ตอนที่ 6 คู่หมั้น

 “คาน”

“ครับบอส”

“ไปสืบมาว่ามือขวาของหัวหน้าแก๊งพายัพมาทำอะไรถิ่นเรา”

พายุที่เพิ่งเดินชนกับชายที่เป็นมือขวาคนสำคัญของแก๊งนั้นถึงกลับต้องขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย ปกติแล้วพวกมีตำแหน่งจะไม่ค่อยมาเองแบบนี้หรอก แปลว่าต้องมีเรื่องสำคัญแน่ ๆ

“ครับบอส”

“นายไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปเยี่ยมนิ่มคนเดียวได้”

“ครับ”

คานตอบรับและเดินออกไปทันที ส่วนพายุก็มาที่ห้องพักผู้ป่วยน่าแปลกใจที่พอเดินเข้ามาแล้วไร้ร่างนมสานั่งอยู่ใกล้ ๆ คนป่วยเช่นทุกที เขาก้าวขามาหยุดยืนข้างเตียงคนป่วยแล้วมองคนที่หลับอย่างเหนื่อยใจ เขามองไปรอบ ๆ ห้องอีกครั้งสายตาก็ไปสะดุดกับหญิงวัยกลางคนนอนหลับอยู่ มันทำให้เขาอดแปลกใจไม่ได้เพราะขนาดเขาเดินมาหยุดใกล้ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร เขาเลยใช้นิ้วไปจ่อตรงจมูก ลมหายใจที่สม่ำเสมอทำให้เขาโล่งใจ

“นมสาหลับค่า”

พายุหันไปมองตามเสียงก็เห็นหญิงสาวที่หลับเมื่อกี้ ลุกนั่งกอดตุ๊กตาตัวโปรดไว้แน่น 

“คุณนมทำไมหลับลึกขนาดนี้ครับคนเก่ง”

“นมสาเหนื่อยยยย หนูนิ่มก็เหนื่อยยยยเย้ยนอนหลับสบาย~” 

ท่าทางน่าเอ็นดูของเธอทำให้พายุอดยิ้มไม่ได้ เขานั่งลงบนเตียงข้างๆ คนป่วย แล้ววางมือใหญ่ลงบนหัวเธอแบบที่ชอบทำบ่อยๆ แต่คนที่เพิ่งเคยเจอสถานการณ์แบบนี้ครั้งแรกถึงกลับใจเต้นแรง

 [เด็กสมัยนี้จะแพรวพราวอะไรขนาดนั้น...แต่เขาก็หล่อมากนะ ดูแน่นไปหมดดี] 

“หนูนิ่มก็เหนื่อยเหรอครับ เล่นซนอะไรมาหรือเปล่าทำไมถึงเหนื่อย”

“หนูนิ่มไม่ซน หนูนิ่มเป็นเด็กดีค่า~”

“ถ้าเป็นเด็กดีวันหลังเฮียจะซื้อของโปรดมาให้ดีไหมครับ” 

 [ผู้ชายคนนี้แทนตัวเองว่าเฮียกับนิ่มสินะ] 

“ค่า~”

ระหว่างที่เขานั่งเล่นเป็นเพื่อนนิ่มก็คอยลอบมองแม่นมสูงวัยเป็นระยะ อาการของเธอเหมือนโดนยาสลบหรือยานอนหลับมากกว่าการนอนธรรมดา

“หนูนิ่มครับ ก่อนหน้านี้มีใครเข้ามาหรือเปล่า รึว่านมสาได้ไปเจอใคร กินอะไรแปลกๆ ไหม”

 [ช่างสังเกตแฮะ ดีนะที่เราเอาขวดน้ำไปเททิ้งก่อนแล้ว] 

“ม่ายยยยมีค่า”

“งั้นเดี๋ยวรอเฮียอยู่ที่นี่ก่อนนะครับ เฮียไปตามหมอมาดูนมสาหน่อยก่อน”

“ค่า~”

นิ่มยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีให้ พอร่างสูงเดินพ้นประตูสีหน้าเธอก็เปลี่ยนเป็นเรียบเฉย สายตามองไปดูร่างแม่นมด้วยความเป็นห่วง

 [หวังว่าจะไม่เป็นอะไรนะ] 

หลังจากนั้นไม่นานพายุก็เดินกลับมาพร้อมหมอ พอตรวจได้สักพักหมอก็สรุปว่านมสากินยานอนหลับเข้าไป เขาไม่ได้ซักไซ้อะไรมากมาย 

“ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ” 

“ไม่เป็นอะไรเลยครับ ถ้าคุณพายุมีเรื่องอะไรเรียกผมได้ตลอดเลยครับ” 

แม้ว่าหมอจะอายุเยอะกว่าแต่ก็ต้องนอบน้อมให้คนตรงหน้าเพราะอีกฝ่ายคือคนบริจาครายใหญ่ให้โรงพยาบาลตลอด 7 ปีที่ผ่านมา ยอดเงินแปดหลักกับเครื่องมือทางการแพทย์ใหม่ๆ ในทุกปีทำให้พวกเขาตระหนักว่านี่ไม่ต่างจากนายทุนรายใหญ่ 

“ให้คนมาพานมสาไปพักผ่อนหาห้องดีให้เธอด้วยครับ”

“ผมจะจัดการให้ครับ”

ไม่นานนมสาก็ถูกพาไปนอนพักผ่อนอีกห้อง ในห้องนี้เลยเหลือแค่พายุกับนิ่ม

“หนูนิ่มง่วงหรือว่าหิวไหมครับ?” 

“ไม่ง่วงค่า หนูนิ่มนอนปายแย้ว” 

“งั้นเดี๋ยวเฮียปอกผลไม้ให้ดีกว่า” 

พายุเดินไปหยิบจานผลไม้พร้อมมีดที่วางเตรียมพร้อมไว้กลับมานั่งใกล้ๆ แล้วลงมือปอกผลไม้ 

นิ่มมองท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ของอีกฝ่ายแล้วเกือบจะอดขำไม่ได้ ตอนนี้เธออยากจะรู้แล้วสิว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้ดูใจดีกับนิ่มขนาดนี้ทั้งที่เธอก็เป็นแค่คนไม่สมประกอบ เธอนั่งดูเขาพร้อมกับสำรวจท่าทางอีกฝ่าย ผู้ชายคนนี้นอกจากจะหล่อแล้ว ยังดูเป็นคนบุคลิกแบด ๆ ด้วยอาจจะเพราะรอยสักตามแขน

 [ปกตินักธุรกิจธรรมดาไม่ค่อยสักแบบนี้หรอกนะ ถ้าไม่ใช่พวกในวงการมาเฟียแล้วถ้าเป็นจริงอยู่ระดับไหนถึงได้มีลูกน้องคอยตาม...หัวหน้าแก๊งเหรอหรือหัวหน้าทิศ!! แต่ไม่น่าเป็นไปได้ ถ้าเป็นแบบที่ฉันคิดทำไมถึงไม่เคยเห็นหน้าหรือนอกจากทิศเธอแล้ว ยังมีทิศอื่นเปลี่ยนมือผู้นำ] 

“เสร็จแล้วครับ กระต่ายน้อยเป็นไงครับน่ากินไหม”

นิ่มที่เห็นกระต่ายตัวบิดเบี้ยวก็ต้องกลั้นขำไม่ให้ส่งเสียงออกมา 

“เย้~ กระต่าย ทำมายกระต่ายหนูนิ่มมันม่ายน่ารักเลย”

คำถามนิ่มทำให้พายุยิ้มเล็กน้อยให้เธอ จะให้เขาตอบยังไงละก็มันไม่น่ารักแถมยังน่าเกลียดอีก

 [ก็ครั้งแรกที่ทำอะไรแบบนี้นิ] 

“ไว้วันหลังเฮียจะทำให้น่ารักกว่านี้นะครับ”

“อือ”

ก๊อก ๆ

“บอสครับ คุณพจน์ คุณเพียงพรกับคุณหนูน่านน้ำมาเยี่ยมไข้คุณหนูนิ่มครับ” 

คานที่กลับจากทำงานตามคำสั่งก็มายืนเฝ้าอยู่ด้านหน้าประตูต่อ พอเห็นผู้มาเยือนใหม่เขาก็รีบเข้ามารายงานทันที พายุมองนิ่มก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องเป็นการตอบรับ

“ไม่คิดว่าหลานจะอยู่ที่นี่ด้วย” 

พจน์เดินเข้ามาทำท่าทางนอบน้อม นั่นเลยทำให้นิ่มยิ่งอยากรู้สถานะของอีกฝ่าย ว่าเธอควรเข้าใกล้หรือออกจาก

“ครับพอดีอีกสองวันผมจะไปอังกฤษเลยมาเยี่ยมน้องก่อน”

“ตายแล้ว! น่านน้ำก็จะไปอังกฤษ สองคนนี้นัดกันไว้หรือเปล่า” เพียงพรพูดแทรกขึ้น ความจริงเธอก็รู้แก่ใจอยู่แล้วว่าไม่ได้มีการนัดแนะอะไรกันแบบนั้น

“แม่คะ!!” น่านน้ำจับแขนแม่ไว้แล้วส่ายหัวไปมาเพื่อบอกว่าไม่ใช่แบบที่แม่พูด

“น้องน้ำไปทำอะไรที่อังกฤษเหรอครับ” โดยปกติแล้วเขาจะเรียกน่านน้ำว่าน้ำจนเคยชิน

“น้ำจะไปดูงานแฟชั่นฤดูหนาวของปีนี้น่ะค่ะ ถ้าว่างๆ พี่พายุไปด้วยกันไหมคะ”

“ถ้าว่างพี่จะไปเป็นเพื่อนนะครับ”

ระหว่างบทสนทนาของทุกคน นิ่มก็คอยเก็บรายละเอียดอยู่เงียบๆ แปลกที่เธอมองหน้าทั้ง 3 คนแล้วรู้สึกกลัว พ่อที่ไม่เคยปกป้องลูกสาว เมียแต่งพ่อที่รังเกียจก็พอจะเข้าใจว่านิ่มเก่าอาจจะเคยกลัวจนฟังใจ แต่หญิงสาวคนสวยที่ในความฝันดูใจดีและคอยช่วยเหลือมาตลอดทำไมถึงกลัว

 [ดูเหมือนว่าบางอย่างที่สมองนี้จำได้ จะไม่ใช่ทั้งหมดสินะ] 

“ตายแล้วหนูนิ่มกินอะไรอยู่เหรอลูก แล้วอาการเป็นยังไงบ้าง ที่แม่ไม่ได้มาเยี่ยมช่วงนี้” 

เพียงพรรีบหันไปพูดจาเอาอกเอาใจนิ่ม เธอก็ไม่ค่อยชอบทำแบบนี้หรอกแต่ต่อหน้าคนอื่นก็ต้องเป็นแม่เลี้ยงที่ดีแม้ว่ามันจะเป็นแค่เด็กปัญญาอ่อนลูกชู้

 [ปั้นหน้าเก่งจัง ถ้าเป็นแบบนี้คงต้องกระตุ้นหน่อย] 

“พรูดดด~ แค่ก ๆ” 

“ว้ายตายแล้ว!!”

“คุณ!!”

นิ่มพ้นแอปเปิลที่กำลังเคี้ยวในปากใส่หน้าเพียงพรเต็ม ๆ ทำเอาทุกคนต่างพากันตกใจ ส่วนคนที่ถูกทำแบบนั้นพอตั้งสติได้ก็ยกมือขึ้นหมายจะตบสั่งสอน

“อีเด็กบ้าแก!!”

แต่ยังไม่ทันที่จะลงไม้ลงมือ พายุก็เข้ามาจับแขนไว้ก่อน เพียงพรที่โมโหว่าถูกห้ามไม่ให้ตัวเองสั่งสอนนิ่มตวัดสายตาไปมองแต่พอเห็นว่าชายที่มีอำนาจเหลือล้นก็ต้องรีบอ่อนลง

“คุณอาคิดจะทำอะไรคู่หมั้นผมครับ”

'คู่หมั้น'

นิ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้คือใคร ทำไมเขาถึงได้ดูใจดีกับนิ่มขนาดนี้เพราะเขาคือคู่หมั้นนี่เอง...แต่มันยังมีผู้ชายที่ยังยอมรับการหมั้นกับผู้หญิงที่สติไม่สมประกอบด้วยเหรอ

“คืออา...อาแค่จะเช็ดปากให้น้องนะจ๊ะ”

“พวกคุณอามาก็ดีเลยครับ ผมจะให้นิ่มไปพักอยู่บ้านคุณหญิงย่าอรวรรณก่อนระหว่างผมเตรียมเรื่องงานหมั้นอย่างเป็นทางการในอีก 3 เดือนหน้า”

“ได้ยังไงล่ะหลาน จะเอานิ่มไปลำบากคุณหญิงแม่ได้ยังไง อายุท่านก็เยอะแล้วจะให้มาดูแลคนสติไม่สมประกอบจะลำบาก อีกอย่างถ้าเกิดนัง...เกิดหนูนิ่มอาละวาดจะยุ่งนะ จริงไหมคะคุณ” 

“จริงหลานคือ...”

“ผมคุยกับคุณหญิงย่าเรื่องนี้เรียบร้อยครับ ท่านไม่ได้มีปัญหาอะไรและผมหวังว่าฝั่งคุณอาก็คงจะไม่มีปัญหา...เพราะไม่งั้นเรื่องเหล้าที่คุณอาหลบภาษีแล้วเอามาใช้ในคลับ ผมคงช่วยอะไรไม่ได้อีก”

แม้ว่าคำพูดของพายุจะดูเหมือนแค่บอกเล่าแต่กลับเหมือนกำลังเตือนว่าสิ่งที่ตัวเองพูดออกมาคือคำขาด นิ่มมองสถานการณ์ทุกอย่างด้วยความพอใจ ตอนนี้เธอกำลังคิดว่านอกจากคุณย่าแล้ว 'ผู้ชายคนนี้ยังเป็นอีกหนึ่งตัวเลือกที่จะสามารถใช้งานได้'

“มะ...ไม่มีหรอก ถ้าคุณแม่ท่านตกลงอาก็ไม่มีปัญหาอะไร” 

พจน์ได้ยินคำพูดพายุก็ต้องรีบตอบตกลงทันที เดี๋ยวนี้ที่กิจการของเขากำไรเยอะเพราะเหตุผลนี้ส่วนหนึ่ง

“คุณคะ!!”

เพียงพรรีบตะคอกสามี ถ้ายัยเด็กคนนี้ไปอยู่กับแม่สามีเธอจริงๆ แผนที่ต้องการกำจัดก็ล้มหมดนะสิ

“เงียบ!!” พจน์ตะคอกภรรยา ปกติไม่ค่อยจะได้มีใครได้เห็นการกระทำแบบนี้หรอกเพราะเขาถือได้เกรงใจภรรยามาก

“แม่คะน้ำว่าเรากลับกันก่อนดีไหม” 

น่านน้ำที่สังเกตเห็นสายตาพายุเริ่มไม่พอใจ ก็ต้องรีบพูดกับแม่ ปกติแล้วชายที่เธอแอบรักเป็นคนเก็บอารมณ์เก่ง ถ้าเขาแสดงสีหน้าแบบนี้แปลว่าไม่ค่อยโอเค

“แต่!”

“นะคะแม่เรากลับกันเถอะ...พี่นิ่มอันนี้เป็นช็อกโกแลตแบบที่พี่ชอบ น้ำซื้อมาฝาก” น่านน้ำหันไปยื่นถุงกระดาษยี่ห้อร้านดังให้แต่พายุเป็นฝ่ายรับแทน เธอเลยสบตากับเขาแล้วส่งความรู้สึกเว้าวอนผ่านสายตาไปให้เขา การที่ต้องเห็นชายที่รักคอยดูแลคนอื่นมันเจ็บแบบนี้เองสินะ

หลังจากบอกลานิ่มกับพายุแล้วน่านน้ำก็พาแม่ของเธอปลีกตัวออกมาทันที เพียงพรกุมมือลูกสาวตัวเองแน่นก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธ

“คอยดูแม่จะเอาทุกอย่างของลูกคืนมาให้ได้”