ตอนที่ 7 อันตราย

“คุณหนู! นมสาขอโทษนะคะ”

สาที่เพิ่งตื่นจากการนอนพอรู้สึกตัวเธอก็รีบกลับมาหาคุณหนูตัวเองทันที ดีนะที่พอเข้ามาเจอพายุเลยโล่งใจหน่อย

“นมสาตื่นแล้วเย้ๆ” นิ่มตบมือตัวเองด้วยความดีใจ ในสายตาพายุกับนมสานิ่มดูบริสุทธิ์ทั้งร่างกายและจิตใจ 

“เดี๋ยวเฮียขอคุยกับนมสาก่อนได้หรือเปล่าครับ”

“ค่า~”

พอได้รับคำอนุญาตทั้งคู่ก็เดินปลีกตัวออกไปยืนคุยกันไม่ไกลมากนัก

“ที่นมสาขอร้องให้ผมช่วยพูดเรื่องย้ายนิ่มไปบ้านคุณหญิงย่า ผมจัดการให้เรียบร้อยแล้วนะครับ” 

ความจริงเรื่องนี้นมสาขอร้องเขามาหลายปีแล้ว ตั้งแต่ตอนที่นิ่มตกน้ำและกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา

“จริงเหรอคะ!! ดีจริง ๆ ถ้าเป็นแบบนี้ก็ดีเลย นมน่าจะขอร้องให้คุณพายุออกหน้าตั้งนานแล้ว”

“ไม่หรอกครับ อีกอย่างสถานะตอนนั้นต่อให้ออกหน้าใครก็คงไม่มีคนยอมทำตาม” 

คำว่าอำนาจมันน่ากลัวก็แบบนี้แหละ ตั้งแต่เขาขึ้นรับตำแหน่งหัวหน้าอยู่เหนือทุกคน ทุกอย่างก็พลิกจากหลังมือเป็นหน้ามือทันที 

“แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นนมก็ต้องขอบคุณแทนคุณหนู คุณพายุดีกับคุณหนูมาก ทั้งที่ทางนี้ไม่เคยทำอะไรให้เลยมีแต่รับ”

“ไม่เลย...ผมต่างหากที่รับจากน้องมามากแล้ว” 

พายุพูดพร้อมกับมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยแววตาอ่อนโยนแบบที่เขาทำ ส่วนนิ่มที่แอบฟังอยู่อยากรู้จริงๆ ว่าเรื่องที่เขาพูดมันคืออะไร ทำไมในหัวเด็กสาวคนนี้ถึงไม่มีความทรงจำเหลือบ้าง

“ขออนุญาตครับ”

ระหว่างที่พายุคุยกับนมสา คานก็เดินเข้ามาขัดจังหวะแต่ท่าทางของคานดูจะมีเรื่องสำคัญพายุเลยพยักหน้าให้เขาเข้าไปพูดใกล้

“นายไปรอฉันข้างนอกก่อน” พอได้ฟังเรื่องที่ลูกน้องคนสนิทมาบอกสีหน้าพายุก็ดูตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด

“ครับ”

“นมสาพอดีผมมีธุระสำคัญต้องไปทำเดี๋ยวจะหาคนฝีมือดีสักคนมาคอยช่วยคุ้มกันนะครับ” 

“ขอบคุณมากอีกครั้งนะคะ”

พายุพยักหน้าให้นมสาก่อนจะเดินกลับมาหาคนตัวเล็กที่กำลังนั่งเล่นตุ๊กตาในมือ

“หนูนิ่มครับเดี๋ยวเฮียต้องกลับไปทำงานต่อ อยู่กับนมสาสองคนห้ามดื้อนะครับ”

“ค่า~”

จุ๊บ!! จู่ ๆ ริมฝีปากร้อนก็จูบลงมาบนหน้าผากเล็ก ทำเอาคนที่ถูกจูบถึงกับหยุดชะงักนิ่งไป ใช่ว่าจะไม่เคยถูกทำแบบนี้ใช้ชีวิตมา 40 ปีสามีก็มีมากกว่าจูบหน้าผากก็ทำมาแล้ว แต่ทำไมแค่ชายหนุ่มตรงหน้าทำมันถึงใจเต้นขนาดนี้หรือเพราะหัวใจดวงนี้เป็นของนิ่มเหรอ

“เป็นเด็กดีนะครับ แล้วเฮียจะรีบกลับมารับ”

ทำไมเธอถึงรู้สึกคำบอกลาของคนตรงหน้ามันฟังดูแปลกๆ เธอตัดสินใจใช้แขนเล็กทั้งสองข้างกอดเขาไว้

“รีบมานะค่า~”

“ครับ” มือใหญ่ลูบผมนุ่มอีกครั้งแล้วเดินออกไปทันที 

..............

บรรยากาศตกดึกของคืนวันนั้นเต็มไปด้วยความเงียบ ตอนนี้นมสาหลับไปแล้วเหลือเพียงแค่นิ่มที่กำลังนอนคิดถึงเรื่องจัดการในอนาคต นอกจากเรื่องคนที่ฆ่าเธอแล้ว ยังมีเรื่องของคนที่พยายามจะฆ่านิ่มด้วย แต่ว่าใครล่ะทุกคนเหมือนมีเหตุจูงใจกันหมด 'เพียงพร' ที่เป็นแม่เลี้ยงคือคนที่น่าสงสัยมากที่สุด 'น่านน้ำ' แม้จะดูเป็นคนดีแต่เหตุจูงใจก็มีเพราะดูเหมือนเธอจะมีใจให้พายุ ส่วนคนเป็นพ่ออย่าง 'พจน์' ที่ดูจะไม่สนใจการมีอยู่ของลูกสาวโรคประสาทไม่เคยปกป้องก็น่าสงสัยจะมีใครอีกไหมนะ

นิ่มที่กำลังคิดวิเคราะห์เรื่องต่างๆ อยู่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อสังเกตเห็นเงาด้านหน้าประตูห้องเคลื่อนไหวไปมาแปลกๆ ก่อนจะดูถูกเปิดออกช้าๆ ท่าทางดูมาร้ายมากกว่าดี พอรู้แบบนั้นเธอก็รีบหลับตาลงทันที 

 [ใคร? คนคุ้มกันที่พายุส่งมาเหรอ] 

ร่างสูงใหญ่ของชายมาหยุดยืนข้าง ก่อนจะก้าวขาเบาสุดไปหยิบหมอนที่วางอยู่โซฟาใกล้ๆ หญิงสูงอายุกำลังหลับแล้วกลับมาข้างเตียงคนไข้อีกรอบ หมอนใบขนาดกลางวางทาบลงบนใบหน้าคนกำลังหลับ แรงกดค่อยเพิ่มระดับหนักขึ้นเพื่อหวังฆ่าคนที่ตัวเองได้รับคำสั่งมาให้ตาย

“อืออออ”

คนที่กำลังแกล้งหลับเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก เธอใช้มือหนึ่งพยายามที่จะดึงแขนอีกฝ่ายออกแต่ด้วยแรงที่ต่างกันมากเลยไม่มีผล ส่วนมืออีกข้างก็สอดไปใต้ที่นอนคลำหาอะไรบางอย่างที่ตัวเองซ่อนไว้ก่อนหน้านี้ พอเจอเธอก็รีบดึงออกมาและแทงไปที่แขนชายคนนั้นอย่างไม่ลังเล

จึก!!

“อ๊ากกกกก” 

มีดปอกผลไม้ขนาดเหมาะมือปักแขนเขาอย่างแรง ไม่เพียงแค่นั้นหญิงสาวที่คนบอกว่าสติไม่สมประกอบยังจงใจกดลงลึกๆ แล้วกรีดเพื่อให้แผลกว้างขึ้น จนเขาต้องจับแขนเล็กออกแล้วบีบอย่างแรง 

หมอนที่ถูกกดไว้เมื่อกี้ก็เลื่อนตกลงไปเผยให้เห็นสายตาหญิงสาวมันไม่เหมือนกับคนบ้าเลยสักนิด เขาดึงมีดที่เสียบอยู่บนแขนออกแล้วโยนลงพื้นก่อนจะตวัดสายตามองคนที่ทำด้วยแววตาเคียดแค้น

“มึงตาย”

“อืออออ”

มือใหญ่บีบเข้าไปที่คอเล็กออกแรงบีบอย่างแรงจนเธอหายใจไม่ออก เธอตัดสินใจปล่อยมือออกจากแขนที่บีบคอตัวเองแล้วพยายามยืดแขนไปปัดแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะ เพียงแค่นิ้วแตะเธอก็ไม่ลังเลที่จะปัดมันให้ตก

เพล้ง!! 

“คุณหนูเกิดอะไรขึ้นระ...กรี๊ดดดดด ใครก็ได้ช่วยด้วยคนร้าย มีคนร้าย ใครก็ได้ช่วยคุณหนูที!!” สาที่ตื่นเพราะได้ยินเสียงดัง พอลืมตาขึ้นเห็นคุณหนูของตัวเองถูกชายชุดดำใส่หมวกบีบอยู่ก็ตกใจร้องเสียงดัง

ปัง!! เสียงเปิดประตูดังขึ้นก่อนที่ชายเพิ่งเข้ามาจะดึงเอาปืนที่เหน็บอยู่เอวเล็งไปหาคนร้าย

“เฮ้ย!! ปล่อยเดี๋ยวนี้ไม่งั้นกูยิง” แม็กมือซ้ายของพายุจ้องอีกฝ่ายด้วยแววตาโกรธเคือง ไม่คิดว่าจะมีคนเข้ามาเหยียบจมูกตอนที่ดูเองเป็นคนดูแล

“แม่งเฮ้ยไหวตัวเร็วฉิบหาย” คนร้ายรีบดึงร่างหญิงสาวที่ตัวเองกำลังบีบคออยู่ให้ลุกขึ้น แต่มือยังไม่ปล่อยออกจากคอของเธอ “วางปืนลง ไม่งั้นกูหักคออีนี่ตายคามือแน่”

แม็กลังเลแต่พอเห็นคนร้ายออกแรงบีบคอเธอก็ต้องจำใจยอมวางปืนลงบนพื้น

“เตะออกไป” 

คนร้ายไม่วางใจผู้ชายที่ถูกฝึกมาอย่างดี พอหลังจากอีกฝ่ายทำตามที่ตัวเองบอกก็ค่อยๆ เดินถอยหลังไปที่ประตูพร้อมกับคนที่ตัวเองจับเป็นตัวประกัน 

“คุณหนูของนม ปล่อยคุณหนูเถอะนะเอาฉันไปแทน”

“หุบปากอีแก่!! กูจะเอามึงมาทำไม”

ระหว่างที่คนร้ายหันไปสนใจหญิงสูงวัย นิ่มที่กำลังถูกลากผ่านมีดก็ใช้เท้าเตะมีดไปหาผู้ชายชุดดำอีกคนที่เหมือนตั้งใจจะมาช่วยเธอ

แม็กมองมีดเปื้อนเลือดด้วยความสงสัย แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่มีเวลาคิด เขารีบหยิบมาซ่อนไว้ด้านหลังก่อนคนร้ายจะเห็น

“ปล่อยเธอซะ”

“ฮ่า ๆ เรื่องอะไรกูจะปล่อย อีนี่มันต้องตาย”

“อึก!! อือออ” 

แรงบีบเพิ่มน้ำหนักขึ้น ตอนนี้เธอกำลังจะขาดใจตายอยู่แล้ว

 [ฉันจะมาตายอีกครั้งในสภาพแบบนี้ไม่ได้] 

เธอพยายามยกมือที่เริ่มไร้เรี่ยวแรงเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจไปจับแขนข้างเธอใช้มีแทงไปก่อนหน้าแล้วใช้มือกดแรงเท่าที่ตัวเองยังมีกำลัง

“อ๊ากกกกก” คนที่ถูกบีบแผลรีบผลักร่างเล็กลงกับพื้น พอตั้งสติได้ก็มองอีกฝ่ายด้วยความโกรธหมายจะฆ่าทิ้งด้วยความแค้นมากกว่าคำสั่ง “อีเวรนี่! กูไม่ปล่อยมึงแน่”

แม็กที่เห็นว่ามีโอกาสก็ปามีดอย่างชำนาญไปปักบนไหล่ของคนร้าย ดูเหมือนว่าบาดแผลจะทำให้คนร้ายยอมเลือกจะถอยแล้ววิ่งออกจากประตูไปอย่างรวดเร็ว

“คุณหนู!! คุณหนูของนมเป็นอะไรฮืออออ” 

นมสารีบวิ่งเข้ามาประคองร่างอ่อนปวกเปียกแล้วกอดไว้แน่นร้องไห้ แม็กกำลังจะวิ่งตามคนร้ายออกไปก็ต้องหยุดชะงัก รีบวิ่งกลับเข้ามาในห้องกดปุ่มฉุกเฉินเรียกหมอกับพยาบาลมารักษาคนที่สลบไป เขามองหญิงสาวที่เจ้านายตัวเองสั่งให้มาปกป้องด้วยความสงสัย มีดที่ถูกเตะมาทางตัวเองกับมือหญิงสาวที่บีบแขนคนร้ายและก็ยังมีแผลที่คนร้ายได้มาอีก...ใครทำ?

 [เธอสติไม่สมประกอบนิ จะทำเรื่องพวกนี้เหมือนคนถูกฝึกได้ยังไง]