีไหมครับ""รู้สึกดีมากค่ะ""งั้นไปกันเถอะถ้าหิวก็บอกนะจะได้แวะหาอะไรทาน""ได้ค่ะ ป่ะขึ้นรถ"ดาหวันรู้สึกคิดถึงบ้านสวนมากตั้งแต่ผ่าตัดตาเธอก็ไม่ได้มาเหยียบที่นี่เลย เพราะทะเลไม่อยู่ด้วยและ อีกอย่างแม่ก็ไปทำงานต่างประเทศบ่อยด้วย ขับรถจากกรุงเทพไปราชบุรีใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงเพราะรถติด "นึกถึงตอนนั้นที่หวันอยู่ที่นี่ พี่ได้แต่แอบมองหวันจากไกลๆ และโกรธที่ตัวเองขี้ขลาด

ดาหวันตัดสินใจเรียนปริญญาโทต่อ กว่าจะผ่านความเจ็บปวดทางใจมาได้ก็หนักเอาการ เธอไม่ควรยึดติดกับสิ่งที่ทำให้ทุกข์ใจ เวลาผ่านไปจิตใจของเธอก็แข็งแกร่งขึ้น เธอไม่โทษทะเลหรอกนะไม่โทษเขาแล้ว อย่างน้อยเขาก็เคยเป็นเพื่อนและเป็นแฟนที่แสนดีของเธอ ชีวิตคนเรามันต้องเดินไปข้างหน้า"หวัน...เราลองกลับมาคบกันอีกสักครั้งได้ไหม ให้โอกาสพี่จีบหวันใหม่ พี่รับรองว่าจะไม่ทำให้หวันเสียใจ"เตอร์คุกเข่าลงต่อหน้าเธอพร้อมดอกกุหลาบช่อหนึ่ง "ก็ได้ค่ะ"ไหนๆ แล้วก็ให้โอกาสเขาอีกสักครั้งก็แล้วกันเห็นกับที่เขาพยายามมานานเตอร์อึ้งกับคำตอบที่เธอตอบรับไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะยอมกลับมาคบกับเขา นี่เขาคงไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม"เมื่อกี้หวันว่าไงนะ"แหงนหน้ามองเธอน้ำตาคลอ"หวันบอกว่าก็ได้ค่ะ หวันให้โอกาสพี่จีบหวันอีกครั้ง"เธอรับดอกไม้ช่อนั้นขึ้นมาดมและยื่นมือให้เขาจับ เตอร์จับมือบางแล้วลุกขึ้นยืนเต็มตัวก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบาในช่วงที่เธอเรียนต่อเขาค่อยไปรับไปส่งทำตัวเป็นแฟนที่ดีที่สุดเขาอย่างให้เธอกลับมารักเขาหมดใจถึงแม้จะรับรู้ได้ว่าในส่วนลึกเธอไม่เคยลืมทะเลเลยก็ตามถึงแม้ในบางทีที่เธอหลับยังคงละเมอเพ้อถึงเขาสั

วันเวลาล่วงเลยผ่านไป สำหรับคนอื่นอาจจะไวแต่สำหรับเธอกว่าจะผ่านมันมาได้ในแต่ละวัน ทุกเวลาทุกนาทียังคงรอคอยทะเลอยู่เสมอ เหตุใดเขาจึงใจร้ายได้เพียงนี้"หวันยินดีด้วยนะครับ"เตอร์ถือดอกไม้ช่อใหญ่มาร่วมยินดี"ขอบคุณค่ะพี่เตอร์"เธอยื่นมือไปรับช่อดอกไม้นั้นทุกวันเวลาที่ผ่านมาเตอร์พยายามตามง้อขอคืนดีเธอนับครั้งไม่ถ้วนแต่เธอก็ปฎิเสธให้เรื่องเพียงความสัมพันธ์ที่แสนดีถึงแม้จะทราบถึงเหตุผลที่เขาเจอมาก็ตาม อีกอย่างเรื่องราวในอดีตทำให้เธอรู้ว่าเขาอ่อนแอเกินไปหากมีวันหนึ่งเกิดเรื่องขึ้นเหมือนในอดีตเขาคงเลือกที่จะปล่อยมือเธอต่างจากทะเลที่ไม่มีวันทำเช่นนั้นแน่แต่ว่าตอนนี้ทะเลกำลังทำมันกับเธอ เธอเหนื่อยที่ต้องรออย่างไร้จุดหมาย น้ำตาที่ไหลรินด้วยความเสียใจเริ่มจะชินชา"มึง วันนี้ไปฉลองไหนดี"ต้นหอมถามเพื่อนสาว ถึงต้นหอมกับมิเกลจะเรียนจบและทำงานก่อนก็ไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอลดลงไปเลย"ร้านเดิมแหละ"ดาหวันบอกเพื่อนสาวสองคนเพราะเธอเองก็ไม่รู้จะไปที่ไหน"ร้านเดิมอีกแหละ มึงไปร้านใหม่กัน ร้านนี้เขาบอกเล่นเพลงสนุกมากคนไปเยอะ"มิเกลทำหน้าสดใสเมื่อพูดถึงร้านใหม่ที่มีคนชักชวนมาอีกที"จะดีเหรอกูอยากไปร

วันนี้ถึงวันที่ต้องเปิดตา มันเป็นอะไรที่ทำให้หัวใจของดาหวันหวั่นไหวเป็นอย่างมาก หากเปิดมาแล้วเธอยังมองไม่เห็นล่ะ ก็คงไม่เป็นไรหรอกนะยังไงเธอก็มองไม่เห็นมาเป็นปีๆ อยู่แล้วนิ ที่สำคัญตอนนี้คืออยากติดต่อทะเลให้ได้ เขาจะรู้ไหมว่าเธอไม่ต้องการอะไรอีกแล้วนอกจากให้เขากลับมาอยู่ข้างกาย"พร้อมนะครับ หมอจะเปิดแล้วนะ"ดาหวันพยักหน้ารับคำ มิเกลต้นหอมพร้อมกับแม่ของเธอต่างนั่งไม่ไกลให้กำลังใจเธอคุณหมอค่อยๆ ถอดผ้าปิดตาและใช้แอลกอฮอล์เช็ดแผลค่อยๆ ทำความสะอาดรอบดวงตาและบอกให้เธอลืมตาได้เธอค่อยๆ ปรือตาช้าๆ ตามที่หมอบอกหัวใจสั่นระรัวไม่เป็นจังหวะ เธอมองเห็นแล้วมองเห็นจริงๆ ด้วย ภาพแรกที่อยู่เบื้องหน้าคือหน้าของทะเลผู้ชายที่เธอรักเขามากเธอยิ้มด้วยความดีใจ"ทะเล" เมื่อม่านตาขยายภาพตรงหน้ากับค่อยๆ จางหายไปและภาพทุกอย่างตรงหน้าก็ชัดขึ้นเรื่อยๆ น้ำตาที่เอ่อล้นไหลลงอาบแก้มทันทีเพียงแต่กระพริบตา"ทะเลๆๆๆ"เสียงสะอื้นไห้จุกภายในอก มือก็คว้าอากาศเบี้ยงหน้า ทำให้ทุกคนอดสงสารคนตัวเล็กไม่ได้"ไหนลองบอกหมอได้ไหม ภาพแรกที่คุณมองเห็นคืออะไร""ภาพแรกของฉันคือเขาฮือๆ คือทะเล...ตะแต่ความเป็นจริงกับไม่ใช่เพราะอะไร...เพรา

ถึงวันนัดผ่าตัดเมื่อเดินทางมาถึงโรงพยาบาลดาหวันก็มีอาการตื่นเต้นจนมือเท้าเย็นไปหมด"ที่รักทำใจให้ร่มๆ ไม่มีอะไรน่ากลัวเขาจะอยู่กับที่รักเสมอ ไม่ต้องกลัวนะคนดี"ทะเลโอบหลังคนตัวเล็กเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอเป็นกังวลมากเกินไป "รู้สึกกลัวนิดหน่อย""ไม่เป็นไรนะ ที่รักมองหน้าเขา จำสัมผัสนี้ไว้เขาจะอยู่กับเธอเสมอ"ทะเลก้มจูบหน้าผากเธอเบาๆการผ่าตัดดำเนินไปหลายชั่วโมงจนกระทั่งสำเร็จ ทีมแพทย์ออกมาจากห้องผ่าตัดพร้อมรอยยิ้ม"การผ่าตัดสำเร็จด้วยดีครับ ตอนนี้ต้องรอการฟื้นตัวและดูผลในไม่กี่วัน"หมอบอกแม่ของดาหวัน เธอยกมือไหว้หมอยิ้มทั้งน้ำตาปากก็ขอบคุณซ้ำๆ ในที่สุดลูกสาวก็จะกลับมามองเห็นดาหวันอยู่ห้องพักฟื้นซึ่งเป็นห้องพิเศษที่ทะเลจัดเตรียมไว้ให้ ไม่นานแม่เธอก็เดินเข้ามาด้วยความที่ยังมองไม่เห็นจึงคิดว่าเป็นแฟนหนุ่ม"ที่รัก ที่รักใช่ไหมไปไหนมาเหรอ เขาออกมาจากห้องผ่าตัดตั้งนาน""แม่เองหวัน""อ้าว แม่เองเหรอแล้วทะเลไปไหนค่ะ""ที่บ้านทะเลมีปัญหานิดหน่อยนะลูก เขาเลยต้องรีบกลับไป""แต่ครอบครัวทะเลย้ายไปอยู่อเมริกากันหมดแล้วนะคะ อย่าบอกนะเขาบินไปแล้ว""ใช่ลูกเป็นธุระด่วนเลย พ่อกับแม่ทะเลคงจะเกิดเรื่องไม่งั้นคง

สามเดือนถัดมาวันนี้เป็นวันเกิดของดาหวัน ซึ่งทะเลก็เตรียมของขวัญให้เจ้าตัวอย่างลับๆ โดยการแอบออกไปข้างนอกตอนเธอหลับ แม่ของเธอกลับจากงานที่ต่างประเทศก็มาร่วมฉลองวันเกิดให้เธอและที่ขาดไม่ได้ก็คือเพื่อนสุดสวยสองคนนั้นที่กำลังเตรียมของกินกันใหญ่"พวกมึงไม่ต้องเตรียมอะไรเยอะหรอก เดี๋ยวกินไม่หมด"ดาหวันบอกเพื่อนสาวเพราะกินกันแค่นี้ถ้าไม่หมดเสียดายแย่อีกอย่างก็ไม่อยากให้เหนื่อยกันตอนเก็บด้วย"เออๆ เดี๋ยวกูจะย่างกุ้งตัวใหญ่ๆ ให้มึงกินด้วยแหละ มีหมึกกับปูด้วยนะ"ต้มหอมบอกดาหวันพร้อมยกของในมือให้เธอดูแม้จะรู้ว่าเธอมองไม่เห็นก็ตาม"อืมม์ได้กลิ่นแล้วหอมมาก สู้สู้กูรอกินอยู่"เธอได้กลิ่นของอาหารทะเลลอยมาพาให้น้ำลายไหล"ได้เลยจ้าคุณหนูของบ่าว เดี๋ยวบ่าวไปตำน้ำจิ้มรสเด็ดสักครู่ก่อนนะจ๊ะ"มิเกลตบไหล่เพื่อนสาวพร้อมพูดหยอกเย้าอย่างอารมณ์ดีดาหวันนั่งยิ้มหน้าบานแฉ่งจะได้กินของอร่อย อยู่ๆ ก็มีมือหนาใหญ่เอื้อมมือเธอไปจับ"ว่าไงพ่อครัววันนี้ไม่ลงมือทำกับข้าวเองเหรอ"ดาหวันเอ่ยปากเพราะรู้ว่าสัมผัสนั้นเป็นแฟนของเธอ"เดี๋ยวก่อนสิ เขาจะพาที่รักไปเปลี่ยนชุดก่อน""ชุดอะไรบอกใบ้ได้ไหมค่ะ""ชุดวันเกิดครับ""ชุดวันเกิด

การเปิดเผยความจริงที่ว่า มาคัส ฟาบิโอ คือผู้บงการที่แท้จริง และ ดานิเอล เอ็นโซ เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งในแผนการอันซับซ้อนของเขา ได้สั่นคลอนจิตใจของ อลิซา ฟาบิโอ อย่างรุนแรง ใบหน้าของเธอซีดเผือด ขณะที่ภาพในจอมอนิเตอร์ยังคงฉายความจริงอันโหดร้ายออกมาไม่หยุด ท่ามกลางความสับสนของอลิซา การต่อสู้ก็ปะทุขึ้นอย่างดุเดือดระหว่างลูกน้องของ 'หงส์ดำ' และแก๊งวาเลนซิโอของ คีรินทร์เกวลิน มองอลิซาด้วยความเจ็บปวด เธอเห็นลูกพี่ลูกน้องของเธอถูกทำลายด้วยความแค้นที่ถูกปลูกฝังมา เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่การต่อสู้กับศัตรู แต่เป็นการช่วยเหลือคนที่หลงทาง"อลิซา! ได้โปรด! ตื่นขึ้นมาเถอะ!" เกวลินตะโกนสุดเสียง พยายามให้เสียงของเธอเข้าถึงจิตใจที่ถูกบิดเบี้ยวของอลิซาแววตาของอลิซาไหววูบไปมา เธอมองเกวลินด้วยความสับสน ราวกับกำลังต่อสู้กับปีศาจภายในจิตใจของตัวเองในขณะเดียวกัน อิซาเบลล่า คอนติ ที่ถูกบงการจนแทบไม่เหลือความเป็นตัวเอง ได้พุ่งเข้าใส่คีรินทร์อย่างบ้าคลั่ง เธอใช้ร่างกายของเธอเป็นเกราะป้องกันอลิซา และพยายามทำร้ายคีรินทร์อย่างไม่คิดชีวิตคีรินทร์พยายามหลบหลีกโดยไม่ต้องการทำร้ายอิซาเบลล่า แต่การโจมตีของเธอนั้นรุนแรงและร

ข่าวการกลับมาของ อลิซา ฟาบิโอ ในฐานะผู้นำของ 'หงส์ดำ' และการโจมตีอย่างไม่หยุดหย่อนของกลุ่มปริศนานี้ ทำให้บรรยากาศในคฤหาสน์วาเลนซิโอคุกรุ่นไปด้วยความตึงเครียด คีรินทร์ และ เกวลิน รู้ดีว่าพวกเขาจะต้องยุติเรื่องราวนี้ให้ได้ ไม่ใช่แค่เพื่อความมั่นคงของแก๊ง แต่เพื่อปลดปล่อยอลิซาจากพันธนาการแห่งความแค้นที่ มาคัส ฟาบิโอ ผู้เป็นอา และ ดานิเอล เอ็นโซ ได้ปลูกฝังไว้"เราต้องหาที่ซ่อนของอลิซาให้เจอ" คีรินทร์กล่าวขณะมองแผนที่เครือข่ายของ 'หงส์ดำ' ที่กางอยู่เต็มโต๊ะ "เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวอย่างโดดเดี่ยวได้ ต้องมีฐานปฏิบัติการหลัก"ริคาร์โด้ ยืนอยู่เบื้องหน้าหัวหน้าของเขา ใบหน้าฉายแววกังวล "สายลับของเราพยายามแทรกซึมอยู่ครับหัวหน้า แต่ 'หงส์ดำ' เคลื่อนไหวลับมาก พวกมันทิ้งร่องรอยไว้เพียงน้อยนิด""พวกมันฉลาด และระมัดระวัง" คีรินทร์พยักหน้า "แต่ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีจุดอ่อน"เกวลิน ที่เพิ่งอ่านบันทึกเก่าๆ ของพ่อและมาคัสจบ ใบหน้าของเธอซีดเผือด แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "บางที...อดีตอาจจะเป็นกุญแจสำคัญนะคะ คีร์"เธอชี้ไปที่รูปถ่ายเก่าๆ ในบันทึก ที่เป็นภาพของอลิซากับมาคัสในวัยเด็ก และฉากหลังเป็นปราสาทเ

ตอนที่ 44 ร้อนรุ่มในความมืด: มรดกแห่งความแค้นที่ปะทุคำประกาศกร้าวของ อลิซา ฟาบิโอ สะท้อนก้องอยู่ในความเงียบงันของคฤหาสน์วาเลนซิโอ บาดลึกเข้าไปในใจของ เกวลิน ราวกับคมมีดบาดซ้ำรอยแผลเก่าที่ยังไม่ทันหายดี การปรากฏตัวของลูกพี่ลูกน้องที่เคยสนิทสนมกันในวัยเด็ก บัดนี้กลับกลายเป็นศัตรูที่เต็มไปด้วยความแค้น และนำพาเงาแห่งอดีตอันมืดมิดกลับมาอีกครั้ง คีรินทร์ รับรู้ถึงความตึงเครียดที่แผ่ซ่าน เขากุมมือเกวลินแน่น พลังแห่งความห่วงใยส่งผ่านถึงเธอ"เธอแน่ใจนะว่านั่นคืออลิซาจริงๆ เกวลิน?" คีรินทร์ถาม เสียงของเขาแฝงความกังวลเกวลินพยักหน้าช้าๆ ดวงตาแดงก่ำ "ฉันจำแววตาของเธอได้ค่ะ...แววตาที่ว่างเปล่า...เหมือนที่อามาคัสเคยเป็น"ริคาร์โด้ ยืนมองภาพบนหน้าจอที่ถูกตัดไปแล้ว ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดกว่าปกติ "หัวหน้าครับ...ตอนนี้เราต้องทำอะไรสักอย่างแล้วครับ 'หงส์ดำ' เริ่มโจมตีเครือข่ายของเราอย่างหนักในหลายพื้นที่ ทั้งในยุโรปและเอเชีย""อลิซาถูกบงการ" คีรินทร์กล่าวอย่างหนักแน่น "ดานิเอล เอ็นโซ ปลูกฝังความแค้นในตัวเธอมาตลอดตั้งแต่เด็ก การตายของพ่อเธอคงเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้อลิซากลายเป็นแบบนี้"เขาตระหนักว่าน

ชีวิตหลังจากการแต่งงานของ คีรินทร์ และ เกวลิน ที่บ้านริมทะเลดูเหมือนจะสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ แสงแดดอุ่น ๆ ยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอน ปลุกพวกเขาให้ตื่นขึ้นสู่โลกที่เต็มไปด้วยความรักและความสงบ เกวลินได้ใช้เวลากับ อลิซาเบธ ผู้เป็นแม่เพื่อเยียวยาจิตใจซึ่งกันและกัน ส่วนคีรินทร์ก็ยังคงทำหน้าที่ในฐานะ 'ราชาแห่งโลกใต้ดิน' จากระยะไกล โดยมี ริคาร์โด้ เป็นมือขวาคนสนิทที่คอยดูแลความเรียบร้อยทั้งหมดแต่โลกที่พวกเขาเคยอยู่ มันไม่เคยปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ เหมือนเงาที่ซ่อนอยู่ในเงามืด และรอคอยเวลาที่จะกลับมาอีกครั้งวันหนึ่ง ริคาร์โด้โทรหาคีรินทร์ด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด "หัวหน้าครับ...เรามีปัญหาใหญ่แล้วครับ""เกิดอะไรขึ้น ริคาร์โด้?" คีรินทร์ถามพลางขมวดคิ้ว เขาสัมผัสได้ถึงความไม่ชอบมาพากลในน้ำเสียงของริคาร์โด้"โกดังเก็บอาวุธของเราที่ยุโรปถูกโจมตีครับ" ริคาร์โด้รายงาน "และไม่เหลือร่องรอยอะไรเลย...ไม่มีกล้องวงจรปิด ไม่มีพยาน...เหมือนกับว่าผู้โจมตีเป็นเพียงเงาที่หายไปในอากาศ"หัวใจของคีรินทร์เต้นระรัวอย่างไม่ปกติ เขานึกถึง 'เงา' หรือ มาคัส ฟาบิโอ ที่เขาจัดการไปแล้ว แต่การโจมตีในลักษณะนี้มันช่างคุ้นเคย เหมื

เสียงมีดเหล็กกระทบกันดังก้องไปทั่วห้องลับใต้ดินของปราสาท มาคัส ฟาบิโอ หรือ 'ปฐมเงา' ที่ถูกเปิดโปงตัวตน กำลังเผชิญหน้ากับคีรินทร์ วาเลนซิโอ ในการต่อสู้ที่เดิมพันด้วยทุกสิ่งทุกอย่าง ความโกรธแค้นที่สั่งสมมานานหลายปีของมาคัสปะทุออกมาในทุกการเคลื่อนไหว เขาทั้งจู่โจมและป้องกันด้วยความบ้าคลั่ง ในขณะที่คีรินทร์ต่อสู้ด้วยความมุ่งมั่นที่จะยุติความบ้าคลั่งนี้และปกป้องคนที่เขารักคีรินทร์ เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและแม่นยำ เขายังคงมีบาดแผลจากการถูกแทง แต่ความเจ็บปวดไม่ได้บั่นทอนสมาธิของเขา เขาใช้ดาบสั้นในมือปัดป้องมีดของมาคัส สลับกับการจู่โจมกลับอย่างรุนแรง ทุกครั้งที่อาวุธกระทบกัน ประกายไฟก็แลบแปลบปลาบสะท้อนในความมืด คล้ายเป็นภาพสะท้อนของความขัดแย้งที่เผาผลาญทั้งสองตระกูลมานานหลายทศวรรษ"แกคิดว่าจะหยุดฉันได้งั้นเหรอ คีรินทร์!" มาคัสคำราม ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความแค้น "แกไม่มีวันเข้าใจความเจ็บปวดที่ฉันต้องเจอ! ที่พวกมันพรากทุกอย่างไปจากฉัน!""ความเจ็บปวดของแก ไม่ได้ให้สิทธิ์แกทำลายชีวิตคนอื่น!" คีรินทร์ตอบสวนกลับไป เสียงของเขาหนักแน่นราวกับหินผาทางด้านหนึ่ง เกวลิน ทรุดตัวลงข้างๆ อลิซาเบธ ผู้เป็

การค้นพบจี้มังกรดำริมชายหาด และการเปิดเผยตัวตนของผู้อยู่เบื้องหลังอิซาเบลล่า คอนติ ทำให้คีรินทร์และเกวลินรู้ว่าความสงบสุขที่พวกเขาเพิ่งได้มานั้นเป็นเพียงภาพลวงตา สงครามยังไม่จบ และศัตรูที่แท้จริง...คือเงาที่ซ่อนเร้นมานานกว่ายี่สิบปีคีรินทร์กลับมาที่คฤหาสน์ของแก๊งวาเลนซิโออย่างเงียบๆ การตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับ ผู้นำสูงสุดขององค์กรมังกรดำ ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็เป็นสิ่งหลีกเลี่ยงไม่ได้ ริคาร์โด้จัดเตรียมกำลังพลและข้อมูลทั้งหมดที่เขามี เขาเข้าใจดีว่าการต่อสู้ครั้งนี้เดิมพันด้วยทุกสิ่งทุกอย่าง"หัวหน้าครับ รายงานจากสายลับยืนยันว่าบุคคลที่เรากำลังจะเผชิญหน้าคือ มาคัส ฟาบิโอ ครับ" ริคาร์โด้กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "เขาคือพี่ชายของพ่อคุณเกวลิน และเป็นผู้ก่อตั้งองค์กรมังกรดำตัวจริง"เกวลินที่ยืนอยู่ข้างๆ คีรินทร์รู้สึกเหมือนโลกหมุนคว้าง ชื่อ มาคัส ฟาบิโอ ปรากฏขึ้นในความทรงจำเลือนรางของเธอทันที ภาพชายชราผู้เย็นชาและน่ากลัวที่เธอเคยเห็นในวัยเด็กผุดขึ้นมาในหัว มาคัสคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังความทุกข์ทรมานทั้งหมดของเธอและครอบครัวมาโดยตลอด"เป็นไปได้ยังไงคะ...เขาคือคุณอาของฉัน" เกวลินพึมพำด้วยควา