LOGINShare
บทที่ 561
Latest chapter
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 1300
ตอนนี้เขาฝากความหวังทั้งหมดไว้กับร่างแยกทั้งห้าธาตุเขายุ่งจนถึงค่ำ กว่าจะมีเวลามาหาหลัวเวยเวยถึงที่พัก คิดจะถามข่าวคราวของสำนักในช่วงที่ตัวเองปิดด่านฝึกตนไปแต่พอไปถึงที่พักของหลัวเวยเวย แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากถามอะไร เจ้าสำนักก็ถึงกับตกตะลึง“เธอทะลวงระดับได้ยังไง!”หลัวเวยเวยนั่งอยู่บนโซฟา ขาเรียวยาวได้รูปไขว้กันอย่างสวยงามเธอปรายตามองเขาแวบหนึ่งก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง “ฉันทะลวงระดับแล้วมันแปลกตรงไหน”เจ้าสำนักก้าวฉับ ๆ มาหยุดตรงหน้าหลัวเวยเวย “เธอหาทรัพยากรจำนวนมหาศาลแบบนั้นมาจากไหน?”เขารู้ดีว่าหลัวเวยเวยติดอยู่ที่ระดับปฐมญาณมานานแล้วและอุปสรรคใหญ่ที่สุดในการทะลวงขั้นก็คือทรัพยากรหลัวเวยเวยแค่นเสียงหึ “ฉันได้มันมาด้วยฝีมือตัวเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย”เจ้าสำนักขมวดคิ้วแน่น “เธอเป็นอะไรไป ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเธอดูหงุดหงิดฉันจัง?”“ก็ใช่น่ะสิ” หลัวเวยเวยเลิกเสแสร้ง “ฉันเบื่อคุณนานแล้ว เราเลิกกันเถอะ”เจ้าสำนักเบิกตากว้าง “เธอว่าไงนะ เธอจะเลิกกับฉันงั้นเหรอ? เธอบ้าไปแล้วหรือไง!”หลัวเวยเวยตอบเสียงหนักแน่น “ฉันไม่ได้บ้า คุณไม่แตะต้องฉันมานานกว่าสิบปีแล้ว อย่างนี้ยังจะเ
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 1299
เย่ซิวเห็นเสี่ยวโหรวยืนอยู่ตรงหน้าในชุดแอร์โฮสเตสแถมยังไม่ใช่ชุดธรรมดา แต่เป็นเวอร์ชันดัดแปลงพิเศษอีกต่างหากผ้าบางเบาแนบลำตัว โชว์สัดส่วนอย่างชัดเจนชุดนี้ต่อให้คนแก่แปดสิบนอนป่วยอยู่ ก็ยังมีแรงลุกจากเตียงได้เลยหัวใจของเย่ซิวเต้นแรงขึ้นโดยไม่ทันรู้ตัว ก่อนจะหัวเราะอย่างจนใจ “ไปหาชุดแบบนี้มาจากไหนกัน”แม่สาวน้อยคนนี้ชักจะเก่งขึ้นทุกวันคอยแต่จะหยั่งเชิงขีดจำกัดของเขาอยู่นั่นเสี่ยวโหรวกะพริบตาปริบ ๆ อย่างไร้เดียงสา “ข้าเห็นมีคนใส่ในทีวี ก็เลยลองเอาผ้ามาดัดแปลงดูเอง งามไหมเจ้าคะ?”พูดจบก็หมุนตัวหนึ่งรอบตรงหน้าเขาชายกระโปรงสะบัดพลิ้วดูสดใสมีชีวิตชีวาเย่ซิวชูนิ้วโป้งให้ “สุดยอดเลย”ในใจเสี่ยวโหรวพองโตด้วยความดีใจเมื่อครู่สายตาที่เย่ซิวมองเธออย่างตะลึงงัน เธอก็สัมผัสได้ชัดเจนว่าเขาต้องชอบแน่ ๆจากนั้นเสี่ยวโหรวก็พยายามทุกวิถีทางเพื่อทำให้ความสัมพันธ์ของตัวเองกับเย่ซิวก้าวหน้าไปอีกขั้นแต่สุดท้ายก็ล้มเหลว จนเธอรู้สึกท้อแท้อย่างหนักหลังจากอาบน้ำเสร็จ เย่ซิวก็เห็นเสี่ยวโหรวที่กำลังทำหน้างออย่างหงุดหงิดเขาเพียงแค่ส่ายหน้าเบา ๆ แล้วก็เดินออกจากถ้ำ มุ่งหน้าตรงไปยังประตูเข
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 1298
บนโลกใบนี้ยังมีสถานที่พิเศษอยู่อีกมากมาย บางแห่งสามารถปิดผนึกพลังบำเพ็ญ ทำให้ไม่สามารถใช้พลังวิญญาณได้แม้แต่นิดเดียวแต่ร่างกายคือรากฐานของตนเอง จึงไม่ถูกจำกัดด้วยเงื่อนไขเช่นนั้นยิ่งไปกว่านั้น อายุขัยของคนเราก็ขึ้นอยู่กับความแข็งแรงของพลังชีวิตเป็นหลัก แผนการที่ชัดเจนได้ก่อตัวขึ้นในหัวของเย่ซิวแล้วเขาจะฝึกสิงโตหยกขาวทั้งแปดตัวให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีร่างกายไร้เทียมทานแน่นอนว่านี่หมายถึงภายใต้เงื่อนไขที่ไม่นับตัวเขาเองเข้าไปด้วยสิ่งที่ต้องทำต่อไปก็คือหาเคล็ดวิชาฝึกฝนร่างกายที่เหมาะกับสัตว์วิญญาณซึ่งหาได้ยากมาก แต่เย่ซิวกลับรู้จักอยู่หนึ่งวิชา และถ่ายทอดให้พวกมันทันทีจากนั้นก็ทิ้งโอสถไว้ให้อีกเป็นแสนเม็ด แล้วออกจากที่นั่นไป สิ่งที่พวกมันต้องทำต่อจากนี้ก็คือกินโอสถแล้วต่อสู้กันเองอย่างไม่หยุดพัก ส่วนหน้าที่ของเย่ซิวคือคอยดูให้แน่ใจว่าโอสถจะไม่ขาดช่วงในห้องรับแขก เขาเห็นเสี่ยวโหรวกำลังให้เหมียวเหวินเหวินทำความสะอาด แม้ในใจของเหมียวเหวินเหวินจะเต็มไปด้วยความคับแค้น แต่ในฐานะที่ตอนนี้เป็นเพียงคนธรรมดาที่ไร้พลังบำเพ็ญใด ๆ แม้จะโกรธแค่ไหนก็ทำได้แค่ก้มหน้ายอมรับชะ
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 1297
พลังอันแข็งแกร่งหลายสายระเบิดออกมาจนทำให้ทุกคนในสำนักต้องสะดุ้งตกใจสีหน้าของเย่ซิวเปลี่ยนเล็กน้อย “พวกเจ้าสำนักออกจากการปิดด่านแล้วเหรอ ออกมาเร็วกว่าที่คิดแฮะ”รวมเวลาแล้วก็เพิ่งผ่านมาแค่ครึ่งปีเท่านั้นเองเย่ซิวเชื่อมจิตกับร่างแยกทั้งห้าธาตุเล็กน้อย แล้วก็เข้าใจสาเหตุทันทีทรัพยากรหมดแล้ว!เดิมทีของที่เตรียมไว้ คิดเผื่อไว้ให้ใช้งานได้สองปีเต็ม แต่ใครจะรู้ว่าร่างแยกแต่ละร่างกลับกินไม่รู้จักอิ่มแบบนี้ เพียงแค่ครึ่งปีก็ใช้จนหมดเกลี้ยงตอนนี้เย่ซิวให้ร่างแยกทั้งห้าแสดงพลังให้อยู่ในระดับวิญญาณก่อกำเนิดขั้นสมบูรณ์ก่อนจะพาเหมียวเหวินเหวินกลับมายังที่พักของตัวเองโดยไม่ได้สนใจนัก ตอนนี้เขาไม่ได้เห็นหัวเจ้าสำนักอีกต่อไปแล้ว ขอเพียงเขาจัดการธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อน ถึงตอนนั้นค่อยเรียกพวกนั้นลงมาก็ยังทัน“นายน้อยกลับมาแล้ว” เสี่ยวโหรวเห็นเย่ซิวก็รีบวิ่งเข้ามาหาทันที แต่พอเห็นเหมียวเหวินเหวินที่ตามมาด้วย รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไปทันที “ท่านนี้คือ…”“ชื่อเหมียวเหวินเหวิน หลังจากนี้ก็มองเธอเหมือนเป็นคนรับใช้ก็พอ”แววตาเสี่ยวโหรวสว่างวาบ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ ส่วนเหมียวเหวินเหวินก
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 1296
เหมียวเหวินเหวินรีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้าแรง ๆ แต่ไม่กล้านอนลง กลัวว่าเย่ซิวจะเกิดสัญชาตญาณดิบขึ้นมาพอรออยู่พักหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเย่ซิวไม่ได้ทำอะไร เธอถึงได้ผ่อนลมหายใจเบา ๆสุดท้ายเธอก็ไม่ได้นอนบนเตียง แค่พิงผนังแล้วขดตัวเป็นก้อนเล็ก ๆ ดูน่าสงสารเหลือเกินเธอไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอหลับไปตอนไหน ก่อนที่ทั้งร่างจะค่อย ๆ ล้มลงนอนเช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดแรกส่องลอดเข้ามาในห้องเหมียวเหวินเหวินลืมตาขึ้นแล้วกรีดร้องเสียงดังเมื่อคืนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอถึงไปฟุบหลับอยู่บนอกของเย่ซิว!เธอตกใจจนรีบมุดเข้าไปหลบในมุมห้อง ใบหน้าแดงจัดอย่างผิดปกติเย่ซิวลืมตาขึ้นมองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย “โวยวายอะไรของเธอ”สีหน้าของเธอเหมือนโดนเขารังแกและตัวเองเสียหายหนักมากยังไงอย่างนั้นน้ำตาของเหมียวเหวินเหวินไหลพรากไม่หยุด ตั้งแต่พลังบำเพ็ญถูกทำลายไป เธอก็ไม่รู้สึกปลอดภัยเอาเสียเลย อีกทั้งจิตใจก็เปราะบางลงมากแม้จะบอกตัวเองในใจว่าห้ามร้องไห้เด็ดขาด แต่ก็ห้ามไม่ได้เลยเย่ซิวไม่สนใจอารมณ์ของเธอเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะสั่งเสียงเข้มแบบไม่ไว้หน้า “มาช่วยฉันแต่งตัวล้างหน้าแปรงฟันหน่อย”“ฉัน…ทำไม่เป็น
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 1295
แน่นอน ด้วยสภาพของเหมียวเหวินเหวินในตอนนี้ เธอไม่สามารถสร้างความเสียหายอะไรให้เย่ซิวได้เลยแม้แต่น้อยเย่ซิวใช้มือข้างหนึ่งกดลงบนหน้าท้องของเธอ ทำให้เหมียวเหวินเหวินขยับได้แค่แขนขา ดิ้นพล่านอย่างไร้ทิศทาง“ไอ้สารเลว ฉันจะสู้กับแกให้ตายไปเลย ถ้าแน่จริงก็ปล่อยฉันสิ!”เหมียวเหวินเหวินอยู่ในสภาพจิตใจที่สับสนใกล้บ้าคลั่งเย่ซิวส่งเสียงหึ ก่อนจะปล่อยพลังเย็นยะเยือกออกมา “แนะนำว่าอย่าคิดทำอะไรโง่ ๆ จะดีกว่า ไม่งั้นฉันจะลากเธอออกไปข้างนอก แล้วฉันจะทำอย่างว่ากับเธอต่อหน้าทุกคนไปเลย”คำพูดนี้ทำให้หัวใจของเหมียวเหวินเหวินสะดุดวูบ ร่างกายแข็งทื่อ “นายกล้าหรือไง!”“เดาดูสิว่าฉันกล้าหรือเปล่า”ระหว่างที่พูด สายตาของเย่ซิวเต็มไปด้วยความก้าวร้าว ก่อนจะกวาดมองจากใบหน้าของเธอไล่ลงมา จนมาหยุดที่เรียวขางามได้รูปซึ่งห่อหุ้มด้วยถุงน่องสีดำกล้ามเนื้อทั้งร่างของเหมียวเหวินเหวินตึงเครียด ขนลุกตั้งชันไปทั่วทั้งตัวเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มเงียบลง เย่ซิวก็ยกมือขึ้นตบแก้มเธอเบา ๆ“ขอแนะนำว่าให้เธอรู้สถานะตัวเองไว้หน่อย ตอนนี้เธอไม่ใช่สตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักจ้าวโอสถอีกต่อไปแล้ว แถมยังสูญเสียพลังบำเพ็ญ
