บทที่ 83

บทที่ 83

พระอาทิตย์ยามเย็นเริ่มเคลื่อนคล้อยลอยต่ำลงเรื่อยๆ บ่งบอกว่าอีกไม่นานตะวันจะลาลับขอบฟ้าไปแล้ว และความมืดมนของรัตติกาลก็จะมาเยือนในไม่ช้า หากแต่บรรยากาศทั่วคุ้มลักษิกาในยามนี้กลับเต็มไปด้วยความสว่างไสว อันเกิดจากความสุขและปีติยินดี เมื่อข่าวที่ว่าปราณต์กับนัสรินกำลังจะแต่งงานกันอีกครั้ง และตอนนี้ทั้งคู่ก็มีลูกด้วยกันแล้ว แพร่กระจายไปทั่วคุ้มลักษิกาอย่างรวดเร็ว

ปราณต์ตัดสินใจปิดคลินิกอีกวันเพื่ออยู่ทานข้าวเย็นกับครอบครัวตามคำสั่งของมารดา ธรินดาเข้าครัวทำอาหารที่พี่สะใภ้ชอบให้อย่างเต็มใจ ขณะที่ปรัชญ์กับปราณต์นั่งคุยกันตามประสาพี่น้องในห้องนั่งเล่น ส่วนแม่เลี้ยงลักษิกาก็เล่นกับหลาน นัสรินจึงถือโอกาสเดินไปที่เนินเขาหลังคุ้มลักษิกา เพื่อดูแปลงกุหลาบและพระอาทิตย์ตกดิน

ตาคู่สวยมองพระอาทิตย์ดวงโตที่กำลังทอดตัวลงหาเส้นขอบฟ้า พร้อมกับปล่อยความคิดของตัวเองให้ล่องลอยไป ลมหนาวเริ่มพัดพรายมากระทบกาย แต่ยามนี้หัวใจเธอกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น และมันก็อุ่นยิ่งขึ้นเมื่อมีอ้อมกอดของคนที่รักโอบล้อมเข้ามา

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” นัสรินเอียงหน้ามาถามคนที่ยืนโอบกอดตัวเองอยู่ทางด้านหลังเบาๆ

“คิดอะไรอยู่ ผมเดินมาตั้งนานแล้วยังไม่รู้สึกตัวอีก”

“นัสกำลังคิดว่าถ้านัสไม่มาทำงานที่เชียงใหม่ เราจะมีวันนี้กันมั้ย”

“ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม ผมอยากขอบคุณสิ่งที่ทำให้คุณได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง ตั้งแต่หย่าจากคุณผมก็พยายามจะไม่รู้สึกผิด พยายามจะไม่คิดถึง พยายามจะลืมคุณ พยายามบอกตัวเองมาตลอดว่าคุณก็แค่ผู้หญิงที่ร้ายกาจคนหนึ่ง เคยแม้แต่พยายามจะหาใครมาแทนที่คุณ แต่ไม่ว่าจะทำยังไง คุณก็ยังซ่อนอยู่ในส่วนลึกของหัวใจผมมาตลอด อย่างที่ผมเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่ามันจะเป็นไปได้ถึงเพียงนั้น และผมก็เริ่มรู้ใจตัวเอง ตั้งแต่ตอนที่ได้เห็นคุณในห้องทำงานของหมอชัชวาลวันนั้น คุณสวยขึ้นผิดหูผิดตาจนผมนึกหวงและร้อนรุ่มใจไปหมด กลัวว่าจะมีผู้ชายอื่นได้ทำอะไรๆ กับคุณ เหมือนที่ผมเคยทำ รู้ตัวหรือเปล่าว่าตอนนั้นผมโล่งใจแค่ไหนที่คุณบอกว่ายังไม่มีใคร ที่ผมยอมผิดจรรยาบรรณตกลงซื้อยาโดยที่ยังไม่ได้อ่านสัญญาแม้แต่ตัวเดียวก็เพราะอยากเจอคุณอีก และผมก็นึกขอบคุณโชคชะตาที่เข้าข้างผมทำให้บริษัทของคุณส่งคุณมาทำงานที่นี่ ไม่อย่างนั้นผมอาจจะต้องเทียวไปเทียวมากรุงเทพฯ เชียงใหม่อีกหลายเที่ยวเพื่อง้อคุณ จนไม่เป็นอันทำการทำงานเป็นแน่”

“อ๋อ...ถ้านัสไม่สวยขึ้นคุณก็คงไม่นึกเสียดายใช่มั้ยคะ”

“ใครว่าล่ะ ผมเสียดายตั้งแต่ที่ยอมหย่ากับคุณง่ายๆ แล้ว คุณเป็นคนสวยนะนัส สวยในแบบของคุณมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่สวยมากขึ้นเป็นพิเศษหลังจากที่เป็นเมียผมแล้ว ต้องยกให้เป็นความดีของผมใช่มั้ย”

“คนขี้ตู่ นัสสวยของนัสเองต่างหากล่ะคะ”

“ไม่มีทางเสียหรอก ถ้าไม่มีอะไรกับผมก่อน จ้างให้รูปร่างคุณก็ไม่เปลี่ยนแบบนี้”

 “ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ว่าที่นัสสวยขึ้นเป็นเพราะมีอะไรกับคุณ นัสคงไปมีอะไรกับคนอื่นด้วย จะได้สวยขึ้นๆ” นัสรินแกล้งพูดยั่วคนที่ชอบยกความดีความชอบให้ตัวเอง

“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะนัสริน!” ปราณต์กระชับอ้อมกอดของตัวเองแน่น พร้อมกับฝังจมูกลงบนซอกคอของคนช่างยั่วอย่างหวงแหน

“คุณปราณต์!”

“ผมหวงของผม เป็นเมียผมคนเดียวก็พอแล้ว อยากสวยแค่ไหนผมจัดให้ได้หมด วันละกี่รอบก็ได้ แต่ห้ามคิดแม้แต่จะชายตามองใคร”

“ถ้านัสจะมีก็มีไปนานแล้วละค่ะ” นัสรินหัวเราะออกมาเบาๆ กับอาการขี้หวงของสามี ไม่คิดว่าเขาจะเป็นเอามากขนาดนี้ โอ้หนอความรัก บทจะง่ายมันก็ง่าย บทจะสุขมันก็สุขอย่างนี้นี่เอง

“ถามแต่ผม แล้วคุณล่ะคิดถึงผู้ชายใจร้ายอย่างผมบ้างหรือเปล่า”

“คิดถึงสิคะ คิดถึงอยู่ทุกวันแม้พยายามจะลืมแค่ไหนก็ตาม คุณคือรักแรกของนัส และจะเป็นรักเดียวของนัสตลอดไปค่ะ”

ถ้อยคำอันแสนหวานนุ่มละมุนที่กลั่นมาจากใจทำให้คนฟังซาบซึ้งยิ่งนัก เขาจับหัวไหล่มนแล้วหมุนเธอให้หันหน้ามาหา มือข้างหนึ่งตวัดเอวเล็กมากอดแนบชิด มืออีกข้างยกขึ้นเชยคางมนให้เงยสบประสานสายตา ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามอัสดงและลมหนาวที่พัดโชยมาไม่ได้ว่างเว้น

“ผมเองก็รักคุณเช่นกัน แม้ว่าคุณจะไม่ใช่รักแรก แต่คุณจะเป็นรักสุดท้ายของผมและเป็นรักเดียวตลอดไป” ปราณต์กระซิบบอกรักเสียงนุ่ม ปากและจมูกเคลียอยู่ข้างแก้มใส

“คุณปราณต์...” เสียงหวานเอ่ยพึมพำ รับรู้และสัมผัสถึงความรักใคร่ของเขาด้วยหัวใจพองฟู แววตาฉายประกายหวามหวานล้อกับแสงอ่อนๆ ของอาทิตย์อัสดง กระทั่งเมื่อใบหน้าหล่อเหลานั้นก้มต่ำลงมา ดวงตาดำขลับก็หลับพริ้มลง พร้อมกับรับการประกบจูบที่ประทับลงบนกลีบปากนุ่ม

ร่างบางเบียดกายเข้าหาร่างสูงใหญ่แนบชิดกว่าเดิม เมื่อลมเย็นๆ นั้นพัดมาต้องผิวกายจนเกิดอาการหนาวสั่น ปราณต์กอดกระชับอ้อมแขนของตัวเองอย่างหวงแหนและปกป้อง และถ่ายทอดความเร่าร้อนส่งผ่านริมฝีปากของเขาให้กับเธอ จนกลายเป็นว่าตอนนี้นัสรินไม่ได้สั่นเพราะความหนาวจากสายลม แต่อาการสั่นระริกนั้นเป็นเพราะความวาบหวามซาบซ่านอันรุนแรงที่ปะทุขึ้นและไหลเวียนในเลือดสาว

มือเรียวบางลูบไล้ขึ้นไปแผงหน้าอกกำยำ ปากนุ่มที่ถูกประกบจูบไม่ห่างจูบตอบปากและลิ้นอุ่นซ่านนั้นอย่างไม่คิดจะผละห่างแต่อย่างใด

แสงสุดท้ายของวันอ่อนแสงลงเรื่อยๆ สวนทางกับเสียงขับขานของนกคืนรังซึ่งดังเซ็งแซ่ ประดุจจะเป็นพยานว่าบัดนี้หัวใจของนัสรินได้กลับคืนสู่ห้วงรักของผู้ชายคนเดียวที่ตนรักหมดหัวใจแล้ว และนับจากนี้เธอไม่ได้อยู่ในฐานะของคนแอบรักอีกต่อไป แต่จะอยู่ในฐานะของผู้หญิงที่ถูกรักสุดหัวใจ