บทที่ 7

@ภายในห้องลองชุด

มันเป็นแค่ห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่ไม่มีหน้าต่าง มีแค่โซฟาตัวเล็ก ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นรัวราวกับถูกจับเขย่าแรง ๆ เมื่อเห็นสายตาที่ไม่เป็นมิตรของพี่เสือ

“ถอดเสื้อผ้าออก”

“ถะ... ถอดทำไมคะ” เมื่อเห็นว่าคนตัวสูงเดินเข้ามาใกล้ขาของฉันก็รีบก้าวถอยหลังหนีอัตโนมัติทันที

“กลัวอะไรนัก?”

“ยะ... หยุด ตะ... ตรงนั้นก่อนค่ะ” ฉันบอกเสียงสั่น สายตาคมที่จ้องมองทำให้ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าว

“คิดว่าฉันจะทำอะไรเธอในห้องนี้หรือไง?”

“พะ... พี่เสือใจ๋บอกให้หยุด” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ พี่เสือก้าวขาเดินมาประชิดตัวฉันพร้อมก้มหน้าลงมากระซิบพูดเสียงเย็น “ห้องแคบ ๆ แบบนี้คงทำไม่สะดวก”

ฉันกำมือแน่นจนเปียกชุ่มเหงื่อ ทั้งกลัวและประหม่ากับการกระทำที่ไม่คุ้นเคยจากพี่ชายที่เคยสนิทอย่างพี่เสือ

“ลองชุดสิ ฉันจะช่วยเลือก”

“อะ... ออกไปข้างนอกสิคะ”

“จะเสียเวลาเดินเข้าออกเปลี่ยนชุดทำไม แค่ถอดเปลี่ยนตอนนี้ก็จบ ถ้าเจอชุดที่ถูกใจฉันจะบอกเอง”

“แต่พี่เสือก็ต้องลองชุดเหมือนกัน”

“อ่า! หรือจะถอดเสื้อผ้าลอง… ชุดพร้อมกันเลย?”

ฉันเม้มปากแน่น พอจะเดาออกว่าคนตรงหน้ากำลังสื่อเรื่องอะไร เพราะฉันไม่ได้ใสซื่อขนาดที่จะไม่รู้อะไรเลย

“สิ่งที่พี่เสือกำลังทำอยู่มันยิ่งฉุดให้เราถลำลึกมากกว่าเดิมนะคะ” ถึงจะกลัวจนตัวสั่นแต่ฉันก็ตัดสินใจพูดมันออกมา ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นฝ่ายที่รู้สึกแต่ตอนนี้เป็นพี่เสือต่างหากที่กำลังทำให้ระว่างเรามันถลำลึก

“ในเมื่อเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ก็ลงนรกไปพร้อมกันจะเป็นไรไป”

“… มะ… หมายความว่ายังไงคะ”

“เธอทำให้ฉันไม่มีความสุข เพราะฉะนั้นต้องรับผิดชอบสิ”

“…”

“พี่พูดถูกใช่ไหมครับน้องใจ๋”

ขนทั้งตัวมันลุกซู่กับคำที่เอ่ยเรียกของพี่เสือ ถึงแม้เมื่อก่อนเขาจะแทนตัวเองและเรียกชื่อฉันแบบนั้นบ่อย ๆ แต่ในตอนนี้มันไม่ชินแล้ว คำที่เคยถูกเรียกแล้วรู้สึกดีแต่ตอนนี้มันชวนให้รู้สึกกลัว

ฉันจ้องมองใบหน้าคมคายของคนตัวสูงพร้อมกัดริมฝีปากแน่น สายตาสาดส่องมองหาช่องทางที่จะพาตัวเองออกไปจากความอึดอัดนี้

แต่ทว่า!! เมื่อปรี่ตัวออกไปยังก้าวขาได้ไม่ถึงสามก้าวก็ถูกแขนแกร่งรั้งเอาไว้

“จะไปไหน”

“จะ... ใจ๋ไม่อยากลองชุดแล้ว อะ... เอาไว้วันอื่นนะคะ”

“อุตส่าห์รอตั้งนาน จะลองวันอื่นให้เสียเวลาทำไม”

“ใจ๋อยากกลับบ้าน มันดึกแล้ว”

“ไม่นานหรอก ลองชุดเสร็จ… ก็ได้กลับ”

“จะเอาแบบนี้ใช่ไหมคะ” ฉันทำใจกล้าถามออกไปข้างที่หัวใจมันเต้นรัว ๆ แทบคลั่ง

พี่เสือไม่ตอบอะไร เขาหันหลังให้ก่อนจะเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลงโดยจดจ่อสายตามายังฉันที่ยืนตัวสั่นเทาอยู่

“ก็ได้ค่ะ ใจ๋ยอมพี่เสือทุกอย่างอยู่แล้ว”

“กล้าทำ?”

“ถ้าในนรกมีพี่เสือใจ๋ก็พร้อมจะลงไปด้วย”

“หึ!! ขอดูการกระทำของคนปากเก่งหน่อย”

ฉันหันมองชุดที่แขวนอยู่บนราว ก่อนจะเดินไปเลือกตัวที่ถูกใจ ชุดพวกนี้ถูกวัดขนาดตามไซส์แล้วขนาดจึงพอดีตัวฉัน

เมื่อเลือกชุดที่ถูกใจได้แล้วก็ทำการยกมือขึ้นมาค่อย ๆ ปลดเสื้อผ้าบนตัวออกโดยมีสายตาคมของพี่เสือจ้องมองทุกการกระทำ

“หยุด!!” ขณะที่เสื้อกำลังจะหยุดออกจากตัว จู่ ๆ เสียงทุ้มของคนที่นั่งอยู่ก็ตวาดบอก

“ทำไมคะ พี่เสือต้องการให้ใจ๋ทำแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”

“ถ้าเธอไม่หน้าเหมือนจ๋ายฉันคงไม่ห้าม”

เจ็บจัง มันเป็นคำเปรียบเทียบที่ทำเอาคนฟังอย่างฉันจุกอกหักจนพูดไม่ออก