Chapter6

Chapter6

“เบื่อก็ต้องทน พี่นงค์เป็นหัวหน้าเรานี่ ต่ายกับยุก็เป็นเพื่อนร่วมงานของเรา แกก็ต้องทำใจ ทำหน้าที่ของเราให้ดีก็พอ” ลัลณ์ลนินไม่เคยคิดใครในแง่ร้าย เธอมักมองโลกในแง่ดี ทั้งที่ในความเป็นจริง มันตรงกันข้ามกับที่เธอคิดเสมอ “เออจริงสิ ฉันว่าจะถามแกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

“ถามไร” ดวงเดือนถามกลับ

“จะถามแกว่า แกจะไปบ้านป้าแกเมื่อไหร่ ฉันจำได้ว่า แกเคยบอกฉันไว้ แต่ฉันจำไม่ได้”

“ไปวันเสาร์นี้กลับวันพุธหน้า”

“ฉันว่าจะฝากยาบำรุงไปให้ป้าแกน่ะ ฉันสั่งพี่เต้ยไว้สองขวด”

“อืมได้สิ” จบคำพูด ดวงเดือนเห็นนงเยาว์เดินออกมาจากลิฟต์ เธอจึงบอกเพื่อนรัก “พี่นงค์มาแล้ว สลายโต๋”

สองสาวรีบแยกตัวกันไปทำงานทันที เพราะไม่อยากได้ยินเสียงบ่นของนงเยาว์ ขณะที่ดวงเดือนกำลังก้มหน้าก้มตาจัดเตรียมยาให้คนไข้ เสียงมือถือของเธอที่ตั้งเสียงไว้พอได้ยินดังขึ้น เธอล้วงมันออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ดวงเดือนยิ้มเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามา และไม่รีรอที่จะกดรับสาย

จอมตรัย...ชายในดวงใจ

            เย็นวันศุกร์

            วันนี้เป็นวันแรกในรอบสัปดาห์ที่สองเพื่อนรักเข้าเวรเช้า หลังเลิกงานลัลณ์ลนินกับดวงเดือนนัดกันว่าจะไปหาของกินในห้างสรรพสินค้าใกล้โรงพยาบาล แล้วดูหนังต่ออีกสักรอบ การนัดหมายวันนี้ตัวต้นคิดคือดวงเดือน เธออยากให้ลัลณ์ลนินมีพื้นที่ส่วนตัว ไม่ใช่เลิกงานแล้วกลับบ้านไปเป็นขี้ข้าพ่อผัวแม่ผัว แถมต้องเป็นทาสอารมณ์ให้สามีจอมเอาแต่ใจ ให้ลัลณ์ลนินได้คลายความเครียดทั้งจากเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว

            ขณะที่สองสาวเดินออกจากลิฟต์ที่นำทั้งคู่ลงมาชั้นหนึ่งของโรงพยาบาล ชายหนุ่มรูปงาม รูปร่างสูงใหญ่แต่งกายสบายๆ แต่ดูดีมาก เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกางเกงยีนส์สีเข้ม สวมรองเท้าผ้าใบราคาหลักหมื่นยืนรอลิฟต์อยู่หน้าลิฟต์ พอเห็นดวงเดือน ใบหน้าเขาก็แต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม

            “พี่ตรัย” ดวงเดือนยิ้มกว้าง ดีใจที่เห็นหน้าจอมตรัย ดีใจจนเนื้อเต้น

            “สวัสดีค่ะพี่ตรัย” ลัลณ์ลนินยกมือไหว้จอมตรัย พี่ชายนอกสายเลือดของดวงเดือน

            “พี่ตรัยมาได้ไงคะ ไหนบอกว่าจะไปเจอกันที่ไร่”

ดวงเดือนถามหนุ่มหล่อที่ตนหลงรักมาตั้งแต่แตกเนื้อสาว จนถึงตอนนี้เวลาล่วงเลยมากว่าสิบปี ความรู้สึกนั้นยังไม่จางหาย กลับเพิ่มมากขึ้นทุกวัน แม้ว่าจอมตรัยจะไม่คิดเกินเลยกับตนสักนิดก็ตาม

 “พี่คิดถึงเดือน เลยมาหา ดีนะว่ามาทัน”

เป็นคำพูดง่ายๆ ที่ทำให้คนถูกคิดถึงยิ้มกว้าง หากจอมตรัยไม่เป็นลูกชายของผู้มีพระคุณที่เลี้ยงดูตนมาตั้งแต่เกิด เธอคงเปิดเผยความรู้สึกได้มากกว่านี้

            “แล้วรู้ได้ยังไงคะว่า วันนี้เดือนอยู่กะเช้า” คนที่ถามคือลัลน์ลนิน

            “ก็เมื่ออาทิตย์ก่อน เดือนส่งตารางเวรให้พี่ดูไง พี่เลยรู้ว่าวันนี้เดือนเข้ากะไหน” จอมตรัยตอบ “อีกอย่างรอถึงวันอาทิตย์ไม่ไหว คิดถึงเดือนมากๆ เลย”

            ดวงเดือนหน้าแดงด้วยความเขินอายกับความคิดถึงของเขาที่เปิดเผยทั้งแววตาและคำพูด

“เดือนก็คิดถึงพี่ตรัยค่ะ พี่ชายสุดหล่อของเดือน” ทว่าความรู้สึกที่เธอเปิดเผยได้ คือน้องสาวรักพี่ชาย

“แล้วนี่จะไปไหนกัน พี่กะว่าจะมารับเดือนไปหาของอร่อยๆ กินกัน ต่อด้วยหนังสักรอบ”

“โห...ใจตรงกันเลยค่ะพี่ตรัย ลัลณ์กับเดือนมีนัดกันจะไปหาของกินที่ห้างแล้วก็ดูหนังค่ะ”

ลัลณ์ลนินที่รู้จักครอบครัวจอมตรัยมาตลอดระยะเวลาที่คบกับดวงเดือนเป็นเพื่อน และนั่นทำให้เธอรู้ว่า ดวงเดือนคิดกับจอมตรัยมากกว่าพี่ชาย

“งั้นพี่เป็นเจ้ามือเอง” จอมตรัยเสนอตัว สองสาวมีหรือจะปฏิเสธ ทั้งสามจึงพากันเดินไปยังลานจอดรถที่จอมตรัยนำรถไปจอด

รถยนต์ของจอมตรัยจอดอยู่ชั้นห้าของอาคารจอดรถ จอมตรัยเดินเคียงคู่กับดวงเดือน โดยมีลัลณ์ลนินเดินตามหลัง ภาพจอมตรัยกับดวงเดือนที่เดินไปคุยกันไปตกอยู่ในสายตาของเจ้าของรถที่เพิ่งนำรถมาจอดช่องจอดรถเยื้องกับรถยนต์ของจอมตรัยเห็นภาพนั้นเต็มสองตา ใบหน้าของดวงเดือนมีรอยยิ้มตลอดเวลา แลดูเธอมีความสุขกับการได้พูดคุยกับจอมตรัย ทำให้คนที่กำลังมองเห็นรอยยิ้มของดวงเดือนสะท้อนใจขึ้นมาทันใด

จอมพลน้องชายฝาแฝดของจอมตรัยคือเจ้าของสายตาคู่นั้น แม้ว่าเขาจะเป็นน้องชายของจอมตรัย เป็นลูกชายคนที่สองของเนตรนภา ผู้สูงวัยใจดีที่รับดวงเดือนมาเลี้ยงหลังจากพ่อแม่ของดวงเดือนเสียชีวิต ตอนนั้นดวงเดือนอายุหนึ่งปี ส่วนเขากับจอมตรัยอายุสิบเอ็ดปี

ถึงแม้ว่าจอมพลเป็นน้องชายของจอมตรัย และรู้จักคุ้นเคยกับดวงเดือนมาตั้งแต่เด็ก ทว่าเขาไม่เคยได้รับรอยยิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะยามได้คุยกับเธอเลยสักครั้ง สิ่งที่เขาได้รับหากอยู่กับดวงเดือนตามลำพังคือ ความห่างเหิน หมางเมิน ไม่สนใจ ราวกับว่า เขาไม่มีตัวตนในสายตาดวงเดือน

รถยนต์คันหรูราคาเฉียดสิบห้าล้าน ติดฟิล์มกรองแสงสีดำทั้งคันแล่นออกจากจุดที่จอด ทั้งที่นำรถมาจอดได้ไม่ถึงสองนาที จอมพลขับรถหนีความเจ็บปวดที่ตนกำลังเผชิญ...ความเจ็บปวดทางใจ

            ณ ห้างสรรพสินค้าพารากอน

            สถานที่แห่งนี้คือ ห้างที่จอมตรัยพาสองสาวมาทานอาหารและดูภาพยนตร์ พอมาถึงจอมตรัยได้พาพยาบาลสุดสวยทั้งสองคนไปทานอาหารญี่ปุ่น ที่วันนี้คนแน่นจนต้องคอยคิวนานครึ่งชั่วโมง ก่อนถึงคิวห้านาที ดวงเดือนเกิดปวดท้องจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำ จอมตรัยกับลัลณ์ลนินจึงเดินเข้าไปในร้านอาหารก่อน