Chapter 39

“เฮ้ ฉันแค่มาดูว่าเจ้าสาวเป็นอย่างไรบ้าง…. โอ้ พระเจ้า มันดูแย่มากจริงๆ” ดร.แชมเบอร์เลนที่ น่ารังเกียจคนนี้ ซึ่งเข้ามาโดยไม่เคาะประตู และเดินตรงเข้ามาหาฉัน เขาคงเห็นริมฝีปากของฉันแล้ว และเขาก็ตกใจกับสิ่งที่เห็น

"ออกไปเดี๋ยวนี้!" โดนัลด์หันหน้ามาอย่างไม่อดทนและบอกให้เขาออกไปด้วยเสียงที่ตะโกน

“เห็นไหม ฉันบอกคุณแล้วว่ามันดูแย่มาก ฉันบอกคุณแล้ว อ๊ะ…” ดร. เชมเบอร์เลน มาเห็นมัน และฉันก็ก้มศีรษะลงและร้องไห้อย่างเศร้าสร้อยปิดหน้า ฉันเกลียดเขา. ตอนนี้ฉันเสียใจที่เชิญเขามา

“ที่รัก ฉันสัญญาว่าหลังจากผ่านไป 24 ชั่วโมง อาการบวมจะหายไปอย่างสมบูรณ์ เชื่อฉันสิ” ฉันควรเชื่อใจโดนัลด์ เขาเป็นหมอ เขาเป็นหมอที่ยอดเยี่ยมและเป็นหมอตัวจริงที่ไม่เหมือน แชมเบอร์เลน

ฉันหวังว่าพรุ่งนี้ไอ้ไส้กรอกปากนี้ จะหายไปจริงๆ โดนัลด์ปิดประตูห้องแล้วนอนข้างฉัน เขากอดฉันและเริ่มมองหน้าฉัน ฉันยังคงไม่มั่นใจในรูปลักษณ์และรูปลักษณ์ของตัวเอง

"อย่ามาจ้องฉัน" ฉันพูดกับโดนัลด์และเอามือปิดหน้า ฉันไม่อยากเห็นใครมีปากน่าเกลียดแบบนั้น ขณะที่เรากอดกันเราก็หลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้นแสงแดดส่องเข้ามาในห้อง แสงนั้นปลุกฉันให้ตื่น ฉันรู้สึกว่