LOGINShare
ตอนที่ 1/2
Last Updated:
2025-02-10 22:50:55Chapter 1
[1/2] วันถัดมาในตอนเช้าเฮียส้งก็เอารถฟีโน่คู่ใจของลูกสาวขึ้นใส่ท้ายกระบะขับมาทิ้งไว้ที่อู่หน้าปากซอยทางเข้าบ้าน หลังจากนั้นก็ขับรถต่อไปขายของที่ร้าน วันนี้เพ็ญพรติดรถมากับเขาด้วยเพราะไม่อยากอยู่กับลูกสาวแล้ว เห็นว่าเมื่อวานงอนอะไรกันสักอย่างเขาเองก็ไม่รู้ “ไอ้จ๋อม... นี่รถใครวะ?” รถมอเตอร์ไซต์คันสีฟ้าทรงเก่าที่มีเลขป้ายทะเบียนติดอยู่ด้านหลัง ทำให้เจ้าของร้านถึงกับต้องเดินเข้ามาดูใกล้ๆ พร้อมกับขยี้ตาดูให้ชัดๆ นี่เขาไม่ได้ตาฝาดไปเองอย่างนั้นใช่ไหม “รถเฮียส้งน่ะเฮีย เอามาทิ้งเอาไว้เห็นบอกพรุ่งนี้จะมารับ” จ๋อมเด็กในร้านบอกเจ้านายหนุ่ม พลางทำงานของตัวเองต่อ “เฮียเขาจะเอามาซ่อมทำไมวะ? ปกติก็เห็นขับแต่รถกระบะทุกวัน” ฉีจำได้ว่ารถคันนี้มันเป็นของลูกสาวตัวดีของเฮียส้ง เขาเคยขับบ่อยครั้งในสมัยที่ไปเรียนด้วยกันกับเจ้าของรถคันนี้ ฉีเองตั้งแต่มากลับมาอยู่ที่บ้านแล้วมาเปิดกิจการอู่ซ่อมรถของตัวเองซึ่งก็หุ้นกับพี่ชายของเขาด้วย แต่กลับมาอยู่ที่นี่ได้หลายปีแล้วยังไม่เจอหน้าเจอตาเจ้าของมันเลย ป่านนี้ไม่รู้ว่าย้ายทะเบียนบ้านไปตั้งหลักปักฐานอยู่เหนือเลยหรืออย่างไร “เห็นว่าลูกสาวเขามา ไม่มีรถใช้เลยเอามาร้านนี่แหละ” จ๋อมเพิ่งจะย้ายมาอยู่แถวนี้เมื่อปลายปีที่แล้วเอง เลยไม่รู้ว่าลูกสาวของพ่อค้าขายบะหมี่เป็นใคร และมีความสำคัญอย่างไรกับเจ้านายของตัวเอง “มา? มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” พอได้ฟังจ๋อมบอกแบบนั้น ฉีก็แปลกใจขึ้นมาทันที หายไปตั้งนานพอกลับมาทำไมเอาป่านนี้ ทำไมไม่อยู่ที่นั่นไปเลยล่ะ “ห๊ะ? เฮียพูดไรนะ ...ถามจ๋อมหรอ?” “เปล่า ไม่มีอะไร มึงทำงานต่อไปเถอะ” พูดจบก็เดินเข้าไปนั่งด้านในออฟฟิศตากแอร์เย็นฉ่ำ ให้ลูกน้องทำงานต่อไปเลย ฉีเรียนจบวิศวะเครื่องกลจากมหา’ ลัยดังในกรุงเทพฯ ตั้งแต่ที่เขาไปเรียนที่นั่นก็ไม่ได้กลับมาที่บ้านอีกเลย มันมีเหตุผลอยู่ในใจของเขาบางอย่างที่ทำให้ไม่อยากกลับมา ทางครอบครัวของเขาก็มีบ่นๆ บ้าง เห็นลูกไปเรียนแค่กรุงเทพฯ ขับรถไปใช้เวลา 2 ชั่วโมงกว่าจากชลบุรีก็ถือว่าไม่ได้มากเท่าไหร่นัก แต่ทำไมลูกชายคนเล็กถึงไม่ยอมกลับบ้าน จนทั้งป๊า ม๊า และเฮียซานพี่ชายคนโตต้องเข้ากรุงเทพฯ ไปหาอยู่บ่อยครั้ง จนกระทั่งพอกลับมาอยู่บ้านก็พอมีไอเดียและความสามารถของตัวเองอยู่แล้ว เลยจัดการเสนอร่างแบบแผนขอทุนทรัพย์จากครอบครัวให้มาลงทุนเปิดร้านนี้ให้กับเขา โดยพื้นฐานครอบครัวฉีก็เป็นคนมีอันจะกินอยู่แล้ว เพราะมีที่ดินหลายแปลง ที่เก็บสะสมเอาไว้มาตั้งแต่สมัยบรรพบรุษที่พากันอพยพมาจากจีนในสมัยยุคพระเจ้าไหนก็ไม่รู้ ฉีเกิดไม่ทัน... พอเกิดมาลืมตาดูโลกก็มีเงินใช้ไม่ขาดแล้ว ที่ดินบางส่วนถูกขายมาเป็นเงินหมุนเวียนในธุรกิจอย่างอื่น บางส่วนยังคงอยู่และถูกแปรรูปให้เป็นตลาดหลายแห่งทั่วเมืองชลบุรี วันๆ ม๊าของฉีและพี่ชายก็จะเดินเก็บค่าเช่าตามแผงต่างๆ ในตลาดนั่น ส่วนป๊าของฉีเองก็ดูแลในส่วนสนามกอล์ฟของเขาไป เรียกได้ว่าบุญพาวาสนาส่ง ที่เกิดมารับมรดกตกทอดจากรุ่นสู่รุ่นแบบไม่ได้ทำอะไรเลย มีแค่ต่อยอดนิดหน่อย ฉีนั่งเขี่ยโทรศัพท์ไปเรื่อยเปื่อยอย่างเบื่อหน่ายที่วันนี้ลูกค้าเข้าน้อย เลยไม่ค่อยมีอะไรจะทำ จะออกไปข้างนอกแดดก็ร้อนรถก็ติดอีก ถึงแม้จะติดไม่เท่ากรุงเทพฯ แต่เพราะมันมีถนนเส้นหลักอยู่เส้นเดียว เพราะฉะนั้นรถมันเลยออกันอยู่ที่ถนนเส้นเดียว กริ๊งง~~ ขณะนั่งเขี่ยโทรศัพท์เครื่องหรูยี่ห้อผลไม้ดังของเจ้าหนึ่งอยู่นั่น ก็มีสายเข้ามาพอดีก่อนที่นิ้วหนาจะกดรับ เพราะเห็นชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอแล้ว หากรับช้าคงจะโดนบ่นอีกเป็นแน่ “ฮัลโหล... ว่าไงครับอิ้งค์” คนที่โทรเข้ามาตอนนี้ก็คืออิ้งค์ แฟนสาวของฉีเอง ซึ่งคบกันมาได้เกือบๆ 4 ปีแล้ว ตั้งแต่เรียนอยู่ที่กรุงเทพฯ ด้วยกัน และด้วยความบังเอิญมากที่อิ้งค์เป็นคนจังหวัดเดียวกันกับฉี พอเรียนจบมาก็กลับมาอยู่แถวบ้าน เลยพอไปมาหาสู่กันได้สะดวกถึงแม้จะอยู่กันคนละตำบลก็ตาม (ทำไรอยู่? วันนี้มาบางแสนไหม... คืออิ้งค์อยากกินข้าวซอยอ่ะ เห็นว่าร้านเขาเปิดใหม่ ฉีจะพาไปไหม?) “แล้วฉีปฏิเสธอิ้งค์ได้หรอ?” แค่ข้าวซอยแถวบ้านอิ้งค์ยังต้องโทรมาชวนฉีที่อยู่ไกลกว่าเลย นี่แหละที่เขาเจอมาจนชินแล้วและก็ไม่สามารถปฏิเสธแฟนสาวได้เลย ไม่เช่นนั้นคงต้องเสียเวลาง้อกันอีกเช่นเคย (งั้นอิ้งค์รอนะ วันนี้รถไม่อยู่อิ้งค์เลยไม่ได้ไปหาฉีที่ร้าน) “ครับ” (แดดร้อนนะ ขับรถยนต์มาเลยก็ได้... มอไซต์อิ้งค์นั่งไม่ถนัด) “โอเค รอฉีแป๊บนะ” วันนี้เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์ด้วยรถก็เลยติด อีกทั้งแดดในหน้าร้อนที่พร้อมจะเผาไหม้หากออกไปเผชิญกับมัน แต่ฉีคงหลีกเลี่ยงไม่ไปไม่ได้เพราะอิ้งค์จะมีเวลาว่างเจอกันกับฉีได้แค่วันหยุดของเธอเท่านั้น ส่วนวันธรรมดาอิ้งค์ก็มีงานประจำทำอยู่ที่ธนาคารสาขาแถวบ้านของเธอ จะให้เจอกันทุกวันก็คงเป็นไปไม่ได้ ฉีอยู่บางพระส่วนอิ้งค์อยู่บางแสน ถ้าไปกลับทุกวันมันก็พอได้อยู่ และก็ไม่ได้ไกลกันมากมายนัก ทว่ากว่าอิ้งค์จะเลิกงานก็ค่ำมืดเอาเสียแล้ว อีกอย่างฉีเองก็มีงานที่อู่ต้องทำอยู่มากมายในช่วงวันธรรมดา ทั้งคู่จึงตกลงกันว่าหากเป็นวันหยุดก็ควรจะไม่พลาดมาเจอกัน อย่างน้อยได้เห็นหน้ากันและกินข้าวด้วยกันสัก 2-3 ชั่วโมงก็พอหายเหนื่อยแล้ว
Latest chapter
เฮียฉีคนนี้ยังรัก special
ตอนพิเศษ 1[เฮียฉี × น้องผิง]“เฮียว่าชุดนี้มันรัดเกินไปนะ”“หือ? ไม่นะ ผิงใส่แล้วมันพอดีเป๊ะเลย”“แต่เฮียว่ามันโป๊ไป ดูสิแบบนี้มันต่างจากใส่บิกินี่ตรงไหน?” ว่าพร้อมส่งสายตาก้มลงต่ำชวนให้คนตัวเล็กได้มองตาม“ชุดเจ้าสาว มันก็ต้องเห็นอก เอว สะโพกชัดๆ สิ อีกหน่อยม๊าผิงบอกว่าถ้ามีลูกแล้ว จะใส่ชุดเข้าทรงแบบนี้อีกคงลำบากน่าดู อีกอย่าง… นี่ก็งานแต่งงานแค่ครั้งเดียวในชีวิตผิงนะเฮีย ผิงก็ต้องสวยกว่าใครๆ สิ”ว่าที่เจ้าสาวโต้เถียงให้กับว่าที่เจ้าบ่าวของตัวเองอย่างไม่ยอมลงให้ง่ายๆผิงตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะเลือกชุดเจ้าสาวแบบเดียวกับที่เธอใส่อยู่ตอนนี้เพียงเท่านั้น ชุดอื่นๆ ที่ฉีเลือกเอาไว้ให้ใส่วันงาน เธอได้ลองใส่มันแล้ว และไม่เห็นด้วยกับรสนิยมของเขาอย่างยิ่งร่างบางช้อนตามองตามชุดที่ถอดกองเอาไว้ก่อนหน้านี้ พร้อมกับลมหายใจเฮือกใหญ่เสียงดังชัด ซึ่งมันแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างมาก เพราะชุดเหล่านั้นที่มันยังกองอยู่ภายในร้านชุดแต่งงาน มันคือชุดที่ฉีเป็นคนเลือกให้เธอเองบางตัวเป็นชุดไทยเดิมที่บิดมิดตั้งแต่ลำคอไปจนถึงตาตุ่ม ผิงลองใส่แล้วและคิดได้ว่ามันไม่เหมาะกับอากาศที่ร้อนอบอ้้าวในบ้านเรานัก ส่วนอีกชุดก
เฮียฉีคนนี้ยังรัก END II
[END/2] วันนี้หลังจากที่ตะคอกใส่หน้าเขาไปเมื่อช่วงเย็น ผิงก็กลับไปนอนคิดแล้วว่าสิ่งที่ตนเองทำมันมากเกินไป อีกทั้งยังรู้สึกผิดต่อเขาที่เผลอพูดใส่ไปแบบนั้น ถึงได้รีบออกจากบ้านมาตามหาร้านเค้กอร่อยๆ รสชาติที่เขาชอบทานมันประจำ แล้วก็มายืนอยู่ในบ้านของเขาตอนนี้อย่างไรล่ะ ต่อให้เตี่ยจะหาว่าผิงโง่ที่ยอมยกโทษให้ฉีง่ายๆ ก็พร้อมน้อมรับแล้ว ขอแค่ที่ฉีบอกจะไปเมืองนอกนั้นมันไม่ใช่เรื่องจริง และขอแค่ได้ให้โอกาสกับเขาอีกครั้งหนึ่ง อย่างน้อยต่อให้เจ็บอีกครั้ง เธอก็ได้ลองเปิดใจเรียนรู้มันแล้ว “ผิงอุตส่าห์มาหาแล้ว... ฮึก และเฮียจะไปไหนอีก?” “เฮียรักผิงนะ แต่ว่า...” “แต่ว่าขี้ขลาดเกินไปงั้นหรอ!? ถึงต้องหนี” “ขอโทษ” ฉีก้มหน้าตอบ เมื่อไม่สามารถสบสายตาของคนตัวเล็กได้อีกต่อไปแล้ว เขายอมรับว่าเขามันขี้ขลาดตาขาว ยอมแพ้เรื่องนี้ง่ายๆ โดยที่ไม่ทันได้รับรู้ถึงความสิ้นหวังอย่างถึงที่สุดก่อน แต่ก็เพราะว่าเขารู้ตัวแล้ว เขารู้แล้วว่าเขาคงไม่เหมาะกันความรักของผิง ที่ผ่านมาผิงผิดหวังให้ตัวของเขามามาก มันถึงเวลาแล้วที่จะปล่อยให้เธอเป็นอิสระได้สักที สิ่งที่เขาคิดมันก็มีแค่นี้ เท่าที่ทำได้ “ถ้ารักแล้วทำไมไม่อยู่ด
เฮียฉีคนนี้ยังรัก END I
[END/1] 19.30 น. ฉีกลับบ้านมาพร้อมกับความเงียบไม่ยอมพูดจากับใครหลายคนที่อยู่ร่วมฉลองวันเกิดของเขา คนในบ้านที่รอลุ้นเอาช่วยอยู่เมื่อเห็นฉีกลับมามือเปล่าแบบนี้ก็รู้คำตอบดีกันอยู่แล้ว จึงไม่ได้ถามจี้จุดให้เจ้าของวันเกิดเสียอารมณ์กันไปอีก คุณนายเพลงพิณอุตส่าห์ทำอาหารจัดเลี้ยงคนในงานอย่างสุดฝีมือ และแต่ละเมนูที่เธอทำก็ล้วนเป็นคำสั่งของลูกชายตัวเองทั้งนั้น ทั้งที่ไม่ใช่ของโปรดของลูกชายตัวเองเลยแม้แต่จานเดียว ทว่าฉีก็ยังยืนยันว่าอยากให้เธอทำมันอย่างสุดฝีมือ เพราะทั้งหมดบนโต๊ะนี้ล้วนแล้วแต่เป็นของโปรดผิงทั้งนั้น ขวดคริสตัลชั้นดีที่บรรจุน้ำเมาดีกรีแรงอย่าง ซิงเกิ้ลมอลท์วิสกี้ ปี 1920 ในราคาขวดละสามแสนกว่าบาท ตอนนี้มันกำลังถูกรินใส่ลงแก้วเป็นครั้งที่สามแล้วสำหรับค่ำคืนนี้โดยเจ้าของงานเอง เหล้าขวดนี้ฉีไม่ได้ซื้อมาเองเขาจึงกล้ากระดกมันเต็มที่ โดยที่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องราคามากนัก ถ้าเขาจำไม่ผิดขวดนี้น่าจะเป็นของเสี่ยชัชชาติที่ซื้อมาตุนไว้ แต่วันนี้เขาไม่เห็นแม้แต่เงาของพ่อตัวเองเลยด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นเขาจะถือว่ามันคือของขวัญสำหรับวันเกิดจากบุพการีผู้ที่ไม่มีเวลาว่างมางานของเขาในคืนนี้ “อ่า... เ
เฮียฉีคนนี้ยังรัก ตอนที่ 24/3
[24/3] ในเมื่อคนทางบ้านของผิงปิดเครื่องหนีไปแล้ว ดังนั้นจึงต้องคิดหาทางเลือกอื่น เพื่อที่จะกลับบ้านให้ทันก่อนที่ฝนจะได้กระหน่ำลงมาเสียก่อน และแล้วตัวเลือกต่อมาของผิงจึงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากรถมอเตอร์ไซต์รับจ้าง เพราะถ้าจะให้เธอโทรหาแฟนท์ตอนนี้ก็คงไม่ต่างอะไรกับพ่อแม่ตัวเอง รายนั้นก็กลัวเกินเหตุหนักเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน พวกเขาคงลืมไปว่าบนโลกนี้มี นวัตกรรมที่วิเศษอยู่อย่างหนึ่งที่เรียกติดปากกันว่าสายล่อฟ้า และซึ่งต่อให้ผิงจะพูดหรืออธิบายไปจนคอแห้งก็จะเปล่าประโยชน์ เพราะสำหรับบางคนแล้วถ้ามีเรื่องฝังใจมากๆ ก็จะยังกลัวอยู่แบบเดิม เช่นเดียวกับแฟนท์เพื่อนของเธอ ที่เคยมีเหตุการณ์ไม่ดีกับเรื่องฝนฟ้าอากาศในสมัยเด็ก ผิงเดินมาทางฝั่งหน้าตลาดโดยที่ทิ้งรถของตนเองเอาไว้ที่ลานจอดนั่นก่อน เพราะตอนนี้เธอคงต้องพึ่งมอเตอร์ไซต์รับจ้างก่อนแล้ววันนี้ ทว่าพอเดินไปถึงจุดรับส่งผู้โดยสารกลับกลายเป็นว่างเปล่า ไร้รถและไร้เงาคนขับ ไม่มีผ่านตาเธอเลยสักคน ผิงเลยต้องยืนหน้างอคอตกอยู่แบบเดิม “เวรกรรม เฮ้ออ!” อาจจะเป็นเพราะฝนฟ้าไม่เป็นใจ คนแถวนี้ก็เลยทยอยกลับบ้านช่องกันหมดแล้ว ไม่เว้นแม้แต่รถโดยสารหลากหล
เฮียฉีคนนี้ยังรัก ตอนที่ 24/2
[24/2] ผิงยอมจำนนต่อคำขอร้องของพัศกรอย่างเลี่ยงไม่ได้ อีกทั้งในใจเธอเองก็ไม่อยากอยู่ในงานนี้เหมือนกัน ดังนั้นการได้ออกไปรับลมของนอกบ้างก็อาจจะช่วยให้หายลืมความวุ่นวายในงานได้บ้าง เธอหวังเอาไว้แบบนั้น ก่อนที่จะเดินไปยังลานจอดรถที่พัศกรเป็นคนพาไป แต่ก่อนที่จะได้สตาร์ทรถวิ่งออกไปยังเส้นถนนใหญ่ พัศกรได้ยื่นขวดน้ำเปล่าส่งมาให้คนข้างหน้าได้ดื่ม เพราะเห็นเธอบ่นว่าหิวตั้งแต่ตอนที่นั่งอยู่ตรงม้านั่งแล้ว “นี่ครับน้ำดื่ม เห็นผิงบอกหิวน้ำ โชคดีนะที่ในรถพี่มี” “เอ่อ... ค่ะ” มือบางรับขวดน้ำมาจากด้านฝั่งคนขับ ก่อนที่จะเปิดมันขึ้นมาดื่ม เพื่อให้เขาได้เห็นว่าที่เธอพูดก่อนหน้านี้ไม่ได้โกหก ทั้งที่จริงๆ เธอไม่ได้หิวน้ำเลยสักนิด เพียงแต่หาข้ออ้างกลับเข้าไปในงาน เพราะไม่อยากไปกับเขาเท่าไหร่นัก หากงานเลิกแล้วทางบ้านเธออาจจะรอนาน “งั้นไปกันเถอะครับ จะได้กลับมาทันเวลา” “ค่ะ” หลังจากที่เก็บค่าเช่าครบทุกแผงแล้ว ทั้งเจ้านายกับลูกน้องก็ต้องกลับมาตั้งต้นกันใหม่ที่ร้านขายน้ำล็อกหนึ่งในตลาด จากเดิมแผนการที่เฮียฉีบอกกับพวกเขาเอาไว้คือ จะล่อให้ผิงไปร่วมงานวันเกิดของเขาให้ได้ แต่กลับต้องล่มเสียก่อนงานจะเร
เฮียฉีคนนี้ยังรัก ตอนที่ 24/1
[24/1] 2 สัปดาห์ต่อมา...., ตื่นเช้าวันใหม่มาผิงเดินทางกลับมาขายของที่ร้านเฉกเช่นทุกวัน ภายหลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นเธอได้ปิดร้านไปหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ ก่อนที่จะกลับมาเปิดอีกครั้ง จนตอนนี้เป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่เธอกลับมาขายของตามปกติอีกครั้ง แม้ว่าคนที่บ้านลั่นวาจาสั่งแล้วก็ตามที โอยเฉพาะเฮียส้งยืนกรานอยากให้ลูกสาวปิดกิจการนี้ไปแบบถาวรให้ได้ แต่เธอมองว่าเรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวกับงานที่ตนเองทำเลยสักนิด ดังนั้นแล้วเรื่องที่ผ่านมาเธอจะลืมมันไป และเริ่มต้นใหม่จริงๆ ได้สักที ไม่ใช่เพราะ ทว่าเพราะตัวเธอเองทั้งนั้น ส่วนเรื่องฉี ...นับตั้งแต่วันนั้นที่เกิดเรื่องขึ้น ผิงก็ไม่ได้เจอกับเขาอีกเลย ตลาดระยะเวลา 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา ผิงให้ความสำคัญกับเรื่องงานและแยกแยะออกว่าอันไหนเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว แม้ว่าจะรู้อยู่แล้วว่าเฮียฉีจะต้องมาตามวอแวเธอถึงที่อย่างแน่นอน แต่กระนั้นใครจะสน ในเมื่อกิจการของเธอยังเป็นไปได้ด้วยดีอยู่ หากจะให้ย้ายร้านไปที่อื่นตอนนี้ก็กลัวว่าจะเสียลูกค้า เพราะที่นี่ก็ถือได้ว่าเป็นที่ทำเลที่ดีที่สุดแล้ว เธอคงไม่ยอมเสียโอกาสนี้ไปง่ายๆ แน่ “เป็นไงบ้าง เมื่อวานกล
You may also like
