10

ฮึ ทำให้หนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่นั้นเดือดจัด ด้วยดวงตาที่วาวเข้มที่น้องชายคนเดียวนั้นก็ไม่เชื่อฟัง หลงมืดมัวถลำบอดไปกับความรักของมัน  

ฮึ ความรักที่กัดก้อนเกลือกินของทั้งคู่นะสิ  หากแต่จอมภูกลั้นใจทนฟังต่อ และกายไม่เคลื่อนไหวใดอันจะทำให้น้องชายจับผิดได้เพราะเขาก็ซุ่มตัวอยู่เงียบๆในเวลานี้

        “พลแทบจะคิดถึงณีมากนี่ คิดถึงจนลมหายใจเข้าออกเลยนะเอ้อนี่ถามณีหน่อยเรื่องสมัครงาน เขาโทร.มาตามอีกบ้างหรือเปล่า”

        เมื่อภูวพลเอ่ยถามเรื่องนี้ มณีรัชดาเงียบไปครู่และหม่นลงด้วยสีหน้าที่ผิดหวังขึ้นมา 

        “ยังจ้ะ ไม่เห็นเรียกตัวเลยสักที่” 

        คำตอบของแฟนสาวทำให้เขาเงียบไปครู่ก่อนจะให้กำลังใจ      “ก็พลบอกณีแล้วว่า จะช่วยหาให้ บริษัทเพื่อนของพ่อ ณีก็ไม่เอา เห็นไหม อวดเก่งกับความสามารถของตัวเองนัก สุดท้ายก็ไม่ได้งาน” เขาบ่นที่มณีรัชดายึดมั่นถือมั่นในตัวเองมากเกินไปจนชวดงาน

 

EP   6

เพราะหล่อนอยากหาด้วยตัวเอง  หญิงสาวคิดเช่นนั้น

        “พลเคยบอกแล้วให้เชื่อพลแล้วก็ใจอ่อนเสีย บริษัทเพื่อนของพ่อพลมี  แต่ณีก็ใจแข็ง”

        ใช่หล่อนยอมรับว่าหล่อนดื้อในเรื่องนี้ เพราะไม่อยากพึ่งเขา  

        “ใช่ค่ะ ณียอมรับว่าเชื่อตัวเองมากเกินไป มั่นใจตัวเองมากเกินด้วยซ้ำ ตอนนี้รู้รสชาติแล้วค่ะ”

        หล่อนเอ่ยตอบเขาเสียงอ่อนในตอนท้าย  

ทำให้อีกฝ่ายยิ้มวาบ  

        “งั้น ณียอมเชื่อพลแล้วสิ คงจะยอมใจอ่อนกับงานที่พลจะหาให้”

“ถ้าเป็นงานที่น่าสนใจ ณีก็จะรับพิจารณา อยากทำค่ะว่าแต่งานอะไรละคะพล”

        ฟังแล้วมันทำให้เขาแสนจะนึกหมั่นไส้ในสุ้มเสียงหวานต่อหวานออดอ้อนใส่กันแบบนี้ 

และเขานั้น ชายหนุ่มมือที่สามทำตาขวางแสยะยิ้ม

 ส่วนในขณะที่ผู้เป็นน้องชายยิ้มปรอยด้วยฝันหวาน กับรักที่เขาทุ่มเทและได้รับปฏิกิริยาตอบจากมณีรัชดา

        “เอ้อ บริษัทไงจ้ะ งานที่ทำน่าจะเกี่ยวกับบัญชี หรือพนักงานคีย์ข้อมูล”

        ถ้าเป็นยังงั้นหล่อนก็ยอมรับละ ยังไงขอให้ได้งานไว้ก่อน

“ขอบคุณค่ะ”

อดถามภูวพลไม่ได้ เขาก็สมัครงานไว้ด้วยไม่ใช่หรือ  แล้วนี่เขาหาทางช่วยหล่อน

ตัวเขาเองมีงานทำแล้วหรือยัง   

“แล้วพลล่ะ เรื่องที่สมัครงานเอาไว้”

        “เอ้อ สำหรับพลนั้นสบายจ้ะ ณี เพราะพลไม่พึ่งหรือหวังเอาจากพวกบริษัทโบรกเกอร์หรือตลาดหุ้นพวกนั้นหรอก แล้วไม่ไหวเส้นเรามันแค่เส้นก๊วยจั๊บ สู้พวกเส้นใหญ่หนาไม่ได้หรอกเลยเบนมาทำงานที่บริษัทของคุณอาดีกว่า”

ภูวพลตัดสินใจแล้วว่าเขาจะเบนออกจากงานที่เขาอยากจะทำคือบริษัทเกี่ยวกับเงินทุนหลักทรัพย์  มาทำงานกับคุณอาพิจิตรอาแท้ๆของเขา

ที่เป็นเช่นนี้เพิ่งนึกคิดขึ้นได้ เพราะแต่ทีแรกแล้ว เขาคิดว่าจะไม่คิดพึ่งพาเงินในกงสีหรือเครือญาติ เพราะอยากจะแสดงความสามารถของตัวเองว่าโตแล้ว มีวุฒิภาวะเพียงพอ 

        หากแต่ความสามารถของเขานั้น ทางบริษัทภายนอกไม่มองเห็นถึงคุณสมบัติและคุณค่ามากพอที่จะรับเขาไว้เป็นพนักงาน และสังเกตได้จาก มีการปัดผัดอยู่ตลอดเวลาว่าสักพักจะโทร.ไป  แต่กลับเงียบหายไปเหมือนไม่มีปี่มีขลุ่ยอีกเลย 

        เขาไม่อยากจะนั่งรอความหวังอีก ดังนั้นเลยเปลี่ยนใจเอาดื้อๆ  มณีรัชดาก็ดีใจแทนคนรักที่เขาจะได้งานทำแล้ว 

หากสำหรับหล่อนนั้นคิดว่าภูวพลอยากจะได้ทำงานไม่ยากหรอก และเขาไม่ต้องมาเดินสมัครงานไปทิ้งไว้ที่บริษัทต่างๆ 

        ส่วนภูวพล เนื่องจากเขาเป็นคนที่มีฐานะทางเครือญาติของเขา ก็พร้อมที่จะยื่นมือเข้าช่วยได้ เพียงแต่ภูวพลไม่เคยตัดสินใจเข้าไปง้องอนหรืออ้อนวอน แต่คราวนี้ยินยอม เมื่อเป็นอย่างนี้แล้วภูวพลฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า

        “ไม่แน่ละ พลจะเข้าไปขอร้องกับคุณอาอีกครั้ง..ฉวยเกิดว่างานว่างอีกตำแหน่ง จะได้ให้ณี เข้าไปทำเลยไงจ้ะ”

ภูวพลวาดหวังเสมอว่า อยู่ที่ไหนก็ตาม เขาอยากจะอยู่ใกล้หล่อน  

        ในขณะที่อีกฝ่าย ผู้เป็นพี่ชายนั้นทำท่าเข่นเขี้ยวจัดใส่ เมื่อน้องชายตัวดีนั้นเที่ยวเสนอหน้าที่การงานให้สาวสวยต่างฐานะอย่างใจป้ำ

        หากฟังคำของชายคนรักนั้น ก็พลอยทำให้มณีรัชดาปลาบปลื้มใจไปด้วย  ถ้างั้นก็ดีละ ถ้าหล่อนมีช่องทางได้งานทำพ่อแม่จะได้หมดห่วง

และหล่อนจะได้หยุดความกระวนกระวายใจอ่อนล้าทั้งกายและใจที่ตกงานมานานพอสมควร       

“งั้นเอาตามนี้นะจ้ะณี พลสัญญาว่าจะรับปากหางานให้ณีให้ได้”

        “ขอบคุณค่ะ พล”

ซึ่งมณีรัชดาตอบเขาอีกครั้งก่อนจะปิดเครื่องด้วยใจที่ยิ้มชื่น 

และฝ่ายหนุ่มคนน้องนั้นเขาก็ยิ้มชื่นปลื้มกับตัวเองใส่มือถือตรงหน้า ที่นอกจากได้คุยกับคนรัก

ได้ยินเสียงหวานของหล่อน คนมีความรักอย่างเขาก็สุขใจมากล้น

        จนประกายปีติยินดีของเขานั้นกลับไปสร้างความขุ่นข้องเดือดดาลในใจของจอมภู ผู้เป็นพี่ชายเหมือนไฟไหม้ป่า  

เพราะเขายืนจังก้าอย่างไม่พอใจ

จนขยับฝีเท้าหนีไปอย่างเงียบๆ หากแววตาครุ่นด้วยเคืองแค้นกับผู้หญิงคนนั้น ที่เขาต้องจัดการให้เด็ดขาด

หล่อนมาอ่อยเหยื่อหว่านเสน่ห์ให้กับน้องชายของเขามากเกินไปแล้ว ฮึ ก็แบบนี้เหยื่ออย่างน้องชายของเขานั้นมันจะไม่ติดใจจนกลายเป็นเบ็ดกับดักที่หล่อนทำสำเร็จเชียวหรือ

จะตามไล่ทันคนอื่นเสียที่ไหนเล่าน้องชายเขา มัวแต่เซ่อ 

แต่ผู้หญิงคนนี้เขามาครุ่นคิดอีกครั้ง  เพราะนี่ไม่คิดจะหลับนอน แต่เที่ยวมาบริหารเสน่ห์ให้ผู้ชายคิดถึงก่อนนอนอย่างนี้นี่เอง ซึ่งมองดูลึกๆหล่อนก็ร้ายพอสมควรนี่  เขาคิดว่าคนเราถ้าอยากจะได้อะไร ที่มันเป็นความทะเยอทะยาน ใฝ่สูงเกินตัว เขาเปรียบหล่อนนั้นก็ไม่ต่างจากคนประเภทนี้เท่าใดหรอก