บทที่ 35 ไม่ได้หึงสักนิด

เกือบจะ 1 ทุ่ม อันดามันก็หอบร่างที่หมดเรี่ยวหมดแรงลงมาหน้าบริษัท แม้จะเลิกงานได้หลายชั่วโมงแล้ว แต่บริษัทก็ยังมีผู้คนพลุกพล่านอยู่ตลอด เธอเปิดประตูรถสปอร์ตสีแดงคันคุ้นเคย ไม่ทักทายชายหนุ่มที่นั่งหน้าบึ้งรอเธอหลายชั่วโมงด้วยซ้ำ ทิ้งกายลงกับเบาะแล้วหยิบผ้าห่มสีสดขึ้นมาห่มเตรียมตัวหลับทันที

"อะไรของเธอ ฉันนั่งรอตั้งนาน มาถึงก็มาหลับใส่เนี่ยนะ" น้ำเสียงติดฉุนเฉียวเอ่ยขึ้น ซึ่งหญิงสาวตัวเล็กก็เอื้อมมือไปลูบไล้ต้นแขนกำยำเบาๆ เป็นการเอาใจ พึมพำออกมาโดยไม่ยอมลืมตาขึ้น

"เหนื่อยอะ ของีบนะ"

"..."

สายตาดุดันทอประกายอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าสวยบัดนี้ดูเหนื่อยล้าเต็มทน ดูท่างานวันนี้คงจะหนักจริง ทำได้เพียงส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ แล้วหันไปขับรถโดยไม่รบกวนการพักผ่อนของเธอ

กว่าจะฝ่ารถติดมาถึงคอนโดได้ก็เกือบชั่วโมง อันดามันค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้นเล็กน้อยจากการได้นอนพักระหว่างทาง กำลังจะหอบหิ้วข้าวของลงจากรถวิคเตอร์ก็แย่งของในมือไปถือเสียเอง

"หื้ม?" เธอเอียงคอมองด้วยความสงสัย

"ทิ้งไว้ในนี้ก่อน จะขึ้นห้องค่อยเดินมาเอา"

"อ้าว ถึงคอนโดแล้วนี่ จะไปไหนอีก"

"ข้าวน่ะ จะไม่กินหรือไง" ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วยุ่งดูหงุดหง