EPISODE 14 เสี่ยเลี้ยง?

ปี๊น ปี๊น!

เสียงแตรรถดังลั่นบริเวณหน้ามุขของคฤหาสน์หลังโออ่า ทำเอาหญิงสาวในชุดนักศึกษาชะงักเท้าที่กำลังก้าวฉับ ๆ พลันรีบหันขวับไปยังต้นตอของเสียง ก็พบกับมาเฟียหนุ่มที่นั่งอยู่บนเบาะหนังหลังพวงมาลัย

"ขึ้นรถ" ริมฝีปากหยักลึกขยับเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งบังคับ ก่อนจะเหลือบตามองอีกฝ่ายแวบหนึ่งโดยสีหน้ายังคงเรียบเฉย

"คะ?" คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก

"วันนี้ฉันจะไปส่งเธอเอง"

"ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ ลดาเกรงใจ"

"อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ" น้ำเสียงเด็ดขาดของเขาทำเอาเธอไม่กล้าขัด จึงจำใจเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนเบาะเคียงข้างคนขับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ลดาเริ่มรับรู้ได้ถึงแรงกดดันที่คืบคลานเข้ามา เพราะดูเหมือนว่ายิ่งเธอพยายามเว้นระยะห่างมากเท่าไร ทว่าอีกฝ่ายกลับยิ่งรุกล้ำเข้ามาใกล้มากขึ้นเท่านั้น จนเธอเองอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ว่าเขาต้องการอะไรจากความสัมพันธ์ฉาบฉวยที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

"ปกติแต่งตัวแบบนี้ไปเรียนเหรอ" สายตาคมกริบค่อย ๆ เลื่อนสำรวจเครื่องแต่งกายบนเรือนร่างของหญิงสาวอย่างพินิจพิจารณา

"ใช่ค่ะ ทำไมเหรอคะ" ถึงแม้เธอรับรู้ได้ถึงแววตำหนิในน้ำเสียงของเขา แต่ก็เลือกที่จะมองข้าม

"เสื้อตัวเล็กเกินไปหรือว่าน้ำหนักขึ้น?"

หลังจากได้ยินประโยคนั้น สีหน้าของหญิงสาวแสดงออกถึงความไม่ชอบใจนัก จนเผลอกลั้นหายใจเล็กน้อยก่อนจะตอบอย่างพยายามรักษามารยาทไว้ให้ได้มากที่สุด ทั้ง ๆ ที่ความคิดภายในหัวจะตรงกันข้ามก็ตาม

"น้ำหนักขึ้นค่ะ แต่ลดาก็ไม่ได้ปล่อยผ่านนะคะ พยายามลดอยู่เหมือนกัน"

"เรื่องน้ำหนักไม่ใช่ปัญหาหรอก เธอก็แค่ไปซื้อเสื้อตัวใหม่ ไม่สิ กระโปรงก็ด้วย สั้นเป็นบ้า" น้ำเสียงท้ายประโยคค่อย ๆ เบาลง ทว่าอีกฝ่ายกลับได้ยินชัดเจนจึงโต้กลับ

"ไม่ได้สั้นขนาดนั้นเสียหน่อย"

"ฉันส่งเธอไปเรียนนะลดา ไม่ได้ให้ไปทำอย่างอื่น"

"แต่ลดาก็ไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีนี่คะ อีกอย่าง ชุดนักศึกษาที่สวมอยู่ก็ไม่ได้ผิดกฎของมหาลัยด้วย" พยายามอธิบายอย่างใจเย็นและแฝงไปด้วยความจริงจัง

"เถียงเก่งนี่"

"ลดาไม่ได้เถียงค่ะ แค่กำลังอธิบายอย่างมีเหตุมีผล แต่ถ้าทำให้คุณเข้าใจผิดและคิดไปในทางนั้น ลดาก็ต้องขอโทษด้วย"

ความดื้อรั้นของคนตัวเล็กทำเอามาเฟียหนุ่มหลุดหัวเราะในลำคอ กระทั่งความเงียบเข้าปกคลุมภายในรถคันหรู เสียงเครื่องยนต์จึงเริ่มทำงานอย่างสม่ำเสมอเพื่อมุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง

คาลิกซ์ชะลอรถมาจอดตรงหน้าตึกคณะบริหารธุรกิจ ทั้งที่ลดาย้ำชัดนักหนาว่าให้จอดตั้งแต่ทางเข้า เพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของนักศึกษาคนอื่น แต่มีหรือที่เขาจะสนใจความต้องการนั้น

หญิงสาวผลักประตูลงจากรถด้วยท่าทีขุ่นเคืองเล็กน้อย โดยไม่แม้แต่จะปริปากกล่าวขอบคุณอีกฝ่าย แล้วรีบเร่งฝีเท้าขึ้นบันไดสู่ตัวตึก ขณะเดียวกันเสียงซุบซิบนินทาจากกลุ่มนักศึกษาที่นั่งอยู่ตามม้านั่งก็เริ่มแว่วตามหลังมาให้ได้ยิน

แต่แล้วลดาก็ชะงักฝีเท้า จู่ ๆ รุ่นพี่ต่างสาขาพร้อมเพื่อนชายอีกคนกลับเดินเข้ามาขวาง หนึ่งในสองคนนั้นยื่นดอกกุหลาบสีชมพูหวานช่อโตมาตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

"ดอกไม้สวย ๆ สำหรับคนสวยหยาดเยิ้มแบบน้องครับ"

หญิงสาวแสร้งทำเหมือนอีกฝ่ายเป็นอากาศแล้วกำลังจะก้าวเท้าเดินผ่านไป แต่กลับถูกรุ่นพี่คว้าหมับเข้าที่เรียวแขนเล็กเสียก่อน

"ปล่อยค่ะ"

"อย่าไร้มารยาทไปหน่อยเลยน่า" แววตาเริ่มแข็งกระด้างจากความอับอายที่ถูกปฏิเสธต่อหน้าผู้คน

“บอกว่าให้ปล่อยไงคะ” น้ำเสียงเข้มขึ้นอย่างไม่อาจซ่อนความไม่พอใจเอาไว้ได้

"น้องก็รับดอกไม้ของพี่ไปก่อนสิ"

ลดาถอนหายใจออกมาอย่างแรงด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย เธอตัดสินใจจบปัญหาโดยการเอื้อมมืออีกข้างหมายจะรับช่อดอกไม้ แต่แล้วกลับถูกมือใครบางคนคว้าไปเสียก่อนจนต้องรีบหันขวับไปมอง

"คุณ…" เสียงพึมพำเล็ดลอดออกจากริมฝีปากราวกระซิบ พลันใจหายวาบเมื่อเห็นสีหน้าเย็นชาของคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ลางสังหรณ์บอกเธอว่าอาจมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

"ใช่ว่าผู้หญิงทุกคนจะชอบดอกกุหลาบ" ดอกไม้ช่อโตร่วงกระแทกพื้น ก่อนจะถูกรองเท้าหนังราคาแพงเหยียบบดช้า ๆ จนกลีบบอบบางแหลกละเอียด

"มึงเป็นใครวะ" รุ่นพี่ขมวดคิ้ว ตะคอกถามด้วยความไม่พอใจ

"กูเป็นใครนะเหรอ" มาเฟียหนุ่มผิวปากเบา ๆ ก่อนจะปรายตามองอีกฝ่ายอย่างเหนือกว่า

"มึงอยากรู้จริง ๆ เหรอ ว่ากูเป็นใคร"

"อย่านะคะ ลดาขอเถอะ" หญิงสาวรีบยื่นมือจับต้นแขนของเขาพลางเขย่าเบา ๆ เพื่อห้ามปรามก่อนที่สถานการณ์จะบานปลายไปมากกว่านี้

"จะว่าพ่อก็ไม่น่าใช่ หรือมันเป็นพ่อเลี้ยงของน้อง?" หลังจากไม่ได้รับคำตอบจากอีกฝ่าย รุ่นพี่ก็หันไปถามหญิงสาวด้วยความสงสัย

ทว่าคำพูดนั้นกลับทำให้คาลิกซ์รู้สึกเหมือนโดนตบหน้าเข้าอย่างจัง เขาเผลอขบกรามแน่นจนเส้นเลือดตรงขมับปูดโปน ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"กูไม่ใช่พ่อ แต่เป็นผะ…” ยังไม่ทันที่เขาจะประกาศสถานะของตัวเองจนจบ กลับถูกหญิงสาวเอ่ยขัดเสียก่อน

“พวกพี่ รีบไปจากตรงนี้เถอะค่ะ"

"เอ~ หรือว่าไอ้นี่แหละที่เขาลือกันว่าเป็น ‘เสี่ยเลี้ยง’ ของน้อง" ครั้นคิดได้แบบนั้นก็กระตุกยิ้มเหยียด แล้วพูดต่ออย่างน่าเกลียดเกินรับฟัง

"พี่ไม่คิดเลยนะว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ บอบบางแบบน้องจะอยากลองของใหญ่ ของนอก"

มาเฟียหนุ่มกำหมัดแน่น พยายามระงับอารมณ์สุดขีดก่อนจะหันไปบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นที่กดทับความโกรธไว้แทบไม่อยู่

"ขึ้นไปเรียนได้แล้ว"

"ลดาขอร้อง อย่าทำอะไรพวกเขาเลย"

หญิงสาวพูดเบา ๆ พยายามสะกิดให้อีกฝ่ายใจเย็นลง ถึงแม้เธอจะไม่พอใจที่ถูกคุกคามและพูดจาดูถูกแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า อยากให้รุ่นพี่โดนเล่นงานจากคนที่มีอำนาจคับฟ้าอย่างเขา

"ไปสิ"

น้ำเสียงนั้นเด็ดขาดพอจะทำให้เธอไม่กล้าขัด ลดาจึงจำต้องหมุนตัวขึ้นอาคารเรียนไปอย่างไม่สบายใจนัก 

แม้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้น แต่เธอรู้ดี ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนที่ปล่อยผ่านเรื่องแบบนี้ได้ง่าย ๆ ระหว่างคาบเรียน ความรู้สึกไม่สบายใจยังคงวนเวียนอยู่ในใจของเธอตลอดเวลา