บทที่ 305 เครื่องดื่มแห่งความเศร้าโศก

เมื่อเห็นว่าอเล็กซานดรายังไม่ยอมหยุดเร้าหรือง่าย ๆ เซนจึงรีบตัดบทว่า “เอาล่ะเราถึงแล้ว ได้เวลากลับห้องพักโรงแรมแล้ว”

อเล็กซานดราไม่ชอบความคิดที่จะต้องแยกจากกันในตอนนี้ เธอทักท้วงขึ้นมาด้วยความดื้อรั้น “แล้วเธอล่ะ? เธอเพิ่งจะหย่ากับภรรยามาแล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหน?”

“ฉันมีที่ไปเยอะแยะน่า เยอะจนฉันแทบจะเลือกไม่ถูกเลย” เซนยิ้มพลางบอกแท็กซี่ให้ออกรถ

ขณะที่อเล็กซานดรามองดูเขากลับไป เธอกำหมัดเอาไว้แน่นและขยี้จมูกเพื่อแสดงความมุ่งมั่นของเธอ “ก็ได้ ไม่ต้องบอกฉันก็ได้ ยังไงสักวันฉันจะต้องรู้เรื่องราวของเธอให้ได้”

ไนท์1998 เป็นบาร์ลับที่อยู่ในตรอก ที่มีคนเข้ามาใช้บริการไม่เกินสิบคน เมื่อเซนเข้ามาในร้านเขาก็รู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก บนเวทีไม่มีนักเต้นที่เซ็กซี่แม้แต่คนเดียว มีเพียงชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะมีอารมณ์อ่อนไหวกำลังร้องเพลงเศร้าอยู่

ธุรกิจบาร์ถือว่าเป็นการสูญเสียระยะยาว ทุกคนสามารถเห็นได้ว่ามันถึงวาระที่ธุรกิจนี้ควรจะต้องปิดตัวลงได้แล้ว แต่ทว่าบาร์แห่งนี้ก็ยังคงเปิดให้ใช้บริการอยู่หลังจากผ่านมาตั้งเจ็ดถึงแปดปี มันขาดทุนมากมายถึงหลายแสนดอลลาร์ต่อปี แต่ยังไงมันก็คือธุรกิจอยู่ดี

เหล่า