ตอนที่ 2

         ในเวลาต่อมา

         หลังจากสาวใช้พาปุยฝ้ายเข้ามาชมห้องพักที่เรวัฒน์สั่งให้จัดเตรียมเอาไว้ล่วงหน้า เมื่อรู้ว่าลูกสาวของเพื่อนจะมาอาศัยอยู่ด้วย

         สาวใช้พาปุยฝ้ายเดินดูส่วนต่างๆ ของบ้านเพื่อให้หญิงสาวคุ้นเคยกับที่อยู่ใหม่ จากนั้นเวลาก็ล่วงเลยมาถึงตอนเย็น

         “ดูอะไรอยู่คะหนูฝ้าย”

         ที่เทอเรสหน้าบ้าน เรวัฒน์ร้องถามขณะหญิงสาวยืนอยู่ท่ามกลางสนามหญ้า ทอดสายตามองดูพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน

         “ชมวิวค่ะคุณลุง… ที่นี่อากาศดี๊ดีนะคะ”

         หญิงสาวหันมามอง สะดุดตากับเรือนร่างกำยำของเรวัฒน์ที่อาบไปด้วยเหงื่อเลื่อมพราว ปั้นไหล่แน่นนูนไปด้วยมัดเนื้อ วงแขนกล้ามเป็นมัดๆ

สาเหตุที่เรวัฒน์เปลือยอกท่อนบนก็เพราะว่าเพิ่งเดินออกมาจากยิมเล็กๆ ที่หลังบ้าน เป็นสถานที่ซึ่งเขาใช้ออกกำลังกายอยู่เป็นประจำทุกเย็น

“ที่นี่มีวิวสวยๆ เยอะมาก… ทั้งน้ำตกทั้งทุ่งดอกไม้ อยากเห็นไหมคะเดี๋ยวลุงจะพาไปดู”

เรวัฒน์รีบบอก

“อยากสิคะ… คุณลุงจะพาไปใช่ไหมคะ”

น้ำเสียงของสาวน้อยมีความตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

“ใช่จ้ะ… ลุงจะพาไปดู แต่ลุงขอตัวอาบน้ำก่อนนะจ๊ะ… ถ้าไปในสภาพนี้เดี๋ยวหนูเหม็นเหงื่อลุงแย่”

“ยังไม่ต้องอาบน้ำหรอกค่ะคุณลุง… ไหนๆ ก็กำลังจะไปเที่ยวน้ำตก เราไปเล่นน้ำตกกันนะคะ”

หญิงสาวรีบออกความเห็น

“เอางั้นนะ… ”

น่าแปลกที่คำพูดของหล่อนทำให้เรวัฒน์รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อนึกถึงตอนที่เขากับหล่อนจะต้องลงแหวกว่ายเล่นน้ำตกกันสองต่อสอง

“ค่ะ… ไปเลยนะคะ”

หญิงสาวตอบอย่างไม่ลังเล

ในเวลาต่อมา 

“งั้นไปเลยนะครับ... ชักช้าเดี๋ยวมืด”

เรวัฒน์กล่าว ดวงตะวันสีแดงกลมโตกำลังคล้อยต่ำลงทุกขณะ

ร่างสูงใหญ่ก้าวขึ้นมานั่งในตำแหน่งคนขับของรถกอล์ฟคันเล็ก ที่ต้องเลือกใช้รถกอล์ฟก็เพราะว่าสะดวกที่จะวิ่งเข้าไปตามเส้นทางที่เป็นถนนดินสายเล็กๆ รถใหญ่ไม่สามารถเข้าไปถึงจุดที่สวยที่สุดของน้ำตก

“เกาะแขนลุงนะคะ… ”

หนุ่มใหญ่ยื่นแขนข้างหนึ่งออกมาให้หญิงสาวอายุรุ่นราวคราวลูกเกาะ ปุยฝ้ายชอบที่เรวัฒน์ใช้คำว่า ‘นะคะ’ เพราะว่ามันให้ความรู้สึกอบอุ่น ดูเป็นผู้ใหญ่ใจดี

“ค่ะ... ”

สายน้อยยิ้มในหน้า รีบเกาะแขนกำยำ

ไม่รู้สิ… ปุยฝ้ายรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด ในตอนที่ได้สัมผัสท่อนแขนซึ่งเต็มไปด้วยเส้นขนสีดำของเรวัฒน์ มีเส้นเลือดผุดนูนอยู่ใต้ผิวหนัง ความหยาบกร้านของมือช่างสมกับวัยที่ผ่านการใช้ชีวิตในฟาร์มมาอย่างโชกโชน ผู้ชายแบบนี้แหละ ที่ปุยฝ้ายใฝ่ฝันว่าจะเจอสักวันในชีวิตจริง

“เอ่อ... คุณลุงคะ…จะให้ฝ้ายนั่งตรงไหนคะ”

หญิงสาวตกใจ เมื่อเห็นว่าเบาะนั่งทั้งเล็กและแคบ ซึ่งเป็นเพราะว่ารถคันนี้เรวัฒน์ใช้อยู่คนเดียว เขาไม่ชอบเบาะนั่งยาวๆ มันนั่งไม่สบาย จึงสั่งให้ช่างดัดแปลงเป็นเบาะนั่งที่มีพนักพิงเหมือนรถกระบะทั่วไป

“ลุงลืมไป… เอาไงดี”

เรวัฒน์ครุ่นคิด จากนั้นความคิดบางอย่างก็ผุดวาบเข้ามาในหัว

“งั้นนั่งตักลุงก็แล้วกัน… ขืนชักช้ามัวเปลี่ยนรถอีกคันเดี๋ยวจะค่ำเสียก่อนได้เห็นน้ำตก”

“ก็ได้ค่ะ… ”

หญิงสาวค่อยๆ หย่อนสะโพกหล่อนลงบนตัก ทำเอาเรวัฒน์ใจเต้นแรง สองแขนล็อคร่างอรชรของหล่อนไว้ตรงกลาง

ขณะกำลังขับรถ ให้ตายเถอะ! จิตใจของเรวัฒน์แทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เป็นเพราะว่ากลีบก้นกลมกลึงของปุยฝ้ายกำลังเบียดคลึงอยู่กับความเป็นชายของเขา ทำเอาเรวัฒน์ใจเต้นระทึก รู้สึกมีอารมณ์ทางเพศขึ้นมาอย่างห้ามไม่ไหว กระทั่งรถแล่นมาถึงเนินดินขรุขระ ความหื่นจึงเผยออกมาจนได้  

“อุ๊… อุ๊ย... คุณลุง”

หญิงสาวตกใจ ความเป็นชายของเรวัฒน์พองขยายจนรู้สึกได้ หล่อนขยับก้น ก้มลงมองสิ่งที่ตัวเองกำลังนั่งทับแล้วยกมือขึ้นปิดปาก ตอนนี้รู้แล้วอะไรบางอย่างที่มีลักษณะเป็นดุ้นแข็ง เสียดสีอยู่ระหว่างกลีบก้นของหล่อนนั้นคืออะไร?

“เอ่อ… ลุง… ”

เรวัฒน์อึกอัก นึกตำหนิตัวเองที่ไม่อาจเก็บอาการ ปล่อยให้อารมณ์เพศพลุ่งพล่านจนโชว์หลักฐานให้เห็น

“คือ… ”

จะแก้ตัวยังไงดี เขาพยายามพยายามตั้งสติ ข่มอารมณ์ความรู้สึกแบบที่ผู้ชายมีต่อผู้หญิง หากไม่ง่ายเลยสักนิดที่จะห้ามตัวเองไม่ให้มีความรู้สึกกับสาวน้อยคนนี้ ด้วยเขาก็ผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ใช่อิฐใช่หิน เรวัฒน์รู้ดีกว่าใครว่าตัวเองยังมีความต้องการทางเพศอยู่เต็มเปี่ยม และนับวันยิ่งมากขึ้น

คนหื่น… ยังไงก็หื่นอยู่วันยังค่ำ เรวัฒน์เป็นผู้ชายที่มีความต้องการทางเพศสูงมาแต่ไหนแต่ไร แม้เขาจะเพลาความเจ้าชู้ลงมากเมื่ออายุมากขึ้น แต่การได้มาเจอกับสาวน้อยแสนสวยคนนี้ก็เหมือนกับการที่เอาน้ำมันมาวางใกล้ไฟ หล่อนทำให้ความต้องการของเขาคุกรุ่นขึ้นมารุนแรง

เรวัฒน์เห็นผู้หญิงมาก็มาก แต่ก็ไม่เคยมีความรู้สึกทางเพศรุนแรงกับใครเหมือนอย่างที่เกิดขึ้นกับลูกสาวเพื่อนคนนี้

“ลุงขอโทษนะครับ”

เรวัฒน์รู้สึกผิด

         “ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ... คุณลุงไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย… มันเป็นเรื่องธรรมชาติค่ะหนูเข้าใจ”

หญิงสาวกล่าว ประโยคที่ได้ยินทำเอาหนุ่มใหญ่อย่างเรวัฒน์ใจชื้นขึ้นมาทันที เหตุการณ์เมื่อครู่เกือบทำให้เขาต้องมาเสียคนตอนแก่

“เดี๋ยวหนูนั่งข้างๆ ก็ได้ค่ะ”