ตอนที่ 12 เพลิงริษยากลางวังหลวง

ยามเช้าวันรุ่งขึ้น แสงอาทิตย์แรกเริ่มส่องลอดผ่านม่านแพร ข้ายังไม่ทันได้ลืมตาดี เสียงกุกกักนอกตำหนักก็ดังขึ้นราวกับมีผู้คนมากมายกำลังเคลื่อนไหว

“คุณหนู! ไม่สิ ตอนนี้ต้องเรียกว่าแม่นางอวี้เหยาแล้วเจ้าค่ะ!”

เสียงสาวใช้เล็ก ๆ รีบวิ่งเข้ามารายงาน ใบหน้านางเต็มไปด้วยความลนลาน

“มีเหล่าสนมจากตำหนักอื่นมาขอพบท่านเจ้าค่ะ!”

ข้าขมวดคิ้วทันที ยังไม่ทันได้ทำสิ่งใด ก็ต้องเผชิญแรงกดดันเช่นนี้แล้วหรือ? พวกนางย่อมมิได้มาเพื่อทักทายอย่างเป็นมิตรแน่นอน เมื่อข้าออกมายังโถงรับรอง สนมสี่ห้าคนก็นั่งเรียงอยู่พร้อมหน้า แต่ละคนแต่งกายงดงามเจิดจ้า ทว่าแววตาที่ทอดมองข้านั้นเต็มไปด้วยการเหยียดหยามและความริษยา

“นี่หรือ สตรีที่องค์ชายทรงอารักขาเมื่อคืน”

เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างประชดประชัน สตรีผู้นั้นคือ “เฟิ่งหลิง” ผู้ขึ้นชื่อในความฉลาดเจ้าเล่ห์ในวังหลังอีกคนหัวเราะเย้ยหยันต่อ

“ดูไม่เห็นจะมีสิ่งใดพิเศษนัก หน้าตาก็เพียงแค่พอดูได้ แต่กลับได้รับความเมตตาจากองค์ชายเสียอย่างนั้น”

คำพูดเหล่านั้นเป็นเหมือนเข็มพิษทิ่มแทงต่อหน้าธารกำนัล สาวใช้ของข้าโกรธจนหน้าแดง แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยโต้กลับ

ข้าเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ก้าวเดินอย่างสง่