EPISODE 13 เพื่อนฝากถาม

“ขอแค่กาแฟ”

น้ำเสียงห้วนจัดของคนที่เพิ่งหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหรู สะท้อนก้องไปทั่วทั้งห้องอาหาร ทำเอาแม่บ้านวัยกลางคนถึงกับชะงักมือที่กำลังจะยกถาดข้าวต้มกุ้งในทันทีแล้วรีบหันหลังกลับไปจัดเตรียมกาแฟตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านาย

“ได้แล้วค่ะ”

เมแกนวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง พลางลอบชำเลืองมองมาเฟียหนุ่มด้วยสายตาเป็นกังวล ราวกับสัมผัสได้ถึงคลื่นอารมณ์บางอย่างที่ผิดแผกจากทุกวัน แต่ก็เลือกที่จะไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมา

“สายป่านนี้แล้ว คุณหนูของป้ายังไม่ตื่นอีกเหรอ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน” ริมฝีปากหยักลึกยกรอยยิ้มเหยียด ขณะพ่นวาจาประชดประชันอย่างต้องการเหน็บแนมถึงบุคคลที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น

“เอ่อ คือว่า...”

เมแกนแสดงท่าทีลังเลพร้อมอึกอักอย่างคนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะแบบนั้นยิ่งทำให้อีกฝ่ายค่อย ๆ เลิกคิ้วเข้มขึ้นแล้วทวนถามซ้ำรอฟังคำตอบ

“ว่า?”

“คุณหนูออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าตรู่แล้วค่ะ”

ตึง!

เสียงแก้วกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรงจนของเหลวด้านในกระฉอกออกมานองพื้น ทำเอาแม่บ้านวัยกลางคนถึงกับสะดุ้งโหยง ลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ หลังจากได้ยินน้ำเสียงเย็นเยียบหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากของอีกฝ่าย

“เธอไปที่ไหน”

“คอนโดเพื่อนสนิทค่ะ”

"แต่ป้าเคยบอกผมว่า เธอจะอยู่บ้านในทุกวันหยุด"

“…”

“หรือที่ผ่านมา ป้าเลือกที่จะปิดบังผม”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ปกติวันหยุดคุณหนูก็อยู่บ้านตลอดค่ะ น้อยครั้งที่จะออกไปข้างนอก แต่วันนี้เธออาจจะมีธุระด่วนกับเพื่อนคนนั้นก็ได้ใช่มั้ยล่ะคะ”

เมแกนรีบตอบทันควันด้วยน้ำเสียงร้อนรน ถึงแม้เธอเองจะรู้สึกแปลกใจไม่ต่างกัน ว่าทำไมวันนี้คุณหนูถึงออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ และที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่านั้น คือสีหน้าของมาเฟียหนุ่มซึ่งดูอึมครึมราวกับมีพายุอารมณ์บางอย่างซ่อนอยู่ ทั้ง ๆ ที่เรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร

“ผมต้องไปทำงานแล้ว”

จู่ ๆ เจ้าของเรือนกายสูงใหญ่พลันตัดบทแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะหมุนตัวก้าวออกจากห้องไปพร้อมสีเย็นชา ทิ้งให้แม่บ้านวัยกลางคนมองตามผู้เป็นเจ้านายด้วยความไม่เข้าใจ

“คุณลดาไปหาเพื่อนจริง ๆ ครับ”

ลูกน้องคนสนิทกล่าวรายงานด้วยน้ำเสียงฉะฉาน โดยไม่ลืมระบุชื่อคอนโดและประวัติส่วนตัวของเพื่อนสาวรายนั้นอย่างละเอียด ตามข้อมูลที่นักสืบเอกชนได้จัดส่งมาให้ก่อนหน้านี้

คนฟังยังคงเหม่อมองทิวทัศน์ยามบ่ายอันร้อนระอุที่ไหลเลื่อนผ่านหน้าต่างรถคันหรู เขาตกอยู่กับความคิดของตัวเองครู่หนึ่งก่อนจะปริปากพูดออกมาอีกครั้ง

“มึงว่ากูดูแก่เกินไปหรือเปล่า”

“ครับ?” คำถามนั้นทำเอาเอริคที่นั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับถึงกับชะงัก สมองเริ่มประมวลผลบางอย่าง

“ไม่เข้าใจที่ถามหรือไง” ปฏิกิริยาของอีกฝ่ายยิ่งทำให้มาเฟียหนุ่มเร่งเร้ากว่าเดิมด้วยความอยากรู้

“อันที่จริงในสายตาของผม คุณคาลิกซ์ยังคงดูอ่อนกว่าวัยมากทีเดียวครับ ส่วนเรื่องรูปร่างหน้าตา สาวที่ไหนเห็นก็แทบอยากคลานเข่าเข้ามาพลีกายให้ฟรี ๆ  คุณคาลิกซ์ก็รู้เรื่องนี้ดีนี่ครับ”

“งั้นสมมตินะ ถ้ามึงตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอผู้หญิงที่นอนด้วยกันเมื่อคืนจะต้องรู้สึกยังไง"

“ผมก็คงรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองนิดหน่อย จนต้องมาคิดทบทวน ว่าทำพลาดอะไรไปหรือเปล่า”

“ใช่มั้ยล่ะ ใคร ๆ ก็ต้องรู้สึกแบบนั้น”

“ว่าแต่... คุณคาลิกซ์ถามเรื่องนี้ทำไมเหรอครับ”

“ไม่มีอะไรหรอก พอดีเพื่อนฝากถามน่ะ”

“เพื่อนคนไหนเหรอครับ”

“เถอะน่า! เพื่อนก็เพื่อนสิ จะอยากรู้ไปทำไม ว่าคนไหน”

“โอเคครับ เพื่อนก็เพื่อน”

บทสนทนาสั้น ๆ จบลงด้วยรอยยิ้มเจือความครุ่นคิดของเอริค ก่อนที่บรรยากาศจะดึงกลับคืนสู่โหมดของตารางงานที่ต้องทำ ซึ่งดูเหมือนว่าวันนี้จะยาวนานไปจนถึงช่วงค่ำ

“ขอบคุณค่ะ”

ขาเรียวยาวขาวผุดผ่องก้าวลงจากแท็กซี่ ก่อนจะถอดถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่ไม่เห็นรถหรูคันคุ้นตาจอดอยู่บริเวณนั้น แล้วจึงรีบสาวเท้าเข้าไปในตัวคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว ราวกับกำลังหนีอะไรบางอย่าง

พลั่ก อ้ะ!

ทันทีที่ข้ามธรณีประตูบานใหญ่ คนตัวเล็กกลับชนเข้ากับบางสิ่งบางอย่างจนซวนเซแทบล้มลงไปกองกับพื้น 

แต่ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ เพราะสิ่งนั้นดันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ลดาไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้ และกำลังใช้แขนแกร่งคว้าเอวคอดกิ่วของเธอเอาไว้แนบแน่น

“คุณคาลิกซ์...”

“คิดจะหลบหน้าฉันสินะ”

“ปะ เปล่านะคะ ลดาไม่ได้คิดจะทำแบบนั้น” ใบหน้าจิ้มลิ้มรีบสั่นส่ายปฏิเสธ

“แล้วสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ จะให้ฉันคิดยังไง”

คำถามนั้นทำเอาริมฝีปากสีชมพูหวานบนใบหน้าซีดเซียวเม้มเข้าหากันเล็กน้อย เธอถึงกับตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ ทั้งที่ได้นอนไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง ก็เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์แบบนี้ ทว่าต่อให้หนีอย่างไร สุดท้ายแล้วก็ต้องเผชิญหน้ากับเขาอยู่ดี

“ปล่อยลดาเถอะนะคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าแล้วจะดูไม่ดี”

“แค่ควักลูกตาแล้วก็ตัดลิ้นคนพวกนั้นออกก็สิ้นเรื่อง” 

คำพูดจาโหดร้ายด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริงทำเอาดวงตากลมโตเบิกกว้าง เผลอขยับริมฝีปากพึมพำเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างลืมตัว

“คุณคาลิกซ์”

“ดูเหมือนว่าเธอจะชอบเรียกชื่อฉันนะ”

“…”

“อยากเรียกอีกมั้ย” เขาโน้มตัวลงมาใกล้ สายตาทอประกายวาววับอย่างคนเจ้าเล่ห์ แล้วกระซิบเสียงพร่าชิดใบหูอย่างต้องการกลั่นแกล้งอีกฝ่าย

“ไม่ ไม่ค่ะ”

“แต่ฉันชอบให้เธอเรียกชื่อฉันซ้ำ ๆ แล้วก็ใกล้ ๆ แบบนี้"

ขนกายของคนตัวเล็กพลันลุกซู่ ใบหน้าร้อนผ่าวจนต้องรีบเบือนหนี หลบเลี่ยงสายตาคู่นั้นอย่างเขินอาย พร้อมกัดริมฝีปากล่างของตัวเองด้วยความเผลอไผล

“ถ้ายังกัดปากแบบนั้นอีก ฉันจะคิดว่าเธอกำลังยั่ว”

“จะไม่ทำอีกแล้วค่ะ ปล่อยลดาไปเถอะนะคะ”

“จะให้ปล่อยไปง่าย ๆ ได้ยังไง เด็กดื้อที่ไม่ยอมเชื่อฟัง ต้องถูกทำโทษสิ จะได้หลาบจำ เธอไม่คิดแบบนั้นหรอกเหรอ”

“ลดาขอโทษ ลดาไม่ได้ตั้งใจจะหลบหน้า แต่ลดาก็อายเป็นเหมือนกัน”

“อาย? อย่าบอกนะว่าเธออายเรื่องธรรมชาติที่เราทำกันเมื่อคืน”

เธอพยักหน้าหงึกหงักโดยไม่กล้าแม้แต่จะสบสายตา

“คุณก็รู้ ว่านั่นมันเป็นครั้งแรกของลดา” หลังจากเหตุการณ์นั้น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองควรวางตัวอย่างไร

“ไว้คราวหน้า ฉันจะค่อย ๆ ทำให้เธอชินกับมัน จะได้เลิกเหนียมอายเสียที ตกลงมั้ย”

“คุณคาลิกซ์”

“เชื่อเถอะว่า ถ้าเธอยังเรียกชื่อฉันอีกเพียงครั้งเดียว ฉันจะจับเธอฟาดก้นเสียตรงนี้"

“อย่าน่ะ! ลดา ลดาต้องไปนอนแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า” รีบตัดบทหวังเอาตัวรอดจากคนเจ้าเล่ห์

“อยากไปนอนห้องฉันอีกสักหลาย ๆ รอบมั้ย”

“เลิกแกล้งลดาได้แล้วค่ะ ลดาไปก่อนนะคะ”

เธออาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายคลายอ้อมแขน รีบพาตัวเองออกมาได้สำเร็จก่อนจะหมุนตัวตรงดิ่งไปยังบันได แต่แล้วกลับต้องชะงักเท้า หันกลับไปสบสายตาของเขาอีกครั้ง

“เดี๋ยว”

“คะ?”

"เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า"

"ก็ไม่นี่คะ"

"คนไทยไม่มีธรรมเนียมก่อนนอนบ้างหรือไง”

“ฝันดีค่ะ”

“เดี๋ยวสิ”

“อะไรอีกล่ะคะ”

“ฉันเองก็อยากสอนธรรมเนียมของอิตาลีไว้ให้เธอได้รับรู้บ้างเหมือนกัน”

พูดจบ เขาก็เดินเข้าไปหาเธออีกครั้งแล้วโน้มตัวลง สัมผัสแผ่วเบาบนหน้าผากโค้งมน จากนั้นจึงใช้แก้มแนบทั้งซ้ายและขวา โดยไม่ลืมจูบริมฝีปากสีระเรื่อเป็นการทิ้งท้าย

ชั่ววินาทีเดียว แต่เพียงพอที่จะทำให้ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ร่างเล็กยืนตัวแข็งทื่อ ตะลึงงันกับการกระทำนัั้น

“อันที่จริงยังมีรายละเอียดมากกว่านี้ อย่างการอาบน้ำด้วยกันก่อนนอนเพื่อกระชับความสัมพันธ์ แต่ไว้แค่นี้ก่อนก็แล้วกัน”

“…”

“อย่าลืมจำไว้ให้ขึ้นใจด้วยละ เพราะเราต้องทำแบบนี้กันทุกคืนก่อนนอน”

เขาทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งให้หญิงสาวยืนหน้าร้อนผ่าวจนต้องยกมือขึ้นไปสัมผัสแผ่ว 

ลดาเลื่อนมือลงมาแตะริมฝีปากที่ยังคงทิ้งร่องรอยคุกรุ่นของอีกฝ่ายซึ่งชวนให้หัวใจดวงน้อยกลับมาทำงานหนักหน่วงกว่าเดิม