บทที่ 85

บทที่ 85

ปราณต์เป็นฝ่ายขยับมาถือกระเป๋าสะพายของภรรยาที่วางอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับโอบเอวเล็กที่ตอนนี้ขยายขึ้นเล็กน้อย ทำให้นัสรินซึ่งยังงงอยู่เล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าคนทั้งสองจะรู้จักกันต้องขยับตาม แต่ก็ไม่ลืมที่จะร่ำลาหมอพัทธระตามมารยาทอันดี

                “ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ เดี๋ยววันหลังนัสจะเตรียมสัญญามาให้เซ็น วันนี้นัสขอตัวก่อน”

                “ครับคุณนัสริน แล้วพบกันครับ”

                หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้ จากนั้นก็ก้าวตามสามีออกไปขึ้นรถ ปราณต์เดินเงียบๆ แต่ยิ้มในหน้า ซึ่งจากประสบการณ์ที่อยู่ด้วยกันมาพักหนึ่ง ทำให้นัสรินพอจะรู้ว่าเวลาที่ปราณต์เป็นแบบนี้นั่นคือเขากำลังอยู่ในภาวะอารมณ์ดีแบบสุดๆ

                “ยิ้มอะไรนักหนาคะ พอใจมากหรือไง” นัสรินถามคนที่ซ่อนยิ้มในหน้าอย่างอดไม่ได้ จากสายตาและวาจาที่ฟังดูนุ่มละมุนผิดปกติของหมอพัทธระเมื่อครู่นี้ เธอก็พอจะรู้ว่าเขาคิดยังไงกับสามีของตน

                “ก็พอใจสิ”

                “แล้วเป็นไงคะ หมอพัทธระหล่ออย่างที่นัสบอกหรือเปล่า”

                “หล่อ...แต่ที่ฟังดูน้ำเสียงของนัสเหมือนกำลังหึงผมอยู่นะ อย่าหึงเลยน่า ผมชอบผู้หญิง” คราวนี้ปราณต์บอกยิ้มๆ การมีเพศตรงข้ามและเพศเดียวกันมาชอบเป็นเรื่องปกติของเขาไปแล้ว เพียงแต่เขาอดจะพอใจไม่ได้ เพราะนี่ดูเหมือนว่าจะเป็นครั้งแรกที่นัสรินได้เห็นกับตา ว่าเขาไม่ได้มีเสน่ห์เฉพาะแต่กับเพศตรงข้าม และที่เขาชอบมากที่สุดก็คือการได้เห็นเมียหึงนี่แหละ แม้เธอจะไม่แสดงออกเท่าไหร่ก็ตาม

                “ไม่ได้หึงค่ะ อย่าขี้ตู่”

                “นี่...จะแต่งงานกันอยู่อีกไม่กี่วันแล้ว ยังจะมาทำปากแข็งใส่ผมอีกนะ”

                “ก็นัสไม่อยากให้คนหลงตัวเองได้ใจนี่คะ”

                “ผมยอมรับว่าผมหลงตัวเอง แล้วนัสล่ะหลงผมมากหรือเปล่า ตอบให้ชื่นใจหน่อยซิ”

“ไม่บอกค่ะ” นัสรินตอบอย่างเล่นลิ้น ก่อนจะเดินยิ้มๆ นำหน้าไปยังรถ ซึ่งปราณต์ยิ้มกว้างกว่าพร้อมกับส่ายหัวกับความปากแข็งของภรรยา แต่ในยามนี้สำหรับเขาคงไม่มีผู้หญิงคนไหนจะน่ารักกว่าเธออีกแล้ว

รถแลนด์โรเวอร์สีขาวแล่นออกจากลานจอดรถของโรงพยาบาลเอกชน โดยเขาโทร.บอกให้อินแปงมาขับรถของรัสรินกลับไปให้ ตอนนี้เขากับภรรยาไม่ได้อยู่บ้านกันลำพังสองคนเหมือนแต่ก่อน เพราะตั้งแต่แม่เลี้ยงลักษิการู้ว่าเขาคืนดีกับนัสรินและกำลังจะมีลูกด้วยกัน แม่ของเขาก็เห่อหลานมากแถมยังส่งคนของคุ้มลักษิกามาอยู่บ้านด้วยสองคน โดยมีบัวคำคอยเทียวไปเทียวมาดูแลความเรียบร้อยทั้งหมดให้อีกทีเช่นเดิม

นัสรินหันไปมองหน้าสามีแวบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ขับรถตรงกลับบ้าน แต่เหมือนกำลังจะพาเธอไปที่อื่น ซึ่งนัสรินอดที่จะท้วงไม่ได้ เพราะอีกแค่หนึ่งชั่วโมง ปราณต์ก็ต้องกลับไปทำงานที่คลินิกแล้ว เธออยากให้เขามีเวลาพักผ่อนก่อนทำงาน

“คุณปราณต์กำลังจะพานัสไปไหนคะ”

“พาไปห้างฯ”

“ไปทำไมคะ ถ้าไปทานข้าวไม่ต้องนะคะ เรากลับไปทานที่บ้านก็ได้ นัสสงสารคุณเดี๋ยวคุณก็ต้องไปตรวจคนไข้ที่คลินิกแล้ว”

“ถ้าสงสารนัสก็ต้องช่วยให้ผมผ่อนคลายมากๆ เวลาที่อยู่บนเตียงด้วยกัน” ปราณต์หันมามองหน้าสวยๆ ของภรรยาแวบหนึ่งพร้อมกับยิ้มใส่ตาคู่สวยอย่างล้อเลียน แถมสายตานั้นยังฉายแววปรารถนาออกมาอย่างเปิดเผย

“พูดกี่รอบๆ ก็ไม่พ้นเรื่องบนเตียงนะคะ ว่าแต่จะพานัสไปห้างฯ ทำไมคะ คุณยังไม่ได้ตอบนัสเลยนะ”

“ผมจะพานัสไปซื้อเสื้อผ้าเตรียมไว้ให้ลูกน่ะ”

คำตอบของปราณต์ทำให้นัสรินต้องส่ายหน้าน้อยๆ พร้อมกับยิ้มออกมา ดูเหมือนว่าปราณต์จะเห่อการเป็นคุณพ่อมากกว่าเป็นเจ้าบ่าวเสียอีก เพราะธุระเรื่องงานแต่งงานเขาให้แม่ของเขาจัดการให้หมด ส่วนตัวเองก็มายุ่งแต่กับเรื่องลูกในท้องของเธอ

“อีกตั้งหลายเดือนค่ะกว่านัสจะคลอด อีกอย่างโบราณเขาถือนะคะ เราไม่ควรซื้อของให้ลูกก่อนเวลา”

“แต่ผมไม่ถือ ผมเป็นหมอ ผมเชื่อว่าผมดูแลลูกและเมียตัวเองให้ปลอดภัยได้”

“แต่นัสถือค่ะ นะคะคุณปราณต์ เอาไว้ใกล้ๆ คลอด เราค่อยมาหาซื้อกันก็ได้นี่คะ” นัสรินใช้เสียงอ่อนหวานและอ้อนนิดๆ เพื่อให้ปราณต์ยอมตน ซึ่งก็ได้ผลเพราะตอนนี้ปราณต์กำลังถอนหายใจออกมาแรงๆ

“โอเค...ผมยอมตามใจนัสก็ได้ แต่ไหนๆ ก็มาแล้ว เราหาอะไรกินกันก่อนค่อยกลับนะ”

“ตามใจคุณปราณต์ค่ะ” เมื่อต่างคนต่างยอมตามใจกันและกันในคนละเรื่อง ปราณต์จึงหักพวงมาลัยพารถเข้าไปจอดที่ลานหน้าห้างสรรพสินค้าชื่อดังของเชียงใหม่ จากนั้นก็พาภรรยาสาวเข้าไปนั่งในร้านอาหารญี่ปุ่นบรรยากาศดีร้านหนึ่ง

“ร้านนี้บรรยากาศดีนะคะ อาหารก็อร่อย” นัสรินเอ่ยชมหลังจากที่ทั้งคู่ทานอาหารกันได้พักหนึ่ง

“ผมดีใจที่คุณชอบ ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆ นะไม่ต้องห่วงสวย ลูกเราจะได้อิ่มและออกมาสมบูรณ์”

“นัสไม่ได้ห่วงสวยนะคะ ก็กินทุกอย่างที่คุณปราณต์ให้กิน แต่นัสกระเพาะเล็กนิดเดียว กินได้เท่านี้จริงๆ ค่ะ นี่ก็เริ่มจะอิ่มแล้ว”

“งั้นก็ไม่เป็นไร วันหลังผมจะพามาอีก”

“เอ...ร้านนี้มีอะไรดีน้า คุณหมอปราณต์ถึงติดใจจนอยากจะมาอีก หรือว่าแต่ก่อนพาใครมาที่นี่บ่อยๆ คะ”

“ใครที่ว่านี่หมายถึงใคร” ปราณต์เลิกคิ้วพลางจ้องตากลมโตของภรรยาอย่างจับพิรุธ

“ไม่ระบุค่ะ”

“แต่ผมรู้ว่านัสอยากจะระบุ”

“รู้ใจจังนะคะ”