บทที่ 18 การคาดการณ์

การกระทำของเฟย์ ทำให้สมาชิกของตระกูลคาร์เตอร์เกิดความกลัว!

จอร์จแทบจะเป็นลม

สมาชิกที่เหลือของตระกูลคาร์เตอร์ รู้ตัวว่าพวกเขาเป็นต้นเหตุ ที่ทำให้เกิดความหายนะนี้ ในตอนนี้พวกเขารู้สึกเสียใจอย่างที่สุด ถ้าพวกเขารู้ว่าเซนรู้จักกับจอร์แดน พวกเขาคงไม่กล้าทำให้เซนอับอายและไล่เขาออกไป!

พวกเขาโยนความผิดให้อีธาน ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ได้ขอเฟย์แต่งงาน ก็คงไม่เกิดเหตุการณ์เลวร้ายเช่นนี้!

พวกเขาชะตาขาดแล้ว จบสิ้นกันแล้วหลังจากที่ทำให้ตระกูลลาลาร์สันโกรธ พวกเขาคงอยู่เมือง วอลซ์ ซิตี้ ต่อไปไม่ได้แล้ว

จอร์แดนกลับไป พร้อมกับนำของขวัญที่เขานำมากลับไปด้วย

หลังจากที่ตระกูลลาร์สันกลับไปแล้ว ต้องใช้เวลาสักพักก่อนจะมีคนกล้าพูดออกมา "เซนไปรู้จักกับคนสำคัญ อย่างจอร์แดนได้ยังไง?"

มันเป็นคำถามที่รบกวนจิตใจของทุกคน แต่ก็ไม่มีใครรู้คำตอบ

"หรือว่าเซนจะเป็นคนของตระกูลลาร์สัน?" มีบางคนถามขึ้นมาด้วยความกลัว

แต่ก็มีคนปฏิเสธ "มันเป็นไปไม่ได้! ฉันเคยสืบเบื้องหลังของเซนมาก่อน เขาเป็นคนยากจนที่มาจากหมู่บ้านเล็ก ๆ พ่อแม่ของเขาก็ตายตั้งแต่เด็ก มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมาจากตระกูลลาร์สัน ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเซนเป็นสมาชิกของตระกูลลาร์สันจริง ๆ ทำไมเขาต้องมาแต่งงานกับตระกูลคาร์เตอร์ด้วย? ทำไมตระกูลลาร์สันถึงไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมล่ะ หลังจากที่รู้ว่า เซ็นต้องทนทุกข์ และผ่านอะไรมาตลอดสี่ปีมานี้?"

คนอื่นต่างก็พากันเห็นด้วยกับความคิดนี้

"ฉันเดาว่าเซนคงได้รับโอกาสจากจอร์แดน เขาเลยอยากฉวยโอกาสนี้ แสดงการจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดครบรอบ 70 ปีของคุณพ่อ เขาจึงเชิญจอร์แดนมาดูการจัดงานนี้!"

"คำอธิบายนั่นก็มีเหตุผล ไม่ได้ยินที่เอเดรียนบอกเหรอว่า เซนปล่อยโทมัสไปโดยที่ไม่เคารพเขา?"

"เซนนี่ชั่วร้ายจริง ๆ !"

"อย่างไรก็ตาม เราต้องตามหาตัวเซนก่อน ให้เขาอธิบายสถานการณ์กับจอร์แดน ถึงจะแก้เรื่องที่เข้าใจผิดได้ ไม่อย่างนั้น ตระกูลคาร์เตอร์ของเราได้พบความหายนะแน่!"

เฟย์วิ่งออกมาจากโรงแรมด้วยความตื่นตระหนก แต่เธอไม่รู้ว่าเซนอยู่ที่ไหน เธอเรียกเขาอย่างกระวนกระวาย แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เธอไปถามเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตรงประตู และถามเจ้าของร้านขายของใกล้ ๆ แต่ก็ไม่มีใครเห็นเขาเลย เหมือนว่าเขาจะหายตัวจากโลกนี้ไปแล้ว

แล้วเซนไปอยู่ที่ไหนล่ะ?

หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านั้น เซนออกมาจากโรงแรมด้วยหัวใจที่แตกสลาย

เขาเดินไปอย่างไร้จุดหมาย เหมือนไม่มีจิตวิญญาณ และเกือบโดนรถชนหลายครั้ง

ขณะที่เขากำลังเดินอยู่ เขาก็ได้ยินเสียงจากข้างหลัง เขาหันหลังมาเห็นเหตุการณ์ที่ทำให้เขาโกรธ ชายหนุ่มสองคนและหญิงสาวสองคน กำลังกลั่นแกล้งหญิงชราอยู่

ผู้หญิงคนนั้นขายผลไม้อยู่ที่ร้านขายของชำ ของในรถเข็นหล่นกระจายอยู่บนพื้น คนหนุ่มสาวสี่คนนั้นเหยียบผลไม้บนพื้น แม้ว่าหญิงชราจะขอร้อง แต่พวกเขาก็ไม่ยอมหยุด พวกเขาตะโกนใส่ผู้หญิงคนนั้นอยู่ตลอด "ยัยแก่บ้า แกไม่รู้เหรอว่าพวกเราเป็นใคร? กล้าดียังไงมาขายผลไม้เน่าไห้พวกเรา เพราะแกทำให้พวกเราท้องเสีย!"

ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าตัวเองไม่มีความผิด "ฉันสาบานต่อพระเจ้า ฉันไม่ได้ขายผลไม้เน่า โปรดคิดให้ดีด้วยเถอะ!"

"แกกล้าดียังไงถึงได้มาปฏิเสธ ยัยแก่บ้า? ทำลายผลไม้ของเธอให้หมด เธอจะได้ไปทำร้ายคนอื่นไม่ได้อีก!"

"ขอร้องเถอะ อย่าทำลายสิ่งของของฉันเลย หยุดเหยียบผลไม้เถอะ! ฉันขอร้องคุณ..."

หญิงชราคนนั้นกำลังขอร้องพวกเขา มันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง พวกเขาอายุยังน้อย อายุประมาณยี่สิบ พวกเขายิ้มด้วยความตื่นเต้น การกระทำที่เหมือนสัตว์ร้ายนี้ ทำให้พวกเขารู้สึกดีใจ และทำให้พวกเขาคิดว่าทำสำเร็จ

มีคนมุงดูอยู่รอบ ๆ แต่ยังไม่มีใครกล้าเข้าไปหยุด และทำสิ่งที่ถูกต้อง

เซนทนดูต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เขาเดินเข้าไปทันทีแล้วตะโกนออกมา "หยุดนะ!"