Chapter 35

ฉันเอามือจับที่หน้าเธอ มองตาเธอ

“ไม่ต้องทำอะไร คุณแค่เป็นตัวของตัวเอง ที่เหลือเป็นหน้าที่ของผม” ผมกอดเธอและลูบหลังเธอ หวังว่ามันจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

“โดนัลด์ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง และคุณช่วยเหลือฉันตลอดเวลา ฉันโชคดีมากที่มีคุณ ฉันจะเป็นคุณนายฟิลด์ในไม่ช้า และอยู่กับคุณไปตลอดชีวิตของเรา และฉันตื่นเต้นมาก” เธอเอียงศีรษะมองมาที่ผมด้วยประกายไฟในดวงตาของเธอและหอมแก้มผม

เธอไม่ควรกังวลเกี่ยวกับแม่ของผมเลย แต่ผมก็ขอบคุณเธอเพราะเธอยังคงเคารพแม่ของผม โดยไม่มีข้อตำหนิใด แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ค่อยเข้ากันนัก ผมควรจะเป็นคนที่ขอบคุณเธอ เพราะผมเป็นคนที่โชคดีที่มีเธอ ผมยิ่งคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขมาก คนที่ผมรักจะเป็นของผมตลอดไป ผมกอดเธอแน่น

จู่ๆ ผมก็นึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่จะเดินเข้าห้องไป

“อีกอย่าง ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร คนที่คุณอยู่ด้วยก่อนที่ผมจะมา คุณมาทำอะไรที่นี่กับเขาผมนรู้ว่าเขาไม่ใช่เพื่อนของคุณ” ผมรู้สึกอิจฉาอย่างมาก เมื่อจำใบหน้าของเขาได้ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ดีมาก มือของผมกำปั้นไว้แน่น เมื่อคิดถึงเขาคนนั้น

“โอ้ เขาคือคนลงสีของงานของฉันเอง