ตอนที่ 2 คุณหนูผู้อาภัพ

 คฤหาสน์ตระกูลอัครสกูลวงศ์

“น้องตุ๊กตา...ขะ ของหนูนิ่มฮืออออ ชะ...ช่วยน้องตุ๊กตาของ...นะหนูหน่อยฮืออออ” 

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาพูดร้องขอความช่วยเหลือแผ่วเบา เพราะกลัวว่าตัวเองจะถูกดุเหมือนทุกครั้งถ้าส่งเสียงดังหรืองอแง แต่ถึงแบบนั้นก็ยังอยากช่วยน้องตุ๊กตาที่ตัวเองรัก 

“อึก ๆ นะ...นมขา นะ...หนูนิ่มกลัวฮืออออ” 

แม้ว่าร่างกายของเธอจะโตเหมือนผู้ใหญ่ แต่สมองกลับหยุดพัฒนาตั้งแต่อายุ 5 ปี นั่นเลยทำให้ความนึกคิดของเธอต่างจากคนปกติทั่วไป อาจจะเพราะเกิดมาชะตาอาภัพไม่ต่างจากคนพิการเลยทำให้เธอกลายเป็นที่รังเกียจของทุกคน มีเพียงแค่นมสาที่เธอร้องเรียกหาเท่านั้นรักและหวังดีด้วยจนจดจำไว้ในใจ

แต่พอไร้การตอบกลับมาอย่างเช่นทุกครั้ง สองขาผอมแห้งก็ก้าวไปเบื้องหน้าหมายจะช่วยตุ๊กตาที่ตกน้ำอยู่ สมองของเธอไม่ได้รู้เลยสักนิดว่าน้ำนั่นจะลึกมากแค่ไหน จนกระทั่งขาที่ก้าวลงไปไม่สามารถเหยียบพื้นได้

ร่างเล็กค่อยๆ จมดิ่งลงสู้ก้นสระ ไม่มีแม้แต่เสียงร้องขอให้คนช่วยเหลือตัวเอง มีแค่น้ำเย็นกระทบผิวกายจนหนาวเหน็บเท่านั้น ก่อนที่สติสัมปชัญญะทั้งหมดจะเลือนหายไป

........

“คุณหนู!! คุณหนูนิ่มของนมสาอยู่ที่ไหนคะ” 

เสียงเรียกดังไปทั่วคฤหาสน์หลังใหญ่ ตามหาลูกสาวคนโตของเจ้านายที่จู่ ๆ ก็หายออกไปจากห้องนอนตัวเอง ถ้าเธอเหมือนเด็กสาวทั่วไปก็คงไม่น่าห่วง แต่นี่สมองของเธอเป็นเพียงแค่เด็กสามขวบเพราะโรคออทิสติกที่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิด 

นิ่มหรือ พิชญ์สินี อัครสกูลวงศ์ ลูกสาวคนโตวัย 15 ปีของ ตรีเทพ อัครสกูลวงศ์ ผู้ดีตระกูลเก่าแก่และยังเป็นประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ติดท้อปของประเทศ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นลูกคนโตของบ้านหลังนี้แต่ก็เป็นเพียงลูกของเมียคนรับใช้ นอกจากนั้นยังเป็นโรคออทิสติกอีกด้วย นั่นเลยทำให้เด็กสาวผู้น่าสงสารถูกคนในตระกูลรังเกียจ ซ้ำร้ายกว่านั้นแม่ผู้ให้กำเนิดยังหนีหายไปอีก ดีที่คุณหญิงย่าของคุณหนูท่านเป็นคนมีจิตใจเมตตาเลยสั่งให้เลี้ยงดูต่อและส่งเธอมาดูแล ไม่อย่างนั้นคุณผู้หญิงของบ้านหลังที่เกลียดแม่คุณหนูนิ่มเป็นทุนเดิมอยู่แล้วคงหาเรื่องไล่เด็กน่าสงสารคนนี้ออกจากบ้านไปแล้ว

“คุณหนู...คุณหนูของนมอยู่ไหนคะ!!”

แต่ถึงแม้เธอจะพยายามตามหาไปทั่วทุกมุมแต่ก็ยังไร้วี่แววของหญิงสาวเลย แววตาของเต็มสาไปด้วยความวิตกกังวล ยิ่งเธอพยายามที่จะหายิ่งรู้สึกว่ายิ่งใจไม่ดี ความกังวลหลายๆ อย่างเริ่มแทรกซึมเข้ามาในใจของเธอ พอนึกถึงสิ่งเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับเด็กหญิงที่เธอรักไม่ต่างจากลูกสาว แม้ว่าคุณหนูนิ่มจะมีสติเป็นเพียงเด็กแต่ก็ไม่เคยดื้อเลยสักครั้ง นั่นยิ่งทำให้เธอเวทนาชะตากรรมของคุณหนู

 [ถ้าเกิดคุณหนูเป็นอะไรไปทุกอย่างมันคือความผิดของฉันเอง]  

“คุณหนูนิ่มของนมรอก่อนนะคะ เราต้องหาคุณหนูให้เจอ!” 

สาเลือกที่จะเปลี่ยนจุดตามหา ถึงแม้ว่านอกจากในบ้านหลังใหญ่แล้วคุณหนูไม่เคยไปไหนก็ตาม เธอก็ควรที่จะลองไปหาข้างนอกดูบ้างเพราะแบบนั้นขาทั้งสองข้างรีบก้าวออกจากคฤหาสน์เดินไปที่สวนหลังบ้านทันที

“คุณหนู คุณหนูขา”

สาวิ่งไปทั่วที่คิดว่าหญิงสาวที่มีสติปัญญาไม่ต่างจากเด็กสามขวบจะไป ไม่นานสองขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นริบบิ้นผูกผมสีชมพู ที่ตัวเองผูกให้หญิงสาวเมื่อเช้าตกอยู่แปลงดอกกุหลาบหัวใจของเธอก็เต้นรัวอย่างหวาดกลัว ไม่อยากให้ความคิดตัวเองเป็นเรื่องจริงเลย จนกระทั่งขาของเธอเดินมาหยุดข้างริมสระน้ำก็เห็นตุ๊กตาตัวโปรดคุณหนูลอยมาติดข้างขอบสระ

“กรี๊ดดดดดดด ช่วยด้วย!! ใครก็ได้อยู่แถวนี้ ช่วยคุณหนูทีคุณหนูตกน้ำ ช่วยด้วยยยยย” 

เพราะตัวเองว่ายน้ำไม่เป็นเลยได้แต่ตะโกนเรียกให้คนช่วย เผื่อคนสวนหรือใครแถวนี้ผ่านมาจะได้ยิน

“เกิดอะไรขึ้นครับ” 

ดูเหมือนสวรรค์จะยังเข้าข้างคุณหนูของเธอ เมื่อร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่เป็นแขกของคฤหาสน์แห่งนี้วิ่งตรงมาหาอย่างเหนื่อยหอบเพราะได้ยินเสียงเรียก

“คุณหนูค่ะ คุณหนูนิ่มเธอตกน้ำฮืออออ” สาทรุดลงพื้นอย่างอ่อนแรง ความจริงเธอทั้งตกใจและกลัวแต่ที่ยืนอยู่ได้เมื่อกี้เพราะฝืนไว้

ตุ้ม!!

ชายหนุ่มที่วิ่งมาถึงเมื่อกี้รีบถอดลงเท้าและกระโดดลงไปอย่างไม่ลังเล ไม่ห่วงแม้แต่ชีวิตตัวเองเพื่อช่วยคนที่จมหาย

“นิดรีบไปตามคนมาช่วยพี่พายุตามหาพี่นิ่มเร็วเข้า” 

น่านน้ำลูกสาวคนที่สองของตรีเทพพูดอย่างเป็นห่วงพี่สาวต่างแม่ที่มีอาการไม่สมประกอบเหมือนคนปกติกับชายที่กำลังได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้น คู่หมายของพี่สาวตั้งแต่เกิด 

ไม่นานหลังจากชายหนุ่มวัย 23 ปีที่เป็นแขกของบ้านหลังกับคนงานช่วยกันงมหาร่างก็เจอในที่สุด พายุอุ้มร่างเล็กผอมบาง ร่างกายซีดเผือดขึ้นมาจากน้ำก่อนที่จะวางเธอลงกับพื้นก่อนจะรีบลงมือช่วยรักษาด้วยวิธีเบื้องต้น 

“คุณหนูนิ่มของนมสา อย่าเป็นอะไรนะคะฮืออออ”

ผ่านไปเกือบห้านาทีร่างของคนที่นิ่งไปนานก็สำลักน้ำออกมา พวกเขาต่างพากันโล่งใจมากแต่ถึงอย่างนั้นลมหายใจของเธอก็แผ่วเบาจนน่าใจหาย

“ป้าไปบอกคนให้เตรียมรถ ฉันจะพาเธอไปหาหมอ” พูดจบเขาก็อุ้มร่างเล็กผอมแห้งที่ตัวเย็นเฉียบขึ้นไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะรีบพาเดินตรงมาหารถที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้

“พี่พายุ น้ำไปด้วยได้หรือเปล่าคะ น้ำเป็นห่วงพี่นิ่มเหมือนกัน” น้ำน่านรีบเสนอตัวเมื่อเห็นว่าที่คู่หมั้นพาพี่สาวต่างแม่ไปวางไว้ในรถด้านหลัง

“ได้ครับ ยังไงน้องน้ำช่วยทำให้ตัวเธออุ่นขึ้นหน่อยนะ”

“ค่ะ” 

น้ำน่านที่ได้รับอนุญาตก็รีบก้าวขาขึ้นไปนั่งข้างพี่สาว พายุเองก็รีบขึ้นไปประจำตำแหน่งคนขับ สำหรับเขาแล้วการขับรถด้วยความเร็วมันไม่ได้ยาก แต่การจราจรของประเทศต่างหากที่ทำให้ต้องคิดหนัก หวังว่าเขาจะช่วยเหลือชีวิตของหญิงสาวคนนี้ได้ทันนะ