บทที่ 7 แฟนคลับ

บ้านฤกษ์รักษ์

ม่อน

วันนี้ผมมีเรียนทั้งคาบเช้าและคาบบ่ายผมแบกสังขารตัวเองที่ตอนนี้ปวดเมื่อยไปทั้งตัวเนื่องจากงานคอนเสิร์ตเรม่อนเมื่อคืน

ปกติผมก็ไม่ได้เข้าเรียนบ่อยๆอยู่แล้วเพราะว่าช่วงนี้ซีรี่ส์พึ่งออนแอร์ได้ไม่กี่ตอนและงานอีเว้นท์พบปะแฟนคลับงานเลยเยอะมากเป็นพิเศษ ทั้งงานโฆษณา งานถ่ายแบบเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า แบรนด์ดังๆ แต่วันนี้ดันมีพรีเซ็นต์งานคาบเช้า เป็นการพรีเซ็นต์งานที่เก็บคะแนนด้วยผมจึงต้องจำใจแบกสังขารที่ไร้เรี่ยวแรงของผมไปเรียน ผมคิดไว้ว่าเรียนคาบเช้าแล้วผมจะซิ่งไม่เข้าคาบบ่ายไปนอนพักสักงีบที่คอนโดใกล้ๆมหาวิทยาลัยที่ผมได้ซื้อเอาไว้

“ อ้าว คุณม่อนคะ ตื่นแล้วเหรอคะป้าทำแซนวิชใส่กล่องไว้ให้เอาไปกินลองท้องในรถนะคะ ” ป้านาเป็นป้าแม่บ้านที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กๆ เลี้ยงผมดีกว่าแม่แท้ๆผมซะอีก ผมรักป้านาเปรียบเสมือนกับครอบครัวคนหนึ่งเลยก็ว่าได้

“ ขอบคุณครับป้านา ” ผมหอมแก้มป้านาแล้วยื่นมือไปเอาแซนวิชและรีบวิ่งไปขึ้นรถที่พี่เต้คนขับรถส่วนตัวของผมเตรียมไว้พอดี

“ พี่เต้ครับรีบขับหน่อยนะครับผมสายแล้ว ” ผมบอกพี่เต้คนขับรถไปพร้อมกับเคี้ยวแซนวิชอยู่ที่ปาก

ขับรถไปได้สักพักรถพี่เต้หยุดเพราะรถติด สงสัยจะติดตรงสี่แยกไฟแดงทางเข้ามหาวิทยาลัยตามเคย ผมเงยหน้าขึ้นมองนอกกระจกปากก็ยังเคี้ยวแซนวิชอยู่

“ อ๊ะ นั่น ” ผมอุทานขึ้นมาเสียงดังจนพี่เต้คนขับรถถามผมว่าเป็นอะไรหรือเปล่าแต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไร

แต่สายตาผมจับจ้องไปที่ผู้หญิงตัวเล็กๆลมพลัดก็จะปลิวแล้วมั้ง กำลังยืนรออะไรอยู่สักอย่างทำท่าทางเหมือนรีบๆ เธอใส่ชุดนักศึกษา กระโปรงพลีทยาวยาวถึงเข่า แต่งตัวเรียบร้อยถูกระเบียบมหาวิทยาลัยของพ่อผมเป๊ะๆ แต่ผมไม่ได้สะดุดตาที่เป็นเข็มกลัดตามหาวิทยาลัยผมหรอก แต่ผมไปสะดุดตาเพราะผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นคือคนที่ผมเจอเธอเมื่อคืนบนดาดฟ้านั่นเอง !!

“ ยัยส้มเน่า ” ผมพูดชื่อเธอขึ้นมา พี่เต้แอบมองผมผ่านกระจกและยิ้มเบาๆ ไม่รู้พี่แกยิ้มอะไรนักหนาของแกก็ไม่รู้

ยัยตัวเล็กนี่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับผมงั้นเหรอ ผมกวาดมองรอบตัวเธอไปเรื่อยๆจะสังเกตว่าเธอเรียนคณะอะไร แต่….รถพี่เต้ขับออกไปพอดี

“ เฮ้ยยยย เซ็งซะมัด ” ผมอุทานออกมาด้วยท่าทางหงุดหงิด

“ เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณม่อน ” พี่เต้ถามผมอย่างสงสัย เช่นเคยผมไม่ตอบพี่เต้พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเซ็งๆ

มหาวิทยาลัย

ในที่สุดผมก็พรีเซ็นต์งานเสร็จเรียบร้อย แต่ตอนนี้ท้องผมร้องหนักมากเพราะไม่ได้กินข้าวมาตั้งแต่เช้า กินแค่แซนวิชที่ป้านาทำให้ลองท้องก่อน มันจะไปอิ่มเหมือนได้กินข้าวรึไง ถ้าผมออกไปกินข้างนอกตอนนี้ แถมตอนเที่ยงรถก็ติดอีกผมก็คงหิวจนไส้บิดแล้ว

ผมก็เลยมุ่งหน้าไปที่โรงอาหารพร้อมกับบอดี้การ์ดอีก 4 คน ที่พ่อผมส่งมาดูแลผม แรกๆผมกะจะไม่รับ แต่ช่วงนี้แฟนคลับผมเยอะมากๆผมเลยจำใจต้องยอมไปเพื่อความปลอดภัยของผมเอง ผมมองเห็นแฟนคลับนับร้อยยืนเต็มโรงอาหาร แต่ผมชินแล้วแหล่ะเพราะผมเจอแบบนี้บ่อยแล้ว แฟนคลับบางคนก็ทำตัวน่ารักให้เกียรติศิลปิน แต่กับบางคนที่ล้ำเส้นศิลปินเกินไปผู้จัดการผมได้จัดการไปหลายคนแล้ว

ผมกำลังจะเดินไปที่นั่งที่ประจำของผมซึ่งที่ตรงนั้นไม่มีใครกล้าเข้าไปนั่ง ที่ตรงนั้นจะเป็นโต๊ะไม้สักทองและมีที่กั้นไว้ไม่ให้คนเข้าไป ผู้คนที่เห็นกั้นไว้แบบนั้นก็คงจะไม่มีใครกล้าเข้าไป อย่าแอบหมั่นไส้ผมกันล่ะ ผมก็ไม่ได้อยากมีสิทธิพิเศษอะไรหรอกแต่ช่วงนี้แฟนคลับเยอะเกินไปจริงๆจะให้ผมนั่งรวมกับนักศึกษาคนอื่นๆผมก็คงไม่ได้กินข้าวกันพอดี เพราะผมไม่ใช่คนธรรมดาแบบเมื่อก่อนแล้ว นี่ก็คงเป็นอีกเหตุผลที่ผมปิดบังว่าผมเป็นลูกเจ้าของมหาวิทยาลัยไม่อย่างนั้นชีวิตผมวุ่นวายมากกว่านี้แน่ๆ ผมก็แอบภาวนาในใจอย่าให้ใครมาขุดประวัติผมขึ้นมาแล้วกัน

“ แต่งตัวก็ไม่เรียบร้อย ” ผมได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ

“ ไม่หรอกมั้ง ” ผมพึมพำในลำคอเบาๆ เธอยัยตัวเล็กนั่นคงไม่มากินข้าวที่โรงอาหารคณะผมหรอกมั้ง เพราะเธอไม่ใช่แฟนคลับผมนิ หรืออาจใช่นะ ฮ่าๆ ผมแอบคิดและแสยะยิ้มมุมปากเล็กน้อย

พอผมนั่งลงคนตรงหน้าผมดันเป็นยัยตัวเล็กๆนั่นจริงๆ เธอนั่งหันข้างเหมือนกำลังคิดอะไรในใจอยู่คนเดียว ผมเลยเขยิบตัวให้ไปนั่งตรงพอดีกับตรงที่เธอนั่ง เธอหันหน้ามาสบตากับผมเข้าอย่างจังจนผมเกือบหลบสายตาดวงตากลมโตสีดำนั้นเกือบไม่ทัน เอาอีกแล้วนะยัยส้มเน่าในหัวของเธอเหมือนแอบคิดอะไรในใจอยู่ตลอดเวลา ผมมองสีหน้าและท่าทางของเธอออก