บทที่ 2

จางฉี่เจิ้นท่าทางดูหลบเลี่ยง ฉันจึงคว้าโทรศัพท์มาและเดาไม่ผิดว่าเป็นกู้เฟยเฟยจริงๆ

“ส่งข้อความไปบอกไม่เห็นหรือไง รีบเปิดประตูให้ฉันเร็วเข้า”

น้องสามีรีบวิ่งลงไปข้างล่าง และรับกู้เฟยเฟยขึ้นมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“พ่อแม่ พี่ชาย พี่เฟยเฟยมาแล้วครับ คืนนี้พี่สะใภ้จะทำอะไรอร่อยๆ ให้พวกเรากินกันเหรอ”

เขาพูดพร้อมกับยื่นกระเป๋าเดินทางของกู้เฟยเฟยส่งให้ฉัน

ทันทีที่เสียวเป่าเข้าประตูมาก็ทำเหมือนบ้านของตัวเอง ใส่รองเท้าขึ้นไปเหยียบบนโซฟาแล้วกระโดดราวกับเป็นแทรมโพลีน พร้อมกับตะโกนเสียงดัง

เธอขมวดคิ้วแน่น นั่นคือโซฟาหนังแท้ที่ฉันเพิ่งซื้อมาไว้ที่บ้านในราคาห้าหมื่นบาท

ใบหน้าของแม่สามีกลับมีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข และจับมือของกู้เฟยเฟยไว้แน่น

“เฟยเฟย หนูไม่มีวาสนากับจางฉี่เจิ้นของเรา ตอนนั้น...เฮ้อ...หนูว่าเสียวเป่าก็ถือว่าเป็นหลานแท้ๆ ของเราแล้ว...ยังไงก็แล้วแต่ ต่อไปก็พาลูกมาเล่นที่บ้านบ่อยๆ นะ”

พ่อสามีที่มักจะทำสีหน้าเคร่งขรึม ก็อุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขนด้วยท่าทางชอบมาก

คำก็เสียวเป่า สองคำก็เสียวเป่า

จากนั้นก็ถอนหายใจ “ครอบครัวของเราไม่มีวาสนา ที่จะมีลูกสะใภ้กับหลานที่ดีแบบนี้”

ทุกคนในครอบครัวทำราวกับว่าฉันไม่มีตัวตน และชมกู้เฟยเฟยอย่างเปิดเผย

หัวใจของฉันเจ็บปวด หลายปีที่พยายามทุ่มเท ทุกอย่างกลับสูญเปล่า

พวกเขาลืมไปแล้วเหรอว่าตอนนั้นจางฉี่เจิ้นต้องเป็นหนี้เงินกู้ออนไลน์ก้อนโตเพราะกู้เฟยเฟย

จางฉี่เจิ้นกับกู้เฟยเฟยเป็นเพื่อนบ้านกัน แล้วก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนมาสิบสองปี

พวกเขาทำธุรกิจร่วมกัน แต่กู้เฟยเฟยกลับหนีไปกับสามีเก่าพร้อมเงินทั้งหมด

ฉันที่แอบชอบเขามาตลอด เมื่อเห็นเขามีปัญหาฉันจึงยื่นมือเข้ามาช่วย ไปๆ มาๆ พวกเราก็รักและแต่งงานกัน

หลายปีมานี้ฉันพยายามรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้

ดูแลตั้งแต่พ่อแม่สามีจนถึงน้องสามี ฉันพูได้เต็มปากว่าตัวเองไม่ได้บกพร่องเลย

อาการการกินความเป็นอยู่ของพ่อแม่สามี รวมถึงตรวจสุขภาพประจำปีและท่องเที่ยว ขอเพียงพวกเขาเอ่ยปาก ฉันก็จะสนับสนุนพวกเขาอย่างเต็มที่

ส่วนน้องสามี เป็นลูกของพ่อแม่สามีที่เพิ่งมีตอนอายุมากแล้ว ฉันในฐานะสะใภ้ใหญ่ปฏิบัติดูแลเขาเหมือนกับแม่คนหนึ่ง

ผลการเรียนไม่ดี ฉันก็จ่ายเงินให้เขาได้เรียนในโรงเรียนนานาชาติ

สอบเอนทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัยดีๆ ไม่ได้ ฉันก็ช่วยสมัครมหาวิทยาลัยที่ต่างประเทศให้เขา

ญาติพี่น้องตระกูลจางต่างพูดว่าฉันเป็นลูกสะใภ้ที่ดีที่สุดในโลกแล้ว

แต่น่าเสียดาย ที่คนในครอบครัวกลับไม่เห็นความพยายามของฉัน

แต่กลับเห็นดีเห็นงามกับคนนอกที่เนรคุณ

กู้เฟยเฟยแสร้งทำไม่เห็นฉันในสายตาและนั่งลงบนโซฟา จากนั้นเธอก็จงใจหันกลับมามองฉัน

“เอ้า พี่สะใภ้อยู่อยู่บ้านเหรอคะ ฉันมัวแต่ทักทายคุณลุงกับคุณป้า จนไม่ได้สังเกตเห็นคุณเลย”

“คุณลุงคุณป้าคะ ฉันกับเสียวเป่าชอบกินอาหารที่พี่สะใภ้ทำมาก พวกคุณก็รู้ว่า เราสองแม่ลูกลำบากมาก”

แม่สามีหันมองฉันและส่งสายตา แต่ฉันกลับไม่ขยับ แล้วนั่งลงบนโซฟากินเมล็ดแตงโม

กู้เฟยเฟยหรี่ตามองลง

“พี่สะใภ้โกรธฉันเหรอคะ จางฉี่เจิ้นบอกฉันว่าพวกคุณจะไปเที่ยว ฉันเห็นว่าเสียวเป่ายังไม่เคยไปต่างเมือง เลยขอร้องให้เขาพาพวกเราไปด้วย ใครจะไปรู้ว่าตั๋วเครื่องบินจะเหลือแค่ไม่กี่ใบ แล้วยังต้องให้คุณขับรถไปเองอีก”

“หลังจากนั้นฉันก็บอกกับจางฉี่เจิ้นว่าฉันไม่ไปแล้ว แต่เขาบอกว่าไม่เป็นไร เด็กต้องออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ถึงจะฉลาด...”

“ต้องลำบากพี่สะใภ้จริงๆ”

น้องสามีที่อยู่ข้างๆ ถือไอแพดที่ฉันซื้อให้เล่นเกมอยู่

พูดด้วยเสียงหัวเราะว่า “พี่สะใภ้ของผมไม่สนใจอะไรพวกนี้หรอก ถ้าต้องพาเด็กนั่งรถไปต้องเหนื่อยมากแน่ๆ ตอนนั้นผมเป็นคนบอกเองว่าให้นั่งเครื่องบินไป แต่คนบางคนอยากประหยัดเงิน เขาชอบขับรถไม่ใช่เหรอ ครั้งนี้ก็ให้ขับจนพอใจไปเลย”

กู้เฟยเฟยขมวดคิ้ว และดูน้องสามี “ว่าพี่สะใภ้ยังงั้นได้ยังไง ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเขาก็เป็นผู้ใหญ่...”

เมื่อเห็นอย่างนั้นน้องสามีก็ทำตัวกับกู้เฟยเฟยเหมือนเด็ก บอกว่าตัวเองผิดไปแล้ว

จากนั้นทั้งสองคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน