บทที่ 307 นอนไปสิบแปดชั่วโมง

ภาพที่น่ารื่นรมย์เหล่านั้นได้แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ราวกับกระจก ก่อนจะสลายหายไปเป็นฝุ่นผง เขาเฝ้าดูคุณปู่ของเขาจากอาการโคม่า และทุกคนในครอบครัวต่างก็สงสัยว่าเขาคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังของอาการป่วยในครั้งนี้ ไม่ว่าเขาจะพยายามอธิบายมากแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนหรืออ้อนวอนสักเท่าไหร่ก็ไม่มีใครเชื่อเขาเลยสักคน เขาคุกเข่าลงต่อหน้าของทุกคนและถูกทุบตีจนฟกช้ำไปทั้งตัว ขณะที่พวกเขาพากันสาปแช่งเขาราวกับว่าเขาเป็นเด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่ ในที่สุดเขาก็ถูกเนรเทศให้ออกจากตระกูลลาร์สัน เขากลายเป็นคนไร้บ้านและเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ

เขาแต่งงานเขามาในครอบครัวคาร์เตอร์ เพื่อหนีจากความโหดเหี้ยมของตระกูลลาร์สัน เขากลายเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว และเป็นคนที่ต้องซ่อนตัวจากโลกใบนี้เพื่อเตรียมการกลับมาที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม

เขาคิดที่จะออกไปจากเมืองวอลซ์แห่งนี้ แต่ว่าซีดาร์นกลับไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ ซีดาร์นรู้ดีถึงความสามารถของเขา และเขาจะอยู่อย่างสงบสุขได้ก็ต่อเมื่อตระกูลลาร์สันจับตาเฝ้าดูเซนให้อยู่ในสายตาต่อไป

โชคดีที่ปู่ของเขาฟื้นคืนสติได้ก่อนที่เขาจะเสียชีวิตลง เขาลบล้างชื่อของเซนออกจากมลทินทั้งหมด และทิ้งทรัพย์สินท