บทที่ 1197 รักที่เห็นแก่ตัว 3

คืนนั้น แยนนี่ดูหนังต่อจนถึงเที่ยงคืน เชนน์ยังคงหลับไหลอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบสงบ

พอเก็บแท็บเล็ตไว้บนชั้นหัวเตียงนอนแล้ว แยนนี่ก็เตรียมตัวจะเข้านอน ก่อนจู่ ๆ จะรู้สึกไม่สบายตัวบริเวณช่วงล่างขึ้นมา

นํ้าครํ่าเธอแตก

แยนนี่ตกใจเรียก “เชนน์ เชนน์”

เธอเอื้อมมือเขย่าเขา

เชนน์ตื่นขึ้นมาด้วยสายตาพร่ามัว “เกินอะไรขึ้น เธอรู้สึกเจ็บท้องเหรอ?”

สีหน้าของหญิงสาวเรียบเฉย แล้วเอ่ยประโยคที่ทำให้เชนน์ถึงกับต้องหน้าซีด “ฉันคิดว่านํ้าครํ่าฉันแตก”

เชนน์ตื่นเต็มตาทันที เขาลุกออกจากเตียงวิ่งออกไปออกจากวอร์ดให้ไวที่สุด “ฉันจะไปตามหมอ! แยนนี่รอก่อนนะ ทนเอาไว้!”

“...”

ความเจ็บปวดที่สุดจะทนแล่นขึ้นมาทั่วทั้งร่างของแยนนี่ เธออยากจะตะโกนเรียกเชนน์ แต่ก็รู้สึกเจ็บจนยากจะเปล่งเสียงออกไป

เธอเอื้อมมือกดกริ่งเรียกพยาบาลที่อยู่ข้างเตียง

หญิงสาวสบถพร้อมคิดในใจ ‘เขาจะรีบวิ่งออกไปทำไม? กริ่งเรียกหมอก็อยู่ตรงนี้เนี่ย…’

เชนน์ตื่นตระหนกเกินกว่าเหตุตลอดเวลาพอเป็นเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของเธอ

นางพยาบาลรีบเข้ามาเพื่อดูอาการของเธอหลังจากที่แยนนี่กดกริ่งได้ไม่นาน

เชนน์ออกไปจนถึงห้องทำงานแพทย์เพื่อตามหมอของแย