บทที่ 1 แสนดีเป็นเลขาของเจ้านายสุดฮอต[1]

@บริษัท Int.Entertainment

ร่างเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกระโปรงสีน้ำตาลผมรวบมัดตึงอย่างเรียบร้อยกำลังยืนรอแฟ้มเอกสารที่เจ้านายเซ็นอย่างใจเย็น มือบางยกขึ้นขยับกรอบแว่นอันใหญ่ที่ใช้บดบังใบหน้าสวยด้วยความกังวลเล็กน้อย

ดวงตากลมโตภายใต้กรอบแว่นมองปลายปากกาของเจ้านายที่กำลังจรดลงบนเอกสารและลุ้นว่าจะมีเอกสารอันไหนที่จะตีกลับอีกหรือเปล่า

แสนดีมองเจ้านายผู้เคร่งเครียดที่กำลังกวาดสายตามองรายละเอียดในเอกสารทุกตัวอักษรอย่างคนที่ทำงานละเอียด เพราะหากมีอะไรผิดพลาดเพียงนิดเดียวแฟ้มเอกสารนั้นอาจถูกปามาที่เธอก็เป็นได้

ผ่านไปสี่ปีแล้วที่แสนดีทำงานเป็นเลขาให้กับคุณภามภากรผู้ที่เป็นคนรับเธอเข้ามาในวันนั้น จนทำให้เธอได้เข้ามาทำงานที่บริษัทสื่อยักษ์ใหญ่จนถึงวันนี้

จะว่านานก็ว่านานจะว่าสั้นก็ว่าสั้นหลาย ๆ อย่างเปลี่ยนไปมากมายรวมถึงตัวเธอเช่นกัน คุณภามจากที่อยู่ในตำแหน่งผู้ช่วยรองประธาน ตอนนี้เขาได้เลื่อนตำแหน่งเป็นรองประธานอย่างภาคภูมิใจ แสนดีที่เป็นเลขาก็มีงานที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้นเช่นกัน และแน่นอนว่าเงินเดือนของแสนดีนั้นย่อมพุ่งสูงถึง 6 หลัก จากตอนแรกแค่ 5 หลักต้น ๆ กว่าจะได้เงินเดือน 6 หลักเธอเองก็เหนื่อยมาไม่ใช่น้อย

การเป็นเลขาของภามภากรนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเธอจำได้แม่นเลยทีเดียว วันแรกที่เขาให้เธอมาทำงานนั้น เขาวิจารณ์การแต่งกายของเธออย่างไร้มารยาท เธอยังด่าเขาเสียหลายคำแต่ก็ได้แค่ด่าในใจเท่านั้น เป็นใคร ๆ จะไม่ด่าล่ะก็ เขาว่าเธอได้เจ็บแสบซะขนาดนั้น

เธอจำสายตาของเขาได้ดีในยามที่เขามองมาที่เธอ ทันทีที่เธอก้าวเข้ามาในห้องทำงานของเขาก็ได้รับสายตาที่สุดแสนจะทิ่มแทงจากเขาจนร่างเธอเกือบพรุนเลยทีเดียว

ภามมองเลขาคนใหม่ที่ถูกใจและรับมากับมือ เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเอ่ยขึ้น

“แต่งตัวเชยชะมัดเลยนึกว่าได้ยัยป้ามาเป็นเลขา แล้วเนี่ยแว่นก็หนาเป็นบ้าแต่ก็ช่างเถอะ เพราะการแต่งตัวและค่าสายตาไม่ได้มีผลต่อการทำงานแต่ถ้าเธอทำงานพลาด ฉันจะไล่เธอออก ขอให้สนุกกับการทำงานครับคุณแสนดี เชิญออกไปได้” เขาเอ่ยจบก็เอ่ยไล่เธอออกมา เธอตัวสั่นด้วยความอัดอั้น ดึงตัวเองอย่างถึงที่สุดที่จะไม่เข้าไปข่วนหน้าไอ้เจ้านายหน้าหล่อแต่ปากร้ายเหลือจะกล่าวนั่น

หลังรายงานตัววันแรก ประโยคที่ทักทายกันวันแรกเหมือนตบหัวแล้วลูบหลังอย่างไรอย่างนั้น

เห๊อะ…แต่ถึงยังงั้นคำของเขาก็ฝังใจเธอมาจนถึงตอนนี้…ผู้ชายอะไรปากร้ายเป็นบ้า!!

หลังจากทำงานมาด้วยกันไม่ถึงปีเจ้านายของเธอก็ไล่เธอให้มาเรียนต่อปริญญาโทเขาให้เหตุผลว่า

“ความรู้ที่เธอมีมันไม่พอหรอกนะ ไปลงเรียนต่อซะ ฉันต้องการคนที่มีประสิทธิภาพ” มันไม่ใช่คำพูดเฉย ๆ แต่มันเป็นคำสั่ง

เฮ้อ!! เพราะประโยคนั้น ทำให้แสนดีต้องแบกตัวเองไปเรียนต่อปริญญาโท ถามว่าเธออยากเรียนไหมเธออยากจะกรี๊ดใส่หน้าและบอกว่าไม่อยากเรียนต่อโว๊ยยย....แต่ใครจะกล้า จากนั้นเธอก็ต้องทำตามที่เขาสั่งเธอไปเรียนต่อทั้งที่งานประจำตรงหน้าก็เยอะอยู่แล้ว แต่ผ่านไปสองปีความพยายามอย่างหนักของเธอก็เป็นผล เธอเรียนจบปริญญาโทอย่างสวยงาม

นอกจากนั้นเธอก็ได้ค่าเรียนคืนมาเพราะตอนเธอเรียนจบเจ้านายอย่างภามก็ใส่ซองเป็นของขวัญแสดงความยินดีให้เธอหนักเช่นกัน

แอบชื่นชมเจ้านายในใจถึงปากร้ายแต่ก็ใจดี

พูดในส่วนของการทำงานเวลาทำงานของเธอนั้นไม่ตายตัว พนักงานทั่วไปทำงาน 8-9 ชั่วโมง แต่กับแสนดีนั้นเธอทำงานเกือบตลอด 24 ชม. เธอต้องพร้อมทุกเวลาไม่ว่าจะนอน หรือจะทำอะไรอยู่ก็ตาม ทั้งรับเจ้านายจากร้านเหล้าหรือคลับที่คุณเขาไปดื่มจนเมามาย บางครั้งก็ไปรับจากโรงแรมกลับคอนโดหลังจากไปอิ๊อ๊ะจิ๊จ๊ะกับสาว ๆ จนหมดแรง

รวมถึงยังคอยดูแลเรื่องส่วนตัวต่าง ๆ นานา นี่ถึงเป็นเหตุผลที่เธอได้รับเงินหลักแสน เพราะภามภากรเป็นคนเสนอให้เธอเอง มีข้อแม้ว่าเธอต้องพร้อมรับทุกสถานการณ์ของเขา ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ในตอนแรก ๆ เธอก็ตาโตตื่นเต้นกับเงินเดือนที่ได้รับ แต่พอมาถึงวันนี้เธอเพิ่งคิดได้ว่ามันไม่คุ้มค่ากับเงินเดือนที่ได้รับเอาเสียเลย...เฮ้อ!!

อ้อ…ลืมบอกว่าคุณเจ้านายของเธอน่ะ เขียนข้อตกลงพิเศษลงในสัญญาเพิ่มเงินเดือนให้เธอและข้อสัญญาพิเศษก็คือ เธอต้องช่วยกันและจัดการสาว ๆ ของเขาไม่ว่าจะที่เคยคุยด้วยเคยควงหรือเคยมีอะไรกันด้วย หากพวกเธอเข้ามาตามตื๊อหรือตอแยแสนดีจะต้องเป็นคนจัดการให้เด็ดขาด

โอเครู้เรื่องกรรมเลยตกมาที่เธอ...

จำได้เลยในวันที่เซ็นต์สัญญาเขาย้ำกับเธออีกว่า

“นี่ฉันรับเธอเข้าทำงานก็เพราะข้อนี้แหละ วันนั้นเธอไล่คู่ขาที่ฉันรำคาญมากที่สุดออกไปได้ จากนี้ก็ฝากด้วยนะ”

หลังจากเจ้านายพูดจบและแน่นอนว่าเธอก็ตกลงยอมรับสัญญาพิเศษนั้นด้วยความยินดีเพราะกลิ่นเงินมันหอมแถมยังตกปากรับคำอย่างหนักแน่น

“ขอบคุณที่ให้โอกาส ดิฉันจะทำงานอย่างสุดความสามารถค่ะ”

นั่นคือคำตอบของเธอในตอนนั้น แต่ในตอนนี้กลายเป็นว่าเธออยากย้อนกลับไปตอนนั้นจะได้ไม่ต้องมาเซ็นสัญญาบ้าบออะไรแบบนี้ จะเพราะอะไรล่ะ ก็เพราะความฮอตของคุณเจ้านายของเธอน่ะสิ

ยิ่งช่วงไหนที่คุณภามฮอต ๆ เธอต้องยิ่งรับมือกับสาว ๆ ของเขาแทบทุกวัน

งานการก็ต้องทำ เรื่องไร้สาระของเจ้านายก็ต้องจัดการ ไม่ทำไม่ได้ เพราะเธอรับเงินเดือนมาทุกเดือน และมันมากเสียจนเธอคิดว่าถ้าออกจากที่นี่เธอคงไม่มีปัญญาไปหางานที่มีเงินเยอะขนาดนี้ได้ที่ไหนอีกแล้ว

แต่เหมือนตอนนี้เธอเริ่มเหนื่อยหน่ายกับเรื่องที่หนักหน่วง ที่มันไม่ได้เกิดจากเรื่องงาน แต่เป็นเพราะเรื่องสาว ๆ ของเจ้านายเธอนั่นแหละ

เป็นท้อ...การประชุมผู้ถือหุ้นทั้งหลายของบริษัทยังไม่เหนื่อยเท่าการกันสาว ๆ ของเขาเลย