11

จอมภูก็ยังเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียวอีกครั้ง 

แม้น้องชายจะเอ่ยธุระจบ สีหน้ายิ้มแย้มเหมือนสุขใจ 

หากแต่เขาผู้เป็นพี่ชายกลับหน้าตึง หรี่ดวงตาเงยมองน้องชาย 

        “นี่แกจะออกไปไหนอีก.. ออกไปข้างนอกหรือเปล่า”

        จอมภูเอ่ยเสียงเข้มแววตาหมิ่นเยาะไปยังน้องชาย 

ภูวพลสะบัดเหมือนจะไม่แคร์สนใจในสิ่งที่พี่ชายเอ่ย เขายังทำตัวผ่าเผยยักไหล่แบบไม่แคร์ ก้าวเดินหนีอีก

        “นี่ ฉันถามแกดี..แกจะออกไปไหนอีก แล้วเมื่อกี้ใครโทร.มาหาแก”

        “ธุระของผม มันเป็นเรื่องส่วนตัว จะออกไปไหนหรือไม่ออก ผมเคยบอกแล้วว่า พี่ใหญ่อย่ามายุ่งกับชีวิตของผม”

เขาก็เสียงเข้มเอ่ยโต้กลับไปทันควัน  แสยะใบหน้าใส่อย่างไม่พอใจ 

จนจอมภูนึกเดือดดาลยิ่งนักกับท่าทีแข็งกระด้างของน้องชาย ทั้งที่เขาแอบฟังคนทั้งสองสนทนา แต่ก็อยากจะรู้ลึกลงไปกว่านั้น  

        “ฮึ  นี่นะ ถ้าแม่กับพ่อไม่ฝากให้ฉันดูแลแกล่ะก็ จ้างให้ฉันก็ไม่แยแสเลย ว่าแกนั้นจะตกนรกหมกไหม้ยังไงก็เชิญ  เพราะแกมันดื้อ ไม่เคยเชื่อฉัน”

        นับว่าเป็นคำพูดที่ร้ายกาจทิ้งขว้างและไม่ไยดีพอสมควรสำหรับคนเป็นพี่ชาย เมื่อเขาเอ่ยถึงน้องชาย

        หากคนฟังนั้นใจเจ็บแปลบ แต่จะทำอย่างไรได้ ทิฐิมันหนักและแน่นกว่า เลยตะบึงตะบอนดื้อดึงตามประสา และอยากเอาชนะพี่ชายจอมบงการตลอดเวลา เพราะเขาคิดว่าเขาโตแล้ว เขาต้องการอิสระ  เขาไม่ใช่เด็กอมมือ 

        “ก็เลิกสนใจชีวิตของผมเสียที แล้วพี่จะทำอะไรก็ไปทำเถอะ” เอ่ยแล้วหรี่ดวงตามองพี่ชายบ้าง 

        “จะหาแฟนเพื่อหมั้นแต่งเป็นสะใภ้ของพ่อแม่ ก็รีบหาไป..เดี๋ยวเถอะจะชวด กลายขึ้นคานเมื่อไหร่จะรู้สึกอายุพี่ก็มากขึ้นแล้ว”

        นั่นกลับกลายเป็นว่าเจ้าน้องชายกระแทกเสียงผ่านมาทางเขา

เมื่อจอมภูฟังน้องชายแล้ว ก็สะอึกเหมือนกัน จนเขากัดฟันขบแน่น

        “นี่ แกก็เหมือนกันนะ และไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน ฉันเป็นพี่แก ไอ้พล ไม่ใช่น้อง”  เสียงเข้มตะคอกดังอีก

        “ใช่ผมรู้ แต่ผมไม่อยากได้นักปฎิวัติบ้าอำนาจอย่างพี่ เป็นพี่ชายหรอก ที่เอะอะก็ตะคอกชี้หน้าสั่งตามใจชอบ”

        ดูเหมือนภูวพลท้าทายอวดดีกับเขามากเกินไปแล้ว  ถ้ามันไม่ใช่น้องชายคนเดียวเขาก็จะไม่คิดจะแยแสสักนิด 

        จอมภูจึงทำได้เพียงอย่างเดียวคือเบี่ยงตัวเองผลุนผลันออกไปจากที่นั่นเพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะคารมที่ดูเหมือนจะบานปลายรุนแรงไปมากกว่านั้น  

        เขาถอนหายใจอีกครั้ง มันคงเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นแน่ ที่เสี้ยมสอนให้น้องชายของเขานั้นแข็งกร้าว มึนตึงใส่ แล้วก็เถียงคำชนิดไม่ตกฟาก..มันกำลังตาบอดเพราะความรัก

เขาอยากจะพิสูจน์เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนั้น หล่อนจะรักน้องชายของเขาจริงหรือเปล่า

        ฝ่ายน้องชาย คือภูวพลก็ถอนใจออกมา เมื่อรู้สึกตัวเองเพราะคราวนี้เขาโต้คารมเถียงกับพี่ชาย  ภูวพลไม่ค่อยที่จะใช้อารมณ์แบบนี้กับพี่ชายสักเท่าไหร่

ถ้าหากเขาไม่เหลือทนนั่นเพราะความยำเกรง แต่นี่ที่เขากล้าโต้ฝีปากข้นๆสดๆ คิดอยู่เหมือนกันว่าทำไมเขาจะต้องมาหงอพี่ชายด้วย

        แม้จะเป็นคำสั่งของบุพการี แต่เขาก็ควรจะมีขอบเขตในการดและตักเตือนว่ากล่าวสั่งสอนน้อง ไม่ใช่ ว่าพอมีอำนาจ ก็ใช้อย่างเต็มที่และควบคุมให้เขาอยู่ในมือ

นั่นมันเผด็จการชัดๆ และนี่มันยามดึกแล้ว ภูวพลก็คงไม่ออกไปไหนหรอก นอกจากเข้าไปนอน เพื่อให้หลับฝันดี ฝันถึงสาวสวย ที่ชื่อ มณีรัชดาของเขาอีก

        จอมภูยังครุ่นคิด ผู้หญิงคนนั้นทำให้น้องชายของเขายืดอก และเอ่ยปากกล้าต่อกรท้าทายพี่ชายอย่างเขา 

ภายในห้องเมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจอมภูยังปากคอสั่น นึกถึงภาพกลางวันเมื่อช่วงที่ผ่านมา ถือว่าได้สักประมาณสองสามวัน ที่ผ่านมา 

ครั้นเมื่อเจอหล่อน เขานั้นไม่ได้มองหล่อนที่ความสวย แต่มองถึงจิตใจสกปรก ที่คิดใฝ่สูง อยากจะจับลูกชายมหาเศรษฐีมากกว่า 

        เพราะตัวหล่อนเองมีบ้านเหมือนอยู่ในสลัมหรือเรียกให้ดีหน่อยก็เป็นชุมชนค่อนข้างแคบเป็นบ้านเช่า 

อาชีพหาเช้ากินค่ำ ทำขนมขาย

จอมภูคิดอย่างนั้นเพราะเขาเดาเอาว่านี่เองเป็นเหตุผลของความทะเยอทะยานของหญิงสาวชนชั้นรากหญ้าคนนั้น ที่ไม่มีสมบัติพัสถานเหมือนผู้ดีมาแต่กำเนิดอย่างเช่นน้องชายของเขา 

        ดังนั้นหล่อนถึงต้องใช้วิธีแบบนี้ เพื่อให้ตัวเองมีหน้ามีตาในสังคม และครอบครัวก็ลืมตาอ้าปากได้ เป็นการชุบตัวเองจากสลัมเป็นผู้ดี ฮึ

นึกหรือไงว่า จอมภู จะรู้ไม่เท่าทันผู้หญิงพวกนี้  เพราะรู้เท่าทัน เขาจึงดักหล่อนเอาไว้ก่อน

ในรุ่งเช้าของอีกวัน จอมภูตื่นแต่เช้า เพื่อที่จะทำธุระบางอย่าง เพราะว่าเขานั้น รอคอยหล่อนเนิ่นนาน จนแล้วจนรอดทั้งคืนก็ตาม  หล่อนก็ไม่โทร.กลับมาหาเขา ด้วยซ้ำ 

มันเลยทำให้เขาต้องเดินออกจากบ้าน ตรงไปยังตู้โทร.สาธารณะ เพราะมันกลบเกลื่อนพิรุธและปิดบังได้ดีกว่าจะใช้เครื่องมือถือของตัวเอง

และที่สำคัญสำหรับจอมภูแล้ว เขาคิดว่ามันเนียนที่สุด 

หล่อนคงไม่เป็นแม่สายบัวนอนเก้อ เพราะนี่มันสายแล้ว ตามประสาคนที่ไม่มีการงานซึ่งมันต้องกระวีกระวาดกระกระปรี้กระเปร่า

        นี่เวลาแปดโมงครึ่งแล้ว หล่อนอาจจะคิดว่า เป็นเบอร์ของทางบริษัทที่สนใจเรียกตัวหล่อนเข้าไปทำงานแล้วก็เป็นได้ 

นั่นจอมภูก็ตระเตรียมแผนการเอาไว้แล้ว  เป็นบริษัทเพื่อนสนิท เป็นเพราะเขาเตี้ยมไว้กับจราดลแล้ว ว่ามีนางแบบนู้ดใจถึงคนใหม่สมัครงานเข้ามาผ่านเขา 

ส่วนถ้าสำเร็จ เขาก็จะขับรถตรงดิ่งไปรอทันที พร้อมกับดีดนิ้วเปาะแล้วฟังเสียงรอสายจากโทร.ของหล่อน แต่รู้สึกชวนหงุดหงิดรำคาญใจเหมือนกัน  รับเสียทีสิ  เขาต้องการให้รับหล่อนเดี๋ยวนี้

        เขามันใจร้อน..เพราะจอมภูวางแผนการแล้วนั้น เขาอยากจะให้มันสำเร็จ

ส่วนมณีรัชดาหล่อนก็ฉุกคิดเหมือนกัน ในขณะนี้หญิงสาวเพิ่งอกมาจากห้องน้ำ แต่กลับมีเสียงโทร.ดังขึ้น

ในครั้งแรกนั้นหญิงสาวไม่ได้ยินเพราะใช้แบบตั้งสั่น