All Chapters of ใต้เงารักศัตรู: Chapter 1 - Chapter 10

หิมะต้นฤดูโปรยเบาเหมือนขี้เถ้าจากเตาใหญ่ ลอยเรี่ยหลังคากระเบื้องดำของจวนสกุลหลาน แล้วค่อยๆ ทับถมจนพื้นลานขาวโพลน เสียงกลองศึกที่เคยข่มศัตรูในสนามรบกลับเงียบงัน ราวกับวิญญาณนักรบหลายร้อยนายที่เคยยืนเรียงแถวตรงนี้ต่างรู้ดี คืนเพ็ญนี้ ไม่ใช่ค่ำคืนแห่งชัยชนะ แต่เป็นคืนแห่งล้างบางข้าคือหลานซูเหยา บุตรีแม่ทัพหลาน เด็กหญิงผู้ตัวเล็กกว่าความยาวดาบของบิดา คืนนี้ ข้าซ่อนตัวงอตัวอยู่ใต้แท่นกลองศึกที่ท่านพ่อเคยเคาะเรียกระดมพล แผ่นไม้เย็นเฉียบซึมความชื้นจนกลิ่นยางไม้ระเหยฉุนจมูก เสียงฝีเท้าหนัก สายลมตีชายเสื้อเกราะ เสี้ยนโลหะขูดกันจนเกิดเสียง ทุกสิ่งทุกอย่างในยามนี้กำลังสอดประสานเป็นบทเพลงสั้น ๆ ที่โหดเหี้ยม“นำตัวคนของตระกูลหลานออกมาให้หมด!”เสียงนายทหารกรมอาญาร้องลั่น เสียงนั้นชัดเจนราวคมมีดที่เฉือนผิว ข้าเห็นผ่านช่องไม้เล็ก ๆ ถึงธงหลวงที่สะบัดในแสงคบเพลิง และผ้าคาดแขนของทหารที่ปักลายมังกรคาบกลีบดอกท้อมังกรกับดอกท้อ เหตุใดต้องเป็นลายนี้?บิดาข้า แม่ทัพหลาน ออกมายืนอยู่กลางลาน เขาไม่ได้สวมเกราะทำศึก แต่สวมเสื้อคลุมผ้าแพรสีดำ ก้าวเท้านิ่งสง่าเหมือนดั่งเช่นทุกครั้งที่ก้าวลงสนามรบ“ข้าหลานหย่งเฉิง

หิมะยามรุ่งอรุณโปรยบางราวผงแป้งจากฟ้า แสงเช้าวันใหม่สะท้อนเงาบนผิวหิมะเป็นประกายเงินวับ แผ่นดินดูสงบเย็น แต่ในอกข้ายังคงคุกรุ่นด้วยภาพเปลวไฟที่เผาจวนตระกูลหลานไปทั้งจวนม่อเฉินหยุดยืนกลางทางดินแคบ ๆ ระหว่างป่าสน เขาหันกลับมา พลิกบางสิ่งออกมาจากถุงเครื่องมือแล้วส่งมาให้ข้า หน้ากากโลหะบางเฉียบ สลักลวดลายดอกท้อเพียงราง ๆ บนกรอบแก้มโลหะ สีเงินซีดสะท้อนแสงเช้าวับวาว“สวมมันซะ” เสียงเขาเย็นชัด ไม่มีน้ำหนักบังคับ แต่เต็มไปด้วยแรงที่ไม่อาจปฏิเสธข้ามองหน้ากากนั้น เย็นเยียบในมือ หนักไม่มากแต่กลับเหมือนมีพลังบางอย่างกดทับเข้าไปถึงหัวใจ ข้าเงยหน้ามองเขา เขายังคงสวมหน้ากากเงินเต็มใบ เงาสีขาวเงินสะท้อนสายตาข้าเหมือนกำลังทดสอบ“ทำไมต้องสวม” ข้าถามเสียงแผ่วแต่แน่วแน่“เพราะตั้งแต่คืนนี้ เจ้าจะไม่ใช่คนของตระกูลหลานอีกต่อไป แต่เป็นเงาในความมืด หากเจ้ายังอยากรอด และอยากให้ศัตรูจดจำชื่อเจ้า เจ้าก็ต้องซ่อนใบหน้าเสียก่อน”ข้าหลับตาลงเพียงชั่วอึดใจ ก่อนยกหน้ากากขึ้นแนบใบหน้า ความเย็นของโลหะซึมเข้าสู่ผิวจนขนลุกชันทั่วร่าง ราวกับความไร้เดียงสาสุดท้ายถูกดูดกลืนหายไปเมื่อข้าสวมมัน ม่อเฉินมองข้าอยู่ครู่หนึ่ง

เสียงระฆังยามเช้าจากกำแพงวังดังสะท้อนก้องไปทั่วนคร ราวกับจะปลุกให้ผู้คนทั้งเมืองตื่นขึ้นพร้อมกัน ประตูหลวงสูงตระหง่านถูกเปิดทีละบาน เสียงบานเหล็กเสียดสีกับหินดังครืดคราดประหนึ่งคำรามของปีศาจหญิงสาวในชุดนางกำนัลผ้าฝ้ายสีน้ำหมึกก้าวเดินเข้ามาพร้อมกลุ่มคนรับใช้ใหม่ที่ถูกส่งเข้าสู่วังหลวง นางก้มหน้า เส้นผมยาวถูกรวบขึ้นอย่างเรียบง่าย แต่ใต้เรือนผมที่ตกลงมาข้างแก้มคือดวงตาคมที่ผ่านความตายและไฟนรกมาแล้ว นางมีชื่อใหม่ว่า “อวี้เหยา” แต่ภายใต้เงาชื่อเดิมของนางคือหลานซูเหยา ผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวจากการฆ่าล้างตระกูลหลานในคืนเดือนเพ็ญครานั้นม่อเฉินเป็นผู้จัดการให้ทุกอย่าง เขาส่งนางเข้ามาในวังหลวงในฐานะนางกำนัลฝ่ายดนตรี เพื่อไม่ให้ใครจับพิรุธได้ง่าย นักกำนัลกลุ่มนี้ส่วนใหญ่ถูกคัดเลือกมาเพื่อปรนนิบัติด้านบรรเลงพิณ ขับร้อง หรือคอยรับใช้ในงานพิธีสำคัญ ทั้งที่จริงแล้วภารกิจที่แท้จริงก็คือ ลอบสังหารขุนนางคนหนึ่ง ชายผู้มีส่วนเกี่ยวพันกับการฆ่าล้างตระกูลหลานข้าก้าวตามฝูงนางกำนัลไปอย่างสงบ แต่หัวใจกลับเต้นแรงยิ่งกว่าตอนจับดาบครั้งแรก ทุกฝีเท้าบนลานศิลาเหมือนตอกย้ำว่า ข้ากำลังเหยียบย่างเข้าไปในรังมังกร

ยามเช้าของวังหลวงถูกโอบล้อมด้วยม่านหมอกจาง แสงอาทิตย์ลอดผ่านยอดหลังคามังกรทองระยับจับตา ข้าก้าวเดินไปตามระเบียงยาวของตำหนักรับใช้ พลางก้มหน้าถือพานชาอย่างระวัง แต่ใจกลับเต็มไปด้วยความว้าวุ่น ทุกฝีก้าวยังคงสะท้อนถ้อยคำขององค์ชายเหยียนเจิ้งเมื่อคืนวาน“ข้าจะจับตาดูเจ้า”คำพูดเรียบง่าย หากกลับหนักหน่วงยิ่งกว่าดาบคม ข้าไม่รู้เลยว่าเป็นเพียงการข่มขู่ หรือเป็นการเตือนลึก ๆ ที่ซ่อนความหมายบางอย่างเอาไว้“อวี้เหยา เจ้าทำอะไรเหม่อ ๆ อีกแล้วหรือ”เสียงกระซิบของนางกำนัลรุ่นพี่ดังขึ้นด้านหลังข้าสะดุ้ง รีบยกยิ้มกลบเกลื่อน “เปล่าหรอก ก็เพียงแค่คิดเรื่องงานวันนี้เท่านั้น”นางหัวเราะเบา ๆ พลางส่ายหน้า “เจ้าจะได้ไปตำหนักเยว่หยู วันนี้มีการจัดดนตรีถวายพระสนม ข้าได้ยินว่าองค์ชายห้าก็จะเสด็จไปร่วมด้วย”หัวใจข้าสะดุ้งวาบแทบตกพานชา แต่ริมฝีปากกลับฝืนตอบรับสั้น ๆ“จริงหรือ”ยามบ่าย เสียงพิณขับกล่อมดังคลอไปทั่วตำหนักเยว่หยู พระสนมเอกกับเหล่าขุนนางผู้ใหญ่พากันนั่งเรียงราย ข้าเป็นเพียงนางกำนัลเล็ก ๆ คอยเดินยกน้ำชาอยู่ข้างหลัง แต่ในทุกย่างก้าว ความรู้สึกแปลกประหลาดกลับกดทับอยู่กลางอก และแล้วเสียงทุ้มเย็นข

ยามเช้าวันใหม่ ฟ้ายังหม่นด้วยหมอกขาวที่ปกคลุมทั่วเขตวัง ข้า “อวี้เหยา” หรือ “หลานซูเหยา” ที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้นามปลอม ค่อย ๆ เดินเข้าสู่ตำหนักฝ่ายในพร้อมกับนางกำนัลคนอื่น ๆ เพื่อจัดเตรียมเครื่องหอมแต่หัวใจข้า ยังไม่อาจสงบลงได้เลย ภาพเมื่อคืนที่องค์ชายเหยียนเจิ้งเอื้อนเอ่ยถามข้าเรื่องบทเพลงยังตรึงแน่นอยู่ในใจ น้ำเสียงเขาแฝงทั้งความสงสัยและความอ่อนโยนที่ไม่ควรมีต่อข้า“เจ้ามิใช่คนธรรมดา บทเพลงนั้นมิใช่ผู้ใดก็เล่นได้”ถ้อยคำนั้นราวกับพันธนาการที่กักขังหัวใจของข้าให้ดิ้นรนไม่หลุดพ้น ขณะกำลังจะวางเครื่องหอมลงบนโต๊ะ ข้ากลับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง“อวี้เหยา เจ้ามากับข้า”เป็นเสียงของขันทีผู้รับใช้ใกล้ชิดองค์ชายเหยียนเจิ้ง!เหล่านางกำนัลหันมามองข้าด้วยแววตาประหลาด มีทั้งความอิจฉาและสงสัย แต่ข้าเพียงก้มหน้าน้อมรับ แล้วเดินตามขันทีไปโดยไม่กล้าปริปากถาม ทางเดินทอดยาวไปยังตำหนักจงซิ่วที่สงบเงียบ บรรยากาศราวกับถูกแช่แข็ง ข้าไม่รู้ว่าเหตุใดจึงถูกเรียกตัว แต่ยิ่งใกล้ถึงหัวใจยิ่งเต้นแรงเมื่อก้าวเข้าสู่ตำหนัก ข้าเห็นเขา องค์ชายเหยียนเจิ้ง ยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่