ใต้เงารักศัตรู

ใต้เงารักศัตรู

last updateLast Updated : 2025-08-24
By:  BosskerrOngoing
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
24Chapters
140views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

ในอดีต หลานซูเหยา คุณหนูตระกูลแม่ทัพหลานผู้สูงศักดิ์ เคยถูกตราหน้าว่าเป็นสายลับและถูกหักหลังในยามที่ตระกูลหลานถูกฆ่าล้างทั้งตระกูล จากเหตุการฆ่าล้างตระกูลหลานนั้น นางรอดตายเพียงคนเดียว ก่อนจะได้รับการช่วยเหลือจากบุรุษลึกลับผู้สวมหน้ากากเงิน ม่อเฉิน เขาเลี้ยงดูและฝึกฝนนางอย่างโหดเหี้ยมเพื่อให้นางเป็นเบี้ยหมากในการล้างแค้นและเปิดโปงราชสำนัก

View More

Chapter 1

ตอนที่ 1 คืนแห่งการล้างบาง

Nina a découvert que son mari, Louis, la trompait.

Avec une étudiante.

Aujourd’hui, c’était son anniversaire. Elle avait passé l’après-midi à préparer un bon dîner pour lui. Mais alors qu’elle s’affairait encore en cuisine, une notification a retenti sur le téléphone qu’il avait laissé à la maison.

Ding.

Un message d’une certaine étudiante :

« Je me suis cognée en récupérant le gâteau... Ça fait trop mal. »

En pièce jointe, une photo.

Pas de visage, juste une paire de jambes.

Des bas blancs légèrement remontés, des petites chaussures noires à bout rond, et une jupe d’étudiante bleu et blanc retroussée juste assez pour révéler des cuisses longues et fines, d’une sensualité indécente.

Les genoux, blancs et délicats, sont bel et bien rougis par un choc.

Une jeunesse éclatante. Une peau lisse et parfaite. Un ton mi-enfantin, mi-séducteur.

On disait que les hommes d’affaires, une fois qu’ils réussissaient, raffolaient de ce genre de femmes...

Nina a serré le téléphone si fort que ses phalanges ont blanchi.

Ding.

Un autre message.

« M. Bernard, retrouvons-nous à l’Hôtel Rodolphe ce soir... Je veux fêter ton anniversaire. »

L’anniversaire de Louis.

Et sa maîtresse lui préparait une surprise.

Nina a attrapé son sac et est sortie en trombe.

Elle devait voir ça de ses propres yeux.

Elle voulait savoir... qui était cette fille.

Lorsqu’elle est arrivée devant l’Hôtel Rodolphe, elle s’apprêtait à entrer quand elle a aperçu... ses parents.

Surprise, elle s’est approchée :

« Papa, Maman ? Qu’est-ce que vous faites ici ? »

Pascal et Marie Leroy ont échangé un regard furtif, visiblement mal à l’aise.

« Euh... Nina, ta sœur est rentrée au pays. On l’a accompagnée ici, » a expliqué son père d’un ton hésitant.

Chloé ?

Un mauvais pressentiment lui a tordu les entrailles.

Instinctivement, Nina a tourné la tête vers la grande baie vitrée de l’hôtel... et son cœur s’est figé.

De l’autre côté de la vitre, dans le hall illuminé, Chloé était là.

Portant exactement la même tenue que la fille sur la photo.

Un frisson glacial a parcouru son échine.

Ainsi donc, l’étudiante qui couchait avec Louis... n’était autre que sa propre sœur.

Chloé Leroy, la "rose de Merville", la fille que toute la ville admirait. Son corps parfait, ses jambes légendaires, qui faisaient fantasmer des centaines d’hommes...

Et maintenant, ces mêmes jambes avaient séduit son propre beau-frère.

Nina aurait voulu rire. C’était grotesque.

Elle a tourné la tête vers ses parents et a lancé d’une voix froide :

« J’imagine que je suis la dernière à l’apprendre. »

Pascal a eu un sourire gêné :

« Nina... Louis ne t’a jamais aimée. »

Marie a renchéri aussitôt :

« Oui, ma chérie. Tu sais combien de femmes rêveraient d’être à ta place ? Plutôt que de le laisser à une inconnue, autant qu’il revienne à ta sœur. »

Les poings de Nina se sont crispés.

« Papa, Maman... Je suis votre fille moi aussi ! »

Elle a brusquement fait demi-tour, prête à s’en aller, mais la voix tranchante de Marie l’a retenue :

« Nina, dis-moi la vérité. Est-ce que Louis t’a déjà touchée ? »

Ses pas se sont arrêtés.

Pascal, lui, a enfoncé le clou sans la moindre hésitation :

« Ne te fais pas d’illusions, Nina. Louis et Chloé ont toujours été faits l’un pour l’autre, tout le monde le savait. S’il n’avait pas eu cet accident qui l’a laissé dans le coma, vous ne seriez jamais mariés. On t’a juste placée là pour la remplacer. »

Marie l’a toisée de la tête aux pieds, le regard empli de mépris :

« Regarde-toi. Trois ans de mariage, et tu n’es rien d’autre qu’une femme au foyer, collée aux basques de ton mari. Pendant ce temps, Chloé est devenue danseuse étoile. Une véritable étoile contre un vilain petit canard... Avec quoi comptes-tu rivaliser ? Tu devrais juste rendre Louis à Chloé. »

Chaque mot s’est enfoncé dans le cœur de Nina comme une lame acérée.

Les yeux brûlants de larmes, elle a tourné les talons et s’est éloignée sans un mot.

Lorsqu’elle est rentrée à la villa, la nuit était déjà tombée.

Elle avait donné congé à Sophie pour la soirée, et la maison était plongée dans le noir, froide et vide.

Dans la pénombre, elle s’est assise seule à la table du dîner.

Les plats qu’elle avait préparés avec amour étaient déjà froids.

Devant elle, le gâteau d’anniversaire qu’elle avait soigneusement décoré.

Sur le glaçage, quelques lettres tracées à la main :

« Joyeux anniversaire, mon amour. »

Les mots lui ont soudain paru si absurdes.

Tout comme elle. Tout comme ce mariage. Un immense... et cruel... mensonge.

Louis et Chloé ont toujours été considérés comme le couple parfait du milieu mondain. Tout le monde savait que la "rose rouge de Merville", Chloé, était la femme que Louis chérissait le plus.

Mais il y a trois ans, un terrible accident de voiture a laissé Louis dans le coma... et Chloé a disparu du jour au lendemain.

C’est à ce moment-là que la famille Leroy a ramené Nina de la campagne pour la forcer à épouser cet homme plongé dans un état végétatif.

Quand elle a appris qu’il s’agissait de Louis, son Louis, celui qu’elle avait toujours aimé, elle a accepté ce mariage sans la moindre hésitation.

Pendant trois ans, elle l’a soigné sans relâche. Elle ne sortait pas, ne voyait personne, n’avait plus de vie sociale. Toute son existence tournait autour de lui.

Et finalement, grâce à elle, il s’est réveillé.

Nina a sorti un briquet et allumé une bougie.

À travers la faible lueur, son reflet est apparu dans le miroir en face d’elle.

Elle a vu une femme terne, enfermée dans une robe noire et blanche, austère et sans éclat. Une épouse effacée, dépourvue du moindre attrait.

Et pendant ce temps, Chloé était devenue danseuse étoile, rayonnante, magnifique, vivante.

Elle était le vilain petit canard. Chloé était le cygne blanc.

Maintenant que Louis s’était réveillé, il était retourné auprès de son cygne blanc, la femme qu’il avait toujours aimée. Et il avait laissé derrière lui le vilain petit canard.

Trois ans... pour rien.

Elle s’était sacrifiée, mais au final, ce n’était qu’un délire sentimental de sa part.

Louis ne l’a jamais aimée. Mais elle, elle l’a aimé de tout son être.

On dit toujours que, dans une relation, celui qui aime en premier est toujours le perdant.

Aujourd’hui, Louis lui a infligé une défaite totale.

Les yeux embués de larmes, Nina a soufflé la bougie.

L’obscurité a englouti la villa une fois de plus.

Soudain, dehors, deux phares ont illuminé la nuit.

Une Rolls-Royce Phantom a traversé l’allée à toute vitesse avant de s’arrêter sur le gazon.

Les cils de Nina ont légèrement tremblé. Il était revenu.

Elle avait cru qu’il ne rentrerait pas ce soir.

Très vite, la porte de la villa s’est ouverte. Une silhouette élancée, imprégnée de l’air frais et humide de la nuit, a fait irruption sous ses yeux.

Louis était rentré.

La famille Bernard a toujours été une lignée de prestige à Merville. En tant qu’héritier, Louis possédait un talent commercial hors du commun. À 16 ans, il avait déjà obtenu deux diplômes de l’Université Havré. Plus tard, il a fondé sa première entreprise et l’a introduite en bourse sur la Rue Valadon, faisant sensation dans le monde des affaires. Puis il était rentré au pays pour prendre les rênes de l’empire familial, devenant le plus puissant magnat de Merville.

Il a traversé la pièce d’un pas assuré, sa voix grave et magnétique résonnant dans le silence :

« Pourquoi tu n’as pas allumé la lumière ? »

Clac.

Sans attendre sa réponse, il a tendu la main et a allumé l’interrupteur mural.

La lumière soudaine a agressé les yeux de Nina, qui les a fermés une fraction de seconde avant de les rouvrir pour le regarder.

Louis portait un costume noir sur-mesure, élégant et parfaitement ajusté. Son visage sculpté, sa prestance froide et hautaine, son charisme inné... Il était l’homme qui hantait les rêves de toutes les jeunes filles de l’élite.

Nina l’a fixé.

« Aujourd’hui, c’est ton anniversaire. »

Mais le visage de Louis n’a montré aucune émotion. Il a simplement jeté un regard désinvolte à la table dressée avant de lâcher froidement :

« La prochaine fois, ne perds pas ton temps. Je ne fête pas ce genre de choses. »

Nina a esquissé un sourire, ses lèvres rouges s’étirant doucement :

« Tu ne fêtes pas ces choses-là... ou tu ne veux pas les fêter avec moi ? »

Louis a tourné la tête vers elle, mais son regard est resté distant, indifférent.

« Pense ce que tu veux. »

Puis il a repris sa marche et s’est dirigé vers l’escalier.

Il avait toujours été comme ça avec elle.

Peu importe à quel point elle essayait... elle n’arrivait pas à réchauffer son cœur glacé.

Nina s’est levée et l’a observé, son dos droit et majestueux, sa silhouette froide qui s’éloignait encore une fois.

Alors, elle a parlé d’une voix claire et posée :

« Aujourd’hui, c’est ton anniversaire. Je voulais t’offrir un cadeau. »

Louis n’a pas ralenti, ne s’est pas retourné.

« Je n’ai pas besoin de cadeau. »

Nina a ri doucement.

Ses lèvres se sont légèrement étirées dans un sourire presque imperceptible.

Puis, elle a prononcé d’une voix tranquille :

« Louis, divorçons. »

Son pied venait de fouler la première marche de l’escalier... Mais soudain, il s’est arrêté net.

Il s’est retourné lentement. Ses yeux sombres et profonds se sont braqués sur elle, la fixant intensément.

Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
24 Chapters
ตอนที่ 1 คืนแห่งการล้างบาง
หิมะต้นฤดูโปรยเบาเหมือนขี้เถ้าจากเตาใหญ่ ลอยเรี่ยหลังคากระเบื้องดำของจวนสกุลหลาน แล้วค่อยๆ ทับถมจนพื้นลานขาวโพลน เสียงกลองศึกที่เคยข่มศัตรูในสนามรบกลับเงียบงัน ราวกับวิญญาณนักรบหลายร้อยนายที่เคยยืนเรียงแถวตรงนี้ต่างรู้ดี คืนเพ็ญนี้ ไม่ใช่ค่ำคืนแห่งชัยชนะ แต่เป็นคืนแห่งล้างบางข้าคือหลานซูเหยา บุตรีแม่ทัพหลาน เด็กหญิงผู้ตัวเล็กกว่าความยาวดาบของบิดา คืนนี้ ข้าซ่อนตัวงอตัวอยู่ใต้แท่นกลองศึกที่ท่านพ่อเคยเคาะเรียกระดมพล แผ่นไม้เย็นเฉียบซึมความชื้นจนกลิ่นยางไม้ระเหยฉุนจมูก เสียงฝีเท้าหนัก สายลมตีชายเสื้อเกราะ เสี้ยนโลหะขูดกันจนเกิดเสียง ทุกสิ่งทุกอย่างในยามนี้กำลังสอดประสานเป็นบทเพลงสั้น ๆ ที่โหดเหี้ยม“นำตัวคนของตระกูลหลานออกมาให้หมด!”เสียงนายทหารกรมอาญาร้องลั่น เสียงนั้นชัดเจนราวคมมีดที่เฉือนผิว ข้าเห็นผ่านช่องไม้เล็ก ๆ ถึงธงหลวงที่สะบัดในแสงคบเพลิง และผ้าคาดแขนของทหารที่ปักลายมังกรคาบกลีบดอกท้อมังกรกับดอกท้อ เหตุใดต้องเป็นลายนี้?บิดาข้า แม่ทัพหลาน ออกมายืนอยู่กลางลาน เขาไม่ได้สวมเกราะทำศึก แต่สวมเสื้อคลุมผ้าแพรสีดำ ก้าวเท้านิ่งสง่าเหมือนดั่งเช่นทุกครั้งที่ก้าวลงสนามรบ“ข้าหลานหย่งเฉิง
last updateLast Updated : 2025-08-24
Read more
ตอนที่ 2 เลือดในคืนเพ็ญ
อุโมงค์ใต้ดินทอดยาวราวกับจะไม่มีที่สิ้นสุด ดินชื้นเย็นซึมผ่านชายเสื้อผ้าผิวกายจนความหนาวกัดลึกเข้าไปถึงกระดูก เสียงหยดน้ำดังติ๋ง ๆ เป็นจังหวะเดียวที่บอกข้าว่าเวลายังเดินอยู่ มือข้ายังจับกระบอกไม้ไผ่ไว้แน่น จนข้อนิ้วขาวราวกระดูกบุรุษสวมหน้ากากเงินเดินนำหน้า เขาไม่พูด ไม่หันกลับมามอง แต่ก้าวเท้าอย่างมั่นคงราวกับรู้ทุกก้อนดินในทางนี้ เขาเป็นเพียงเงาดำสูงใหญ่ที่คั่นระหว่างข้ากับความมืดมิด หากไม่มีเขา ข้าคงไม่รู้เลยว่าข้างหน้าเป็นเส้นทางสู่ความรอดหรือเหวลึกแห่งความตาย“เจ้าชื่ออะไร” เสียงต่ำเย็นนั้นดังขึ้นในที่สุด ข้าชะงักไปเล็กน้อยเพราะไม่คาดว่าจะถูกถามเช่นนี้“ซูเหยา” ข้าตอบด้วยเสียงแผ่ว แทบจะกลืนหายไปในลมหายใจของตัวเองเขาพยักหน้าเพียงน้อย แต่ไม่พูดอะไรอีก นอกจากเดินต่อไปจนกระทั่งแสงรำไรสีเงินสาดลงจากช่องเปิดด้านบน กลิ่นดินชื้นผสมกลิ่นน้ำเย็นของลำธารลอยมาตามลม เป็นสัญญาณว่าเรากำลังใกล้ทางออกเขาใช้มือข้างเดียวดันฝาปิดไม้ขึ้นอย่างไร้เสียง ลำแสงจากดวงจันทร์เพ็ญส่องลงมากระทบหน้ากากเงินจนแวววาววาบในความมืด ชั่ววินาทีนั้น ข้ารู้สึกว่าหน้ากากนั้นไม่ใช่เพียงโลหะปิดบังใบหน้า แต่เป็นเกราะป้องกั
last updateLast Updated : 2025-08-24
Read more
ตอนที่ 3 หน้ากากเงิน
หิมะยามรุ่งอรุณโปรยบางราวผงแป้งจากฟ้า แสงเช้าวันใหม่สะท้อนเงาบนผิวหิมะเป็นประกายเงินวับ แผ่นดินดูสงบเย็น แต่ในอกข้ายังคงคุกรุ่นด้วยภาพเปลวไฟที่เผาจวนตระกูลหลานไปทั้งจวนม่อเฉินหยุดยืนกลางทางดินแคบ ๆ ระหว่างป่าสน เขาหันกลับมา พลิกบางสิ่งออกมาจากถุงเครื่องมือแล้วส่งมาให้ข้า หน้ากากโลหะบางเฉียบ สลักลวดลายดอกท้อเพียงราง ๆ บนกรอบแก้มโลหะ สีเงินซีดสะท้อนแสงเช้าวับวาว“สวมมันซะ” เสียงเขาเย็นชัด ไม่มีน้ำหนักบังคับ แต่เต็มไปด้วยแรงที่ไม่อาจปฏิเสธข้ามองหน้ากากนั้น เย็นเยียบในมือ หนักไม่มากแต่กลับเหมือนมีพลังบางอย่างกดทับเข้าไปถึงหัวใจ ข้าเงยหน้ามองเขา เขายังคงสวมหน้ากากเงินเต็มใบ เงาสีขาวเงินสะท้อนสายตาข้าเหมือนกำลังทดสอบ“ทำไมต้องสวม” ข้าถามเสียงแผ่วแต่แน่วแน่“เพราะตั้งแต่คืนนี้ เจ้าจะไม่ใช่คนของตระกูลหลานอีกต่อไป แต่เป็นเงาในความมืด หากเจ้ายังอยากรอด และอยากให้ศัตรูจดจำชื่อเจ้า เจ้าก็ต้องซ่อนใบหน้าเสียก่อน”ข้าหลับตาลงเพียงชั่วอึดใจ ก่อนยกหน้ากากขึ้นแนบใบหน้า ความเย็นของโลหะซึมเข้าสู่ผิวจนขนลุกชันทั่วร่าง ราวกับความไร้เดียงสาสุดท้ายถูกดูดกลืนหายไปเมื่อข้าสวมมัน ม่อเฉินมองข้าอยู่ครู่หนึ่ง
last updateLast Updated : 2025-08-24
Read more
ตอนที่ 4 เด็กหญิงกับดาบ
เสียงโลหะกระทบกันดังเคร้ง ๆ สะท้อนก้องทั่วหุบเขาราวกับฟ้าร้องในยามเช้า หิมะที่เกาะตามกิ่งสนสั่นร่วงลงมาเป็นสายขาวพราว ตกกระทบใบหน้าและหน้ากากเงินบางที่ข้าสวมอยู่ เย็นเฉียบจนแสบผิว แต่กลับไม่สามารถดับไฟที่คุกรุ่นอยู่ในใจได้ม่อเฉินโยนดาบยาวเล่มหนึ่งมาทางข้า ด้ามไม้เรียบไม่มีลวดลาย โลหะที่ยังไม่ขัดจนแวววาวสะท้อนเพียงแสงอาทิตย์บางเบา ดาบเล่มนั้นหนักจนข้าต้องถอยหลังหนึ่งก้าวเมื่อรับมันไว้เต็มสองมือ“จับให้มั่น” เขากล่าวเสียงเรียบเย็น “ดาบไม่ใช่ของเล่น ดาบคือเส้นแบ่งระหว่างชีวิตกับความตาย หากเจ้ากำไม่แน่น วันหนึ่งมันจะย้อนตัดคอเจ้าเอง”ข้าก้มมองดาบในมือ ใบมีดยาวกว่าร่างข้าที่บอบบาง ข้ากัดฟันแน่น สูดหายใจลึกแล้วตั้งท่าตามที่เคยเห็นบิดาเคยสอนทหาร แต่ก็รู้ดี ท่านพ่อไม่มีโอกาสสอนข้าด้วยตนเองอีกแล้ว“ฟันลงมา” ม่อเฉินสั่งสั้น ๆข้ารวบรวมแรงทั้งหมดที่มี เหวี่ยงดาบลงใส่ท่อนซุงที่ตั้งอยู่ตรงหน้าฉับ!คมดาบฝังเพียงครึ่งเดียว ไม่สามารถผ่าซุงนั้นออกเป็นสองส่วนได้ มือของข้าสั่นจนแขนชา ม่อเฉินก้าวเข้ามาใกล้ ดึงดาบออกอย่างง่ายดายแล้ววางกลับในมือข้าใหม่“ไม่ใช่ใช้แรงอย่างบ้าคลั่ง แต่ต้องใช้ใจที่แน่วแน่และ
last updateLast Updated : 2025-08-24
Read more
ตอนที่ 5 กลับสู่วังหลวง
เสียงระฆังยามเช้าจากกำแพงวังดังสะท้อนก้องไปทั่วนคร ราวกับจะปลุกให้ผู้คนทั้งเมืองตื่นขึ้นพร้อมกัน ประตูหลวงสูงตระหง่านถูกเปิดทีละบาน เสียงบานเหล็กเสียดสีกับหินดังครืดคราดประหนึ่งคำรามของปีศาจหญิงสาวในชุดนางกำนัลผ้าฝ้ายสีน้ำหมึกก้าวเดินเข้ามาพร้อมกลุ่มคนรับใช้ใหม่ที่ถูกส่งเข้าสู่วังหลวง นางก้มหน้า เส้นผมยาวถูกรวบขึ้นอย่างเรียบง่าย แต่ใต้เรือนผมที่ตกลงมาข้างแก้มคือดวงตาคมที่ผ่านความตายและไฟนรกมาแล้ว นางมีชื่อใหม่ว่า “อวี้เหยา” แต่ภายใต้เงาชื่อเดิมของนางคือหลานซูเหยา ผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวจากการฆ่าล้างตระกูลหลานในคืนเดือนเพ็ญครานั้นม่อเฉินเป็นผู้จัดการให้ทุกอย่าง เขาส่งนางเข้ามาในวังหลวงในฐานะนางกำนัลฝ่ายดนตรี เพื่อไม่ให้ใครจับพิรุธได้ง่าย นักกำนัลกลุ่มนี้ส่วนใหญ่ถูกคัดเลือกมาเพื่อปรนนิบัติด้านบรรเลงพิณ ขับร้อง หรือคอยรับใช้ในงานพิธีสำคัญ ทั้งที่จริงแล้วภารกิจที่แท้จริงก็คือ ลอบสังหารขุนนางคนหนึ่ง ชายผู้มีส่วนเกี่ยวพันกับการฆ่าล้างตระกูลหลานข้าก้าวตามฝูงนางกำนัลไปอย่างสงบ แต่หัวใจกลับเต้นแรงยิ่งกว่าตอนจับดาบครั้งแรก ทุกฝีเท้าบนลานศิลาเหมือนตอกย้ำว่า ข้ากำลังเหยียบย่างเข้าไปในรังมังกร
last updateLast Updated : 2025-08-24
Read more
ตอนที่ 6 องค์ชายเหยียนเจิ้ง
เสียงฆ้องย่ำเช้าในวังดังสะท้อนก้องไปทั่วท้องพระราชวัง ข้าก้าวเท้าเข้าไปยังท้องพระโรงรองในฐานะนางกำนัลฝ่ายใน เงียบงันราวกับเงาไร้ตัวตน ทว่าสายตากลับกวาดมองรอบกายอย่างระมัดระวัง วันนี้เป็นวันที่เหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊จะมาถวายเครื่องบรรณาการแด่องค์จักรพรรดิ เป็นพิธีที่ทุกคนจับตามอง เพราะเป็นโอกาสสำคัญในการสร้างอำนาจและชื่อเสียงแก่ตระกูลของตน ในหมู่ขุนนางมากหน้าหลายตา ข้ารู้ดีว่าคนเหล่านี้ล้วนเกี่ยวข้องกับการฆ่าล้างตระกูลหลานไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง“ทุกใบหน้า ข้าจะจารึกไว้ในความทรงจำ”พลันเสียงขันทีก็ประกาศก้อง “องค์ชายเหยียนเจิ้ง เสด็จ!”หัวใจข้าสะดุ้งวาบโดยไม่รู้ตัว สายตาเบนไปตามเสียงประกาศ ประตูบานใหญ่เปิดออกช้า ๆ ภายใต้แสงทองอ่อนยามเช้า เงาร่างสูงสง่างามก้าวเข้ามาในท้องพระโรง ใบหน้าขององค์ชายเหยียนเจิ้งประดับด้วยความสงบเยือกเย็น ริมฝีปากบางไม่เผยยิ้ม แต่แววตาคมลึกนั้นกลับเหมือนกำลังมองทะลุสิ่งใดบางอย่าง ทุกสายตาของเหล่านางกำนัลและขันทีจับจ้องไปที่พระองค์ราวกับต้องมนต์สะกด ข้ากลับเป็นคนเดียวที่ยืนนิ่ง รู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนในหัวใจตนเองดวงตานั้น ข้าช่างคุ้นเคยเหลือเกิน...องค์ชายเหย
last updateLast Updated : 2025-08-24
Read more
ตอนที่ 7 เงาที่ไม่อาจหลบหนี
ยามเช้าของวังหลวงถูกโอบล้อมด้วยม่านหมอกจาง แสงอาทิตย์ลอดผ่านยอดหลังคามังกรทองระยับจับตา ข้าก้าวเดินไปตามระเบียงยาวของตำหนักรับใช้ พลางก้มหน้าถือพานชาอย่างระวัง แต่ใจกลับเต็มไปด้วยความว้าวุ่น ทุกฝีก้าวยังคงสะท้อนถ้อยคำขององค์ชายเหยียนเจิ้งเมื่อคืนวาน“ข้าจะจับตาดูเจ้า”คำพูดเรียบง่าย หากกลับหนักหน่วงยิ่งกว่าดาบคม ข้าไม่รู้เลยว่าเป็นเพียงการข่มขู่ หรือเป็นการเตือนลึก ๆ ที่ซ่อนความหมายบางอย่างเอาไว้“อวี้เหยา เจ้าทำอะไรเหม่อ ๆ อีกแล้วหรือ”เสียงกระซิบของนางกำนัลรุ่นพี่ดังขึ้นด้านหลังข้าสะดุ้ง รีบยกยิ้มกลบเกลื่อน “เปล่าหรอก ก็เพียงแค่คิดเรื่องงานวันนี้เท่านั้น”นางหัวเราะเบา ๆ พลางส่ายหน้า “เจ้าจะได้ไปตำหนักเยว่หยู วันนี้มีการจัดดนตรีถวายพระสนม ข้าได้ยินว่าองค์ชายห้าก็จะเสด็จไปร่วมด้วย”หัวใจข้าสะดุ้งวาบแทบตกพานชา แต่ริมฝีปากกลับฝืนตอบรับสั้น ๆ“จริงหรือ”ยามบ่าย เสียงพิณขับกล่อมดังคลอไปทั่วตำหนักเยว่หยู พระสนมเอกกับเหล่าขุนนางผู้ใหญ่พากันนั่งเรียงราย ข้าเป็นเพียงนางกำนัลเล็ก ๆ คอยเดินยกน้ำชาอยู่ข้างหลัง แต่ในทุกย่างก้าว ความรู้สึกแปลกประหลาดกลับกดทับอยู่กลางอก และแล้วเสียงทุ้มเย็นข
last updateLast Updated : 2025-08-24
Read more
ตอนที่ 8 พันธนาการในหัวใจ
สายลมอ่อนพัดพาใบเหมยปลิดปลิวกลางลานกว้างของตำหนักบรรณาการ รุ่งอรุณวันใหม่ค่อย ๆ เคลื่อนมาถึง แต่ภายในใจของข้ากลับยังว้าวุ่นไม่คลาย หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน ที่องค์ชายเหยียนเจิ้งเดินเข้ามาใกล้เกินกว่าที่ควรจะเป็นข้าในนามอวี้เหยากำลังก้มหน้ากวาดพื้นด้วยท่าทีเรียบง่ายเหมือนนางกำนัลทั่วไป แต่ทุกการเคลื่อนไหวกลับถูกพันธนาการด้วยความคิดมากมายที่วนเวียนอยู่ในใจ“ทำไมเขาจึงจำทำนองเพลงนั้นได้? หรือว่าเขาเกี่ยวข้องกับตระกูลหลานของข้ากันนะ?”คำถามนี้กัดกินหัวใจจนแทบไม่อาจหายใจเต็มปอด ข้าไม่ควรหวั่นไหว ไม่ควรตั้งคำถาม แต่แววตาที่เขามองมาเมื่อคืน มันไม่ใช่สายตาของศัตรูเลยเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง ข้าหยุดกวาดกะทันหัน ก่อนจะเงยหน้าช้า ๆ องค์ชายเหยียนเจิ้งปรากฏกายอยู่ตรงนั้นในชุดคลุมยาวสีดำปักลายมังกรเงิน ความสง่างามและอำนาจแผ่ซ่านจนแม้แต่ลมก็หยุดนิ่ง“นางกำนัลอวี้เหยา”เขาเอ่ยเสียงเรียบ ดวงตาคมจับจ้องข้าไม่คลาด หัวใจข้าสะท้าน ทำไมทุกครั้งที่เขาเรียกชื่อ ข้าถึงรู้สึกเหมือนเสียงนั้นแทงทะลุถึงวิญญาณ?“เพคะ องค์ชายมีสิ่งใดให้รับใช้หรือไม่เพคะ”ข้าคุกเข่าลง แสร้งทำเป็นนางกำนัลต่ำต้อยไร้พิษสง องค์ช
last updateLast Updated : 2025-08-24
Read more
ตอนที่ 9 สายใยที่มิอาจตัดขาด
ยามเช้าวันใหม่ ฟ้ายังหม่นด้วยหมอกขาวที่ปกคลุมทั่วเขตวัง ข้า “อวี้เหยา” หรือ “หลานซูเหยา” ที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้นามปลอม ค่อย ๆ เดินเข้าสู่ตำหนักฝ่ายในพร้อมกับนางกำนัลคนอื่น ๆ เพื่อจัดเตรียมเครื่องหอมแต่หัวใจข้า ยังไม่อาจสงบลงได้เลย ภาพเมื่อคืนที่องค์ชายเหยียนเจิ้งเอื้อนเอ่ยถามข้าเรื่องบทเพลงยังตรึงแน่นอยู่ในใจ น้ำเสียงเขาแฝงทั้งความสงสัยและความอ่อนโยนที่ไม่ควรมีต่อข้า“เจ้ามิใช่คนธรรมดา บทเพลงนั้นมิใช่ผู้ใดก็เล่นได้”ถ้อยคำนั้นราวกับพันธนาการที่กักขังหัวใจของข้าให้ดิ้นรนไม่หลุดพ้น ขณะกำลังจะวางเครื่องหอมลงบนโต๊ะ ข้ากลับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง“อวี้เหยา เจ้ามากับข้า”เป็นเสียงของขันทีผู้รับใช้ใกล้ชิดองค์ชายเหยียนเจิ้ง!เหล่านางกำนัลหันมามองข้าด้วยแววตาประหลาด มีทั้งความอิจฉาและสงสัย แต่ข้าเพียงก้มหน้าน้อมรับ แล้วเดินตามขันทีไปโดยไม่กล้าปริปากถาม ทางเดินทอดยาวไปยังตำหนักจงซิ่วที่สงบเงียบ บรรยากาศราวกับถูกแช่แข็ง ข้าไม่รู้ว่าเหตุใดจึงถูกเรียกตัว แต่ยิ่งใกล้ถึงหัวใจยิ่งเต้นแรงเมื่อก้าวเข้าสู่ตำหนัก ข้าเห็นเขา องค์ชายเหยียนเจิ้ง ยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่
last updateLast Updated : 2025-08-24
Read more
ตอนที่ 10 แผนร้ายในเงามืด
ลมหนาวยามรุ่งสางพัดผ่านลานกว้าง เสียงกลองยามดังขึ้นสามครา ข้ารีบก้าวออกจากเรือนพักพร้อมถาดน้ำชาสำหรับถวายเช้าแก่เจ้านาย บรรยากาศในตำหนักวันนี้กลับผิดปกติอย่างยิ่ง นางกำนัลหลายคนเดินไปมาอย่างร้อนรน ทั้งยังกระซิบกระซาบถึงเรื่องบางอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ข้าเงี่ยหูฟังและจับความได้เพียงว่า มีคนพบร่างนางกำนัลคนหนึ่งล้มหมดสติอยู่หลังตำหนัก สภาพบาดเจ็บราวกับถูกทำร้ายหัวใจข้ากระตุกวาบทันที เรื่องนี้หาใช่เรื่องเล็กน้อย เพราะในวังหลวง ทุกบาดแผลและทุกความผิดปกติอาจถูกโยงเข้ากับการแย่งชิงอำนาจได้ทั้งสิ้น เมื่อข้าวางถาดชาลงในห้องโถง องค์ชายเหยียนเจิ้งก็เดินออกมาพอดี ใบหน้าสงบนิ่ง ทว่าดวงตาคมดุเต็มไปด้วยความคิดคำนวณ“เมื่อคืนเจ้าได้ยินเสียงอะไรผิดปกติหรือไม่”เขาเอ่ยถามโดยไม่มองตรงมา แต่ข้ากลับรับรู้ได้ว่าคำถามนี้มุ่งตรงถึงข้าโดยเฉพาะ ข้าก้มศีรษะ“หม่อมฉันไม่ได้ยินสิ่งใดเลยเพคะ”เสียงตอบเรียบง่าย แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความหวาดระแวง หากมีใครพยายามโยนความผิดให้ผู้หนึ่งผู้ใด ข้าอาจถูกดึงเข้าไปพัวพันได้ทุกเมื่อ ไม่นาน ขันทีอาวุโสเดินเข้ามาคุกเข่ากราบ รายงานเสียงหนักแน่น“องค์ชาย มีผู้พบหลักฐานเป็นผ้าเ
last updateLast Updated : 2025-08-24
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status