บทที่ 87

บทที่ 87

“นั่งด้วยกันมั้ย” ปราณต์เอ่ยชวน

“ไม่ดีกว่าครับ ไม่อยากเป็นก้างขวางคอคนที่กำลังอยู่ข้าวใหม่ปลามัน” รังสิมันต์ปฏิเสธก่อนจะหันไปทางกวินภพเพื่อหาพวก “จริงมั้ยวะอิสร์”

“แกมันก็ชอบหาเรื่องกวนตีนชาวบ้านไปทั่ว” กวินภพไม่ได้เออออแต่พูดขัดคอขึ้นมาซะงั้น

“เฮ้ย...แกเป็นนักธุรกิจพันล้านนะเว้ยอิสร์ พูดคำหยาบกวนตงกวนตีนแบบนี้ได้ไง เสียภาพพจน์นักธุรกิจหนุ่มหล่อมาดเนี๊ยบหมด”

“แกมันบ้าว่ะตะวัน” หนุ่มกรุงเทพฯ ส่ายหน้ายิ้มๆ กับความเจ้าคารมและช่างกวนอารมณ์ชาวบ้านของรังสิมันต์

“พี่ก็ว่างั้นละอิสร์”

“เฮ้อ...ตอนแรกว่าจะไม่อยู่เป็นก้างขวางคอ เปลี่ยนใจดีกว่านั่งกับพี่ปราณต์เลยแล้วกัน” รังสิมันต์แกล้งกวนอารมณ์พี่ชายต่อ ด้วยการจะขยับเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่ แต่ยังไม่ทันได้นั่งนัสรินซึ่งไปเข้าห้องน้ำก็กลับมาเสียก่อน ทำให้ทั้งสองหนุ่มต้องหันไปทักทายกับหญิงสาวตามมารยาท

“สวัสดีครับพี่สะใภ้” รังสิมันต์ทักทายขึ้นก่อนอย่างขี้เล่น ทำให้คนถูกทักเหวอแกมอายนิดๆ เพราะไม่ค่อยคุ้นกับคำเรียกแบบนั้นสักเท่าไหร่

“สวัสดีค่ะ” เสียงหวานเอ่ยทักทายพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ เพราะประเมินว่าทั้งสองน่าจะอายุมากกว่าตน

“ตะวันกับอิสร์เพื่อนของปรัชญ์น่ะนัส” ปราณต์แนะนำให้ภรรยารู้จักกับสองหนุ่มอย่างเป็นทางการ เมื่อนัสรินมองมาทางเขาเหมือนกับรอให้เขาบอก นัสรินยังไม่รู้จักเพื่อนของปรัชญ์เป็นการส่วนตัว แม้จะเคยเป็นคู่หมั้นของปรัชญ์ แต่เธอกับเขาก็ไปไหนมาไหนด้วยกันแทบจะนับครั้งได้ และปรัชญ์ก็ไม่เคยพาเธอไปทำความรู้จักกับเพื่อนของเขาเลย

“ตอนที่พี่สะใภ้หมั้นกับไอ้ปรัชญ์ เรายังไม่รู้จักกัน มารู้จักกันอีกทีก็ตอนเป็นภรรยาพี่ปราณต์ไปแล้ว”

“ไปได้แล้วตะวัน” กวินภพเป็นคนขัดขึ้นเมื่อรังสิมันต์ทำท่าว่าจะแซวนัสรินหนักขึ้นกว่าเดิม

“ไหนแกว่าแกหิว”

“ไม่หิวแล้ว ไปหาปรัชญ์เลยดีกว่า”

“โอเคๆ ไปก็ไป งั้นผมกับอิสร์ไปก่อนนะครับพี่ปราณต์พี่สะใภ้ อย่าลืมเอาการ์ดไปให้ผมล่ะ” รังสิมันต์หันไปบอกปราณต์พร้อมกับผงกศีรษะให้กับนัสรินนิดๆ อย่างให้เกียรติ ราวกับเมื่อกี้ไม่ได้แซวจนเธอหน้าเหวอ ถ้าคนที่รู้จักเขาจริงๆ จะรู้ว่าเขาเป็นแบบนี้ บทจะเล่นก็เล่น บทจะจริงจังก็ดุดันเด็ดขาดจนแทบจะไม่มีใครกล้าตอแย

คล้อยหลังรังสิมันต์กับกวินภพ นัสรินก็นั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมของตัวเอง ในระหว่างรอให้ปราณต์เรียกพนักงานร้านมาคิดเงิน

“ท่าทางคุณตะวันกับพี่ปรัชญ์จะนิสัยคล้ายๆ กันนะคะ ส่วนคุณอิสร์ดูเงียบขรึมกว่าสองคนนั้น” นัสรินรำพึงถึงชายหนุ่มทั้งสองที่ตนเพิ่งจะรู้จักให้ปราณต์ฟัง

“ตะวันกับปรัชญ์หัวหกก้นขวิดด้วยกันมาแต่เด็ก แต่ก่อนตอนเรียนมัธยมขึ้นห้องปกครองกันเป็นประจำเลยละ ส่วนอิสร์เป็นคนเงียบๆ ขรึมๆ มาแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไร ในบรรดาสามคนอิสร์นี่ละดูสุขุมที่สุด”

“น่าจะจริงค่ะ”

“แล้วในสายตาของคุณ สามคนนั้นใครหล่อที่สุด”

“ไม่รู้สิคะบอกยาก ต่างคนต่างก็ดูดีและมีเสน่ห์ไปคนละแบบ” นัสรินตอบไปตามที่ตัวเองเห็น

“แล้วถ้าเทียบกับผมล่ะ”

“คุณปราณต์หล่อน้อยกว่าทุกคนค่ะ” คราวนี้นัสรินตอบแบบไม่คิด พร้อมยิ้มล้อเลียนสามีตัวเองทั้งๆ ที่ในสายตาของเธอไม่มีใครหล่อเกินเขา

“ปากช่างยั่วแบบนี้ ต้องโดนจูบหนักๆ ถึงจะเข็ด”

เป็นอีกครั้งที่คำพูดของปราณต์ทำให้ห้าสาวโต๊ะข้างๆ ต้องหันมามอง คราวนี้นัสรินอายจนต้องรีบคว้ากระเป๋าและเดินออกจากร้านไปก่อน ปราณต์หัวเราะเบาๆ พร้อมกับหยิบเงินแบงก์พันในกระเป๋าสตางค์ออกมาสองใบ วางไว้ที่โต๊ะก่อนจะก้าวดุ่มๆ ตามออกไป

มือแข็งแรงโอบเอวของภรรยาสาวอย่างเป็นเจ้าของเมื่อเดินตามมาทัน และกำลังจะพากันกลับ แต่วันนี้เหมือนเป็นวันรวมพลคนรู้จัก เพราะจู่ๆ ทั้งคู่ก็เห็นว่าหมออรรณพกำลังเดินสวนมาพร้อมกับภรรยา

ปราณต์กับนัสรินยังคงมีสีหน้าเป็นปกติ ขณะที่หมออรรณพทำหน้าผิดหวังและเสียดายไม่น้อย เมื่อเห็นสาวที่ตนหมายปองถูกหมอหนุ่มที่หล่อและรวยกว่าตนโอบกอดอย่างแสดงสิทธิ์

“สวัสดีครับ หมออรรณพพาภรรยามาทานข้าวเหรอครับ” ปราณต์เอ่ยทักทายขึ้นก่อนพร้อมกับหันหน้าไปทางภรรยาของหมออรรณพและผงกศีรษะให้เป็นเชิงทักทาย

“ครับ...แล้วหมอล่ะมากับคุณนัสรินได้ยังไง หมอเมย์ไปไหนเสียล่ะ” หมออรรณพจงใจพูดให้นัสรินแสลงใจเล่นและเป็นการยุแยงอยู่ในที

“ผมกับเมย์เป็นพี่เป็นน้องกันครับ ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ คงไม่ดี เกรงใจภรรยาน่ะครับ”

“ภรรยา?”

ได้ยินเช่นนั้นหมออรรณพก็ถึงกับผงะพร้อมกับมุ่นคิ้วเข้าหากันด้วยความแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าเวลาเพียงแค่สองสามเดือนจะทำให้ผู้หญิงที่ดูสวยหวานเรียบร้อยอย่างนัสรินตกลงปลงใจกับปราณต์จนถึงขั้นยอมเป็นภรรยาได้ หรือว่าปราณต์ก็เป็นเหมือนเขา ที่ชอบมีเมียเก็บซุกเอาไว้หลายๆ คน

“อ้อ...ครับ ผมลืมแนะนำไปว่านัสรินเป็นภรรยาของผม จดทะเบียนสมรสกันถูกต้องตามกฎหมายแล้วครับ งานแต่งจะมีเร็วๆ นี้ เสียดายที่การ์ดพิมพ์ยังไม่เสร็จ ไม่งั้นวันนี้คงได้ให้หมอเลย”

“จริงเหรอครับคุณนัสริน” หมออรรณพที่ยังไม่อยากเชื่อนักหันมาถามหญิงสาวที่ดูเหมือนจะโกหกไม่เป็นอย่างนัสรินแทน

“ค่ะคุณหมอ เรียนเชิญคุณหมอด้วยนะคะ” นัสรินตอบเสียงนุ่มและรักษามารยาทตามนิสัยตัวเอง

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีต้องพาเมียกลับไปส่งบ้านและไปตรวจคนไข้ที่คลินิกต่อ” ปราณต์ตัดบทแค่นั้นก็พานัสรินกลับไปยังรถของตัวเอง โดยบ่อยครั้งที่เขาหันมามองหน้าหวานๆ ของเธอ เหมือนมีเรื่องอยากจะพูดด้วย นัสรินจึงถามขึ้น

“มองทำไมคะ มีอะไรอยากพูดกับนัส”

“อยากรู้ว่าคุณรู้สึกยังไงที่เห็นกิ๊กเก่ามากับเมียเขา” คุณหมอหนุ่มเอ่ยถามพลางจ้องหน้าภรรยาเพื่อดูปฏิกิริยาของเธอ

“คนปากร้าย นัสไม่เคยเป็นกิ๊กกับใครค่ะ”

“แน่ใจนะว่าไม่แสลงใจ”

“แน่ใจมากค่ะ เพราะนัสไม่เคยคิดอะไรกับหมออรรณพหรือผู้ชายคนไหน นอกจากผู้ชายที่ชื่อปราณต์คนเดียว พอใจหรือยังคะ”

“พอใจสุดๆ เลยล่ะ แบบนี้ค่อยชื่นใจหน่อย”

ปราณต์ยิ้มออกเมื่อได้ยินคำตอบที่ถูกใจ จากนั้นก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มของนัสรินหนักๆ ก่อนจะออกรถ และขับกลับบ้านพร้อมกันท่ามกลางบรรยากาศที่ห้อมล้อมด้วยความสุขซึ่งเกิดจากความรักความเข้าใจที่มีต่อกันและกัน